Ο Ολυμπιακός έχασε στη Λεωφόρο από τον Παναθηναϊκό και συνεχίζει τη βόλτα με το τρενάκι του λούνα παρκ.

Κυριακή 2 Απριλίου, στο ναδίρ: 2-2 από 2-0 με τον Άρη. Τετάρτη 5 Απριλίου, στο ζενίθ: 3-1 από 0-1 με τον ΠΑΟΚ. Κυριακή 9 Απριλίου, ξανά στο ναδίρ: καθαρή ήττα με 2-0 από τον Παναθηναϊκό.

Ισοπαλία, νίκη, ήττα. Από την γκρίνια στην ευφορία, από την υπερβολική αισιοδοξία στην απαξίωση. Τρενάκι του λούνα παρκ, αλλά και όχι.

Ο Ρέτσος των 387 λεπτών φταίει για όλα

Διότι τα αποτελέσματα μπορεί όντως να αλλάζουν, όμως τελικά η εικόνα είναι σταθερή.

Όταν το βράδυ της προηγούμενης Κυριακής ο Άρης σόκαρε το "Καραϊσκάκης" με το τελικό 2-2, ένα όνομα "τρένταρε". Αυτό του Ρέτσου.

Ο Ρέτσος που έκανε τη λανθασμένη εκτίμηση και έδωσε το δικαίωμα στον Ιτούρμπε να κάνει το 2-1, ο Ρέτσος που μπήκε αλλαγή στη θέση του Σωκράτη με το σκορ στο 2-0 και το ματς έγινε 2-2.

Αυτός έφταιγε για όλα, ο Ρέτσος. Μην κοιτάτε που ο Ολυμπιακός έχει δεχθεί 28 μεγάλες ευκαιρίες σε 30 αγωνιστικές.

Για τις 28 μεγάλες ευκαιρίες που έχουν μέχρι σήμερα οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού φταίει ο Ρέτσος. Αυτός που έχει παίξει μόλις 387 λεπτά από τα 2.700 των ερυθρόλευκων στο πρωτάθλημα.

Τώρα το έκανε και ο Σωκράτης

Και πέρασε μια εβδομάδα και ο Σωκράτης έδωσε την μπάλα στον Σπόραρ για το 1-0 του Παναθηναϊκού.

Δεν την πήρε καν ο επιθετικός του Παναθηναϊκού πιέζοντας τον στόπερ, όπως είχε κάνει μια εβδομάδα πριν ο Ιτούρμπε. Αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε κλέψιμο, απλώς μια επαφή του Σωκράτη, που αντί για γύρισμα στον Πασχαλάκη ήταν κάθετη στον Σπόραρ.

Και το ερώτημα είναι "φταίει ο Ρέτσος και γι'αυτό;" Κι η απάντηση είναι "όχι, γιατί ούτε με τον Άρη έφταιγε".

Η κουβέντα για ατομικά λάθη έχει νόημα όταν όντως μια ομάδα πληγώνεται από ατομικά λάθη. Ο φετινός Ολυμπιακός δεν ανήκει σ'αυτήν την κατηγορία.

Δεν υπάρχει αμυντική λειτουργία χωρίς ομοιογένεια

Δεν έχει νόημα να συζητάει κανείς για ατομικά λάθη όταν ο Ολυμπιακός έχει δεχθεί 28 μεγάλες ευκαιρίες σε 30 αγωνιστικές. Όταν από τα προκριματικά του καλοκαιριού μέχρι και τις αρχές Μαϊου οι ερυθρόλευκοι δεν έχουν αποκτήσει ποτέ αμυντική συνοχή, τι νόημα έχει να μετράς λάθη και "τιμωρίες";

Λάθος ο Μπα, στο ψυγείο. Λάθος ο Σισέ, στο ψυγείο. Λάθος ο Ρέτσος, στο ψυγείο. Και τώρα λάθος ο Σωκράτης.

Όποιος θέλει μπορεί να μιλάει για ατομικά λάθη και να ζητάει "να μην ξαναπαίξει ο τάδε".

Οι υπόλοιποι μπορούν να εστιάσουν στην ανισορροπία του ρόστερ που συγκεντρώνει ποιότητα και ποσότητα από τη μέση και μπροστά, χωρίς να έχει εφάμιλλη πίσω.

Οι υπόλοιποι μπορούν να συζητήσουν πώς μια ομάδα με τόσα διαφορετικά πρόσωπα και αναρίθμητες αλλαγές στις ενδεκάδες μπορεί πάντα να είναι απειλητική με την μπάλα χάρις στα ατομικά προσόντα των παικτών, αλλά δεν μπορεί ποτέ να έχει ασφάλεια, καλή αμυντική λειτουργία.

Το "χωρίς την μπάλα" θέλει δουλειά και ομοιογένεια, κοινή σκέψη στο σύνολο, πράγματα που δεν μπορούν να υπάρχουν σε ομάδα που έχει δει 39 παίκτες να ξεκινούν βασικοί και 14 διαφορετικούς παίκτες να παίρνουν φανέλα βασικού στην άμυνα.

Από τις εγκληματικές αλλαγές του Μίτσελ στον μάγο Ανιγκό

Επιστρέφουμε στο 2-2 με τον Άρη. Τρένταρε ο Ρέτσος, τρένταρε και ο Μίτσελ. Αυτός που "έκανε την εγκληματική τριπλή αλλαγή στο 2-1, που ευθύνεται για το 2-2, που χάρισε την ισοπαλία, ο Go home".

Ο Μίτσελ έφυγε σαν κύριος, γιατί κύριοι είναι και όσοι δεν καίγονται, όσοι δεν κάθονται να σκάσουν.

Κι ήρθε ο Ανιγκο. Κι έτσι από την εγκληματική αλλαγή του Μίτσελ με τον Άρη πήγαμε τρεις μέρες μετά στις "μαγικές επιλογές του Ανιγκό με τον ΠΑΟΚ".

Μάγος ο Ανιγκό, που έβαλε βασικό τον Βαλμπουενά και στο 77' έκανε την τριπλή μαγεία: Μασούρας αντί Μπιέλ, Ελ Αραμπί αντί Μπακαμπού, Βρουσάι αντί Φορτούνη.

Γκολ ο Μασούρας από ασίστ Ελ Αραμπί, γκολ με πέναλτι ο Μαροκινός, 3-1 από 0-1. "Μάγος ο Ανιγκό, δεν έκανε τα εγκλήματα του Μίτσελ".

Στη Λεωφόρο χάθηκε η μαγεία

Κι έρχεται το ντέρμπι στη Λεωφόρο και ξαφνικά χάνεται η μαγεία. Ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, Μπακαμπού, μένει στον πάγκο, γιατί παίζει βασικός ο Ελ Αραμπί για πρώτη φορά από τις 28 Δεκεμβρίου.

Βασικός παίζει κι ο Μασούρας, για πρώτη φορά από τις 5 Μαρτίου. Βασικός και ο Χάμες, που έχει μία συμμετοχή στην αρχική ενδεκάδα στα τελευταία επτά παιχνίδια πρωταθλήματος.

Φορτούνης, Χάμες και Μασούρας δεν είχαν ξεκινήσει ποτέ μαζί

Και κάπως έτσι ο Ολυμπιακός πήγε να παίξει στην έδρα του πρωτοπόρου με μια μεσοεπιθετική τριάδα που δεν είχε ξεκινήσει μαζί σε κανένα παιχνίδι του πρωταθλήματος μέχρι τώρα.

Είκοσι εννέα ματς είχαν δώσει οι ερυθρόλευκοι στη Super League πριν γίνει η σέντρα στη Λεωφόρο. Σε σύνολο 2.610 λεπτών, Φορτούνης, Χάμες και Μασούρας δεν είχαν παίξει ποτέ μαζί, ούτε ένα λεπτό.

Προφανώς το ίδιο ισχύει αν στην εξίσωση προστεθεί ο Ελ Αραμπί: οι τέσσερις μπροστά από το δίδυμο του Χουάνγκ με τον Εμβιλά μπήκαν να παίξουν πρώτη φορά στη Λεωφόρο.

Τυχαίες εμπνεύσεις και ιδέες

Το εύλογο ερώτημα είναι "τι συνέβη επτά ματς πριν το τέλος του πρωταθλήματος και μια ομάδα αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει μια τριάδα παικτών που δεν είχαν παίξει ποτέ μαζί;"

Και η απάντηση είναι "τίποτα δεν συνέβη, ούτε ήταν αναγκαστικό, απλώς ο υπηρεσιακός προπονητής είχε κάτι ιδέες".

Ο Ανιγκό είχε ιδέες με τον ΠΑΟΚ, το ίδιο έκανε και με τον Παναθηναϊκό. Εμπνεύσεις, ιδέες. Τυχαίες.

Μόνο που δεν είναι αυτή η δουλειά των προπονητών. Αν το να είσαι προπονητής σήμαινε να κατεβάζεις ενδεκάδες και να κάνεις τριπλές αλλαγές, τότε θα ήμασταν όλοι προπονητές.

Δεν υπάρχει κάτι δύσκολο σε αυτό, όλοι μπορούν να το κάνουν. Λες έντεκα ονόματα και μπαίνουν να παίξουν. Δεν πάει καλά το ματς, αλλάζεις τρεις μπροστά κι ο,τι γίνει.

Όποιος πιστεύει ότι δουλειά των προπονητών είναι να βγάζουν ενδεκάδες και να κάνουν αλλαγές, τότε μπορεί να σκεφτεί ποιος ήταν ο μάγος και ποιος ο εγκληματίας. Μπορεί μόνος του να αποφασίσει αν ήταν πιο λογική η τριπλή αλλαγή του Μίτσελ με τον Άρη ή ενδεκάδα του Ανιγκό στη Λεωφόρο.

Οι υπόλοιποι ας σκεφτούν ότι ο Παναθηναϊκός δεν νίκησε τον Ολυμπιακό επειδή Σωκράτης και Ελ Αραμπί έκαναν λάθη, αλλά γιατί η μία ομάδα βασίζεται στην ομοιογένεια και τη φιλοσοφία της, ενώ η άλλη σε random ιδέες και εμπνεύσεις.

Οι πράσινοι δεν βρίσκονται στο +6 επειδή έχουν καλύτερους παίκτες από τον Ολυμπιακό, αλλά γιατί στο γήπεδο αγωνίζονται ως σύνολο που δουλεύει.

Ως ομάδα που βγαίνει στο χορτάρι να εφαρμόσει ένα σχέδιο και όχι μια random ιδέα μερικών ημέρων, που δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ γιατί μπορεί τελικά οι τέσσερις της επίθεσης να παίζουν για πρώτη φορά μαζί.