Άλλη μια μέρα στη δουλειά για την ΑΕΚ, από τις συνηθισμένες των τελευταίων εβδομάδων. Με περισσότερη διάθεση αυτή τη φορά για ένα δυνατό, ενεργητικό, παθιασμένο ξεκίνημα, το οποίο ωστόσο γκρεμοτσακίστηκε στη «ζεμπεκιά» του Σβάρνα εντός περιοχής στο 12΄, όταν έδωσε το έτοιμο γκολ στον Ουντέρ για το 1-0 της Λέστερ κι έμεινε οριστικά καταγής δύο λεπτά αργότερα, όταν ο (με λάθος και στο πρώτο γκολ) Βασιλαντωνόπουλος είδε τον δαιμόνιο Μπαρνς να τον προετοιμάζει για το τι θα ζούσε το συγκεκριμένο βράδυ: έναν προσωπικό εφιάλτη!

Όταν έχουν προηγηθεί όλα αυτά που συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες, με ήττες, αποκαρδιωτικές εμφανίσεις και διοικητικές κατσάδες αλλά καταφέρνεις να κρατήσεις το ματς στο εις βάρος σου 0-2 από το 14΄κόντρα σε ομάδα της Premier League, τότε σε ένα βαθμό, δικαιούσαι να πεις «δεν έπαθα και κάτι».

Όχι βέβαια ότι αυτό το κάκιστο σύνολο που εμφανίστηκε στο γήπεδο της Λέστερ για να βγάλει την υποχρέωση της τελευταίας βραδιάς στο φετινό Europa League, προκάλεσε κάτι πιο χαρούμενο από… θλίψη, αλλά τουλάχιστον επέστρεψε με ένα νορμάλ σκορ και μια λαμπάδα κάπου στις αποσκευές ίσα με το μπόι αυτού του Ντένις Πράετ που έχανε αυτά που δεν χάνονται ή κωλυσιεργούσε για να μην προσπαθήσει καν…

Είπαμε, αλλά ας το επαναλάβουμε για να το εμπεδώσουμε: όλα θα κριθούν στις 16 του Δεκέμβρη. Έτσι δεν προκύπτει από το ρεπορτάζ ότι είπε (που όντως το έκανε) ο Μάσιμο Καρέρα στον Δημήτρη Μελισσανίδη, ότι δηλαδή θα παρουσιάσει μια άλλη ΑΕΚ απέναντι στον Ολυμπιακό; Από τη στιγμή που ο ίδιος ο προπονητής αποδέχεται ότι αυτό το ματς θα κρίνει το μέλλον του στην ομάδα, τότε ας περιμένουμε, έξι μέρες είναι ακόμα για να δούμε τι θα μας φέρει το παιχνίδι αυτό.

Κι αφού μου πήγε έτσι το κείμενο, ας μου συγχωρήσετε το να μην ασχοληθώ άλλο με το ματς στο Λέστερ στο οποίο η κατακαημένη ΑΕΚ είχε μηδέν τελικές εντός εστίας και μηδέν φάσεις για γκολ κι επιτρέψτε μου να σημειώσω το εξής, που εν πολλοίς δείχνει ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβά η ομάδα αρμενίζει.

Όλοι γνωρίζουμε, ως είθισται όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά και στη ζωή γενικότερα, ότι όταν το γυαλί ραγίσει, δεν κολλάει ξανά. Όλοι στην ΑΕΚ επίσης, ελπίζουν ότι δεν θα ισχύσει το ίδιο με τον Μάσιμο Καρέρα, αν και στην πραγματικότητα λίγοι το πιστεύουν πραγματικά.

Βασικά, παίζει και να μην το πιστεύει άλλος στον ίδιο βαθμό που το βλέπει κατ' αυτόν τον τρόπο ο διοικητικός ηγέτης της ομάδας, Δημήτρης Μελισσανίδης. Εκείνος όμως είναι που αποφασίζει και αυτό είναι που πρέπει να ισχύει σε αυτές τις περιπτώσεις, γι αυτό υπάρχουν τα αφεντικά στις ομάδες. Για τις δύσκολες αποφάσεις και το βάρος των ευθυνών όταν αυτές πέφτουν έξω.

Εν προκειμένω, με τον Ιταλό τεχνικό Μάσιμο Καρέρα, το λάθος υπάρχει ήδη στην ιστορία με αυτή την… «άλλη ΑΕΚ» που ο προπονητής υποσχέθηκε για το ντέρμπι της 16ης Δεκεμβρίου απέναντι στον Ολυμπιακό. Αν καταφέρει να νικήσει, τότε πράγματι θα πρόκειται για ένα σημαντικό βήμα προόδου. Από την άλλη όμως, από μόνη της η τοποθέτηση αυτή καταδεικνύει το πόσο λάθος είναι η κατάσταση στο μυαλό του προπονητή.

Αν δηλαδή η Ένωση παρουσιαστεί τόσο ασθενική και ανέτοιμη σε αυτό το ματς όσο σε προηγούμενα, ο προπονητής θα φύγει; Είναι νορμάλ να του παρέχεται στήριξη και όλοι γύρω από την ομάδα και έξω από αυτή, να αντιλαμβάνονται ότι τελικά ο Καρέρα θα κριθεί στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό; Σε κάθε περίπτωση, αυτή η λογική δεν βοηθά ούτε στα αποδυτήρια καθώς οι ποδοσφαιριστές είναι από μόνοι τους σε μια πολύ κακή περίοδο σχέσεων και ενδιαφέροντος που, ξέροντας επιπροσθέτως ότι ο προπονητής θα αποχωρήσει στην πρώτη στραβή, ενδόμυχα ίσως ήδη να σκέφτονται την επόμενη ημέρα.

Μπορεί ο Καρέρα να κάνει αυτό που ουδείς άλλος έχει πετύχει ευρισκόμενος σε αντίστοιχη κατάσταση; Θα σταθεί στον πάγκο της ομάδας αν εκείνη δεν τα καταφέρει στις 16 του μήνα που πλέον αντιμετωπίζεται ως η «ημέρα Καρέρα»; Από μόνο του όλο αυτό, ακούγεται αδύναμο. Ας περιμένουμε όμως, στη ζωή μπορείς πάντα να λες ότι υπάρχει ελπίδα. Εκτός από ανέξοδο, είναι και συμπαθητικό…