Κάθε εκτός έδρας ματς της ΑΕΚ γίνεται ντέρμπι ακόμα κι αν φαίνεται απλό
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για τη συνεχιζόμενη δυσκολία της ΑΕΚ να παίρνει παιχνίδια απέναντι σε μικρομεσαίους αντιπάλους.
Στο Βόλο κατάφερε να βρεθεί πίσω στο σκορ με το ξεκίνημα του αγώνα, έμεινε με 10 ποδοσφαιριστές από πολύ νωρίς, όμως το γύρισε. Στην Κρήτη κόντρα στον ΟΦΗ, δεν μπήκε ποτέ στο παιχνίδι και έχασε δίχως καν να το παλέψει.
Στην Τρίπολη απέναντι στον Αστέρα θα μπορούσε -αν όχι θα έπρεπε βάσει των ευκαιριών του αντιπάλου- να βρεθεί με ένα ή και δύο γκολ στην πλάτη, αλλά τελικά απέφυγε τις κακοτοπιές και μάλιστα βρήκε εκείνη τέρμα με τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου.
Κόντρα στην Κηφισιά, κατάφερε να χάσει και πάλι ένα σωρό κλασικές ευκαιρίες, να αδικήσει τον εαυτό της κι εν τέλει να κάνει μία γκέλα από αυτές που σίγουρα θα αποφύγουν οι άλλοι, αντιμετωπίζοντας μάλιστα περίεργη συμπεριφορά από τη διαιτησία. Σπουδαίες ασφαλώς οι νίκες στα ντέρμπι, αλλά τα πρωταθλήματα χάνονται μέσα από τέτοια παιχνίδια και η Ένωση ήδη μετρά απώλειες βαθμών απέναντι σε ΟΦΗ, Κηφισιά και Πανσερραϊκό.
Πρόβλημα και σίγουρα όχι σύμπτωση
Καθετί που επαναλαμβάνεται με τέτοια συνέπεια, καταδεικνύει πρόβλημα και σίγουρα όχι σύμπτωση. Αν και αυτή τη φορά η ομάδα ήταν πολύ πιο συγκεντρωμένη σε σχέση με άλλες εμφανίσεις στις οποίες μπήκε λάθος στα ματς, εν τούτοις απέτυχε να φέρει το παιχνίδι στα μέτρα της και να εκμεταλλευτεί τις πολλές κλασσικές ευκαιρίες που δημιούργησε. Ναι μεν ο αντίπαλος τερματοφύλακας ήταν πολύ καλός έως και καθοριστικός, όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο Αλμέιδα, από την άλλη όμως η ΑΕΚ εξακολουθεί να μην παίρνει γκολ από τους φορ που έχει γιατί και εκείνοι δεν σημαδεύουν σωστά. Αυτό είναι ένα πρόβλημα το οποίο όσο διαιωνίζεται, θα της φράζει το δρόμο από το να παίρνει πράγματα που βάσει της εικόνας της, δικαιούται.
Υπάρχει βέβαια και η στρατηγική του Αλμέιδα που σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι αποτελεσματική. Αυτή είναι η φιλοσοφία του, αλλά κάποιες φορές μοιάζει να συγκρούεται με κάτι που ακούγεται πιο λογικό. Όπως για παράδειγμα το να εκκινεί τους αγώνες με τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που έχει -ειδικά όταν υπάρχουν τόσες πολλές ημέρες μπροστά για το επόμενο ευρωπαϊκό ματς- για να καθαρίζει τα παιχνίδια και ακολούθως να τους ξεκουράζει για να τα διαχειρίζεται με αυτούς που θα έρχονται από τον πάγκο.
Εκείνος σε αρκετές περιπτώσεις πηγαίνει σε εκτενές rotation και όταν βλέπει τα σκούρα, φέρνει από τον πάγκο παίκτες για να πάρουν ή να γυρίσουν το ματς. Έχει βγει βέβαια αυτό το σενάριο αρκετές φορές, αυτό συνέβη όμως κυρίως σε αγώνες που δεν έχει απώλειες λόγω τραυματισμών και η ισορροπία μεταξύ αυτών που ξεκίνησαν ως βασικοί και εκείνων που μπήκαν ως αλλαγές, δεν διαταράχθηκε.
Στην Κρήτη και στην Καισαριανή αυτή η επιλογή δεν λειτούργησε καλά. Επίσης είναι πάρα πολύ δύσκολα εξηγήσιμη η χρησιμοποίηση του Μοχαμάντι σε ρόλο στόπερ όταν ο Κάλενς βγήκε από το γήπεδο κι ενώ στον πάγκο υπήρχε ο Βίντα. Δεν έμοιαζε με επιλογή ορθολογική, ειδικά με ένα σκορ ρευστό και γνωρίζοντας ότι οποιαδήποτε πίεση θα προσπαθήσει να ασκήσει ο αντίπαλος στο τέλος για να βρει γκολ, θα την επιχειρήσει μέσα από στημένες φάσεις και γεμίσματα. Μάλιστα δίχως να υπάρχουν στο παιχνίδι ο εξελθών Γιόνσον και ο απόντας Σιμάνσκι, οι οποίοι βοηθούν πολύ σε αυτό το κομμάτι της αμυντικής αναχαίτισης με την μπάλα ψηλά.
Στο τέλος τιμωρήθηκε γιατί απλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο
Στη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου η ΑΕΚ προσπαθούσε να διασπάσει την πολυπρόσωπη άμυνα της Κηφισίας με υπομονή αλλά όχι τις περισσότερες φορές και με το σωστό τρόπο. Οι δύο στόπερ δεν μπορούσαν να περάσουν τις κάθετες πάσες που συνήθως καταφέρνουν προωθώντας το παιχνίδι από τον άξονα οι Βίντα και Μουκουντί, οι Γαλανόπουλος και Γιόνσον ξεκάθαρα δεν έχουν τις ικανότητες των Πινέδα και Μάνταλου στο κάθετο ποδόσφαιρο, οπότε η ΑΕΚ αναλώθηκε σε προσπάθειες από τις πτέρυγες με την αριστερή να μοιάζει απενεργοποιημένη καθώς ο Τσούμπερ δεν βολεύεται πια στο φτερό. Είναι επίσης άξιο απορίας γιατί να μην παίζει πίσω από τον φορ, όπου πράγματι αποδίδει πολύ καλύτερα.
Από δεξιά ο Ελίασον έκανε και πάλι ένα καλό ματς, σκόραρε ένα τέρμα που ακυρώθηκε στην τρίχα του οφσάιντ από το VAR κι έδωσε έτοιμο γκολ στον Πόνσε ο οποίος απέτυχε να νικήσει τον Αναγνωστόπουλο με εξ επαφής κεφαλιά. Γενικά ο Σουηδός ήταν η όαση του παιχνιδιού της ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο, δίχως ωστόσο να βρει και την ουσία που της έλειπε.
Με το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου η ΑΕΚ πίεσε περισσότερο, βρήκε ένα τέρμα, κατάφερε να προηγηθεί και με δόση τύχης, ενώ με τις αλλαγές που ο Αλμέιδα πραγματοποίησε, θύμισε ξανά την ομάδα του γρήγορου ρυθμού, και της ασφυκτικής πίεσης στον αντίπαλο μέσα από διαδοχικές ευκαιρίες που όμως δεν έγιναν γκολ. Στο τέλος τιμωρήθηκε γιατί απλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο και δεν γίνεται να σου χαμογελά πάντα όταν και εσύ ο ίδιος παίρνεις ρίσκα που σου έχουν στοιχίσει, παρόλα αυτά τα επαναλαμβάνεις.
Αυτή είναι μια ήττα πού πηγαίνει πίσω την ΑΕΚ, όχι μόνο βαθμολογικά αλλά κυρίως σε θέματα ισορροπίας μεταξύ των αγώνων της προ και μετά εκείνων της Ευρώπης. Υπερτονίζει επίσης το πολύ σημαντικό πρόβλημα που έχει εμφανιστεί στα εκτός έδρας εγχώρια παιχνίδια ανεξάρτητα από τον αντίπαλο με τον οποίο θα παίξει, εξαιρουμένων ίσως των ντέρμπι αν και φέτος έχουμε ένα μόνο δείγμα ακόμα, αυτό της Λεωφόρου.
Και μέσα σε όλα, να διαπιστώνει ότι δεν της δόθηκε καθαρό πέναλτι σε ανατροπή του Γκαρσία στο 88' και ότι πριν από το γκολ του Βαφέα υπάρχει χέρι το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει σε ακύρωση του τέρματος της ισοφάρισης για την Κηφισιά. Ασφαλώς αυτό είναι το δέντρο μπροστά στο δάσος του επαναλαμβανόμενου αγωνιστικού λάθους, αλλά δεν παύει να είναι και μια προφανής αλλοίωση αποτελέσματος.
