Σήμερα είναι 11 Σεπτεμβρίου... Του 2022 όμως, όχι του 2001, όταν κατέρρευσαν οι δίδυμοι πύργοι στο Μανχάταν!

Τότε η Αλ Κάιντα βάρεσε στο ψαχνό και έκανε λαμπόγυαλο το Παγκόσμιο Κέντρο εμπορίου στην καρδιά της Νέας Υόρκης...

Μακριά από εμάς (και απ’ όλο τον κόσμο) αυτή η τραγωδία, απλώς αναφέρω το γεγονός λόγω της επετείου και πάμε παρακάτω...

Μια τέτοια ίδια ημέρα, λοιπόν, απόψε στο Βερολίνο η Εθνική αντιμετωπίζει την Τσεχία (21:45, ΕΡΤ1 και LIVE από το SPORT24) στον πρώτο αγώνα του EuroBasket 2022 στον οποίο είναι... καταδικασμένη να εμφορηθεί από την ευχή και κατάρα που έδιναν οι Σπαρτιάτισσες μάνες στους γιους τους, όταν έφευγαν για να πολεμήσουν...

Η ταν ή επί τας!

«Συγχαρητήρια, είστε στην ομάδα»

Ισχύει αυτός ο οριακός χαρακτήρας της αναμέτρησης, διότι εάν νικήσει η ελληνική ομάδα, τότε με την έκτη απανωτή νίκη της θα πιάσει στασίδι στην οκτάδα (και θα αντιμετωπίσει μεθαύριο (13/9) την οικοδέσποινα Γερμανία), ενώ εάν-ο μη γένοιτο-ηττηθεί, θα μπει άρον άρον στο αεροπλάνο και θα γυρίσει στο σπίτι...

Όχι τίποτε άλλο, αλλά σε αυτή την απευκταία περίπτωση, θα πάει στράφι και το «κυρία Bασιλική, συγχαρητήρια, είστε στην ομάδα»!

Παρεμπιπτόντως η κυρία Ανθή και ο κύριος Στέργιος προς τους οποίους επίσης απευθύνεται ο προπονητής της Εθνικής δεν είναι τυχαία πρόσωπα, αλλά οι γονείς του!

Οι υπερήφανοι γονείς του!

Τουθόπερ, σε λίγες ώρες από τώρα η ατάκα που έχει γίνει viral από το διαφημιστικό σποτ της Aegean, μπορεί να τύχει μιας ευχάριστης παραλλαγής...

«Συγχαρητήρια, είστε στην οκτάδα»!

Στην οκτάδα και επιφυλασσόμεθα διά τα περαιτέρω...

Το «Ich bin ein Berliner» του Ιτούδη

Ούτως ή άλλως το Βερολίνο αποτελεί ένα σημείο αναφοράς στη ζωή του Ιτούδη και (είθε να) έπεται συνέχεια...

Σε αυτή την πόλη και στο ίδιο γήπεδο στις 3 Μαΐου του 2009, ευρισκόμενος στο πλάι του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, σήκωσε την κούπα της Ευρωλίγκας με τον Παναθηναϊκό...

Επτά χρόνια αργότερα (2016), στη σόλο καριέρα του πλέον επέστρεψε δριμύτερος και το ανέβηκε στο θρόνο ως προπονητής της ΤΣΣΚΑ Μόσχας...

Άμποτε να του τριτώσει το καλό και να διαβεί θριαμβευτικά τον δρόμο υπό τας φιλύρας, πορευόμενος προς την πύλη του Βρανδεμβούργου!

Ε, τότε, διάβολε, θα δικαιούται και ελόγου του να βγει στο μπαλκόνι του Δημαρχείου και να βαδίσει στα χνάρια του Τζον Κένεντι, ο οποίος από αυτό το σημείο στις 26 Ιουνίου του 1963, μεσούντος του «Ψυχρού Πολέμου» είχε αρθρώσει μια ατάκα που έμεινε στην Ιστορία...

«Ich bin ein Berliner», που σε απλά ελληνικά σημαίνει «είμαι ένας Βερολινέζος»!

Βιάζομαι όμως....

Βιάζομαι και-ως γνωστόν-όποιος βιάζεται, σκοντάφτει!

Η τέταρτη θέση στο Μόναχο

Η Γερμανία φιλοξενεί για τέταρτη φορά στα χρονικά ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, με την Ελλάδα να έχει συμμετάσχει στα δυο εξ αυτών...

Απουσιάσαμε το 1971 (Εσεν, Μπόμπλιγκεν) και το 1985 (Καρλσρούη, Λεβερκούζεν, Στουτγκάρδη), αλλά ήμασταν παρόντες το 1993 (Βερολίνο, Καρσρούη, Μόναχο) όταν καταλήξαμε στην τέταρτη θέση...

Τότε η Εθνική δεν έπαιξε στο Βερολίνο, αλλά πρώτα στην Καρλσρούη και εν συνεχεία στο Μόναχο, όπου στον ημιτελικό ηττήθηκε από τη Γερμανία, αλλά -καλά να ‘μαστε- με αυτό το νταλαβέρι με τους οικοδεσπότες θα καταπιαστώ αύριο και μεθαύριο...

Ρεκόρ 4-3 στους 16

Πριν από 29 χρόνια το σύστημα του EuroBasket ήταν διαφορετικό και δεν περιελάμβανε νοκ άουτ αγώνες στη φάση των 16, αλλά συγκροτούνταν καινούργιοι όμιλοι και ακολουθούσαν οι προημιτελικοί.

Για να μην τα πολυλογώ, ο σημερινός αγώνας με την Τσεχία σηματοδοτεί το όγδοο «No tomorrow game» που καλείται να παίξει η Εθνική στην ιστορία της είτε σε EuroBasket, είτε σε Παγκόσμιο Κύπελλο.

Στα προηγούμενα επτά τέτοια ματς χωρίς αύριο, νίκησε τέσσερις φορές και ηττήθηκε τρεις, επιστρέφοντας σπίτι με την ουρά στα σκέλια...

Η κατραπακιά στην Αττάλεια και η ψυχραιμία του Ζήση

Η αρχή έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου του 2001 στο μπαράζ του ΕuroBasket, στην Αττάλεια όπου κατά το κοινώς λεγόμενον, τον...ήπιαμε από τη Γερμανία με 80-75 σε έναν αγώνα που είναι μια πονεμένη ιστορία με την οποία θα ασχοληθώ αύριο και μεθαύριο.

Τέσσερα χρόνια αργότερα (20 Σεπτεμβρίου 2005) στο Βελιγράδι, καθ’ οδόν προς τον θρόνο και σε ένα εξόχως ψυχοφθόρο ματς, στη διάρκεια του οποίου οι νυν τζένεραλ μάνατζερ της Εθνικής, Νίκος Ζήσης, συνιστούσε ψυχραιμία στους ανήσυχους Έλληνες δημοσιογράφους (!) έριξε στο κανναβάτσο το Ισραήλ με 67-61.

Μείναμε ζωντανοί εκείνο το βράδυ και εν συνεχεία καθαρίσαμε Ρώσους, Γάλλους, Γερμανούς και καταλάβαμε μετά από 18 χρόνια τα ύπατα αξιώματα.

Ο στραγγαλισμός των Γάλλων και το αντίο του Διαμαντίδη

Η τρίτη πράξη αυτού του έργου ανέβηκε στη σκηνή της Σαϊτάμα στις 27 Αυγούστου του 2006, με τη νίκη εν είδει... στραγγαλισμού επί της Γαλλίας με 95-64, πριν από τον προημιτελικό με τη Γαλλία, τον ημιτελικό με τους Αμερικανούς και τον χαμένο τελικό με τους Ισπανούς.

Ξαναπέσαμε όμως στα σκληρά, στις 4 Σεπτεμβρίου του 2010 στην Κωνσταντινούπολη με την ήττα από την Ισπανία με 80-72 στο ματς που έμελλε να αποβεί το «κύκνειο άσμα» του Δημήτρη Διαμαντίδη.

Το... χασαποσέρβικο στη Λιλ ο Λοτζέσκι και ο Σλούκας

Πέρασαν τέσσερα χρόνια και η Εθνική είχε πάλι ραντεβού με την Ιστορία, αλλά δυστυχώς και με την αποτυχία: στις 7 Σεπτεμβρίου του 2014 πήγαμε σεινάμενοι κουνάμενοι από τη Σεβίλλη στη Μαδρίτη, όπου οι παραπαίοντες μέχρι τότε Σέρβοι μας άλλαξαν τον αδόξαστο με 90-72.

Στο πλαίσιο αυτού του sequel στις 12 Σεπτεμβρίου του 2015 στη Λιλ η Εθνική, στη φάση των 16, επιβλήθηκε του Βελγίου (που είχε στια τάξεις της τον Ματ Λοτζέσκι) με 75-54, ωστόσο στον προημιτελικό με την Ισπανία, ιδού ο Πάου Γκασόλ έρχεται εν τω μέσω της νυκτός!

Το τελευταίο πριν από το σημερινό τέτοιο ματς ζωής και θανάτου παίχθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου του 2017 στην Κωνσταντινούπολη, όπου η πολλώ λογιώ τσαλακωμένη ελληνική ομάδα έμεινε όρθια με την εμφατική νίκη επί της Λιθουανίας (77-64, Σλούκας 21π.), πλην όμως στον προημιτελικό με τη Ρωσία υπέκυψε στα τραύματα από τις σφαίρες του Αλεξέι Σβεντ.

Άντε, να μας τριτώσει σήμερα το σερί και οψόμεθα!

Μη χάσετε την Game Night στις 23:30 LIVE από το Βερολίνο για τον μεγάλο αγώνα της Εθνικής: