Υπάρχουν στιγμές που ο χρόνος παγώνει. Η εικόνα πάει πιο αργά και οι σκέψεις σταματούν. Ο καθένας έχει ζήσει ως θεατής ή τηλεθεατής μια διαφορετική τέτοια στιγμή. Οι συντάκτες του Sport24.gr συγκέντρωσαν τις φάσεις που δεν τους... πάει η καρδιά να ξαναδούν, αυτές που τους στιγμάτισαν και θέλουν να ξεχάσουν.

Αφήστε σχόλιο με τη δική σας επιλογή. Ποια φάση δεν θα μπορούσατε να ξαναδείτε με τίποτα;

Βαγγέλης Αρναούτογλου: "Το μοιραίο χτύπημα του Μπόμπαν"

Όταν ο Μπόμπαν «πέτυχε» αυτό το μοιραίο χτύπημα στον εαυτό του, ξεκινούσα την επιχείρηση... « Βαγγέλη μπορείς να γίνεις δημοσιογράφος». Σοκ... Δεν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ. Μετά από πολλά χρόνια κοπάνησα το κεφάλι μου σε έναν τοίχο οταν διάβασα αλλού ένα θέμα που ήξερα πολλές ημέρες πριν. Χαίρομαι που είναι στη θέση του. Σκέφτομαι ρε Μπόμπαν τη στιγμή... Τρελάθηκες

Τέσσερις ημέρες πριν, είχαμε μιλήσει... Ήταν η παρθενική συνέντευξή μου, δεν δημοσιεύτηκε ποτέ! Μαθητευόμενος τότε στον Ελεύθερο Τύπο. Μου είχες πει ότι « γουστάρω τους οπαδούς της ΑΕΚ». Μου είχες πει κι άλλα... Εκεί που είσαι, θα έρθουμε. Μας λείπεις εδώ.

Γιάννης Φιλέρης: Το ματωμένο '81

Δεν θέλω να ξαναδώ πολλά πράγματα, που είδα είτε στο γήπεδο, είτε στην τηλεόραση. Δεν θέλω να ξαναδώ, ας πούμε, τον κύριο που σε ένα ματς μπάσκετ Πανιωνίου-Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ, το 1992 μου είχε ρίξει μια μπουνιά στο δόξα πατρί. Δεν θέλω να ξαναδώ το δολοφονικό μαρκάρισμα του Σουμάχερ στον Μπατιστόν, πάνω στον τίμιο Μπατιστόν, στο Μουντιάλ του 82

Δεν θέλω να ξαναδώ το χέρι του Μαραντόνα να σκοράρει κατά της μεγάλης Αγγλίας, τέσσερα χρόνια αργότερα. Δεν θέλω να ξαναδώ το τρίποντο του Κορνέλιους Τόμπσον. Αλλά αυτά τα ξαναείδα. Είτε κατά σύμπτωση, είτε γιατί δε...γλιτώνεις με τίποτε από την επιστροφή στο παρελθόν.

Αν όμως πρέπει να απαντήσω, ναι δεν θέλω να ξαναζήσω εκείνο το απόγευμα του Φεβρουαρίου του 1981, όταν βρέθηκα στο Καραϊσκάκη για το Ολυμπιακός-ΑΕΚ. Δεκάξι χρονών, με τον συμμαθητή μου Ηλία Φέρτη, είχαμε πάρει το δρόμο για το Φάληρο από νωρίς, όπως κάθε Κυριακή σχεδόν. Διασκέδαση από τις λίγες. Η αναμονή στα εκδοτήρια για το εισιτήριο, η ουρά για ένα σάντουϊτς, τα φελιζόλ για την εξέδρα, τα ματς του Ολυμπιακού.

Σε αυτό το ντέρμπι ήταν λίγο δύσκολο να βρούμε φτηνά εισιτήρια. Να πάμε στην Ομόνοια, για κανά ματραγορίτη, ήταν η τελευταία επιλογή. Έβαλα τα μεγάλα μέσα, καθώς καλός φίλος της οικογένειας ήταν ο μέγιστος Γιάννης Διακογιάννης. Βρήκα πρόσκληση! Ο Ηλίας, είχε φροντίσει να αγοράσει εισιτήριο κι αυτός σε κάποια άλλη θύρα, από τη συνηθισμένη, που πηγαίναμε. Το 6-0 σήκωσε το Καραϊσκάκη στο πόδι, δεν ήταν και συνηθισμένο, μόλις δυο χρόνια πριν η μεγάλη ΑΕΚ είχε συντρίψει τον Ολυμπιακό 6-1.

Βγήκα τρέχοντας, γιατί έπρεπε να πάω στο ΦΩΣ. Κυριακή απόγευμα, ακόμη μαθητής Λυκείου έπαιρνα τα πρώτα μαθήματα δημοσιογραφίας, από τον συγχωρεμένο Νίκο Ρατσιάτο, ή teacher, όπως τον αποκαλούσαμε, στο ιστορικό κτίριο της Πειραιώς 9-11, όπου η φωνή του Θόδωρου Νικολαΐδη δονούσε την ατμόσφαιρα, ενώ ο διευθυντής Νίκος Καρελλάς φώναζε στον (αείμνηστο) Σεραφείμ Ευαγγελίου "αράπη, τελεία"! Όπου τελεία, έπρεπε να πάνε μερικά χειρόγραφα στο Τυπογραφείο. Πριν από 31 χρόνια, βρισκόμασταν ακόμη στην εποχή της λινοτυπίας.

Το απόγευμα κυλούσε κανονικά. Όπως κάθε Κυριακή στο ΦΩΣ, με δυσκολία να βρούμε κενή καρέκλα, αλλά και πάθος να γράψουμε την ανταπόκριση, ας πούμε, του Σωτήρη Μαρλαγκούτσου από το Άργος. Ώσπου ξαφνικά, κάποιες ώρες αργότερα, δυο παλικάρια ανέβαιναν τα σκαλιά κρατώντας δυο ματωμένα μπουφάν. Δακρυσμένοι, σοκαρισμένοι, αποσβολωμένοι. Μόλις τότε αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τι είχε συμβεί. Ασυναίσθητα, σηκώθηκα από το μικρό γραφειάκι, πήγα στο τηλέφωνο και πήρα στο σπίτι μου για να πω ότι "είμαι καλά". Το βράδυ ήταν τελείως διαφορετικό, γεμάτο από μαύρες ειδήσεις, όπως και τα πρωτοσέλιδα της επόμενης ημέρας....

Θοδωρής Κουνάδης: Το τρίποντο του Κορνίλιους

Δεν ξέρω που βρίσκεσαι και τι κάνεις στα 53 σου ρε Κορνίλιε, αλλά θυμάμαι πολύ καλά τι έκανες στα 34 σου. Πλήγωσες ένα παιδί. Του στοίχειωσες τα πιο όμορφα αθλητικά του όνειρα. Το έκανες να κλαίει με λυγμούς. Καταλαβαίνεις; Έκανες να κλάψει ένα παιδί ρε φίλε. Και να πεις ότι έκανες απλά τη δουλειά σου, να το καταλάβω. Αλλά μόνο να βάζεις τρίποντα δεν ήταν η δουλειά man. Δεν ξέρω αν είχες βάλει και ποτέ στη ζωή σου μέχρι εκείνο το βράδυ της 21ης Απρίλη του 1994. Και αμφιβάλλω αν ευστόχησες ποτέ ξανά από τα 6,25μ.

Κακία δεν σου κρατώ κύριε Τόμπσον, αλλά δεν θέλω ποτέ να σε ξαναδώ να σηκώνεσαι και να γράφεις το 59-57 για την Μπανταλόνα, στον τελικό απέναντι στον Ολυμπιακό. Κατάλαβες; Και όποιος από το Sport24.gr αναλάβει την επιμέλεια αυτού του θέματος, να μου πει αν θα βάλει το βίντεο για να μην κάνω κλικ. Ευχαριστώ.

Μάνος Χωριανόπουλος: Το γκολ του Κόντε

17.3.99: Ο καλύτερος Ολυμπιακός που θυμάμαι, υποδέχεται τη Γιουβέντους του Ζιντάν στη ρεβάνς του 2-1. Θέλει ένα γκολ για να περάσει στους «4» του Champions League. Το ματς ξεκινάει καλά, ο Γκόγκα είναι ορεξάτος και οι Τζόλε, Γεωργάτος ασταμάτητοι.

Γκολ στο πρώτο τέταρτο, απόλυτη κυριαρχία στο ματς και ευκαιρία άχαστη στο 62’ (κεφαλιά του Αμανατίδη). Με άλλα λόγια, όλα έδειχναν πως πηγαίναμε για θρίλερ. Μπαίνουμε στο τελευταίο δεκάλεπτο και λέω κάτι προσευχές ακατάληπτες, ανακατεμένες με βρισιές. Χέρια σταυρωμένα, μάτια στο χρονόμετρο.

Πέντε λεπτά πριν τη λήξη, ο Μπιριντέλι κάνει μια ακίνδυνη σέντρα, ο αέρας κατεβάζει κάθετα την μπάλα και ο Ελευθερόπουλος βγαίνει με την απόχη για πεταλούδες. Η μπάλα πάει στον Κόντε και σκοράρει. Θυμάμαι ότι έμεινα αποσβολωμένος για περίπου 30 λεπτά, άγαλμα κανονικό. Τη φάση δεν την ξανάδα ποτέ και όσο και αν εκτιμώ τον Ελευθερόπουλο σαν τερματοφύλακα, όποτε ακούω το όνομά του, νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι και βλέπω τον Κόντε να παίρνει τη μπάλα στην περιοχή.

Γιάννης Γεωργόπουλος: Θάνατος σε ζωντανή μετάδοση

"Die with your boots on" τιτλοφορείται ένα τραγούδι των Iron Maiden αλλά όταν βλέπεις νέα παιδιά να χάνουν την ζωή τους εν ώρα καθήκοντος παγώνει η καρδιά σου. Ο Καμερουνέζος Μαρκ Βιβιέν Φοέ έφυγε στα 28 του, ο Ούγγρος Μίκλος Φεχέρ ξεψύχησε στα 24 του φορώντας τη φανέλα της Μπενφίκα, ο Πουέρτα της Σεβίλλης ήταν μόλις 22 ετών... Πώς να τους ξεχάσεις; Κατέρρευσαν σε ζωντανή μετάδοση. Οι εικόνες έκαναν τον γύρο του κόσμου. Καλύτερα να μην τις έβλεπες ποτέ. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τον Φαμπρίς Μουαμπά, αλλά ευτυχώς η καρδιά του άντεξε. Τέσσερις περιπτώσεις όπου η τηλεόραση μετέφερε στον δέκτη σου με απόλυτη ψυχρότητα την ωμή πραγματικότητα. Πώς να τους ξεχάσεις...

Στέφανος Τριαντάφυλλος: Το καταραμένο γήπεδο της Νέας Σμύρνης

Ο Αρναούτογλου ξεκινούσε τη δημοσιογραφία όταν ο Μπόμπαν σωριάστηκε στο έδαφος. Ήμουν πολύ μικρότερος (του έχω πει άλλωστε ότι μεγάλωσα διαβάζοντας τον στο "Τρίποντο") όταν είδα στην τηλεόραση την επίμαχη φάση. Πέμπτο φάουλ και μια ανόητη αντίδραση. Χτύπησε το κεφάλι του και έπεσε με τα χέρια να παίρνουν μια ασυνήθιστη στάση. Δεν θα ξεχάσω ότι και την επόμενη ημέρα δεν μπορούσε να αφήσω την εφημερίδα που αγόραζε -τότε- ο πατέρας μου από τα χέρια. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου πάνω από την εικόνα του στο φορείο, με το κολάρο στο λαιμό και τα αίματα στο κεφάλι.

Αυτή ήταν η πρώτη στιγμή που μου ήρθε στο μυαλό. Είναι πιο σκληρή από κάθε χαμένο σουτ ή εύστοχο τρίποντο. Δεν λέω... Η στενοχώρια από τον ημιτελικό (που δεν χάνεται) με τη Σερβία στο Μουντομπάσκετ του 1998 (με τις 1/8 βολές στα τελευταία δευτερόλεπτα), ή αντίστοιχα παιχνίδια που μου είχαν κάτσει στο λαιμό και με είχαν αφήσει άγρυπνο. Ακόμη κι αν χάσουν οι ομάδες, όμως, η ζωή τους θα συνεχιστεί. Για τον Μπόμπαν τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο. Αντίστοιχα, σκληρή ήταν και μια πρόσφατη εικόνα: ο τραυματισμός του Μίλος Βούγιανιτς. Τραγικό... Ο Σέρβος είχε συμφωνήσει να παίξει στην Παρτίζαν και να επιστρέψει μετά από δύο χιαστούς στην Ευρωλίγκα. Θα έπαιζε το τελευταίο του παιχνίδι με τους "κυανέρυθρους" και θα αποχωρούσε. Σε μια ανύποπτη φάση το πόδι του (χαμηλά στο καλάμι) σπάει σαν να ήταν από βούτυρο. Συμπαίκτες και αντίπαλοι είτε έβγαζαν κραυγές, είτε κρατούσαν μαλλιά και στόμα. Το θέαμα αποτρόπαιο και δεν μετριάστηκε ούτε από το πιο ζεστό standing ovation που έχουν αισθανθεί να διαπερνά την σπονδυλική μου στήλη.

Θοδωρής Δημητρόπουλος: Η ισοφάριση του Βιλτόρ(φ)

Υποστηρίζω με πάθος την εθνική Ιταλίας σε κάθε διοργάνωση και άθλημα από τη στιγμή που ο Ρομπέρτο Μπάτζο έχασε το τελευταίο πέναλτι στο Μουντιάλ του '94. Καθώς η πίστη μου δοκιμάστηκε μέσα από φρικτές εμφανίσεις (κλασική μια του ύψους μια του βάθους ομάδα εξάλλου) αλλά και επίπονους αποκλεισμούς σαν το δοκάρι του Ντι Μπιάτζιο στα προημιτελικά του Μουντιάλ '98, και μη έχοντας δει ποτέ την ομάδα να φτάνει στην κορυφή (πριν δηλαδή το Μουντιάλ του '06, όλε, όλε), αυτό που συνέβη το 2000 στην Ολλανδία με έχει στιγματίσει.

Για πρώτη φορά ζούσα την ομάδα σε μεγάλο τελικό, και μάλιστα -ιδού το σοκ- έχοντας παίξει συγκλονιστικά σε όλη τη διοργάνωση, από ένα ρόστερ γεμάτο ήρωες (και τον Μοντέλα). Στον τελικό κερδίζαμε τη Γαλλία, ο θρίαμβος ερχόταν, τα πράγματα έμπαιναν στη θέση τους (ποιοι Γάλλοι τώρα), τα παλικάρια στον πάγκο είχαν πιαστεί από τους ώμους παρέα με τον γίγαντα Ντίνο Τζοφ, περιμένοντας το σφύριγμα της λήξης. Αλλά στην τελευταία φάση του αγώνα ο Συλβαίν Βιλτόρ, τον οποίον ο Μαυρομμάτης σε όλη τη διάρκεια του αγώνα έλεγε για κάποιο λόγο Βιλτόρφ, ισοφάρισε στέλνοντας το ματς στην παράταση και την ψυχολογία των Ιταλών στα σκουπίδια.

Το παιχνίδι κρίθηκε στο εκτρωματικό Χρυσό Γκολ, φαινόταν από χιλιόμετρα πως η Ιταλία δεν είχε το σθένος να παίξει μετά την ψυχρολουσία. Το καταλάβαινα γιατί έτσι ένιωθα. Για το επόμενο διήμερο δε μιλιόμουνα, μόνο μονολογούσα κατάρες για τον Βιλτόρ(φ). Το να φτάνεις τόσο κοντά και να χάνεις είναι ό,τι χειρότερο- μέχρι σήμερα αποφεύγω συνειδητά να ξαναδώ αυτή τη φάση. Όταν έχει τύχει 2-3 να μου τη φέρει στα μουλωχτά μέσα από τίποτα τυχαία στιγμιότυπα, το ελάχιστο που μπορώ να κάνω είναι να κατεβάσω καντήλια. Ή έστω να ψάξω να βρω το πέναλτι του Γκρόσο από το 2006.

Στέλιος Χαρτζουλάκης: "Ρε σταματήστε!!!"

Δεν μπορώ με τίποτα να ξεχάσω τη στιγμή που είδα τον Μαρκ-Βιβιάν Φοέ να πέφτει αναίσθητος στον αγωνιστικό χώρο στον αγώνα Καμερούν - Κολομβία, τον ημιτελικό του Confederations Cup 2003. Ο τρόπος με τον οποίο έπεσε, πραγματικά με συγκλόνισε. Άρχισα να φωνάζω προς διαιτητές, συμπαίκτες, αντιπάλους, φιλάθλους: "Ρε σταματήστε!!! Έχει πέσει κάτω. Δεν είναι καλά". Αλλά όταν το αντιλήφθηκαν, ήταν ήδη πολύ αργά. Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Τριγυρνούσα μέσα στο σπίτι κρατώντας το κεφάλι μου από το σοκ, καθώς ήμουν μόλις 18 ετών και δεν μου είχε ξανασυμβεί να δω άνθρωπο να πεθαίνει μπροστά στα μάτια μου. Μέχρι που μερικά λεπτά αργότερα, συνέλαβα τον εαυτό μου να έχει δακρύσει. Τόσο πολύ με στενοχώρησε και με τρομοκράτησε αυτό που είχα δει. Φυσικά και δεν θα ήθελα ποτέ να ξαναδώ κάτι αντίστοιχο.

Γιώργος Χριστοφόρου: Για το χρυσό 13άρι

Η ιστορία μου δεν αφορά αγαπημένο αθλητή, τραυματισμό, αγαπημένη ομάδα κτλπ. Αφορά ένα γεγονός που θα μπορούσε, κυριολεκτικά, να μου αλλάξει τη ζωή. Μάρτιος του 2003 και μαζί με τον ”αδελφό” Βαγγέλη Κατσαΐτη (η τύχη τα έφερε και δουλεύουμε μαζί στο Sport24), έχουμε πάει ένα Σάββατο πρωί (τότε 19 ετών δεν ξυπνούσα με τίποτα, τώρα δεν με αναγνωρίζω) στο προποτζίδικο “Το τυχερό” και ρίχνουμε ένα ΠΡΟ-ΠΟ με 7 διπλές “ενισχυμένο”.

Κυριακή μεσημέρι μαζευόμαστε σπίτι του και διαπιστώνουμε πως τα πιάνουμε όλα! Όλα! ΟΛΑ! ΟΛΑΑΑΑ! Εκτός από ένα... ΠΑΟΚ – Ηρακλής και είναι άσος και “στάνταρ” στο δελτίο μας. Ο Ηρακλής στο 8' μπαίνει μπροστά με τον Φοφόνφκα, οπότε η αγωνία μεγαλώνει. ” Δεν γίνεται“, λέμε, “θα γυρίσει”. Ο ΠΑΟΚ καλύτερος χάνει ευκαιρίες αλλά δεν μπαίνει γκολ με τίποτα. Στο 70' ο Στολτίδης παίρνει κόκκινη και αρχίζουμε να τρελαινόμαστε. Δυστυχώς το σκορ έμεινε 0-1, ο Ηρακλής από τότε δεν έχει ξανακερδίσει στην Τούμπα, κι εμείς χάσαμε το Σούπερ 13 και περίπου 12-16 εκ. δραχμές...

Ηλίας Αναστασιάδης: Η κατάρα της ΑΕΚ

Αχ. αυτή η κατάρα της ΑΕΚ όταν κάποιος ανεύθυνος την χρήζει φαβορί. Αυτή η μέγιστη, απαράμιλλη καταιγίδα γκαντεμιάς και ανημπόριας που κατέλαβε την ομάδα μας όταν έγινε η κλήρωση του Τσάμπιονς Λιγκ το '99 κι έπεσε πάνω στη σουηδική ΑΙΚ είναι τόσο ενδεικτική της πρώτης πρότασης.

Στις 25 Αυγούστου του '99, ο ποδοσφαιριστής Νοβάκοβιτς της ΑΙΚ σκόραρε το μοναδικό τέρμα του ματς στο '58 και επιβεβαίωσε όλη τη μαυρίλα που ξεκίνησε από το 0-0 του Νίκος Γκούμας με την νέα ΑΕΚ, του νέου Μπάγεβιτς (Τουμπάκοβιτς) και του νέου σούπερ σταρ, Ντράγκαν Τσίριτς, που σε ένα φιλικό προετοιμασίας νωρίτερα το ίδιο καλοκαίρι, αποθεωνόταν από εμάς της θύρας 3, κάθε φορά που σκόραρε. Σε κενό τέρμα. Κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης. Αυτοί ήμασταν.

Το ματς της Σουηδίας, δεν άντεξα να το δω μετά το '57. Δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσει ούτε στο 270'. Το δε γκολ του Νοβάκοβιτς δεν το θυμάμαι καν. Πόνος. Τι Πέτρις, τι Τσίριτς, τι Μπιέκοβιτς, τι Τουμπάκοβιτς. Ματιάσεβιτς ήταν η κατάσταση.

Γρηγόρης Μπάτης: Η καταραμένη 21η Απριλίου

Αν όλοι οι αθλητικοί αγώνες που έχουν δει τα μάτια μου αυτά τα 28 χρόνια ζωής ήταν ένα 24ωρο, τότε τις 16 ώρες έχω παρακολουθήσει ποδόσφαιρο, τις 6 μπάσκετ και τις 2 λοιπά αθλήματα. Το παράδοξο στην όλη ιστορία είναι πως η (αθλητική) σκηνή που δεν θέλω να θυμάμαι έχει σχέση με την σπυριάρα, έστω κι αν εγώ δεν έχω ιδιαίτερη σχέση μαζί της.

Ήταν 21 Απριλίου του 1994 (άσχημος οιωνός η ημερομηνία), ήμουν 9μιση ετών και παρακολουθούσα τον τελικό της Ευρωλίγκας ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την Μπανταλόνα. Το παιχνίδι πλησιάζει προς το τέλος, κερδίζει τις βολές ο Πάσπαλι, είμαι έτοιμος να πανηγυρίσω το Ευρωπαϊκό (μέχρι που σκέφτομαι ποιο κασκόλ θα φορέσω την επομένη στο σχολείο και πως θα πικάρω τους αντιπάλους), όμως ο Ζάρκο δεν ευστόχησε και η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε. Το ευρωπαϊκό δεν ήρθε, ήρθαν όμως τα κλάματα και ο πυρετός. Ο δύσμοιρος ο πατέρας μου προσπαθούσε να με ηρεμήσει λέγοντας μου πως: "έχει καλή ομάδα ο Ολυμπιακός, θα το πάρει του χρόνου". Εεε κάποια στιγμή τα δάκρυα στέγνωσαν και ο ύπνος έφερε την ηρεμία και την ανακούφιση. Δεν θέλω να το ξαναζήσω, δεν θέλω να ξαναδώ τις χαμένες βολές, δεν θέλω να ξέρω οτι διεξήχθη ποτέ αυτός ο αγώνας.

Από τότε έχω δύο λόγους για να αντιπαθώ την 21η Απριλίου. Για τον πρώτο λόγο την απεχθάνεται -σχεδόν- όλη η Ελλάδα (σ.σ. πραξικόπημα του '67), για τον δεύτερο την απεχθάνεται η μισή (σ.σ χαμένος τελικός στο Τελ Αβίβ). Η δικαίωση βέβαια, ήρθε 18 χρόνια αργότερα, αφού ο περσινός τελικός στην Κωνσταντινούπολη ήταν η τρανή απόδειξη πως όταν η ιστορία σου χρωστά κάτι, είναι σίγουρο πως θα στο δώσει πίσω...

Γιώτα Κουνάλη: Η μέρα που έφυγε ο Γκρεγκ Μουρ

Ο Καναδός οδηγός, άγνωστος στο ελληνικό κοινό και σχεδόν ξεχασμένος στον κόσμο των αγώνων έφυγε το 1999 σε μια γρήγορη στροφή στη Φοντάνα της Καλιφόρνια. Το Eurosport έδειχνε “ζωντανά” τους αγώνες CART (δηλαδή τα Indycars). Μέχρι να τελειώσει ο αγώνας, ο εκφωνητής μας είχε ενημερώσει πως ο Μουρ είχε πεθάνει.

Διαβάζοντας όλα αυτά τα βιβλία, γνώριζα πως ο θάνατος είναι κομμάτι της δουλειάς και σκέφτηκα αυτή την ενοχλητική “καραμέλα” το “έφυγε, κάνοντας αυτό που αγαπούσε”. Μεγάλη βλακεία να πείτε σε αυτόν που το σκέφτηκε. Ο Μουρ δεν έπρεπε να πεθάνει στα 24 χρόνια του, θα πήγαινε στην Penske, θα νικούσε στο Indy500, θα χτυπούσε την πόρτα της F1, θα παντρευόταν την αδερφή του Ζακ Βιλνέβ, θα πάχαινε και θα προσπαθούσε να χωρέσει στο παλιό μονοθέσιο του.

Ήταν η πρώτη φορά που δάκρυσα για κάποιον που δεν γνώριζα. Και αργότερα έμαθα πως υπάρχει κάτι χειρότερο από ένα θάνατο σε ζωντανή μετάδοση. Να πρέπει να γράψεις για αυτόν...

Φώντας Σέμπρος: Όταν ο Μπόμπαν έπεσε κατω

Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ την κίνηση των χεριών του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς ενώ ήταν πεσμένος στο παρκέ της Νέας Σμύρνης αμέσως μετά το χτύπημά του. Από τότε είδα πολλά άσχημα και στεναχωρήθηκα για αρκετές ήττες σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, εντός και εκτός συνόρων.

Η χειρότερη αθλητική φάση λοιπόν για μένα ήρθε το 2009, όταν είδα τον Γιώργο Πρίντεζη με την φανέλα της Μάλαγα να πέφτει άσχημα στο έδαφος μετά από κάρφωμα. Δύο χρόνια πριν τον είχα συναντήσει σε γυμναστήριο στον Άγιο Δημήτριο, τον είχα ρωτήσει μάλιστα αν θα επέστρεφε στον Ολυμπιακό από την Ολύμπια Λάρισας (ήταν καλοκαίρι).

Παρατήρησα ότι πραγματικά ήξερε να γυμνάζεται σωστά (σε αντίθεση με αρκετούς Έλληνες αθλητές) και από τότε τον παρατηρούσα περισσότερο στο γήπεδο διότι απλά με έκανε να τον "πιστέψω" ως αθλητή, ότι μπορεί να φτάσει ψηλά (έφτασε τελικά στην κορυφή της Ευρώπης).

Όταν το 2009 λοιπόν είδα την άσχημη πτώση του μετά το κάρφωμα στο Καχασόλ - Μάλαγα και παρατήρησα την κίνηση των χεριών του, πολύ απλά... πάγωσα, διότι αμέσως μου ήρθε στο μυαλό η κίνηση των χεριών του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς.

Παντελής Διαμαντόπουλος: Άλλο να τα ζεις

Ωραίο το θέμα και ο καθένας το έχει συλλάβει, όπως το αισθάνεται. Όλα τα παιδιά, αναφέρονται σε στιγμές που τους πίκραναν, που τους ενόχλησαν(επαγγελματικά ή οπαδικά), που θα ήθελαν βρε αδερφέ, να είναι άλλο το φινάλε! Εγώ είμαι υποχρεωμένος να μιλήσω γιαδυο απο τα χειρότερα γεγονότα που έτυχαν... δίπλα μου! Αυτά(και άλλα παρόμοια)δεν θα ήθελα να τα έχω ζήσει, αλλά δυστυχώς ο αθλητισμός έχει την ευτυχία, έχει και τις πίκρες.

Μην καθυστερώ: Αετός Κορυδαλλού- ΑΟ Πειραιάς πριν κάποια χρόνια. Γύρω στο 40' (εγώ στον ΑΟ Πειραιά) μια βαθιά μπαλιά φέρνει τον τερματοφύλακά μας να συγκρούεται με το στόπερ. Ο τελευταίος αναίσθητος στο χορτάρι και με τη γλώσσα γυρισμένη. Σκηνές πανικού, άλλοι να κλαίνε, άλλοι να τρέχουν. Ο Σταύρος σώθηκε από μια θήκη δοντιού. Στη σύγκρουση έφυγε και έτσι άνοιξε ο γιατρός το στόμα του. Πήγε νοσοκομείο, συνήλθε, είχε διάσειση, μετά από μια βδομάδα ήταν περδίκι.

Τέσσερα χρόνια αργότερα στο γήπεδο της Δραπετσώνας, Πρ. Ηλίας- Χαραυγή. Σε μια ανύποπτη φάση, δυο μέτρα δίπλα μου, ακούω ένα ανατριχιαστικό"κρακ" και βλέπω τον φίλο μου τον Περπερίδη ξάπλα να κλαίει και να φωνάζει "Παντελή τρέχα, τελείωσα". Δεν πλησίαζε κανείς. Ήξερα ότι ήταν χιαστός. Ο γιατρός του αγώνα, μπήκε και του είπε "σήκω και πάτα το". Παραλίγο να τον σκοτώσω. Τον έκανα στην άκρη και του είπε για να μην ακούσει ο Γιώργος "ρε έχει χιαστό μας κάνεις πλάκα;" Και η απάντησή του; "Εγώ οδοντίατρος είμαι..."

Θα μου ήταν εύκολο να γράψω όλες αυτές τις στιγμές αθλητικής δυστυχίας που έχουμε δει τηλεοπτικά. Προτίμησα να αναφερθώ σε δυο περιστατικά, απλών παιδιών, όχι επαγγελματιών που πήγαν να κάνουν το κέφι τους δίπλα μουκαι έφυγαν με πολύ πόνο.

Βαγγέλης Κατσαΐτης: Το τετ-α-τετ του Ντέμη

Ότι και να λέμε, πάντα θα δούμε και θα ξαναδούμε εικόνες τραυματισμών όπως του Σισέ, του Λάρσον, του Μπόμπαν, εικόνες αθλητών που έφυγαν από την ζωή την ώρα που αγωνιζόντουσαν όπως ο Πουέρτα, ο Φοέ, ο Φέχερ. Στιγμές που αντιλαμβάνεσαι με τον πλέον σκληρό τρόπο πως... ντάξει δεν είμαστε και τίποτα. Και μετά τα παραπάνω, υπάρχουν οι στιγμές που ο πόνος της αποτυχίας είναι σήμα κατατεθέν ολόκληρης διοργάνωσης, όπως του Ρονάλντο το 2004, αν και εκεί δεν πολύ ασχοληθήκαμε, βρισκόμασταν "στον 7ο ουρανό όλοι αδέλφια" ή ο αποκλεισμός της αγαπημένης μας ομάδας.

Είναι αλήθεια λοιπόν ότι ναι μεν σε σόκαραν την πρώτη φορά, αλλά τις είδες ξανά και θα τις ξαναδείς. Για έναν άγνωστο λόγο όμως, υπάρχουν στιγμές που μπορεί να είναι και πολύ πιο light από έναν θάνατο, αλλά με αυτές τις στιγμές να γίνεται το στομάχι σου κόμπος και να λες: "Ούτε να το ξαναδώ, ούτε να το ξαναζήσω".

Προσωπικά για μένα, τρεις είναι οι στιγμές με τις οποίες δεν θα θελα να τις ξαναδώ-ζήσω αλλά δυστυχώς δεν γίνεται να μην το κάνω. Και δεν γίνεται να μην τις αναφέρω και τις τρεις, συγνώμη. Τώρα που τις σκέφτομαι έχω τον ίδιο κόμπο. Τις δύο τις έζησα, την τρίτη την έμαθα μόνο (ευτυχώς). 1997-98 Κύπελλο Κυπελλούχων Λοκομοτίβ - ΑΕΚ για τους "8" της διοργάνωσης, 0-0 στην Αθήνα και σκορ 1-1 στην Ρωσία στο 89'!

Η ΑΕΚ ήταν στους "4" με το ενάμιση πόδι. Σε όλο το ματς πόδια και χέρια δεν ένιωθα, να τα λέμε αυτά. Στο 90', φεύγει η ΑΕΚ στην αντεπίθεση με Σέμπουε από τα δεξιά, πάσα στον ανενόχλητο Ντεμίνιο και "σπάω" την ησυχία του σπιτιού: ΓΚΟΟΟΟΟΟΟ... Το λάμδα δεν ακούστηκε ποτέ, γιατί ο αγαπημένος μου παίκτης ever, έχασε ένα γκολ που 100 φορές να τον ξαναέβαζες τις 1000 θα το έβαζε (με κλειστά μάτια). Εκεί σοκαρίστηκα και πραγματικά η καρδιά μου πρέπει να χτύπαγε τόσο όσο χρειάζεται απλά για να αναπνέω... Βγαίνουμε ξανά αντεπίθεση με τον Ντέμη στο 91' και αντί να πάει στην γωνία και να "θάψει" την μπάλα στο σημαιάκι, βγάζει σέντρα και κόβεται και στην επίθεση η Ρώσοι...

Το ρολόι δείχνει 91:49 και ο Τσουγκάνοφ κάνει το 2-1! Είμαι... στην σέντρα γυμνός και νιώθω όλο το κρύο της Μόσχας πάνω στο σώμα μου. Εκεί μπορεί η καρδιά να σταμάτησε για κανα δέκατο, δεν παίρνω όρκο. Δεν μπορώ να περιγράψω άλλο, αρνούμαι. By the way ο π$%#@$#ς διαιτητής που κράτησε καθυστερήσεις ήταν ο Μάρκους Μερκ. Καταλαβαίνεται ότι δεν γίνεται να σχολιάσω και τα υπόλοιπα, δεν πρόκειται να μ@μήσω την ψυχολογία μου για ένα θέμα. Με δύο λεξούλες... Δεύτερο... γκρέμισμα γηπέδου Ν. Φιλαδέλειας και όπως λέει και ο μεγάλος Στράτος: "Και τότε πόνος και τώρα πόνος". Τρίτο... μια ημερομηνία μόνο 6/2/1958... 15:30. Ευχαριστώ Θεέ που δεν το έζησα!

Μάνος Μίχαλος: Η (πρώτη) αποχώρηση του Μάικλ Τζόρνταν

Προτίμησα να αφήσω στην άκρη, το διπλό εις τη νιοστή εγκεφαλικό, πέρυσι, με τη Γιουνάιτεντ και τη Σίτι στην τελευταία αγωνιστικής της Πρέμιερ Λιγκ, να μην ασχοληθώ καθόλου με το Ζάρκο που πάτησε τη γραμμή και δεν του έφτανε κιόλας, οπότε πήγε και στο Τελ Αβίβ για να χάσει τις βολές και θα σταθώ σε μια συνέντευξη Τύπου, που με προσγείωσε στη σκληρή και ενήλικη πραγματικότητα: όταν ο Μάικλ Τζόρνταν είπε "σταματάω από το ΝΒΑ και το μπάσκετ".

Πάνω, που στα 10 μου είχα αρχίσει να πιστεύω ότι κάποιοι άνθρωποι, είναι απεσταλμένοι του Θεού, ότι μπορούν να περπατήσω κι εγώ στον αέρα, αν το προσπαθήσω και εκεί που έλεγα ότι όσο υπάρχει ο Τζόρνταν εγώ θα αγαπώ το μπάσκετ, κάτι περίεργο συμβαίνει, σκοτώνεται ο πατέρας του και αυτός πιάνει το μπαστούνι του Μπέιζμπολ. Εκείνη τη συνέντευξη Τύπου, χωρίς να καταλαβαίνω φυσικά τόσα αγγλικά (πρέπει να ήμουν δευτέρα προκαταρκτική), αλλά θυμάμαι ότι είχα φοβηθεί.

Δεν θυμάμαι, ίσως να είχα κλάψει. Κατάλαβα ότι τίποτα ωραίο δεν κρατάει για πάντα, ότι όλοι όσοι θαυμάζω (από τον πατέρα μου, μέχρι τον Τζόρνταν) κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνω χωρίς αυτούς. Τελικά, ο Τζόρνταν γύρισε το 1995, πήρε άλλα τρία δαχτυλίδια κι εγώ έμαθα ότι πρέπει να μαθαίνεις να συνεχίζει και να προχωράς μπροστά, ακόμη και αν δεν προβλέπεται να πει κάποιος "I am back".

Βαγγέλης Σταματόπουλος: Το 1-1 με τη Γιουβέντους

17 Μαρτίου 1999 και ο Ολυμπιακός φιλοξενεί τη Γιουβέντους στη ρεβάνς τους για τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι ελπίδες για πρόκριση είναι ζωντανές πριν το ματς χάρη στον τρομερή εμφάνιση του Ελευθερόπουλου στο Τορίνο ("ο γκολκίπερ που καλύπτει την εστία με το ονοματεπώνυμό του", όπως έγραφαν οι Ιταλοί) αλλά και στο εύστοχο πέναλτι του Νινιάδη με το οποίο είχε μειώσει 2-1 στις καθυστερήσεις. Στο ξεκίνημα του αγώνα έγιναν ακόμα περισσότερες, καθώς μετά από σέντρα αλά... Γεωργάτος (θα ξαναβγεί άραγε τέτοια παικτάρα αριστερό μπακ για τον Ολυμπιακό;) ο Γκόγκιτς νικάει άπαντες στην περιοχή της Γιουβέντους και με κεφαλιά-οβίδα σκίζει τα δίχτυα του Ραμπούλα.

Λίγο πριν το τέλος 70.000 άτομα στο ΟΑΚΑ (ήμουν στη Θύρα 17) τραγουδούν "Και το βράδυ, το βραδάκι όταν θα'χουμε πια προκριθεί” όμως ο Κόντε είχε αντίθετη άποψη. Σέντρα του Μπιριντέλι, ο αέρας έπαιξε άσχημο παιχνίδι στον “Ελέ” και ο νυν τεχνικός της Γιουβέντους επέτρεψε στη Γιουβέντους να αποδράσει με την πρόκριση. Κρίμα γιατί εκείνος ο Ολυμπιακός του Μπάγεβιτς άξιζε τον (ιστορικό) ημιτελικό.

Αντωνία Μαραγούσια: Η κλωτσοπατινάδα στο ΣΕΦ

Το 1999 αφενός είχα κατασταλλάξει ότι ήθελα να γίνω δημοσιογράφος, αφετέρου ήμουν ακόμα μαθήτρια λυκείου, συνεπώς έπρεπε να δω από την τηλεόραση τον 5ο τελικό του ΣΕΦ που θα καθόριζε τον πρωταθλητή Ελλάδας. Κι όσο περίεργο κι αν φαινόταν στη μάνα μου, είχα πάρει θέση δίπλα από τα μεγαλύτερα αδέρφια μου για να παρακολουθήσω έναν συναρπαστικό αγώνα.

Το παιχνίδι ήταν κρίσιμο, τα πνεύματα οξυμένα και οι φίλαθλοι αμφότερων των ομάδων στις εξέδρες. Μόλις στο 16' πιάστηκαν στα χέρια ο Κόμαζετς με τον Σούμποτιτς! Μου είχε ξενίσει πολύ αυτή η εικόνα, μη σας πως κιόλας ότι με είχε τρομάξει. Φεύγοντας για τα αποδυτήρια ο Κοχ με τον Τόμιτς και ο Σούλης με τον Μπερκ αντάλλαζαν "γαλλικά" και σπρωξιές, ενώ με το τέλος του αγώνα έγινα μάρτυρας (έστω και από την τηλεόραση) της γνωστής "κλωτσοπατινάδας" του ΣΕΦ.

Τέτοιου είδους σκηνικά δεν θέλω να ξαναδώ ποτέ μου, γιατί αν μη τι άλλο το να βλέπεις τα ινδάλματά σου να το ρίχνουν στο μποξ δεν είναι ό,τι καλύτερο, κυρίως για τα παιδιά. Ευτυχώς που τα τελευταία χρόνια, οι παίκτες των "αιωνίων" διατηρούν ένα υψηλό επίπεδο αυτοσυγκράτησης... Φτου να μην τους ματιάσουμε κιόλας, ακολουθούν δύο κρίσιμα ντέρμπι...

Χρήστος Χατζηιωάννου: "Μαμά έσπασε"

Σκέφτηκα το σουτ του Βλάοβιτς στο Καμπ Νου, γιατί στο μυαλό μου η μπάλα πήγε μέσα. Σκέφτηκα το χαμένο τρίποντο του Σπανούλη στους Ολυμπιακούς του Πεκίνο, γιατί μου την έσπαγε η φάτσα του Delfino. Σκέφτηκα για άλλους λόγους να γράψω για το γκολ του Βαζέχα στην Ολλανδία, γιατί με γέμισε προσδοκίες για την ομάδα μου και τις Ευρωπαϊκές της δυνατότητες. Αλλά το βλέμμα το έχω γυρίσει μόνο σε τραυματισμούς σε αυτή τη ζωή.

Εκείνος του Σισέ με είχε σοκάρει, εκείνος του Eduardo Da Silva με είχε κάνει να παρατήσω το μεσημεριανό μου. Το να βλέπεις την ανθρώπινη σάρκα τόσο ευάλωτη είναι ανατριχιαστικό. Αλλά ο χρόνος σταμάτησε σε έναν λιγότερο θεαματικό τραυματισμό, σε έναν από τους χιλιάδες κοινούς τραυματισμούς, σε κάτι που δεν "έπιασε" η εικόνα αλλά το ένιωσα να με διαπερνά. Εκείνο το "έσπασε, έσπασε, μαμά, έσπασε" του Αλέξανδρου Νικολαϊδη στον προημιτελικό στο Σίδνει. Αυτή η κραυγή που με έκανε να θέλω να πάω να πάρω αγκαλιά την μάνα του και να της πω "δεν πειράζει, ηρέμησε, όλα θα πάνε καλά". Το να βλέπεις έναν (φαινομενικά άτρωτο) γίγαντα 2 μέτρων και 2 εκατοστών να λυγίζει και να καλεί την μάνα του - όχι τον Θεό φίλε, την μάνα του - είναι κάτι που δεν μπορούσα εκείνη την ώρα να διαχειριστώ.

8 χρόνια αργότερα μου φαινόταν αστείο όταν τον συνάντησα για μια μικρή συνέντευξη έξω από το προπονητήριο στο Ελληνικό. Ο γίγαντας ήταν στα πόδια του και μάλλον δεν τον απασχολεί πια εκείνο το στιγμιότυπο. Εγώ πάντως ακόμα και τώρα που ψάχνω το βίντεο, έχω τον ήχο στο mute. Για να μην πάω να κρυφτώ στην ποδιά της μάνας μου 29 χρονών μαντράχαλος.

Θανάσης Κρεκούκιας: Πένθος για τον Καζαρτέλι

Πολλές στιγμές αθλητισμού δεν θα ήθελα να ξαναδώ ποτέ μου. Τραυματισμοί, αποκλεισμοί, ατυχίες. Αν θα έπρεπε να διαλέξω μία, το μυαλό μου πηγαίνει αυτόματα στις 18 Ιουλίου του 1995, στον ποδηλατικό Γύρο Γαλλίας και το 15ο ετάπ.

Ένα ετάπ βουνών στα Πυρηναία, ένα ετάπ από αυτά που περιμένουν όλοι οι φίλοι της ποδηλασίας για να απολαύσουν δράση και συγκινήσεις. Ο φοβερός και τρομερός Γάλλος της Festina, Ρισάρ Βιράνκ, έχει εξαπολύσει μια επική επίθεση, ο Ισπανός Μιγκέλ Ιντουράιν ελέγχει πίσω τους αντιπάλους του για να προστατεύσει την κίτρινη φανέλα του και να κερδίσει (όπως και έγινε τελικά) το πέμπτο συνεχόμενο Tour de France, όταν ξαφνικά οι κάμερες καρφώνονται σε ένα ανατριχιαστικό πλάνο.

Ο 25χρονος Ιταλός Φάμπιο Καζαρτέλι της Motorola (συναθλητής τότε του Λανς Άρμστρονγκ), έχει χάσει τον έλεγχο του ποδηλάτου σε μια στροφή στην κατάβαση από το Col de Portet d’Aspet και πέφτοντας έχει χτυπήσει με το κεφάλι σε ένα από τα προστατευτικά κολονάκια στην άκρη του δρόμου. Το οδόστρωμα είναι γεμάτο αίματα, ο άτυχος χρυσός ολυμπιονίκης της Βαρκελώνης μεταφέρεται εσπευσμένα με ελικόπτερο σε κοντινή κλινική, όμως αφήνει την τελευταία του πνοή, βυθίζοντας στο πένθος όλη την ποδηλατική οικογένεια.

Αξέχαστη είναι η σκηνή με τον Ρισάρ Βιράνκ που πανηγυρίζει την μεγάλη του νίκη λίγο πριν περάσει τη γραμμή του τερματισμού και την αλλαγή στο πρόσωπο και τις εκφράσεις του μόλις ενημερώνεται από το αυτοκίνητο της ομάδας του για το τραγικό συμβάν. Σήμερα, στο σημείο του δυστυχήματος, υπάρχει ένα μνημείο για να θυμίζει τον άτυχο Φάμπιο Καζαρτέλι…

Βασίλης Δελής: Όταν ξεψύχησε ο Μαρκ Βιβιάν Φοέ

Δεν θα ξεχάσω την στιγμή που ο Φοέ γκρεμίστηκε στο γήπεδο στο ματς του Καμερούν με την Κολομβία για το Κύπελλο Συνομοσπονδιών το 2003. Ήταν Ιούνιος και παρακολουθούσα μαζί με έναν φίλο μου σπίτι του χαλαρός το παιχνίδι. Δεν έβρισκα ενδιαφέρον τον αγώνα, ψιλοβαριόμουν, αλλά ο φίλος μου επέμενε να τον δούμε γιατί είχε παίξει στοίχημα και ήταν αγχωμένος.

Καθόμουν στον καναπέ, χαζεύοντας και ξαφνικά βλέπω έναν παίκτη του Καμερούν να έχει πέσει κάτω. Ρωτάω τον φίλο μου αν είδε τι έγινε, μου απάντησε πώς όχι και περιμέναμε να ακούσουμε τι είχε, καθώς βλέπαμε αρκετούς παίκτες και των δύο ομάδων να μαζεύονται γύρω του. Το κοντινό στο ανέκφραστο βλέμμα του όταν κανείς ακόμα δεν ήταν σίγουρος ότι είχε αφήσει την τελευταία του πνοή δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Το σκορ ούτε το θυμάμαι...