Στις τέσσερις φορές που η Γερμανία και η Αγγλία τέθηκαν αντιμέτωπες σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου, ουδέποτε προέκυψε νικητής στην κανονική διάρκεια του αγώνα. Τα ενενήντα λεπτά δεν ήταν ποτέ αρκετά! Προσέξτε:

Ιταλία/1990: Γερμανία - Αγγλία 1-1 στην κανονική διάρκεια, 1-1 στην παράταση, 4-3 στα πέναλτι (ημιτελική φάση)

Ισπανία/1982: Γερμανία - Αγγλία 0-0 (δεύτερος γύρος - όμιλοι)

Μεξικό/1970: Γερμανία - Αγγλία 2-2 στην κανονική διάρκεια, 3-2 στην παράταση (προημιτελικά)

Αγγλία/1966: Αγγλία - Γερμανία 2-2 στην κανονική διάρκεια, 4-2 στην παράταση (τελικός).

Η «μουντιαλική» προϊστορία είχε από όλα: ματς σκληρά και κλειστά, ανοιχτά και «ροκ», αδιάφορα και κουραστικά, όμορφα και αξέχαστα. Αλλά κυρίως αμφίρροπα και καθηλωτικά για ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Τέτοια ματς ανέκαθεν διέγειραν την ποδοσφαιρική λίμπιντο.

Πόσω μάλλον τώρα που η χαμένη της αναμέτρησης θα πάψει να είναι διεκδικήτρια του πλέον ποθητού επάθλου των 18 καρατίων χρυσού, με τα 36,8 εκατοστά ύψος και 6,175 κιλά βάρος.

Του τροπαίου που θα αλλάζει χέρια και πατρίδες ως το 2038, όταν πλέον θα αντικατασταθεί αφού θα έχει γεμίσει ο ειδικός χώρος με τα ονόματα των κατόχων από το 1974 κι εντεύθεν. Ήταν η Γερμανία η πρώτη χώρα που το είχε φυλάξει στα θησαυροφυλάκια της μέχρι να το επιστρέψει στη FIFA για να της δοθεί η επίχρυση ρέπλικα και η αληθινή κούπα να συνεχίσει τα ταξίδια της.

Στο θέμα μας όμως…

Γερμανία και Αγγλία έχουν καταθέσει τα πρώτα δείγματα γραφής των δυνατοτήτων τους. Ίσως λίγο περισσότερο η Νασιοναλμανσάφτ καθώς από την αρχή της διοργάνωσης παρουσιάστηκε «λυμένη» και έτοιμη να παίξει ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο. Πιέζει ψηλά, τρέχει ασταμάτητα, παίζει κυριαρχικά.

Οι διαπιστώσεις (για τη Γερμανία) όλων όσοι παρακολουθούμε τη διοργάνωση (και σαφώς όλοι δικαιούμαστε να έχουμε άποψη) δεν παίζουν και τόσο σημαντικό ρόλο όταν ο ίδιος ο αρχηγός της ομάδας, ο δεξιός μπακ Φίλιπ Λαμ καταθέτει ότι «αυτή είναι η πιο ελκυστική και ικανή εθνική Γερμανίας από όσες έχω αγωνιστεί ως σήμερα».

Προσέξτε: το τονίζει ένας βέρος Γερμανός για τη πολυπολιτισμική Νασιοναλμανσάφτ των ένδεκα παικτών με διπλή υπηκοότητα (3 Πολωνοί, 2 Τούρκοι, ένας Νιγηριανός, ένας Τυνήσιος, ένας Γκανέζος, ένας Βραζιλιάνος, ένας Ισπανός κι ένας Βόσνιος είναι μέλη της) ! Ο οποίος μάλιστα έχει κατακτήσει την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, και τη δεύτερη στο Euro 2008. Άρα κάτι περισσότερο θα ξέρει…

Η Αγγλία του Καπέλο

Στην αντίπερα όχθη τα Λιοντάρια δεν βρυχώνται και τόσο ηχηρά… Η Αγγλία είχε δύο μίζερες εμφανίσεις και μία περισσότερη πειστική απέναντι στη Σλοβενία την οποία θα μπορούσε να «καθαρίσει» με 2 ή 3-0 και που στο τέλος της έβγαλε την ψυχή με δύο σπουδαίες ευκαιρίες.

Το διαχρονικό πρόβλημα της Αγγλίας στις μεγάλες διοργανώσεις εντοπίζεται στο ότι ποδοσφαιριστές μεγάλης αξίας και πραγματικά επιβλητικής παρουσίας στο κορυφαίο πρωτάθλήμα του κόσμου (Πρέμιερ Λιγκ) μοιάζουν πολλές φορές με… κλόουν όταν φορούν το εθνόσημο.

Πού είναι τα φοβερά μακρινά σουτ του Λάμπαρντ ο οποίος αδυνατεί να βρει εστία; Πού είναι οι εξάρσεις και οι περίφημες ατομικές ενέργειες του Ρούνεϊ, ο οποίος φορώντας τη φανέλα της Αγγλίας μετατρέπεται σε φλύαρο και χασογκόλη;

Σύμφωνοι, οι Άγγλοι έχουν πλέον σοβαρό προπονητή κι αυτό ίσως εν τέλει να κάνει τη διαφορά. Ο Καπέλο δεν χαμπαριάζει από τις γκρίνιες του κάθε Τέρι και δείχνει γιατί είναι (και θα είναι όσο κατέχει αυτή τη θέση) υπεράνω όλων.

Άφησε έξω τον Λένον και τον Χέσκεϊ, έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων τις υποδείξεις των ταμπλόιντ (και του αρχηγού της ομάδας) να χρησιμοποιήσει από την αρχή τον Τζο Κόουλ και τον Πίτερ Κράουτς κι έριξε στη μάχη του Π.Κ. τον Τζέιμς Μίλνερ και τον Ζερμέιν Ντεφό. Ο πρώτος σέντραρε, ο δεύτερος σκόραρε στη φάση του γκολ που έδωσε το διαβατήριο για τη συνέχεια.

Κι ο Καπέλο απλώς χαμογέλασε στη συνέντευξη Τύπου σαν να έλεγε στους φλεγματικούς Άγγλους ότι «σε μένα δεν περνούν αυτά…».