Η (ολοκληρωμένη ή όχι, θα φανεί όταν τελειώσει και η περίοδος των ελεύθερων) σούμα της μεταγραφικής ενίσχυσης για την ΑΕΚ το φετινό καλοκαίρι, είναι ομολογουμένως ενθαρρυντική. Οι τελευταίες κινήσεις ποιότητας επέφεραν και μια ισορροπία στη σχέση της ομάδας με τους αλαφιασμένους και απογοητευμένους οπαδούς της, οι οποίοι έπειτα από μία τριετία αγωνιστικής εξαθλίωσης, ένιωθαν και την τελευταία ελπίδα τους για ανάκαμψη να καταρρέει μετά τον αποκλεισμό στο ECL από μια παρέα ποδοσφαιριστών που δεν είχε καν ομοιόμορφο ρουχισμό. Αυτά όμως δεν παίζουν ρόλο στο ποδόσφαιρο.

Η Ένωση είχε πλέον φτάσει στο σημείο μηδέν, στον απόπατο της κατρακύλας. Μετά από διαδοχικές ήττες ετών στα εγχώρια ντέρμπι, τον εξευτελισμό (1-5) στο ΟΑΚΑ από τον Ολυμπιακό, τον τερματισμό στην 4η θέση του πρωταθλήματος, ήλθε και ο ευρωπαϊκός αφανισμός από έναν άσημο αντίπαλο. Αλλά μάλλον έπρεπε να συμβούν όλα αυτά για να αντιληφθεί ο ίδιος ο οργανισμός της ότι η κατάσταση δεν σήκωνε άλλη πίστωση χρόνου σε πρόσωπα ανήμπορα να σηκώσουν το βάρος της απαίτησης. Στην πλέον άσχημη στιγμή της ομάδας, η διοίκηση όρθωσε ανάστημα και προέβη σε σαρωτικές αλλαγές.

Οι προσθήκες θα κριθούν στο γήπεδο και οι μεταγραφές, ακόμα και οι πιο θεωρητικά ασφαλείς εξ αυτών, είναι... ζάρι. Ωστόσο ουδείς μπορεί να παραγνωρίσει ότι συντελέστηκε ένα extreme makeover στο ρόστερ της ομάδας, ούτε επίσης ότι προστέθηκαν σε αυτό ποδοσφαιριστές με ποιότητα, γνώση από πρωταθλητισμό και καριέρα σε πολύ υψηλότερο επίπεδο από το ελληνικό. Θα ήταν επί παραδείγματι μια παρανοϊκή προσέγγιση το να υποστηρίξει κάποιος μετά το τέλος του Euro ότι ο Mr. Assist της Ελβετίας στη διοργάνωση, Στίβεν Τσούμπερ, θα εντασσόταν στην ΑΕΚ. Να όμως που είναι εδώ!

Η μεσοεπιθετική υπεροχή και τα ζητήματα της άμυνας

Ο Νορντίν Άμραμπατ είναι ασφαλώς ο παίκτης με την πιο illustration καριέρα από όλους τους νεοαποκτηθέντες, το ωραίο της υπόθεσης δε είναι ότι στα 34 του όχι μόνο υποστηρίζει ότι νιώθει σαν 28αρης, αλλά το πιστοποιεί κι εντός των γηπέδων. Ο Ντάρκο Γέβτιτς πάλι, είναι όντως 28 και αφίχθη στην Ελλάδα ως βασικός από τη Ρούμπιν Καζάν, όχι ως παίκτης που δεν υπολογιζόταν σε μια από τις ομάδες που έχουν υψηλό μπάτζετ στη Ρωσία. Χώρια που μετά από 7 σεζόν μονοπωλίου στις θέσεις «8-10», ο Πέτρος Μάνταλος αποκτά αντίπαλο για μια θέση στην 11αδα, το οποίο θα κάνει καλό και στην ομάδα αλλά και στον ίδιο.

Για τον Τσούμπερ δεν υπάρχουν και πολλά να πεις, πέραν του ότι διαθέτει ποιότητα σημαντικά ανώτερη του εγχώριου μέσου όρου. Ικανός να αγωνιστεί σε πέντε θέσεις με την ίδια άνεση, κάτι που ο ίδιος επισημαίνει, όχι εμείς. Το διαπιστώνει βέβαια εύκολα κάποιος παρατηρώντας τα έως σήμερα πεπραγμένα στην καριέρα του. Μεσοεπιθετικά (και πάντοτε μιλώντας θεωρητικά), η ΑΕΚ έχει πληρότητα που σπανίζει, διότι εκτός της ποσότητας και των βιογραφικών, συνδυάζει πολλά διαφορετικά είδη δεξιοτήτων με ποδοσφαιριστές που δεν μοιάζουν ιδιαίτερα μεταξύ τους.

Πηγαίνοντας ωστόσο προς τα πίσω, ένας προβληματισμός εύλογα δημιουργείται. Ο Λε Ταλέκ είναι ο χαφ που ο Μιλόγεβιτς ήθελε, όμως δεν είναι καλύτερος από τον Σιμόες, ή για να το εκφράσουμε πιο σωστά, στο συνολικό επίπεδό τους δεν διακρίνονται σημαντικές ποιοτικές αποκλίσεις. Όσον αφορά στην άμυνα, αν και είναι εντελώς διαφορετική συγκριτικά με πέρυσι, η καινούργια πεντάδα αποτελούμενη από τους Στάνκοβιτς, Χατζισαφί, Μισελέν, Βράνιες και Τζαβέλλα δεν εμπνέει ιδιαίτερη σιγουριά. Μεμονωμένα έχουν καλά στοιχεία, όμως η ΑΕΚ θα έπρεπε να έχει αποκτήσει έναν ηγετικό κεντρικό αμυντικό στο στυλ του Τσιγκρίνσκι όταν ήλθε εδώ στα 29 του, ενώ το πρόβλημα στο αριστερό άκρο ομολογήθηκε από την ίδια την ομάδα, με την προχθεσινή προσπάθεια να αποκτήσει τον Φεράρι από τον Ολυμπιακό Βόλου.

Δείτε την έκτακτη Game Night, Transfers Edition με τον μεταγραφικό απολογισμό σε Ελλάδα και εξωτερικό: