Σωστό είναι αυτό που είπε χθες το βράδυ στο Μιλάνο, ο Χρήστος Σερέλης... Σωστό, αλλά… λάθος!

Ή -για να θέσω το ζήτημα στην ορθή βάση του-είναι σωστό, αλλά ειπώθηκε σε λάθος χρόνο.

Την αποστροφή του λόγου του περί "winning team" εννοώ, την οποία εξέφερε σε ενεστώτα χρόνο, ενώ της ταιριάζουν ο παρατατικός και ο αόριστος: δυστυχώς για την ιστορία και το κλέος του, ο Παναθηναϊκός δεν είναι πλέον μια τέτοια ομάδα.

Ήταν στο παρελθόν, έπαυσε να είναι τα τελευταία χρόνια και το μόνο που του απομένει στην παρούσα ζόρικη φάση είναι να προσπαθήσει να ξαναγίνει, αλλά προφανώς αυτή η μετάλλαξη δεν μπορεί να συμβεί σε ένα βράδυ, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος…

Δεν θα (ξανα)γινόταν μια "winning team", ακόμη κι αν δραπέτευε με τη νίκη χθες από το Μιλάνο. Δεν έχω να προσθέσω, αλλά ούτε και να αφαιρέσω κάτι από αυτά που έγραψαν νωρίτερα εδώ ο Γιάννης Φιλέρης και ο Αλέξανδρος Τρίγκας, οπότε πάμ' παρακάτω…

Η πιο ανυπόφορη και μισητή ήττα

Παρακάτω, λοιπόν, βρίσκεται η αδήριτος ανάγκη των Πράσινων να μην διαψεύσουν τον Χρήστο Σερέλη και να ανταποκριθούν στη χθεσινή αναφορά του σε μια ομάδα με τη νοοτροπία της νικήτριας, έστω κι αν αυτό δεν συμβεί τώρα, αλλά σε βάθος χρόνου.

Και προφανώς με άλλον προπονητή, όποιος κι αν είναι αυτός τον οποίο προσπαθούν να πιάσουν, πετώντας του… Λάσο!

Ο Σερέλης έκανε χθες το ντεμπούτο του με το πιο ανεπιθύμητο, αντιπαθητικό, ανυπόφορο και μισητό είδος ήττας, καθόσον το ματς κρίθηκε στα ύστερα του, στις λεπτομέρειες, στο ένα σουτ, tale e quale δηλαδή με ό,τι είχε συμβεί τις προάλλες κόντρα στη Βαλένθια.

Τότε (αυτό το μοιραίο σουτ) το έβαλε ο Κρις Τζόουνς, τώρα το έχασε ο Ντουέιν Μπέικον και να πώς η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται απλώς, αλλά συνεχίζεται…

Το Διάταγμα των Μεδιολάνων, η ανοσία και η αναισθησία

Χθες ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε (όπως το είχε καταφέρει στην προπέρσινη σεζόν, με ήρωα τότε τον Σέλβιν Μακ) να επιβάλει το δικό του "Διάταγμα των Μεδιολάνων", που δεν θα αφορούσε την ανεξιθρησκία, αλλά την… ανοσία!

Ιδού λοιπόν το ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση: οι εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης οφείλουν και πρέπει να επιδιώξουν, όσο τούτο είναι εφικτό από εδώ και πέρα, να καταπολεμήσουν τα κατάλοιπα των απανωτών ηττών και δη την αναισθησία τους σε δαύτες!

Αυτό -για να παραποιήσω μια ατάκα της Ρένας Βλαχοπούλου στην ταινία "Η κόμισσα της Κέρκυρας"- είναι το πρώτο βήμα για να ξαναγίνουν μια "winning team", σιορ Σερέλη μου!

Στην πρεμιέρα του στον στοιχειωμένο (από τις πολλές και μαζεμένες αλλαγές προπονητών) πάγκο ο Σερέλης είδε την ομάδα του να γνωρίζει την τέταρτη διαδοχική ήττα της και τη 17η σε 25 αγώνες της εφετινής σεζόν της EuroLeague.

Ο Σταυρός του μαρτυρίου και τα 15.000.000 ευρώ

Ο Λαυριώτης προπονητής ξέρει ότι σηκώνει έναν Σταυρό του μαρτυρίου τον οποίο του κληροδότησαν οι προκάτοχοι του: πρόπερσι ο Γιώργος Βόβορας και ο Όντεντ Κάτας (11-23) πέρυσι ο Δημήτρης Πρίφτης και ξανά ο Βόβορας (9-19), μετά την αποβολή των ρωσικών ομάδων) και μέχρι πρότινος ο Ντέγιαν Ράντονιτς δεν μπόρεσαν να ανασχέσουν την πτωτική πορεία.

Τούτο πιστοποιείται και από τα νούμερα, καθώς ο Παναθηναϊκός έχει υποστεί 59 ήττες στα τελευταία 87 ματς της EuroLeague και μετά το... "ίσα βάρκα, ίσα γιαλό" της σεζόν 2019-20, που διεκόπη λόγω της πανδημίας και τον είχε αφήσει στην έκτη θέση με ρεκόρ 14-14, θα ξαναμείνει μετεξεταστέος…

Μετεξεταστέος για την επόμενη σεζόν, στην οποία παρεμπιπτόντως ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός θα εισπράξουν σχεδόν 5.000.000 ευρώ έκαστος, μόνο από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, των οποίων το προερχόμενο από την Ελλάδα τίμημα έφτασε στα 15.000.000!

Έχει κι αυτό τη σημασία του, αμ’ πώς...

Το κατακάθι των εντυπώσεων και ο στίχος του Καβάφη

Ως είθισται, όταν συμβαίνει μια αλλαγή προπονητή, οι παίκτες συσπειρώνονται, προσπαθούν να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους, επιζητούν να (τού) αποδείξουν ότι ο προκάτοχος του τους αδικούσε και ότι αξίζουν περισσότερες ευκαιρίες, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός πήγε στο Μιλάνο λαβωμένος και λειψός…

Το γεγονός ότι το πάλεψε μέχρι την τελευταία στιγμή και είχε την ευκαιρία να γραπώσει τη νίκη, μοιάζει με το κατακάθι των εντυπώσεων, που δεν διαφοροποιούν την ουσία. Προς το παρόν-και μέχρι αποδείξεως του εναντίου εν ευθέτω χρόνω- ο Παναθηναϊκός είναι μια "losing team" που θα της πάρει καιρό για να συνέλθει και να επιστρέψει στο δρόμο της αρετής.

Σε αυτή τη φάση η ετικέτα της "winning team" μένει στο ράφι και ο Παναθηναϊκός ξέρει ότι το κυνήγι των χιμαιρών είναι ατελέσφορο, διότι αυτές οι… ρουφιάνες δεν πιάνονται!

Τι του απομένει λοιπόν, για να αντισταθεί στη ματαιότητα των πραγμάτων; Θαρρώ πως εδώ ταιριάζει η αποστροφή από ένα ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη: "Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου"!

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, λοιπόν, οι Πράσινοι θα μείνουν εκτός νυμφώνος για τρίτη διαδοχική σεζόν και το βράδυ της 14ης Απριλίου θα αναγκασθούν να ξανακλειστούν στο καβούκι τους και να αφοσιωθούν πρόωρα στα επερχόμενα playoffs της Basket League.

Δεν θέλουν βεβαίως να γίνουν σαν τους... Λέικερς που υπέμειναν το καθεστώς της νηστείας και της προσευχής επί έξι απανωτές σεζόν (2014-2019), είδαν τον Κόμπε Μπράιαντ να φεύγει από τη ζωή και στο καπάκι, άμα τη επιστροφή τους στην post season, άρπαξαν τον τίτλο στη "φούσκα" του Ορλάντο!

Παρεμπιπτόντως το φινάλε του Παναθηναϊκού θα παιχθεί το βράδυ της (ούτως ή άλλως πένθιμης) Μεγάλης Παρασκευής και μάλιστα όχι όπου κι όπου, αλλά στο Βελιγράδι κόντρα στην Παρτίζαν και απέναντι στο… ζωντανό φάντασμα της ένδοξης ιστορίας του. Τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς ντε!