«Πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο κ@@ος του πονεί», λέει μια παροιμία, το νόημα της οποίας επιβεβαιώνει συστηματικώς ο Παναθηναϊκός…

Σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, στο ρόστερ των Πράσινων δεν υπάρχει κανείς Γιάννης ή Ιωάννης, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει και σε κάθε περίπτωση, πάντα κάποιος (θα) πονεί!

Βασικά πονεί ολόκληρη η ομάδα, η οποία (σε ένα ματς που έπρεπε να έχει αναβληθεί από σεβασμό στα θύματα της άφατης τραγωδίας των Τεμπών, μεσούντος του τριήμερου εθνικού πένθους) γνώρισε την πέμπτη διαδοχική ήττα της και τη 18η σε 26 αγώνες, έπεσε στην προτελευταία θέση της κατάταξης και η μόνη ανακούφιση της προέκυψε από τη νίκη της Παρτίζαν επί της ουραγού Άλμπα…

Το -23.1 του Μπέικον και του Γουίλιαμς

Χθες για παράδειγμα πονούσαν ταυτοχρόνως και οι δυο καλύτεροι σκόρερς της, οι οποίοι είδαν το άθροισμα των 32.1 πόντων που βάζουν κατά μέσο όρο σε κάθε αγώνα, να κατεβαίνει στους εννέα που (θαρρώ πως) και πολλοί τους ήταν!

Έξι έβαλε ο Ντέρικ Γουίλιαμς και τρεις ο Ντουέιν Μπέικον που εκκίνησε αγωνιζόμενος στη θέση «4», δεν το … μάτωσε (sic) εντός παιδιάς και επί 19 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα υπήρξε ωσεί παρών…

Τωόντι άφαντος!

Το παράδοξο γεγονός σε αυτή την υπόθεση είναι ότι σε πείσμα της αφλογιστίας τους, ο Παναθηναϊκός σκόραρε 82 πόντους, αλλά δεν απέβησαν αρκετοί για να ρίξει στο κανναβάτσο την Εφές…

Προβαίνοντας σε μια μορφή αντιποίησης αρχής έκαναν σούμα 42 πόντους ο Μάριους Γκριγκόνις που εμφανίσθηκε από το… κάγκελο και ο Πάρις Λι, αλλά η δική τους υπέρβαση –και δη εκείνη του Λιθουανού-πήγε στράφι.

«Να οργανωθούμε ρε παιδιά»!

Αυτό εντέλει είναι το κακό ή μάλλον ένα από τα κακά του Παναθηναϊκού: λειτουργεί αποσπασματικά και διαλειμματικά και συχνά επιβεβαιώνει τη γνωστή ατάκα από ένα παλιό σόκιν ανέκδοτο...

«Να οργανωθούμε, ρε παιδιά, να οργανωθούμε…»

Όσο ο Παναθηναϊκός δεν οργανώνεται και όσο οι παίκτες του δεν μπορούν να βρεθούν στην ίδια βάρκα, τόσο οι διακυμάνσεις στην απόδοση του όσο και τα αποτελέσματα θα μοιάζουν σαν να βγαίνουν από καρμπόν.

Τale e quale υπήρξε και το χθεσινό ματς απέναντι στους δις πρωταθλητές Ευρώπης, με τους Πράσινους να πέφτουν σε περιδίνηση δυο φορές: στη δεύτερη περίοδο είδαν το 32-25 να μετατρέπεται σε 34-36 και στην τρίτη μετά το δικό τους 11-2 «έφαγαν» ένα 11-0 , ενώ λίγο αργότερα βρέθηκαν στο -16 (61-77) και από εκείνο το σημείο και πέρα καταδικάσθηκαν στο κυνήγι των χιμαιρών, που οι ρουφιάνες είναι συνήθως άπιαστες!

Το… δοκάρι του Λι

Το τι θα συνέβαινε εάν, με το σκορ στο 73-79 και ενώ απέμεναν 76 δευτερόλεπτα, ο Πάρις Λι δεν έβλεπε το corner-3 του να κτυπά στο… δοκάρι εμπίπτει στην κατηγορία των «what if», οπότε πάμε παρακάτω…

Παρακάτω είναι τα μεγάλα ζόρια διότι μετά από πέντε μήνες και 26 αγώνες ο Παναθηναϊκός δεν εννοεί να στρώσει και εξακολουθεί να ψάχνει σημεία αναφοράς, ρόλους και ισορροπία με αποτέλεσμα η εικόνα του να καταντάει ακόμη πιο θολή.

Τα ψίχουλα και η στερεά τροφή

Καθηλωμένος στην εσχατιά της κατάταξης παίζει μονάχα για την αξιοπρέπεια, για την τιμή των όπλων και για όσα ψίχουλα γοήτρου, αυτοπεποίθησης, ψυχολογίας και πνευματικής ισχύος μπορεί να μαζέψει από κάποιες νίκες, μπας και καταφέρει να τα μετουσιώσει σε στερεά τροφή ενόψει των playoffs του ελληνικού πρωταθλήματος, στα οποία στρέφει πλέον το βλέμμα του ο Χρήστος Σερέλης.

Ο Λαυριώτης προπονητής αναφέρθηκε και στα διαφορετικά ρόστερ του Παναθηναϊκού, αλλά προφανώς το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο από το ποιοι (δεν) έχουν δικαίωμα συμμετοχής στην Basket League.

Βρε, βρε, ο Γκριγκόνις!

Εάν τώρα, σώνει και καλά, πρέπει το ηθικό δίδαγμα άλλης μιας ήττας να περιλαμβάνει και κάτι ευχάριστο, αυτό έχει ονοματεπώνυμο…

Λέγεται Μάριους Γκριγκόνις!

Ευρισκόμενος για καιρό σε μια φάση αφασίας και κινούμενος μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ο Λιθουανός γκαρντ εδέησε να εμφανισθεί, αν και πιστεύω ότι δεν φταίει μονάχα ο ίδιος για την μακρά και παρατεταμένη ύφεση στην απόδοση του…

Προφανώς ο Γκριγκόνις είναι πολύ καλύτερος από αυτό που (δεν) είχε δείξει έως τώρα και ο Σερέλης έχει την βούληση και την ευκαιρία να τον αναβαπτίσει έστω και καθυστερημένα και να αποκομίσει τα παρελκόμενα οφέλη.

Ασίστ, ένα είδος εν ανεπαρκεία

Η εξαιρετική χθεσινή εμφάνιση του λεγάμενου πήγε στράφι, άλλωστε με εξαίρεση τον Λι, ο Παναθηναϊκός δεν είχε τρίτο πόλο στην επίθεση, χώρια η ευάλωτη άμυνα απέναντι στα pick n’ roll της Εφές και ο πολύ χαμηλός δείκτης δημιουργίας (11 ασίστ) που καταδεικνύει το έλλειμμα συνεργασιών και αυτοματισμών…

Μαλλιάζει η γλώσσα του Σερέλη για τις πάσες, ώστε να μην καταλήγει όλο το παιχνίδι στo isolation game και στο ένας εναντίον όλων του Μπέικον, αλλά αυτές αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία, ου μην και προς εξαφάνισιν!

Στον αντίποδα η Εφές παρουσίασε τέσσερις παίκτες με διψήφιο νούμερο πόντων, είδε τον Ελάιζα Μπράιαντ να ρεφάρει την απουσία του Βασίλιε Μίτσιτς και τον Σέιν Λάρκιν να πετυχαίνει double-double, μοιράζοντας μία ασίστ λιγότερη απ’ όσες όλος ο Παναθηναϊκός.

Ο Σερέλης, ο Σόουζα και ο Αναστασιάδης

Στο τέλος της βραδιάς δεν γίναμε σοφότεροι για την παγιωμένη εικόνα του Παναθηναϊκού που αποτελεί μια αφηρημένη έννοια και βάζει τον Σερέλη στην εξόχως δύσκολη διαδικασία ενδοσκόπησης και διερεύνησης των προσώπων και των πραγμάτων, ώστε να παρουσιάσει την καλύτερη δυνατή εκδοχή της…

Στην παρούσα φάση κοουτσάρει και μαθαίνει, αλλά έχει το ατράνταχτο άλλοθι ότι βρίσκεται σε αυτόν τον πάγκο εδώ και εννέα ημέρες και ο χθεσινός αγώνας ήταν μόλις ο δεύτερος του στη EuroLeague και ο 12ος της καριέρας του στα Κύπελλα Ευρώπης.

Εδώ παίζουν τόσο καιρό και ακόμη (δεν) μαθαίνουν οι παίκτες, ο προπονητής θα τα κατάφερνε μέσα σε ογδόντα λεπτά;

Θα το παλέψει όσο μπορεί για να φτιασιδώσει την κατάσταση και να μην αναγκασθεί να γενικεύσει την παροιμιώδη φράση που είχε ξεστομίσει τέτοια εποχή, πριν από 22 χρόνια, στην Παιανία ο Άγγελος Αναστασιάδης αναφερόμενος σκωπτικά στον Πάουλο Σόουζα…

Δεν θέλει δηλαδή να συμπεράνει κι ελόγου του πως «δεν μπορούν τα παλικάρια»!