Μην βιαστείτε να προτρέξετε… Σας απευθύνομαι ως ο μεγαλύτερος θαυμαστής του Μπράιαντ στην Ελλάδα. Τρέλα έχω με τον τύπο!

Ως και ιερόσυλος θα μπορούσα να χαρακτηριστώ από την ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ της μπασκετικής μασονίας επειδή έχω τολμήσει να κάνω τη σκέψη ότι ενδεχομένως να είναι και καλύτερος από τον Μάικλ Τζόρνταν (που μεταξύ μας δεν το πιστεύω).

Αυτό όμως δεν μπορεί να με τυφλώσει και να με αποπροσανατολίσει από την πραγματικότητα έχοντας παρακολουθήσει και τους επτά εφετινούς τελικούς του ΝΒΑ, οπότε μπορώ να έχω άποψη: Με βεβαιότητα λοιπόν καταθέτω ότι ΟΧΙ, ο Κόμπι δεν είναι ο αληθινός MVP της σειράς.

Εκ του αντιθέτου, θα έλεγα ότι στο έβδομο ματς που ολοκληρώθηκε λίγες ώρες πριν ήταν καταστροφικός για την ομάδα του επί τρία συνεχόμενα 12λεπτα αλλά και συνετός (ως και καθοριστικός) στο τελευταίο!

Όχι όμως επειδή έβαλε τα κρίσιμα σουτ, αλλά επειδή σταμάτησε αυτό το όργιο τραβηγμένων προσπαθειών, άφησε τους άλλους να πάρουν πρωτοβουλίες, επικεντρώθηκε στο πως να κερδίσει βολές ώστε να προσφέρει εύκολους πόντους και βρήκε τον τρόπο να βοηθήσει τους Λέικερς με άλλο τρόπο: μάζεψε 15 ριμπάουντ!

Με απλά λόγια, έβαλε τον εαυτό του στο ρόλο του «χαμάλη» κι έκανε στη μπάντα για να αναλάβουν στην επίθεση εκείνοι που είχαν πραγματικά καθαρό μυαλό. Αυτό του το αναγνωρίζω και είναι ιδιαίτερα σημαντικό για έναν μπασκετμπολίστα που είναι απολύτως λογικό λόγω δυνατοτήτων και ρόλου να είναι εγωιστής.

Ο ατρόμητος Πάου

Δύο χρόνια πριν, στο ίδιο ζευγάρι τελικών, ο Κέβιν Γκαρνέτ είχε «καταπιεί» τον Γκασόλ. Με μυρμήγκι έμοιαζε τότε μπροστά του ο Ισπανός. Το έφερε βαρέως διότι του καταλογίστηκαν πολλά: ότι είναι soft, ότι δεν έχει καρδιά, ότι δεν αντέχει το ξύλο.

Δύο χρόνια μετά, ο γεμάτος γρατσουνιές και μικρούς μώλωπες σε χέρια και πόδια από τη μάχη της ρακέτας με τους σκληρούς Σέλτικς, Γκασόλ, τα αντέχει όλα! Τα κιλά του Γκλεν Ντέιβις, τους αγκώνες του Κέντρικ Πέρκινς, τα σπρωξίματα του Κέβιν Γκαρνέτ, τις ξυλιές του Ρασίντ Γουάλας. Τα αντέχει αλλά και τα ανταποδίδει!

Η παρουσία του Γκασόλ στους τελικούς ήταν το κλειδί για την κατάκτηση του τίτλου. Δεν ήθελα να μπω σε στατιστική ανάλυση, αλλά στο τέταρτο και πέμπτο ματς η κυριαρχία του μέσα στη ρακέτα και το «all around» παιχνίδι του ξεκλείδωσαν την άμυνα των Σέλτικς όταν ο Κόμπι πελαγοδρομούσε.

Προσέξτε:

Ματς νο 6: 17 πόντοι, 13 ριμπάουντ, 9 ασίστ (almost a triple double).

Ματς νο 7: 19 πόντοι, 18 ριμπάουντ, 4 ασίστ

Ο ψυχωμένος Αρτέστ

Και φτάνω στον άνθρωπο που μερικά χρόνια πριν ξόδευε το ταλέντο και τον χρόνο του σε ανοησίες, νεύρα, τεχνικές ποινές και μαθήματα ελέγχου του θυμού στα οποία τον είχε υποχρεώσει το ΝΒΑ. Ο Ρον Αρτέστ βίωσε την απόλυτη εξιλέωση του εαυτού του!

Προσέδωσε στους Λέικερς δύναμη, ενέργεια, πολεμικό πνεύμα και αυταπάρνηση. Όλα αυτά δεν τα χρειάζονταν για να επιβληθούν στους περυσινούς τελικούς απέναντι στο Ορλάντο ή να επικρατήσουν σχετικά εύκολα και φέτος στη Δύση. Όμως δίχως αυτά δεν θα μπορούσαν ΠΟΤΕ να νικήσουν τους Σέλτικς με τη μεγάλη καρδιά και τα τεράστια guts (και nuts).

Ο Αρτέστ ήταν ο «go to guy» _ ελληνιστί, αυτός που είναι πάντοτε εκεί για να λύσει το πρόβλημα που κάποιος άλλος αντιμετωπίζει _ σε κάθε περίπτωση του έκτου και έβδομου τελικού που οι συμπαίκτες του είχαν ανάγκη από ένα χέρι βοηθείας (σε άμυνα και επίθεση) για να βγουν από το αδιέξοδο.

Προσέξτε:

Ματς νο 6: 15 πόντοι, 6 ριμπάουντ, 2 τάπες

Ματς νο 7: 20 πόντοι, 5 ριμπάουντ, 5 κλεψίματα

Συμπερασματικά:

Ασφαλώς και ο πολυτιμότερος παίκτης μιας σειράς δεν κρίνεται από δύο αγώνες, έστω κι αν πρόκειται για τους τελευταίους δύο και μάλιστα δίχως αύριο! Έστω κι αν απέναντί σου είναι οι Σέλτικς από τους οποίους χάνεις πάντοτε στο έβδομο ματς. Ωστόσο οι μέσοι όροι του Μπράιαντ εκτοξεύτηκαν στα δύο παιχνίδια της Βοστώνης (33π. στο ένα, 38π. στο άλλο) στα οποία οι Λέικερς ηττήθηκαν.

Εκ του αντιθέτου ο Γκασόλ ήταν καθοριστικός και στα τέσσερα ματς που οι «back to back» πρωταθλητές νίκησαν, ενώ ο Αρτέστ ξεπέρασε τον εαυτό του στα τελευταία δύο. Μερικές φορές το σύστημα είναι άδικο και ευνοεί τον σούπερ σταρ, ωστόσο στις καρδιές και στο μνημονικό πολλών φίλων των Λέικερς θα μείνουν χαραγμένες ως μορφές των εφετινών τελικών οι φιγούρες των δύο «πολεμιστών».

Υ.Γ. Δεν προσπερνώ τους φίλους των Σέλτικς, το θέμα μου δεν ήταν το πως εξελίχθηκαν τα ματς, αλλά το σύστημα των τελικών. Ως φαν των Λέικερς χαίρομαι διπλά όταν η ομάδα που _ λόγω Μάτζικ Τζόνσον αγάπησα και _ υποστηρίζω κατακτά τον τίτλο απέναντι στον αντίπαλο που οκτώ στις δέκα φορές με έχει κολλημένο στον τοίχο και με κάνει να νιώθω κατώτερος. Τιμή λοιπόν σε αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν «Boston Celtics Pride».