Η Ελένη Ξενάκη αν και 25 ετών ανήκει στις “παλιές” της ανανεωμένης Εθνικής ομάδας. Έχει ζήσει ακόμη έναν ευρωπαϊκό τελικό το 2018 στη Βαρκελώνη. Και τότε η “γαλανόλευκη” είχε κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο, όπως τώρα στο Σπλιτ.

Η φουνταριστή της Ελλάδας ανήκει στις αθλήτριες που σήκωσαν στην πλάτη τους ένα τσουβάλι απογοητεύσεων με βαρύτερο φορτίο τους αποκλεισμούς από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εξήγησε στο SPORT 24 ότι η ομάδα άρχισε να αποφορτίζεται με την προσθήκη των νέων κοριτσιών και τον ενθουσιασμό τους και τόνισε ότι δεν της αρκεί να ξέρει ότι είναι μια καλή ομάδα. Θέλει και τα αποτελέσματα που τα τελευταία χρόνια δεν έρχονταν.

“Όταν ισοφαρίσαμε τις Ισπανίδες στον τελικό (6-6) το πιστέψαμε ότι μπορούσαμε να νικήσουμε, αλλά γρήγορα χάσαμε το μυαλό μας. Δεν παίξαμε καλά, ειδικά στην αρχή. Δεν μπήκαμε στο παιχνίδι. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Θα κάνουμε την αυτοκριτική μας και θα εντοπίσουμε τα λάθη μας”, είπε αυστηρά και πρόσθεσε: “Το αργυρό μετάλλιο είναι πιο δύσκολο να το διαχειριστείς από το χάλκινο, λόγω της ήττας. Δεν είναι κακό να στεναχωριέσαι που δεν πήρες το χρυσό, αλλά είναι κακό να μην μπορείς να εκτιμήσεις τη θέση στην οποία βρίσκεσαι και να ζήσεις τη στιγμή.

Η συμμετοχή σε έναν τελικό Ευρώπης δεν είναι κάτι που το ζεις κάθε μέρα ή το που ζουν άλλα παιδιά στην ηλικία μας. Είναι κάτι που μπορεί να μην το ξαναζήσεις, που λέει ο λόγος. Εμάς σκοπός μας είναι να το ξαναζήσουμε, αλλά καταλαβαίνεις πώς το λέω... Ωστόσο, η επιστροφή της ομάδας στα μετάλλια μάς δίνει ώθηση. Όμως, το θέμα είναι να παραμείνουμε εδώ. Δεν πρέπει να μας δίνει χαρά μόνο και μόνο η συμμετοχή μας σε μία διοργάνωση, αλλά να προσπαθούμε για το καλύτερο και να είμαστε πάντα στην τετράδα. Θέλουμε να είμαστε καλύτερες σε κάθε διοργάνωση. Έχουμε το χρόνο, την ικανότητα και τη θέληση για την πρώτη θέση. Πάντα, ο στόχος μας είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι”.

Ξέρουμε ότι είμαστε καλή ομάδα, αλλά αυτό δεν μου φτάνει

Η Εθνική ομάδα πέρασε μέσα από Συμπληγάδες μέχρι να επιστρέψει και πάλι στο βάθρο. Και τώρα φαίνεται πιο δυνατή και ήρεμη από κάθε άλλη φορά μέσα στην τελευταία δεκαετία. “Ξέρουμε ότι είμαστε καλή ομάδα. Όμως, εμένα πια αυτό δεν μου φτάνει. Δεν φτάνει να λέμε ότι είμαστε καλές παίχτριες. Θέλω κάθε φορά να πηγαίνουμε για το καλύτερο στις διοργανώσεις και να φτάνουμε στην τετράδα. Σίγουρα, θα υπάρξουν και δύσκολες στιγμές. Ο αθλητισμός έχει και ήττες. Η ομάδα αυτή πρέπει να αποκτήσει το μέταλλο του νικητή και να πηγαίνει σε κάθε διοργάνωση για το καλύτερο δυνατό. Πρέπει να αρπάξουμε όλες τις ευκαιρίες”.

Πρόσθεσε ότι η ανανέωση της “γαλανόλευκης” ήταν καθοριστική και άλλαξε το κλίμα στην ομάδα με την προσθήκη των νέων κοριτσιών. “Ο μέσος όρος της ομάδας είναι αρκετά χαμηλός, κάτι που σημαίνει ότι δεν υπάρχει μεγάλη εμπειρία, παρά το γεγονός ότι κάποιες κοπέλες είμαστε αρκετά χρόνια στην Εθνική. Όμως, οι νέες παίχτριες έφεραν ενθουσιασμό. Εμείς παρόλο που δεν είμαστε μεγάλες έχουμε πολλά χρόνια σε αυτή και έχουμε φάει πολλές κατραπακιές και είχαμε απογοητευτεί. Οι μικρές με τη δίψα τους και την τρέλα τους για διάκριση περνούν και σε εμάς αυτή τη διάθεση.

Κι εμείς έχουμε την ίδια θέληση για διάκριση, αλλά μάς είχαν επηρεάσει οι απογοητεύσεις που είχαμε βιώσει όλα αυτά τα χρόνια... Αποκλεισμοί από την τετράδα στα πέναλτι, πηγαίναμε σε διοργανώσεις, νιώθαμε ότι η ομάδα πετάει και μετά μέναμε στην έβδομη θέση. Είναι πολλά αυτά. Περισσότερο απ' όλα μάς έχουν επηρεάσει οι αποκλεισμοί από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Για να συνέλθεις από αυτό χρειάζεσαι πάρα πολύ καιρό. Και ψυχολογικά και σωματικά... Και κυρίως να μην σκεφτείς να τα παρατήσεις, Αρχίζεις να παρατηρείς παίχτριες που προκρίθηκαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και λες “τι περισσότερο έχει αυτή που είναι εκεί και δεν το έχω εγώ;”.

Η Ελένη εντόπισε και βελτίωση στη νοοτροπία της Εθνικής. “Πρέπει να έχουμε ομοιογένεια και κάθε φορά να παίζουμε η μία για την άλλη και να βελτιωνόμαστε ως ομάδα. Και ως παίχτριες, αλλά και ως ομάδα. Αυτός είναι ο στόχος. Σε κάθε παιχνίδι να εμφανιζόμαστε πιο ομάδα. Σε αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το είδαμε αυτό να γίνεται σε μεγαλύτερο βαθμό συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια. Δουλέψαμε περισσότερο ως ομάδα και η μία για την άλλη και γι' αυτό φτάσαμε στον τελικό. Υπήρξε μεγάλο δέσιμο και όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο. Είναι πολύ σημαντικό να παίζει η μία για την άλλη.

Σε ένα ομαδικό άθλημα είναι έτσι κι αλλιώς πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις μια δύσκολη κατάσταση, υπάρχει κάποιος να ακούσει τους προβληματισμούς σου, να σου σκουπίσει τα δάκρυα και να κάνεις και εσύ το ίδιο γι' αυτόν. Εννοείται ότι κλάψαμε και μετά την ήττα στον τελικό! Δεν γίνεται...

Από την άλλη ένα κακό αποτέλεσμα μπορεί να βγάλει στην ομάδα διάφορα προβλήματα κάτι που δεν συνέβη σ' εμάς. Είμαστε πολύ δεμένες και αυτό δείχνει πόσα πράγματα είμαστε ικανές να κάνουμε, αρκεί να το πιστεύουμε και πηγαίνουμε βήμα – βήμα. Όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει.

Πρέπει να αντιμετωπίζουμε την κάθε ομάδα με σεβασμό και συγκέντρωση, όπως αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα ματς και τους τελικούς”.