Εβλεπα τις εικόνες από το Μοντεβιδέο κι έτριβα τα μάτια μου. Κάποιες δεκάδες (ή μήπως εκατοντάδες) χιλιάδες άνθρωποι υποδέχτηκαν τον Λουίς Σουάρες με τιμές αρχηγού κράτους, αποθεώνοντάς τον γιατί κάνοντας την κουταμάρα να δαγκώσει τον Κελίνι, ουσιαστικά έβαλε τέλος στα όνειρα των συμπαικτών του για διάκριση! Κάποια χρόνια πριν μια τέτοιου τύπου συμπεριφορά θα ήταν λόγος για να τους αφαιρεθεί δια βίου η ιδιότητα του παίκτη της Εθνικής – σήμερα όσο μεγαλύτερη είναι η τρέλα σου τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να βρεις
υποστηρικτές.

Η περίπτωση του Σουάρες είναι ενδεικτική. Για τον κόσμο της Ουρουγουάης είναι ένας ήρωας, ενώ στην πραγματικότητα ενήργησε ως κοινός κάφρος. Ο πρωθυπουργός της χώρας Χοσέ Μουχίκα χαρακτήρισε την τιμωρία του άδικη και τη FIFA, που του την επέβαλε, ένα είδος εγκληματικής οργάνωσης που σκοπό έχει την εξόντωση του παίκτη – περιμένω τον πρώτο που θα πει πως τον Σουάρες τον έβαλε να δαγκώσει τον Κελίνι ο Μπλάτερ!

Ο Μαραντόνα εμφανίστηκε στην τηλεοπτική εκπομπή του με ένα μπλουζάκι λευκό, στο οποίο ο ίδιος έγραψε με μαρκαδόρο «είμαστε όλοι με το Λουίς». Ο Φρέντ, ο φορ της Βραζιλίας που αποδοκιμάζεται σε όλα τα βραζιλιάνικα γήπεδα κάθε φορά που γίνεται αλλαγή, χαρακτήρισε την τιμωρία του Ουρουγουανού «άδικη και εξοντωτική» προσθέτοντας πως «δεν σκότωσε και κανένα». Στο τέλος ο ίδιος ο Κελίνι είπε ότι «δεν του κρατάει κακία» ότι «θεωρεί ότι το μεταξύ τους επεισόδιο ιστορία που τελείωσε και ότι τον συγχωρεί». Πιστεύω πως σε λίγο θα το βάλει και στο βιογραφικό του καμαρώνοντας: όταν κάποτε βρεθούν σε μια εκδήλωση όλοι αυτοί που είχαν την τιμή να τους δαγκώσει ο Σουάρες, ο Κελίνι μπορεί να είναι ο διασημότερος!

Από το χέρι του Μαραντόνα...

Δεν καταλαβαίνω πως μπορεί κάποιος να συμπαραστέκεται σε ένα ποδοσφαιριστή (ή αθλητή γενικότερα) που έχει κάνει κάτι τέτοιο στο παγκόσμιο κύπελλο. Δεν είναι φυσικά ο πρώτος, αλλά είναι ο πρώτος που θυμάμαι που δαγκώνει διαρκώς και σε κάθε ευκαιρία. Θυμάμαι σαν χθες το ιστορικό δάγκωμα του Μάικ Τάισον στο Χόλιφιλντ: του είχε σχεδόν ξεριζώσει το αυτί. Όμως μιλάμε για μια ιστορία του μποξ κι ένα ματς στο οποίο ο Τάισον, αφού δεν κατάφερε να βγάλει τον αντίπαλό του νοκ άουτ νωρίς, ήταν στα σχοινιά, έτρωγε ξύλο και βλακωδώς αντέδρασε: δεν έχει καμία σχέση η δική του κουταμάρα, (αποτέλεσμα κυρίως της απόγνωσης) με την πράξη του Σουάρες!

Ακόμα περισσότερο με εκνευρίζει ότι αυτό το κύμα συμπαράστασης ξεκίνησε πριν καν ο εμπλεκόμενος να ζητήσει συγνώμη: αυτό το έκανε μόλις προχθές με τη σιγουριά του πονηρού που πρώτα περίμενε να δει ποια θα είναι η αντίδραση των συμπατριωτών του. Όταν κατάλαβε ότι δεν θα τον σταυρώσουν για την ανοησία του, θυμήθηκε και τους καλούς του τρόπους.

Δεν είναι ο πρώτος που κάνει μια απερίγραπτη σαχλαμάρα και στη συνέχεια ουσιαστικά ηρωοποιείται. Το ποδόσφαιρο είναι γεμάτο από κακούς, που σταδιοδρόμησαν παίζοντας σκληρά τεστάροντας την υπομονή διαιτητών και αντιπάλων. Όμως τα τελευταία χρόνια, όσο πιο κουτή είναι μια πράξη, τόσο περισσότερο ξυπνά αισθήματα συμπαράστασης. Η ιστορία ξεκίνησε με το χέρι του Μαραντόνα που μυθοποιήθηκε – αλλά εκεί τουλάχιστον είχαμε ένα δεύτερο γκολ του Ντιέγκο που τον αθώωσε (κατά κάποιο τρόπο) για την κλεψιά του στο πρώτο του.

Ακολούθησαν πολλοί που ενώ έκαναν κουταμάρες απέκτησαν υπερασπιστές και μεγαλύτερη δημοτικότητα. Ο σκληρός Βίνι Τζόουνς έκανε κάποτε το καραγκιοζιλίκι επάγγελμα. Ο Πασκουάλε Μπρούνο βάραγε και ποδοπατούσε για χρόνια. Ο Πέπε έχει συλλογή από κάρτες αλλά δεν βάζει μυαλό. Η κουτουλιά του Ζιντάν στο Ματεράτσι, που ίσως στοίχισε τη Γαλλία ένα παγκόσμιο κύπελλο, απέκτησε διαστάσεις πολιτικής παρέμβασης. Όλη αυτή η ανεκτικότητα απέναντι στην ανοησία δημιούργησε το Σουάρες που δαγκώνει τον κόσμο, βέβαιος ότι κάποιοι ανόητοι θα δουν στις αλλόκοτες πράξεις του –δεν ξέρω το είδους- συμβολισμούς. Ο άνθρωπος είναι ένας τρομερός παίκτης, αλλά κι ένας τεράστιος ψυχάκιας και η τιμωρία του είναι σχετικά μικρή, αν κρίνει κανείς από το παρελθόν του. Θα πρεπε να είναι μεγαλύτερη μπας και ο τύπος βάλει μυαλό.

Άλλο ποδόσφαιρο...

Τα τελευταία χρόνια η υπερέκθεση των αθλητών (και ειδικά των ποδοσφαιριστών στα media) έχει τρελάνει κάμποσους. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο Σουάρες λειτούργησε με το κτηνώδες ένστικτό του και πάλι δεν γίνεται να του καταλογίσεις ελαφρυντικά: για να είσαι αθλητής επιπέδου αυτό το ένστικτο πρέπει να τιθασεύσεις.

Ο τύπος θεωρεί αυτού τους είδους τις σαχλαμάρες στοιχείο του παιγνιδιού του, αλλά δεν καταλαβαίνω τι φταίνε οι άλλοι. Στην προκειμένη περίπτωση κατέστρεψε την Εθνική του, καταδίκασε τους συμπαίκτες του, έκανε κακό στο ιματζ του συλλόγου στο οποίο αγωνίζεται, δέχτηκε μια τιμωρία που θα κάνει κακό και στην επόμενη ομάδα που θα τον αποκτήσει. Κι αντί όλοι να του φωνάξουν «σύνελθε και σοβαρέψου» υπάρχουν κάποιοι δεκάδες που ψάχνουν ελαφρυντικά για την ανοησία του – λες και την έκανε για πρώτη φορά.

Κάποιοι μπροστά στο ανόητο της πράξης του είδαν μια κίνηση παίκτη που έρχεται από το παρελθόν: στη Βραζιλία θυμήθηκαν ότι ο ανεκδιήγητος Σερτζίνιο, φορ της Σελεσάο στο μαρτυρικό μουντιάλ του 82, είχε βγει κάποτε πρώτος σκόρερ πετώντας συστηματικά άμμο στα μάτια των αντιπάλων του – καμιά φορά και των συμπαικτών του. Μόνο που αυτά ανήκουν σε ένα ποδόσφαιρο που τελείωσε και που το νοσταλγούν μόνο κάποιοι τρελοί. Ότι οι τρόποι αυτοί είναι εκτός εποχής είναι κάτι που ο Σουάρες το ξέρει πρώτος, αλλά δεν έχει ούτε το στοιχειώδη έλεγχο των νεύρων του για να μην κάνει αηδίες. Πιθανότατα ο άνθρωπος είναι άρρωστος. Θύμα πάντως δεν είναι.

Αν κάτι χαίρομαι στο μουντιάλ είναι γιατί διακρίνονται τα καλά παιδιά και οι τσαρλατάνοι έφυγαν. Ο Μέσι, ο Νεϊμάρ, ο Μίλερ, ο Χάμες Ροντρίγκες «δαγκώνουν» με τη μπάλα στα πόδια και δεν ψάχνουν την παγκόσμια προσοχή κάνοντας σαχλαμάρες. Ας αφήσουμε τους τρελούς στην τρέλα τους…