Ο πρωταθλητής κόσμου Στέφανος Δημόπουλος στο SPORT24: “Κάνω δύο ώρες δρόμο ως τα Γιαννιτσά για να προπονηθώ και γυρίζω πίσω”

Ο Στέφανος Δημόπουλος έγραψε ιστορία κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κανόε – καγιάκ στα 1000μ. σπριντ. Είναι το πρώτο μετάλλιο στην ιστορία του αθλήματος στην Ελλάδα σε τόσο υψηλό επίπεδο, ένα μετάλλιο που ήρθε μετά από τα πολλά εμπόδια που έπρεπε να ξεπεράσει έως τώρα στη ζωή του ο 27χρονος πρωταθλητής.

Ο Στέφανος άνοιξε την καρδιά του στο Sport24 και μίλησε για τα τρία χρόνια που έμεινε εκτός αθλητισμού, τις θυσίες που κάνει για τον πρωταθλητισμό, τους ανθρώπους που τον στηρίζουν και την βοήθεια που χρειάζεται για να φτάσει στο μεγάλο του όνειρο, τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αν φανταζόταν ποτέ ότι θα γίνει πρωταθλητής κόσμου

«Όταν ξεκίνησα τον αθλητισμό θυμάμαι στο γυμναστήριο μου πάντα ο προπονητής μου έπαιζε video με Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα στα μάτια μου, όλοι αυτοί οι αθλητές σαν Θεοί. Δεν μπορούσα να σκεφτώ ούτε καν μία θέση σε τελικό, πόσο μάλλον για μετάλλιο. Βέβαια καμία φορά δεν ξέρεις πως η ζωή στα φέρνει, εγώ ήμουν τυχερός.»

Πως ξεκίνησε το κανόε

«Η πρώτη επαφή με το κανόε ήρθε στο Δημοτικό, συγκεκριμένα στην 6^η τάξη. Κάποιοι φίλοι μου είχαν ασχοληθεί με το άθλημα και μετά από έξι μήνες, επειδή κάναμε παρέα και εκτός σχολείου, ασχολήθηκα κι εγώ. Κι έτσι, σιγά – σιγά ξεκίνησα μέχρι την ηλικία των 17 ετών περίπου. Μετά , σχεδόν όλοι σταμάτησαν είτε για να σπουδάσουν, είτε για να εργαστούν και έτσι συνέχισα μόνος μου με τον προπονητή του ομίλου.»

Γεννήθηκε ο γιος μου κι έπρεπε κι εγώ να βρω δουλειά

Γιατί διέκοψε το κανόε

«Είχα διακόψει το κανόε για τρία χρόνια, το 2019, για ένα προσωπικό ζήτημα. Μετά γεννήθηκε και ο γιος μου κι έπρεπε κι εγώ να βρω δουλειά και έτσι δεν υπήρχε χρόνος για το άθλημα. Ήταν δικιά μου επιλογή δεν θέλω να κατηγορήσω κάποιον, απλώς όταν έρχεται ένα παιδί έχεις το άγχος να δουλέψεις για να φέρεις χρήματα στην οικογένεια.»

Πότε επέστρεψε και γιατί επέστρεψε

«Δεν είχα στο μυαλό μου να ξεκινήσω ξανά το άθλημα. Έκανα προσπάθεια το 2021 να κάνω κάποιες προπονήσεις αλλά δεν με άφησε το σώμα μου. Τελικά το 2022 άρχισα τις προπονήσεις και άφησα τη μία δουλειά για να προλαβαίνω. Πήγαινα στην πρωινή δουλειά και μετά όταν σχολούσα, κατά τις πέντε, έκανα μία απογευματινή προπόνηση. Και τελικά τον Ιανουάριο του 2023 πήρα την απόφαση να μην ξαναδουλέψω ποτέ, να ρισκάρω δηλαδή για να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Άρχισα ξανά πρωταθλητισμό με 2-3 προπονήσεις την ημέρα ώστε το 2024 να διεκδικήσω την πρόκριση στους Ολυμπιακούς, Βέβαια όλο αυτό ήταν ψέμα στον εαυτό μου. Πως θα μπορούσα να διεκδικήσω την πρόκριση κόντρα σε αθλητές που δούλευαν σκληρά επί τέσσερα χρόνια; Τελικά έχασα την πρόκριση για λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο με αποτέλεσμα να απογοητευτώ γιατί ειλικρινά πίστευα ότι μπορώ. Ωστόσο συνέχισα να πιστεύω ακόμα περισσότερο, γιατί είδα ότι σε ενάμιση χρόνο κατάφερα να φτάσω τόσο κοντά, μία – δύο θέσεις πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.»

Οι θυσίες που κάνει καθημερινά

«Ο πρωταθλητισμός είναι μονόδρομος, σε θέλει εκεί, να είσαι συνεχώς αφοσιωμένος. Ο πρωταθλητισμός είναι πολύ απαιτητικός, ακόμα και εκτός προπονήσεων πρέπει πάλι να λειτουργείς σα να είσαι πρωταθλητής. Δεν μπορείς να ξενυχτήσεις, δεν μπορείς να κουράζεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς να κάνει άλλα πράγματα. Εγώ είμαι τυχερός, γιατί οι δικοί μου άνθρωποι είναι πάντα εκεί να με στηρίξουν, χωρίς ο Στέφανος να μπορεί να τους δώσει κάτι πίσω. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος του. Η οικογένεια μου δεν με βοήθησε απλά, μπορώ να μιλάω μέχρι αύριο γι’ αυτό. Εχω τον πήχη ψηλά, δεν ικανοποιούμαι εύκολα. Είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου. Αλλά οι κοντινοί άνθρωποι μου με στήριξαν όπως και ο πρώην ομοσπονδιακός προπονητής, ο σωματειακός αλλά και πολλοί ακόμα προπονητές, από άλλες χώρες, ξεχώριζαν κάτι σε εμένα και μου το έλεγαν.»

Πάω καθημερινά στα Γιαννιτσά, μία απόσταση δύο ώρες από τη Θεσσαλονίκη

Γιατί πάει για προπόνηση στα Γιαννιτσά

«Εάν δεν είμαι σε προπονητικό κοινόβιο, πάω καθημερινά στα Γιαννιτσά, μία απόσταση δύο ώρες από τη Θεσσαλονίκη. Ο όμιλος μου είναι ο Ιστιοπλοϊκός Όμιλος Θεσσαλονίκης όπου κάνω και εκεί προπόνηση αλλά είναι θέμα καιρού καθαρά να αλλάζω πόλη γιατί ο άνεμος και τα κύματα με εμποδίζουν. Προτιμώ να κάνω δύο ώρες δρόμο και να έχω τέλειες συνθήκες, παρά να πάω στον όμιλο μου και να δω ότι δεν είναι όλα καλά λόγω καιρού και ν’ αναγκαστώ να φύγω.»

Η βοήθεια που χρειάζεται για να συνεχίσει

«Αυτό που θέλω είναι βοήθεια για να συνεχίσω. Έφτασα ως εδώ χωρίς χορηγούς και με την Ομοσπονδία του αθλήματος να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, αλλά δεν είναι μεγάλη Ομοσπονδία ούτε έχει την επιχορήγηση που έχουν άλλες. Βλέπω έξω τους άλλους αθλητές που είναι σε υψηλό επίπεδο, να έχουν μαζί τους τρία και τέσσερα άτομα να τον συνοδεύουν. Εμένα αυτό μου λείπει. Αν νιώσω επαγγελματίας μπορώ να τα πάω ακόμα καλύτερα. Θα έχω ένα κίνητρο παραπάνω να κάνω πράγματα. Όπως όλα τα παιδιά που κάνουν πρωταθλητισμό παλεύουν καθημερινά με δράκους και με δαίμονες, έτσι και εγώ.»