Βουλωμένο γράμμα (φαίνεται πως) διάβαζε ο Γιώργος Μπαρτζώκας προχθές...

Την ανάγκη της συμπαγούς άμυνας έθεσε ως το κατ΄ εξοχήν ζητούμενο στον αγώνας με την Εφές και προτού τον λόγο του, την είδε να είναι εκεί...

Όχι απλώς συμπαγής, αλλά σκέτο μπετόν αρμέ!

Εδώ βεβαίως ομιλούν οι αριθμοί που μάλιστα είναι ψυχροί και αμείλικτοι: η Εφές σκόραρε 57 πόντους κι αυτούς με το ζόρι, έχοντας 23/64 σουτ, μόλις 3/4 βολές και μοναχά έναν παίκτη με double digits κατά πως λέμε και στο χωριό μου.

Βασικά αυτό το λένε στο χωριό του Ελάιζα Μπράιαντ που σκόραρε 10 πόντους και bastacosi!

Οι κόκκινοι σφικτήρες

Αμ’ το άλλο;

Οι κόκκινοι αμυντικοί σφικτήρες έλιωσαν τον Γουίλ Κλάιμπερν και τον Σέιν Λάρκιν, που έμειναν άποντοι στα πρώτα 17 λεπτά της αναμέτρησης και έκαναν σούμα 13 πόντους με 4/18 σουτ, ενώ στα προηγούμενα τέσσερα ματς σκόραραν αθροιστικά 24 από δαύτους.

Την ίδια στιγμή, παράλληλα με τη μέγγενη που έστησαν στο πίσω μέρος του γηπέδου οι Πειραιώτες μοίραζαν επτά ασίστ παραπάνω (21 έναντι 14) υπέπιπταν στον ίδιο αριθμό λαθών (από 10) και όταν ακούστηκε η κόρνα της λήξης σακούλιαζαν την τρίτη νίκη τους σε πέντε αγώνες και επιφυλάσσονται δια τα περαιτέρω...

Παρεμπιπτόντως αυτά τα περαιτέρω θα τα συναντήσουν την ερχόμενη Πέμπτη στην άλλη πλευρά του Αιγαίου πελάγους κόντρα στη Φενέρμπαχτσε στο rematch της περυσινής σειράς των playoffs με ό,τι αυτό συνεπάγεται από συναισθηματικής πλευράς που ωστόσο ωχριά μπροστά στο τωρινό διακύβευμα.

Ο καινούργιος μούστος και ο μπακλαβάς του Ιβκοβιτς

Περσινά ξινά σταφύλια στην κυριολεξία κιόλας διότι έχει βγει ο καινούργιος μούστος!

Προφανώς το ματς με τη Φενέρμπαχτσε δεν αποτελεί δα και τη συντέλεια του κόσμου, αλλά για τον Ολυμπιακό αποτελεί μια ευκαιρία να πετύχει μια δεύτερη εκτός έδρας νίκη (μετά από αυτήν στο ΟΑΚΑ) και να βελτιώσει έτι περαιτέρω το ρεκόρ του.

Χθες ο Ολυμπιακός έφαγε 57 πόντους και έβαλε 75, άρα η ουσία είναι μία κι ο μπακλαβάς (για τον οποίο ο συχωρεμένος ο Ντούσαν Ιβκοβιτς επί των ημερών του στον πάγκο της Εφές τσακωνόταν με τους Τούρκους υποστηρίζοντας ότι είναι ελληνική σπεσιαλιτέ) γωνία!

Όπως έγραψα και στον πρόλογο, η άμυνα (του Ολυμπιακού) ήταν εκεί και δεν τον έστησε στο ραντεβού του, τουναντίον τον λιμπιζόταν και του έκανε τέτοιο κόρτε, ώστε δεν μπορούσε να της αντισταθεί και εντέλει έπεσε στην αγκαλιά της!

Ο επιθετικός ρεαλισμός

Αυτή η γλαφυρή, ου μην και γραφική αναφορά δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, αλλά δεν πρέπει να τον επιθετικό ρεαλισμό που διέθεταν οι Ερυθρόλευκοι και κυμάνθηκε στη λογική του "τόσο, όσο"!

Θα ήταν άδικο κιόλας αυτή η εστίαση στην άμυνα να ρίξει μαύρο στην επίθεση, έστω και σε μία και μοναδική έκφανση της: στο τρίποντο που πέτυχε ο Αλεκ Πίτερς στην εκπνοή της τρίτης περιόδου, μετά από τάιμ άουτ και σε κατοχή τεσσάρων δευτερολέπτων για το 61-43.

Συνιστά κλισέ, αλλά όντως επρόκειτο για μια φάση βγαλμένη από το πινακάκι του Μπαρτζώκα, εκτός κι αν οι παίκτες έκαναν του κεφαλιού τους και η φάση προέκυψε στα κουτουρού!

Εάν σώνει και καλά αυτή η νίκη πρέπει να προσωποποιηθεί, διάβολε, χωριό που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει!

Ο Κώστας... Παντουνικολάου και το εγκώμιο του Μαλόουν

Χωριό, ονόματι Διαλεκτό Τρικάλων από εκεί έλκει την καταγωγή του ο Κώστας... Παντουνικολάου!

Ναι, μωρέ, Παπανικολάου λέγεται ο άνθρωπος, αλλά με όλα αυτά που έκανε χθες, τού παραποιώ επίτηδες το επώνυμο, άλλωστε αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά.

Το είχα αποτολμήσει για πρώτη φορά πριν από τρία χρόνια, μετά από έναν αγώνα με την Άλμπα Βερολίνου και το πάω σχοινί κορδόνι, όπως άλλωστε πάει και ο ίδιος σχοινί κορδόνι τον πλουραλισμό του.

Αυτή την αγωνιστική πολυφωνία του μάλιστα είχε εξυμνήσει πριν από επτά χρόνια ο προπονητής των Ντένβερ Νάγκετς, Μάικλ Μαλόουν, ο οποίος μού τον χαρακτήρισε "ελβετικό πολυσουγιά"!

Η Εθνική, τα 34 χρόνια, τα κουτσούβελα και τα μπουζούκια

Άλλο πράγμα πάντως με εκπλήσσει με την πάρτη του: το πόσο ακάματος είναι κι ας έχει πατήσει τα 33 και περπατάει προς τα 34, χώρια που τράβηξε όλο το καλοκαιρινό ζόρι με την Εθνική ομάδα και συν τοις άλλοις κουλαντρίζει πλέον και δυο κουτσούβελα στο σπιτικό του.

Αμ το άλλο; Άμα λάχει κι εφόσον συντρέχει (πανηγυρικός) λόγος, ξενυχτάει κιόλας στα μπουζούκια!

Τού βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι στην εργατικότητα, στην αφοσίωση, στη στοχοπροσήλωση και στην αγάπη του για το μπάσκετ...

Είτε ως τριάρι, είτε ως τεσσάρι (όπως χθες που η παρουσία του έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη νίκη) , ακόμη και σε ακραίες περιπτώσεις ως δυάρι ο Παπανικολάου είναι εκεί, αλλά πώς είναι;

Είναι εκεί πρώτα για την ομάδα, έπειτα για τους συμπαίκτες του, ύστερα για τον προπονητή του, εν συνεχεία για τον τζένεραλ μάνατζερ του κι άμα περισσέψει κανένα ψίχουλο είναι εκεί και για την πάρτη του!

Μέριασε για να διαβούν ο Μπαφές και ο Μπαρτζώκας

Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, απλώς για να δικαιολογηθεί η αναφορά μου (και) στον προπονητή, υπενθυμίζω ότι ως αρχηγός πήρε δυο πρωτοβουλίες από αυτές που δεν συνηθίζονται και πάντως σπανίζουν...

Στις 2 Οκτωβρίου του 2022 στη Ρόδο κάλεσε τον (προερχόμενο από μια μεγάλη περιπέτεια με την υγεία του) αθλητικό διευθυντή της ομάδας Χρήστο Μπαφέ για να σηκώσει πρώτος το τρόπαιο του SuperCup.

Στις 30 του περασμένου Σεπτεμβρίου το διέπραξε για δεύτερη φορά, τραβώντας με το ζόρι από το βάθρο των νικητών τον προπονητή Γιώργο Μπαρτζώκα...

Και τον Πασχόπουλο μανούλα τον γέννησε!

Δεν ξέρω ποιο θα είναι το επόμενο τρόπαιο που θα κληθεί να παραλάβει, αλλά τόσο αλτρουιστικά που φέρεται, τον κόβω να καλεί τον Δημήτρη Πασχόπουλο που το δικαιούται κιόλας διότι είναι το παλαιότερο στέλεχος της ομάδας.

Πόσο παλιός;

Εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στο κάδρο με την ιδιότητα του βοηθού φροντιστή τη σεζόν 1996-97, η οποία κατέληξε με το θριαμβευτικό Triple Crown.

Πλάκα πλάκα έχει περιποιηθεί από τον Γιώργο Σιγάλα μέχρι τον Κώστα Παπανικολάου κι από τον Δημήτρη Καραπλή και τον Νίκο Πέττα μέχρι τον Βενιαμίν Αμπόσι και τον Γιώργο Τανούλη!

Άλλο αρχηγός, άλλο ηγέτης

Ανεξαρτήτως από το πόσο καλός, ταλαντούχος και επιτυχημένος παίκτης είναι, ο Παπανικολάου μοστράρει πρωτίστως δυο άλλες αρετές που μοιάζουν στενά συνυφασμένες μεταξύ τους, αλλά διαφέρουν...

Είναι και αρχηγός της ομάδας, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Βασίλη Σπανούλη και τον Γιώργο Πρίντεζη, αλλά και ο ηγέτης της.

Είναι άλλο πράγμα το περιβραχιόνιο και η εντός παρενθέσεως ένδειξη C στο φύλλο αγώνος και άλλο το ουσιαστικό αρχηγιλίκι με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ο Ναβάρο, ο Αντετοκούνμπο και η κληρονομιά του Σιγάλα

Τη σεζόν 2013-14 στην Μπαρτσελόνα ο Παπανικολάου γνώρισε έναν σιωπηλό αρχηγό, ονόματι Χουάν Κάρλος Ναβάρο...

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ακολουθεί το μοντέλο του αποκαλούμενου "leaderbyexample", δηλαδή του τύπου ο οποίος ηγείται μέσω του παραδείγματος που δίνει και όχι επειδή σώνει και καλά, δίνει φωναχτά το σύνθημα, σαλπίζει την εκάστοτε επιχείρηση και οιστρηλατεί την αγέλη του!

Ο Παπανικολάου είναι δυο σε συσκευασία ενός: αρχηγός και ηγέτης παλαιάς κοπής, τύπου Σιγάλα, που έλεγε ότι "όποιος χρίζεται τέτοιος, πρέπει να βγαίνει τελευταίος στις νίκες και στα πανηγύρια και πρώτος στις αποτυχίες και στον κίνδυνο".

Συν τοις άλλοις ο Παπανικολάου είναι αρχηγός σε καθεστώς... ντουμπλ φας, καθώς ηγείται τόσο του Ολυμπιακού, όσο και της Εθνικής ομάδας, μια διπλή τιμή για την οποία με περίσσια συγκίνηση και ανεπιτήδευτη υπερηφάνεια είχε μιλήσει εδώ πριν από 15 μήνες.

Τα υπόλοιπα είναι εκ του περισσού...