Tι σού είναι αυτή η... ρουφιάνα η ελληνική γλώσσα!

Όχι, μην ανησυχείτε δεν με βάρεσε ο καύσωνας, ούτε με κυρίευσε αίφνης η διάθεση της αμπελοφιλοσοφίας, απλώς διαπιστώνω την προφανή πραγματικότητα, που τη λες και εικονική!

Είναι οξύμωρο αυτό το σχήμα, αλλά εξηγείται...

Έχουμε λοιπόν εμείς οι Έλληνες το ταλέντο να βαπτίζουμε το κρέας σε ψάρι, το ψάρι σε κρέας και το χάλκινο μετάλλιο σε χρυσό!

Στην υπόθεση της Εθνικής Νέων αναφέρομαι, η οποία κατέκτησε ένα επίχρυσο χάλκινο μετάλλιο ή –για να το πάρω αλλιώς-ένα χαλκευμένο χρυσό!

Χρυσοί στην καρδιά μας!

Είναι άλλωστε γνωστή, δημοφιλής και τόσο συνηθισμένη ώστε να καταντάει κλισέ και αναπόδραστη η έκφραση «Χρυσοί στην καρδιά μας»!

Ok, το αγοράζω, εάν αυτό βολεύει τη φιλαρέσκεια και δη την αυταρέσκεια του στερημένου από μετάλλια, εδώ και μια εξαετία ελληνικού μπασκετικού έθνους...

Το αγοράζω και τιμώ την προσπάθεια της ομάδας, τον μόχθο, τον ιδρώτα, τον πόνο και τα δάκρυα των παιδιών και όλων των μελών της ομάδας που επιφυλάσσονται δια τα περαιτέρω...

Για να μην παρεξηγηθώ, καθόλου δεν υποτιμώ την αξία ενός μεταλλίου, άλλωστε σε τέτοιες περιπτώσεις γελά καλύτερα όποιος γελά τελευταίος και ελόγου μας ίσως γελάσαμε λίγο περισσότερο από τους Ισραηλινούς οι οποίοι ηττήθηκαν στον μεγάλο τελικό από τους Γάλλους.

Τουλάχιστον οι δικοί μας με τη νίκη τους απέναντι στο Βέλγιο (και μάλιστα με ανατροπή που υπήρξε προϊόν της περιλάλητης και πολυτραγουδισμένης ελληνικής παλικαριάς) έφυγαν χαμογελαστοί από το Ηράκλειο...

Συγχωρέθηκαν τα πεθαμένα μας

Συγχωρέθηκαν κιόλας τα... πεθαμένα μας με αυτή τη νίκη που τη χρωστάγαμε στο Βέλγιο από τις 25 Ιουνίου του 2017 στην Πράγα, όπου μας λιάνισαν στον μικρό τελικό του EuroBasket γυναικών με διαφορά 33 πόντων (78-45)!

Δυστυχώς ξοφλήσαμε το ένα από τα δυο χρέη από εκείνη τη διοργάνωση διότι και τότε (όπως το περασμένο Σάββατο στα Δυο Αοράκια), στον ημιτελικό οι τσούπρες μας είχαν ηττηθεί επίσης από τη Γαλλία με 77-55.

Τώρα βεβαίως οι «Πουρκουάδες», όπως τους αποκαλούσε ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν μας έριξαν 22 πόντους, αλλά 47 που, διάβολε, δεν χωνεύονται με τίποτε!

Εν πάση περιπτώσει, σε πείσμα της συντριβής, αυτά τα παιδιά κατάφεραν να ξανασηκώσουν κεφάλι και να γράψουν τον καλύτερο δυνατό επίλογο...

Χάλκινο σαν πλατινένιο

Δεν πήραμε το χρυσό μετάλλιο, ούτε το ασημένιο, αλλά ένα χάλκινο που για κάμποσους λόγους, το περνάμε και για πλατινένιο!

Ο λόγος;

Το προηγούμενο το αφήσαμε σε... ενεχυροδανειστήριο εδώ και έξι χρόνια!

Δεν κάνω πλάκα, καθόσον είχαμε να δούμε χαρά στα σκέλια μας από τις 23 Ιουλίου του 2017, όταν στο ίδιο γήπεδο (Ηράκλειο) οι Χαραλαμπόπουλοι, οι Μουράτοι, οι Λούντζηδες, οι Φλιώνηδες, οι Κονιαραίοι, οι Δίπλαροι, οι Χρηστίδηδες και οι λοιποί σύντροφοι τους, απόντων του Παπαγιάννη και του Κώστα Αντετοκούνμπο, στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης στην ίδια διοργάνωση.

Δυο χρόνια νωρίτερα στον Βόλο η ίδια ομάδα είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των Εφήβων, πάλι με προπονητή τον Ηλία Παπαθεοδώρου, συνεργάτη του τον Γιώργο Λιμνιάτη και έφορο και άνθρωπο για όλες τις δουλειές τον συχωρεμένο τον Δημήτρη Καρβέλα, που ασφαλώς θα αγαλλίασε από εκεί ψηλά προχθές το βράδυ...

Οι μοιραίες... πίτσες στο Κίεβο!

Τα δυο χρυσά μετάλλια η γενιά των 97άρηδων τα κατέκτησε επί ελληνικού εδάφους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Το καλό, λοιπόν, τρίτωσε μέσα σε οκτώ χρόνια, αλλά ήδη έχει περάσει μια δεκαετία από την τελευταία φορά που μια οποιαδήποτε Εθνική γύρισε με μενταγιόν από το εξωτερικό...

Τούτο συνέβη το 2013 στο Κίεβο, όπου πάλι οι 97άρηδες οι οποίοι τότε δεν ήταν ακόμη Νέοι ή Έφηβοι, αλλά Παίδες κατέκτησαν, με προπονητή τον Μάνο Μανουσέλη, το χάλκινο μετάλλιο στο EuroBasket που είχε διεξαχθεί στο Κίεβο.

Άξιζε το χρυσό εκείνη η ομάδα, αλλά ας όψεται η γαστρεντερίτιδα που τους χτύπησε το βράδυ πριν από τον ημιτελικό με τη Σερβία.

Τα παιδία παίζει, έλεγε η αττική σύνταξη, που μαθαίναμε στο σχολείο.

Εκείνα τα παιδία τρώει!

Έφαγαν πίτσες που παράγγειλαν στο ξενοδοχείο για να χορτάσουν και την πατήσαμε!

Για πολλούς και προφανείς λόγους η τωρινή κατάκτηση του μεταλλίου ήταν άξια και συγχαρητηρίων και πανηγυρισμών...

Η υπόσχεση του Λιόλιου και τα ζόρια του Ιτούδη

Ο μεν Βαγγέλης Λιόλιος συνελήφθη από τις κάμερες των κινητών να τραγουδά μαζί τους μέσα στα αποδυτήρια, ο δε Δημήτρης Ιτούδης έστειλε τα συχαρίκια του μέσω του Twitter και αμφότεροι κοιτάζουν κατά Μανίλα μεριά...

Λίγο προτού συμπληρωθεί μια διετία από την αναρρίχηση του στον θώκο, ο πρόεδρος της ΕΟΚ έχει πάντοτε στην ατζέντα του την υπόσχεση/δέσμευση του ότι «αυτή η ομάδα θα μας κάνει πάλι υπερήφανους και θα μας ξαναβγάλει στους δρόμους» της οποίας ο προπονητής δεν κατέστη απλώς κοινωνός, αλλά ανέλαβε το έργο να την υλοποιήσει...

Δεν συνέβη αυτό πέρυσι στο Βερολίνο και η επερχόμενη επιχείρηση στο Παγκόσμιο Κύπελλο μοιάζει πολύ πιο ζόρικη ώστε να δοθεί σάρκα και οστά στους καημούς και στους πόθους μας που στοιχειώνονται κάθε καλοκαίρι εδώ και 14 χρόνια.

Το μετάλλιο και το μέταλλο

Το μέλλον θα έχουν οι Μαντζούκες, οι Ζούγρηδες, οι Μπαζίνες, οι Πλιώτες, οι Οικονομόπουλοι και πάει λέγοντας;

Το μέλλον σε τέτοιες περιπτώσεις είναι άδηλον, διότι δεν εξαρτάται μονάχα από τα ίδια τα παιδιά, αλλά και από έναν εσμό από όλους όσοι τους περιστοιχίζουν: προπονητές, παράγοντες, γονείς, ατζέντηδες, δημοσιογράφους, παρατρεχάμενους και δεν συμμαζεύεται...

Στο χέρι όχι μονάχα το δικό τους (στην κυριολεξία κιόλας), αλλά και όλου του οικοσυστήματος είναι να αφήσουν το «Αλίμονο στους νέους» να ακούγεται μονάχα κάθε φορά που προβάλλεται η παλιά υπέροχη ταινία με τον Δημήτρη Χορν!

Σε τέτοιες περιπτώσεις, φρονώ πως περισσότερο από το κάθε λογής (συχνό ή σπάνιο) μετάλλιο μετράει και βαρύνει το μέταλλο που έχουν οι ομάδες και οι παίκτες...

Υπήρξαν χρυσοποίκιλτοι παίκτες των μικρών Εθνικών ομάδων που επωάσθηκαν σε ένα περιβάλλον ευημερίας, αλλά δεν έκαναν την προσδόκιμη καριέρα...

Στον αντίποδα υπήρξαν παίκτες που είτε πέρασαν και δεν ακούμπησαν από τις Εθνικές ομάδες, είτε δεν κατέκτησαν κανένα μετάλλιο, είτε δεν φώναζαν για τις προοπτικές τους, είτε απορρίφθηκαν άνευ επαίνων (βλέπε Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Τσαρτσαρής, Ντικούδης κοκ), αλλά τρύπησαν το ταβάνι τους και θριάμβευσαν σε όλα τα επίπεδα.

Ο βαυκαλισμός και η προοπτική

Κάθε φορά που μια Εθνική ομάδα κατακτά ένα μετάλλιο στο μυαλό μου, στο στόμα μου και στο πληκτρολόγιο μου έρχεται μια κουβέντα πού μου είχε πει πριν από καμιά τριανταριά χρόνια ο Θεόδωρος Ροδόπουλος και ισχύει εις το διηνεκές...

«Στις μικρές Εθνικές ομάδες δεν πρέπει να βαυκαλιόμαστε από τις επιτυχίες, αλλά να αξιολογούμε την προοπτική. Δεν έχει σημασία πόσα μετάλλια πήραν οι Παίδες και οι Έφηβοι, αλλά πόσοι από αυτούς, θα κάνουν καριέρα όταν ενηλικιωθούν και θα καταφέρουν να στελεχώσουν την Εθνική Ανδρών».

Εδώ κολλάει-με την ελπίδα να μην επιβεβαιωθεί- αυτό που είχε πει κάποτε ο Γουίνστον Τσόρτσιλ για κάποιον πολιτικό αντίπαλο του...

"Από κάποιος πολλά υποσχόμενος, κατάντησε κάποιος που απλώς υποσχόταν πολλά"!

ΥΓ: Αυτά λοιπόν, όσο για τα υπόλοιπα-όπως συνηθίζω να επισημαίνω στα υστερόγραφα μου- θα τα βρει η υπηρεσία!