Θες να μάθεις πώς μοιάζει η ήρεμη δύναμη; Κοίτα τη Χρυσή Διαμαντοπούλου και θα βρεις τον απόλυτο ορισμό της. Ένα μεγάλο ποτάμι είναι η τερματοφύλακας της ομάδας πόλο του Ολυμπιακού. Ένα ποτάμι με κρυστάλλινα νερά. Έμαθε να φτάνει στον προορισμό του, χωρίς να ξεχειλίζει. Σαρώνει, χωρίς αναταράξεις, παφλασμούς και περιττό θόρυβο. "Είμαι ήσυχη" λέει χαμηλόφωνα. "Είναι σκυλί στη δουλειά", προσθέτουν -αδιαπραγμάτευτα- όσοι τη ζουν. Στον Πειραιά περπατούν και κολυμπούν οι δύο κορυφαίες τερματοφύλακες στον κόσμο. Η μία είναι η Χρυσή Διαμαντοπούλου και η άλλη η Άσλεϊ Τζόνσον του Εθνικού. Η Χρυσή είναι καλύτερη τερματοφύλακας από τεχνικής άποψης, ενώ η Αμερικανίδα βασίζει την υπεροχή της στα σπάνια φυσικά προσόντα της και την επιβλητική προσωπικότητά της.

Αυτή η υπέροχη συγκυρία έπαιξε ξεκάθαρα σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των συνθηκών, ώστε να αποβιβαστούν στον Πειραιά και τα δύο ευρωπαϊκά τρόπαια της υδατοσφαίρισης των γυναικών. Όλες οι ελληνικές ομάδες που κατέκτησαν ευρωπαϊκό τίτλο διέθεταν εξαιρετικό/η και πολύ φορμαρισμένο/η τερματοφύλακα. Είχαν backyard με βράχια. Στο βραχόκηπο του Ολυμπιακού -που μετά το τρόπαιο της EuroLeague κατέκτησε και το Κύπελλο Ελλάδας- δεσπόζει η ύψους 1,84μ. εσωστρεφής, Χρυσή Διαμαντοπούλου. Η φοιτήτρια της οδοντιατρικής, η οποία ήδη έχει κορνιζάρει ένα πτυχίο στα ναυτιλιακά, ξεδίπλωσε -όπως δεν έχει ξανακάνει- τον τρόπο που σκέφτεται, τον ψυχισμό της και τη γεμάτη επιτυχίες διαδρομή της σε αυτή τη συνέντευξη στο SPORT24. O "βράχος" του Ολυμπιακού ξεσφράγισε τα παραθυρόφυλλά του και μάς επέτρεψε να δούμε μέσα.

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης, Χρυσή γεννήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 1995 στην Αθήνα και μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη. "Εκεί είναι το πατρικό μου. Ξεκίνησα το πόλο στα δέκα μου. Είχα παίξει λίγο βόλεϊ και είχα ασχοληθεί λίγο με την κολύμβηση. Πήγα βόλεϊ στον Μίλωνα. Είχε αρχίσει κι ο αδερφός μου πόλο -στο Φάληρο, αν θυμάμαι καλά- και πήγαινα να τον δω. Είχε προπονητή τον Πέτρο Δεβερίκο, ο οποίος θα έφτιαχνε μια ομάδα κοριτσιών στον Πανιώνιο. Μου είπε "δεν φέρνεις το μαγιό σου;". Και έτσι είπα στη μαμά μου "δεν παίρνω το μαγιό μου να πάω;". Έτσι άρχισα. Τόσο χαλαρά. Πήγαινα στην Ε' Δημοτικού. Δεν θυμάμαι την πρώτη φορά. Είχαμε κάνει ένα παρεάκι εκείνη την περίοδο. Τότε, άρχισαν κι άλλα κορίτσια, όπως η Τίνα Κοντογιάννη. Η παρέα με κράτησε. Αν δεν περνούσα καλά, δεν θα είχα κάτσει. Με παρότρυναν αρκετά και οι γονείς μου, χωρίς να με πιέσουν.

Ήθελαν να είμαι στον αθλητισμό. Επειδή, δεν είχα κάνει πολλή κολύμβηση έως τότε, έμαθα τα βασικά στην αρχή, αλλά προχώρησα γρήγορα. Από μικρή ήμουν ψηλή. Ξεχώριζα. Έμπαινα και διμοιρίτισσα και θυμάμαι να ντρέπομαι πολύ. Δεν με έβαζαν με το ζόρι, βέβαια. Ήθελα, αλλά και ντρεπόμουν. Πράγματι, ένας λόγος για να γίνεις τερματοφύλακας είναι να βαριέσαι το κολύμπι, αλλά στην περίπτωση μου δεν ξέρω πώς προέκυψε. Λόγω ύψους νομίζω με έβαλαν. Στην αρχή έπαιζα μέσα. Δεν ξέρω τι ύψος είχα τότε, τώρα είμαι 1,84μ. Φοράω τακούνια, αλλά σπάνια. Μ' αρέσουν, όμως βαριέμαι να μπω σε αυτή τη διαδικασία και ευτυχώς, δεν χρειάζεται να φοράω. Παλαιότερα με ενοχλούσε που δεν μπορούσα να συμβαδίσω με αυτή τη φάση. Έλεγα "Πω! Πώς θα βάλω εγώ τακούνια;". Ένιωθα άσχημα, αλλά τώρα νομίζω ότι είναι πιο ωραία έτσι. Όταν ήμουν μικρή είχα και ένα χαρτζιλίκι από το πόλο. Ήμουν πάντα ανεξάρτητη. Έτσι κι αλλιώς, δεν μου άρεσε να ζητάω από τους γονείς μου χρήματα. Ήταν πολύ ωραίο αυτό. Νομίζω περισσότερο ψώνιζα ρούχα. Συνέχεια κάτι αγόραζα".

Αγάπησε πολύ την υδατοσφαίριση, αλλά δεν της έγινε εμμονή. Ξέρει ότι έχει δουλέψει χιλιάδες ώρες για να φτάσει στην κορυφή και νιώθει καλά όταν αναγνωρίζεται αυτό.

"Είμαι ήσυχη γενικά, πράος χαρακτήρας. Βέβαια, έχω κι εγώ τις εντάσεις μου. Πάθη δεν θα έλεγα ότι έχω. Δεν εκδήλωσα κάτι τέτοιο με το πόλο. Προφανώς, μου άρεσε πολύ και το κυνήγησα πολύ. Ναι, εννοείται πως δεν φτάνεις σε τέτοιο επίπεδο χωρίς πολλή δουλειά. Είναι πρώτα η δουλειά και μετά το ταλέντο. Το τέρμα θέλει φυσικά προσόντα, χωρίς να είναι απαραίτητα. Βοηθάνε σίγουρα. Όμως λέω ότι δεν είχα πάθος επειδή όταν γύριζα σπίτι από την προπόνηση, δεν συζητούσα με τους γονείς μου πώς πήγε. Ό,τι γινόταν στην πισίνα έμενε στην πισίνα. Αργότερα, -όταν ήμουν πιο μεγάλη- υπήρξαν στιγμές που ήμουν στεναχωρημένη και το συζητούσα, αλλά το περιβάλλον μου δεν ήταν πωρωμένο. Αυτό μού έκανε καλό.

Χρειάζεται η ισορροπία. Όταν, άρχισαν να έρχονται οι επιτυχίες, έτρεχαν και οι γονείς μου μαζί. Χαίρονταν πολύ. Η πρώτη μου αποστολή με την Εθνική ήταν στη Σιβηρία. Ήταν παγκόσμιο πρωτάθλημα. Μετά ήρθε η Μαδρίτη και το χρυσό στο Ευρωπαϊκό. Το κυνήγησα πάρα πολύ. Και οι δικοί μου με παρότρυναν. Κάποιοι θα έλεγαν στο παιδί τους "δεν γίνεται να λείπεις από το σχολείο". Οι δικοί μου έλεγαν "εντάξει, θα βρούμε τον τρόπο να τα συνδυάσουμε". Στον Πανιώνιο έμεινα μέχρι τα 16 και μετά πήγα στον Ολυμπιακό. Είμαι 10 χρόνια στον Ολυμπιακό.

Ήρθα στην ομάδα με τον Χάρη Παυλίδη. Δάσκαλος είναι ο Παυλίδης. Έχουμε ζήσει πολλά πράγματα με τον κ. Χάρη, 10 χρόνια. Έχω μεγαλώσει με τον Παυλίδη. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ο "μπαμπάς" μας στο πόλο. Έβαζε διαχωριστικές γραμμές και κρατούσε πολύ τις ισορροπίες. Έχει αποδειχθεί ότι έτσι λειτουργείς καλύτερα. Αυτά βέβαια είναι και λίγο γούστα. Είναι ωραίο και το "χάδι". Ο αθλητής θέλει να ακούσει και το "μπράβο" και τον καλό λόγο. Εγώ είμαι έτσι. Δεν θέλω ακριβώς να με "χαϊδέψουν". Όμως, θα ήθελα -όταν με βλέπεις να φτύνω αίμα στην δουλειά- να μου δείξεις ότι το εκτιμάς. Όλοι οι αθλητές το θέλουμε αυτό. Μας βοηθάει να συνεχίσουμε."

Την καταλαβαίνω την αντίπαλό μου, την έχω δει πώς είναι όταν θέλει να με ''σκοτώσει''

Η 27χρονη τερματοφύλακας του Ολυμπιακού αναφέρθηκε στο λάθος που έκανε παλαιότερα και το διόρθωσε. Επηρεαζόταν ψυχολογικά, αν δεν έβγαζε μια φάση. Έχανε τη συγκέντρωσή της. Φαινόταν ακόμη και στο πρόσωπό της η εναλλαγή των συναισθημάτων.

"Είναι πολύ σημαντική η θέση του τερματοφύλακα. Είναι κομβική θέση, αλλά και ψυχοφθόρα. Έχει πολλή πίεση. Παλαιότερα ίσως να έχανα περισσότερο την ψυχραιμία μου αν δεχόμουν ένα γκολ που δεν έπρεπε. Το έχω δουλέψει πάρα πολύ, όπως και άλλα κομμάτια που δεν μπορούσα να διαχειριστώ στο παιχνίδι. Ο τερματοφύλακας έχει αρκετή ώρα να σκεφτεί, όταν η ομάδα του είναι στην επίθεση. Σκέφτεται το λάθος που έκανε στην προηγούμενη φάση. Αυτό μού συνέβαινε παλαιότερα. Μπορεί να δεχόμουν ένα γκολ και να έλεγα "και τι θα κάνεις μετά;". Έπρεπε να είναι όλα να είναι ιδανικά, να έχουν ξεκινήσει όλα ιδανικά στον αγώνα. Βέβαια, ο τερματοφύλακας χρειάζεται να είναι και λίγο τρελός. Όμως, έπεφτα πολύ έπειτα από κάποιο λάθος. Έπεφτα. Τώρα, κατάλαβα ότι δεν υπάρχει λόγος. Βοηθάει πολύ αυτό στον αγώνα. Πρέπει να το αφήνεις πίσω σου, επειδή χάνεσαι και σε αποσυντονίζει.

Πλέον, πιστεύω ότι με την εμπειρία μου μπορώ να αισθανθώ τις αντιπάλους, μπορώ να καταλάβω τι θέλει να κάνει όποια έχει την μπάλα. Νιώθω αν ετοιμάζεται να σουτάρει ή όχι. Πολλές φορές το καταλαβαίνω. Βέβαια, προσπαθώ να κοιτάζω την μπάλα για να μην τη χάσω. Την μπάλα κοιτάζω, όχι τις εκφράσεις της αντιπάλου. Όμως, από τις κινήσεις των αθλητριών το καταλαβαίνω και ειδικά αν γνωρίζεις τις παίχτριες γίνεται να το προβλέψεις. Και με τις Ουγγαρέζες έχουμε παίξει πολλές φορές και με τις Ισπανίδες. Την καταλαβαίνω την αντίπαλό μου, την έχω δει πώς είναι όταν θέλει να με "σκοτώσει". Ξέρω τι θέλει να κάνει".

Ο Ολυμπιακός έχει χαρακτηριστεί ομάδα "φαινόμενο" για τη μεγάλη διάρκειά του στις επιτυχίες, αλλά και για το γεγονός ότι έγινε σημείο αναφοράς στην εξέλιξη του αθλήματος.

"Καμιά φορά συνδέουμε τη λέξη φαινόμενο με κάτι που έγινε ξαφνικά. Στον Ολυμπιακό δεν είναι έτσι. Το πιο σημαντικό στοιχείο του Ολυμπιακού είναι ότι συντηρείται σε υψηλό επίπεδο και πετυχαίνει διαρκώς πράγματα. Ο Ολυμπιακός είναι λόγος για να μείνεις στο άθλημα. Όταν τελείωσα το σχολείο είχα μια δυο προτάσεις για να πάω στην Αμερική με υποτροφία και να συνδυάσω το πόλο με σπουδές. Όμως, σκέφτηκα ότι είμαι καλά στον Ολυμπιακό. Είναι το καλό το κλίμα. Τον Ολυμπιακό τον χαρακτηρίζει η καλή δουλειά. Έχει δημιουργήσει ένα κλίμα και μία τέτοια κατάσταση που θέλουν πολλοί αθλητές να ανήκουν σε αυτόν. Ξέρεις πάντα ότι είναι θέμα χρόνου να έρθει η επόμενη επιτυχία.

Ο Ολυμπιακός είναι ο σίγουρος δρόμος για την επιτυχία. Ο αθλητής για συνεχίσει αυτό που κάνει έχει ανάγκη να νιώσει την επιτυχία. Η επιτυχία είναι η τροφή του. Μαθαίνεις και στην επιτυχία. Αν μάθεις, δύσκολα θα αφήσεις τον εαυτό σου ξεφύγει από αυτήν, να βυθιστεί. Καλλιεργεί εγωισμό η επιτυχία. Είναι καλό για το πόλο, αλλά σε δυσκολεύει στους υπόλοιπους τομείς της ζωής. Στο πόλο λέω εδώ είμαι, από αυτό το σημείο και πάνω βρίσκομαι. Θέλω να φτάσω και πιο ψηλά και να διατηρήσω όσα έχω πετύχει. Στη ζωή δεν μπορείς να είσαι τόσο απαιτητικός. Σε πνίγει. Είμαι αρκετά εργατική και μεθοδική. Τώρα, αν είμαι καλή σε άλλους τομείς δεν ξέρω. Στο πόλο προφανώς το μετράς με τις επιτυχίες, στα υπόλοιπα δεν ξέρω. Ο τομέας που με ικανοποιεί είναι το πόλο. Παίρνω τεράστια ικανοποίηση από το πόλο. Είναι τεράστιο κομμάτι μου το πόλο.

Είναι αλήθεια ότι ο αθλητισμός δίνει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεσαι στους άλλους τομείς της ζωής, αν και δεν ισχύει πάντα αυτό. Με θαυμάζουν πάρα πολύ τα παιδιά στη σχολή μου. Όμως, δεν μπορώ να καταλάβω αν είμαι καλή και σε αυτό. Βέβαια, ξέρω ότι το παλεύω και προσπαθώ να συνδυάσω και τα δύο και είναι πάρα πολύ δύσκολο. Είναι μια αρκετά πρακτική σχολή και πρέπει να είσαι εκεί. Έχω τελειώσει και τα ναυτιλιακά και βλέπω τη διαφορά, επειδή αυτή ήταν μια θεωρητική σχολή. Στο τρίτο έτος των ναυτιλιακών κατάλαβα ότι δεν μου αρέσουν πολύ, όμως δεν χρωστούσα μαθήματα και είπα να πάρω το πτυχίο, επειδή ποτέ δεν ξέρεις. Ήταν και κρίμα να το αφήσω. Ο αθλητής εκτίθεται. Είναι μια μικρή κοινωνία το πόλο. Σε ξέρουν, γνωρίζουν τι παιδί είσαι, την πορεία σου, πόσο προσπαθείς. Όταν πας σε ένα τελείως διαφορετικό χώρο που είσαι απλά ένας φοιτητής δεν σε αντιμετωπίζουν ως μια αθλήτρια. Για τους καθηγητές είμαστε όλα τα παιδιά ίδια. Αυτό σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου. Αν θες και επιδιώκεις αυτή την ισορροπία, η μία ενασχόλησή σου βοηθάει την άλλη. Υπάρχουν και κάποιοι που δεν το θέλουν. Προσωπικά, ήθελα να κάνω πολλά πράγματα".

Ο Δεληγιάννης έβαλε την ψυχή του για να επανέλθω μετά το χειρουργείο

Όταν η τελειομανής Χρυσή προσπαθούσε να επιστρέψει από το χειρουργείο στον ώμο της, την προπονούσε ο Νίκος Δεληγιάννης. Είχε εξεταστική. "Το σκότωσα αυτό το μάθημα" είπε στον προπονητή της, ο οποίος παρακολουθούσε ενεός όσα του έλεγε. Δεν ήξερε τι σημαίνει η έκφραση ''το σκότωσα''. Του εξήγησε ότι μπορούσε να περάσει το μάθημα, αλλά επειδή ήθελε να αριστεύσει, προτίμησε να μη γράψει απλά πάνω από τη βάση και προετοιμάστηκε καλύτερα για να το ξαναδώσει. Ο κόουτς Δεληγιάννης μιλάει με μεγάλη αγάπη και θαυμασμό για τα παιδιά που είναι και υπήρξαν αθλητές του, όπως και για τη Διαμαντοπούλου εξηγώντας με παραδείγματα πόσο εργατική είναι.

"Το πόλο δεν είναι για πάντα και δεν θα με ζήσει" επεσήμανε η Διαμαντοπούλου και συνέχισε: "Γι' αυτό δίνω βαρύτητα και στη σχολή μου. Είμαι και στα 27, δεν είμαι μικρή. Η αλήθεια είναι ότι στα 30 δεν έχεις την ίδια όρεξη να είσαι φοιτητής. Για μένα είναι πολύ δύσκολο, τώρα. Θα ήθελα να ξεμπερδεύω από τη σχολή και να έχω μια προοπτική επειδή δεν σταματάει η ζωή στα τριάντα. Δεν ξέρω πώς θα μου βγει. Ένας λόγος που διάλεξα την οδοντιατρική από τα ναυτιλιακά είναι και η ανεξαρτησία που έχεις δεδομένου ότι είσαι μόνος σου και δεν είσαι υπάλληλος μιας εταιρείας. Είναι ανθρωποκεντρική δουλειά και μπορείς να βοηθήσεις με τον τρόπο σου. Ο δύσκολος δρόμος είναι να πεις ότι είμαι κάπου καλή καταξιωμένη και αποφασίζω να κάνω και κάτι άλλο. Είναι ψυχοφθόρο. Η γυναίκα μπορεί να παίξει μέχρι τα 32, κάπου εκεί. Ακόμα και αν δεν θες να κάνεις οικογένεια νομίζω ότι δεν σε πάει το κορμί σου. Οι άντρες νομίζω ότι έχουν περισσότερες αντοχές. Έχουμε δει να αγωνίζονται ως τα 40 και να είναι μια χαρά".

Ένας τέτοιος -πολύ παραπάνω από ''μια χαρά'' 40άρης γκολκίπερ- υπήρξε και ο Δεληγιάννης. "Όπου σταθώ και όπου βρεθώ τον ευχαριστώ. Ο Νίκος Δεληγιάννης μού έχει σταθεί και με έχει βοηθήσει. Αν πω "πάρα πολύ" για τη βοήθειά του θα είναι λίγο. Μου στάθηκε πολύ όταν έκανα την επέμβασή μου στον ώμο, το 2019. Ήταν μαζί μου σε κάθε βήμα. Είναι δάσκαλος, είναι μπαμπάς, είναι απ' όλα. Τον ήξερα και πάντα τον συμπαθούσα, αλλά δεν ήταν ποτέ προπονητής μου μέχρι που συνεργαστήκαμε στον Ολυμπιακό. Στην αρχή ήταν λίγο αυστηρός. Αυτό σου βγάζει, μέχρι να καταλάβεις τι άνθρωπος είναι πραγματικά. Είναι φοβερός. Δεν ξέρω πώς θα είχα επανέλθει από το χειρουργείο μου, αν δεν με είχε βοηθήσει ο Νίκος. Δεν ξέρω... Με βοήθησε σε όλους τους τομείς και ψυχολογικά. Δεν κινούσα το χέρι μου, έκανα προπόνηση στα πόδια μόνο και ήταν εκείνος που μου έκανε προπόνηση. Θα μπορούσε να μην είναι τόσο δίπλα μου. Έβαλε την ψυχή του για να επανέλθω. Αγαπάει πάρα πολύ το άθλημα. Νοιάζεται τόσο πολύ για τους αθλητές του σε βαθμό που τα παίρνει μέσα του. Ο Νίκος μερικές φορές μου έλεγε "τόσο πολύ που σκέφτεσαι εσύ το μυαλό σου στα 40 θα έχει γίνει τσίχλα". Ήμουν πολύ απαιτητική με τον εαυτό μου. Νομίζω μοιάζουμε σε πολλά πράγματα και έφτασα στο σημείο να λέω "αυτό τώρα πώς το κατάλαβε και το είπε;". Καταλάβαινε τη σκέψη μου".

Ο Ολυμπιακός θα έχει συνέχεια σε αυτές τις επιτυχίες

Και τα δύο ευρωπαϊκά τρόπαια το 2022 "άραξαν" στον Πειραιά. Ο Ολυμπιακός κατέκτησε την Ευρωλίγκα και ο Εθνικός το LEN TROPHY. Οι "ερυθρόλευκες" μετά το back to back έχουν πείσει και τον πιο δύσπιστο ότι ο τίτλος στην Ευρώπη στο επόμενο μπάρκο του μπορεί απλά να κάνει ένα κύκλο γύρω από τον εαυτό του και να μείνει εκεί που είναι, στο Λιμάνι και το 2023.

"Η διαδρομή του Ολυμπιακού με τον Εθνικό ως προς αυτά που πέτυχαν μοιάζει να είναι διαφορετική. Βέβαια, δεν μπορώ να ξέρω τι συμβαίνει στην κάθε ομάδα. Είναι διαφορετικές οι διοργανώσεις και έχουν και άλλη βαρύτητα. Σε κάθε περίπτωση αυτό που συνέβη είναι ευτύχημα. Έχω χαρεί πάρα πολύ. Εκτός από τη χαρά που πήρα με τη δική μας επιτυχία έχω χαρεί πάρα πολύ και με τον Εθνικό. Λέει πολλά για την ελληνική υδατοσφαίριση".

Ο Ολυμπιακός μετά την EuroLeague κατέκτησε και το Κύπελλο Ελλάδας στη Λάρισα. "Εμείς θέλουμε όλους τους τίτλους. Δεν χορταίνει κάποιος αθλητής τους τίτλους . Διαρκώς θες και άλλους. Βέβαια, είναι δύσκολο. Δεν έχεις υπογράψει συμβόλαιο με την επιτυχία. Όταν μια ομάδα έχει μια καλή παρουσία, όπως ο Ολυμπιακός το κάνει να μοιάζει εύκολο. Όμως, δεν είναι εύκολη η κατάκτηση ενός τροπαίου. Για παράδειγμα στον τελικό με τη Σαμπαντέλ δεν αφήσαμε στις αντίπαλές μας πολλά περιθώρια να σκεφτούν. Αυτές "σκάλωσαν" από κάποια στιγμή κι έπειτα. Δεν μπορούσαν να αντιδράσουν.

Σίγουρα είχαν επιπλέον άγχος οι Ισπανίδες. Τις έβλεπα που κοιτούσαν τις κερκίδες και λέω "αν εμείς έχουμε πάθει ό,τι έχουμε πάθει, φαντάσου αυτές πώς το ζουν". Κόσμο σαν αυτόν του Ολυμπιακού δεν έχω δει αλλού. Εγώ το περίμενα με ανυπομονησία. Σκέφτεσαι "πότε θα ξαναπαίξω με τέτοιο κόσμο;". Είναι η στιγμή τόσο έντονη που λες να τη ρουφήξω όσο περισσότερο μπορώ. Το 2015 που είχαμε την ίδια ατμόσφαιρα είχα πολύ άγχος δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Τώρα, νομίζω δεν επηρεάστηκα. Σίγουρα, σκέφτεσαι "πώ πω είναι όλοι εδώ". Αυτό το σκέφτεσαι. Δεν συγκρίνεται με τον τελικό, πέρυσι. Ήταν άδειες οι κερκίδες. Σαν φιλικός αγώνας ήταν, σαν προπόνηση. Δεν υπήρχε αυτό". Η Χρυσή σκέφτεται ότι η ομάδα πρέπει να διαμορφώνει, αλλά και να συντηρεί συνθήκες ώστε να ζήσει ξανά τέτοιες στιγμές. "Ο Ολυμπιακός θα έχει συνέχεια σε αυτές τις επιτυχίες. Το πιστεύω! Θα υπάρξει διάρκεια".

Δεν θυμάμαι τη ζωή μου πριν από τον Ολυμπιακό

Η Χρυσή Διαμαντοπούλου με δική της απόφαση -λόγω σπουδών- δεν είναι μέλος της Εθνικής ομάδας, για την οποία νοιάζεται πολύ. "Ναι, αγαπώ πολύ και την Εθνική ομάδα. Την έχω υπηρετήσει χρόνια. Είναι κάτι πάρα πολύ ωραίο και σημαντικό για τον αθλητή. Με την Εθνική είχα τις πρώτες διακρίσεις μου και τις ατομικές. Οι ατομικές διακρίσεις μου αρέσουν πολύ και είναι ένα κίνητρο για τους τερματοφύλακες. Υπάρχει και αυτό του mvp και του πρώτου σκόρερ. Έχω αρκετά βραβεία, αλλά δεν θυμάμαι πόσα είναι. Δεν τα μετράω. Εννοείται πως είναι πληγή η απουσία μας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πολλές φορές αξίζει να είσαι κάπου και δεν είσαι, δυστυχώς. Αξίζει η Εθνική να είναι στο Παρίσι. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ο ύψιστος στόχος του αθλητή. Ήμουν και στα τρία τελευταία προολυμπιακά. Είναι η χειρότερη, η χειρότερη όμως, διοργάνωση από την πλευρά του άγχους και της πίεσης. Όμως, μαθαίνεις να το κουλαντρίζεις αυτό. Δεν γίνεται να παλεύεις μια τετραετία και όταν έρθει αυτή η στιγμή να μην το έχεις δουλέψει. Θα σου συμβεί, δεν θα έχεις την ιδανική κατάσταση. Αλλά κάνεις διαχείριση".

Η σταθερά της στο άθλημα είναι η ομάδα της, ο Ολυμπιακός. "Ναι, δεν θα έφευγα εύκολα από τον Ολυμπιακό. Δέκα χρόνια είμαι στην ομάδα. Μια ζωή. Δεν θυμάμαι τη ζωή μου πριν από τον Ολυμπιακό. Δεν θυμάμαι πώς ήμουν στον Πανιώνιο στα 15 και στα 16 μου. Άντε, να πω ότι θυμάμαι τη στιγμή που είχαμε ανέβει στην Α1 με τις γυναίκες του Πανιώνιου.

Όταν κάτι πηγαίνει καλά σκέφτεσαι "γιατί να το χαλάσω;". Όλα γίνονται στη ζωή, βέβαια. Όμως, θα ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στον Ολυμπιακό. Προσπαθώ να βάζω μικρούς στόχους, να μη βλέπω τόσο μακριά. Διαφορετικά πελαγώνω. Μέχρι τον επόμενο μήνα, επειδή μου πέφτουν πολλά και γίνεται χαοτικό. Χάνω και το τώρα χάνω και το μετά. Βλέποντας και κάνοντας, αυτό είναι το στυλ μου. Αλλιώς μπουχτίζω. Δεν θέλω να επιβαρύνομαι ψυχολογικά. Αισθάνομαι ότι έτσι κρατάω την ισορροπία μου. Για να καταλάβεις τώρα σκέφτομαι τους αγώνες που έχω με τον Ολυμπιακό και μετά την εξεταστική. Μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει το κεφάλι μου. Τώρα, λήγει το συμβόλαιό μου με τον Ολυμπιακό. Είχα υπογράψει για ένα χρόνο. Πιστεύω ότι δεν θα αλλάξει κάτι και θα συνεχίσω. Ελπίζω".