"Συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο" ήταν μία από τις πιο χαρακτηριστικές ατάκες του Ματίας Αλμέιδα στα αποδυτήρια της ΑΕΚ μετά το θρίαμβο επί του Ολυμπιακού, με 3-1. Ο δρόμος είναι πραγματικά μόνο ένας: νίκες έως το τέλος ώστε η ομάδα να κατακτήσει το πρωτάθλημα διότι όπως τα πράγματα έχουν εξελιχθεί και με τη σχεδόν δεδομένη τιμωρία των "ερυθρόλευκων" οι οποίοι αναμένεται να υποδεχθούν τον Παναθηναϊκό κεκλεισμένων των θυρών, χατήρια και δεκανίκια δεν μπορεί -και δεν πρέπει- να περιμένει από κανέναν.

Πέρα από την τεράστια βαθμολογικής αλλά και πνευματικής -καθώς επικράτησε σε αυτό το γήπεδο πέντε χρόνια μετά το 2018 και εκείνο το διπλό τίτλου με το γκολ του Γιακουμάκη- σημασίας επικράτηση επί του περυσινού πρωταθλητή, αυτό που η ΑΕΚ κέρδισε χθες είναι το δικαίωμα να κάνει ακόμα μία γκέλα (έως και ήττα!) έως το τέλος των playoffs, αρκεί αυτή να μην είναι στη Λεωφόρο απέναντι στον Παναθηναϊκό. Εκεί πρέπει απαραίτητα να νικήσει καθώς ούτε η ισοπαλία θα της αρκεί. Το σημειώνω γιατί έχω την εντύπωση ότι οι 'πράσινοι' δεν θα έχουν καμιά απώλεια στα υπόλοιπα τέσσερα παιχνίδια που είναι να δώσουν, πέραν αυτού απέναντι στην Ένωση.

Προφανώς και δεν υπάρχει παιχνίδι στο οποίο αυτή η ομάδα, όπως ο Ματίας Αλμέιδα την έχει πλέον καταστήσει, να τραβήξει χειρόφρενο και να παίξει πιο χαλαρά. Όμως ο φετινός τίτλος παίζεται την ερχόμενη Κυριακή στη Λεωφόρο και εκεί για την ΑΕΚ θα υπάρχει μόνο ένα αποτέλεσμα εφόσον θέλει να στεφθεί πρωταθλήτρια.

Κάτι το οποίο θα είχε ισχύ ακόμα και αν είχε ηττηθεί χθες από τον Ολυμπιακό, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι θα κέρδιζε όλα τα επόμενα παιχνίδια. Άρα αυτό που περισσότερο κατάφερε ήταν, πέραν της τεράστιας εμπιστοσύνης που όλοι νιώθουν για το ότι η ομάδα μπορεί να νικήσει παντού, το μαξιλαράκι για ένα στραβό αποτέλεσμα στη συνέχεια, σε οποιοδήποτε άλλο ματς.

Ευτυχώς δεν αδίκησε πάλι τον εαυτό της

Όσον αφορά στο αμιγώς αγωνιστικό σκέλος της μεγάλης επικράτησής της, χθες στην έδρα του Ολυμπιακού, η ΑΕΚ λίγο έλειψε να βγάλει πάλι μόνη της τα μάτια της. Αντί να πάει στο ημίχρονο προηγούμενη με δύο ή και τρία γκολ διαφορά βάσει της εικόνας της, των κλασικών ευκαιριών που και πάλι δημιούργησε και της πλήρους αδυναμίας του αντιπάλου να κάνει έστω μία τελική της προκοπής προς την εστία του Αθανασιάδη, βρέθηκε στην ανάπαυλα προηγούμενη με το φτωχό 1-0 ακούγοντας μάλιστα στα αποδυτήρια ότι ο Παναθηναϊκός βρήκε το γκολ της νίκης στις καθυστερήσεις του αγώνα της Τούμπας. Δεν θέλει και πολύ να σε πάρει η κάτω βόλτα...

Για να συμβεί αυτό, βέβαια, υπήρξε μία σωρεία διαδοχικών ατομικών ατομικών λαθών, με τελευταίο όλων αυτό του Αθανασιάδη ο οποίος έδιωξε την μπάλα πολύ άτσαλα μπροστά από την εστία του δίνοντας την ευκαιρία στον αντίπαλο να συνεχίσει την επίθεσή του και να βρει το γκολ της ισοφάρισης.

Εκεί η ΑΕΚ υπέστη μία μικρή ταραχή διάρκειας ενός δεκαλέπτου, η οποία έδωσε την ευκαιρία στους γηπεδούχους να ασκήσουν μία ανούσια πίεση, όμως μετά το 65' η ομάδα βρήκε εκ νέου τον εαυτό της, έβαλε σε σειρά τις σκέψεις της και έφτασε στη νίκη που είχε ως κερασάκι στην τούρτα το καταπληκτικό γκολ του Πέτρου Μάνταλου.

Ήταν η δεύτερη φορά στα πέντε ματς που έχει δώσει με τον Ολυμπιακό φέτος, μετά από εκείνο για τον πρώτο ημιτελικό Κυπέλλου στη Νέα Φιλαδέλφεια, που η ΑΕΚ κατάφερε να πάρει απέναντί του αυτό που της άξιζε, καθώς στα δύο παιχνίδια που ηττήθηκε και στο ένα που ήρθε ισοπαλία, η εικόνα των δύο ομάδων δεν βρήκε ανταπόκριση στο τελικό σκορ.

Υπάρχουν πέντε παιχνίδια μπροστά, όμως όλη η ουσία είναι στα επόμενα δύο, τα πλέον καθοριστικά καθώς αν η ΑΕΚ νικήσει τον ΠΑΟΚ στην έδρα της και ακολούθως τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο, τότε θα μπορεί να πει ότι αγκαλιάζει τον τίτλο. Δεν είναι τόσο απλό έχοντας ήδη κάνει δύο δίπλα σε Τούμπα και Καραϊσκάκη, δεν είναι όμως και κάτι ανέφικτο. Είναι τέτοια η εικόνα και το μέταλλο της που πείθουν ότι μπορεί να τα καταφέρει.

Μην χάσετε την Game Night: