Η 12η Αυγούστου 2012 δεν είναι μια μέρα που μπορεί να ξεχαστεί εύκολα. Αισθάνομαι τυχερός που κατάφερα να δω από κοντά, χάρις στην άψογη φιλοξενία της bwin, της μεγαλύτερης online πλατφόρμας αθλητικού στοιχηματισμού στον κόσμο, τον τελευταίο χορό (ταγκό τι άλλο) αυτής της Αργεντινής και έναν εκπληκτικό τελικό μεταξύ δύο σπουδαίων ομάδων, όπως είναι η Ισπανία κι η Αμερική. Ένα ονειρικό ταξίδι στην καρδιά των Ολυμπιακών Αγώνων, εκεί που γεννιούνται οι μύθοι κι οι ιστορίες. Ακόμη κι αυτές που δεν έχουν το φινάλε που όλοι ελπίζαμε...

Η ιστορία, λένε εξάλλου, ότι γράφεται από τους νικητές. Σωστό. Και άδικο. Στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες την ιστορία έπρεπε να τη γράψει άλλος. Και να της βάλει διαφορετικό φινάλε. Όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά διότι η Αργεντινή δικαιούταν έναν καλύτερο επίλογο.

Ειδικά στην περίπτωση των "γκαούτσος" οι Ολυμπιακοί Αγώνες ισοδυναμούν -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- με το τέλος της διαδρομής. Μόνο που αυτό δεν συνοδεύτηκε από ένα "happy end", το οποίο θα έδινε ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα "αν ο σεβασμός για αυτή την ομάδα μετριέται και σε μετάλλια".

Από το 2002 έχουν κατακτήσει ένα ασημένιο μετάλλιο σε Μουντομπάσκετ (2002), ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο (2004), ένα χάλκινο ολυμπιακό μετάλλιο (2008), δύο φορές την 4η θέση (2012, 2006) και μια φορά την 5η (2010). Έξι διοργανώσεις, έξι φορές μες στην πεντάδα και τρεις φορές στο βάθρο. Όχι κι άσχημα.

Και πάλι, όμως, δεν είναι τα μετάλλια αυτά που κάνουν ξεχωριστή αυτή την εθνική. Η Αργεντινή είναι μια από τις πιο "σεβάσμιες" ομάδες που πάτησαν ποτέ το πόδι τους στο γήπεδο μπάσκετ, κυρίως γιατί κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να πρωταγωνιστήσει στο υψηλότερο επίπεδο χάρις στον ίδιο κορμό παικτών: τον Μανού Τζινόμπιλι, τον Λουίς Σκόλα, τον Πάμπλο Πριτζιόνι, τον Αντρές Νοτσιόνι και τον Κάρλος Ντελφίνο και παλιότερα τους Ούγκο Σκονοκίνι, Ρούμπεν Βολκοβίσκι, Φαμπρίτσιο Ομπέρτο, Πέπε Σάντσεζ, Αλεχάντρο Μοντέκια και Ουόλτερ Χέρμαν.

Στο Λονδίνο ο Τζινόμπιλι είχε πατήσει τα 35. Το ίδιο κι ο Πριτζιόνι. Ο Σκόλα είχε σβήσει 32 κεράκια, ο Νοτσιόνι είχε καβατζάρει τα 33 και ο μικρότερος της πεντάδας ήταν ο 30άρης Κάρλος Ντελφίνο. Η τελευταία ευκαιρία, ο τελευταίος χορός. Η μπάλα στο σουτ του Αντρές Νοτσιόνι από τη γωνία, ωστόσο, έπαιξε πάνω στη στεφάνη και βγήκε εκτός. Ίσως στην τελευταία επίμαχη φάση να έγινε φάουλ στον Πριτζιόνι και η μοίρα του αγώνα με τη Ρωσία να είχε αλλάξει. Ποιος ξέρει;

Το έβλεπες στα μάτια τους ότι ο μικρός τελικός ήταν παραπάνω από ένα απλό παιχνίδι. Προσωπικά μου σηκώθηκε η τρίχα όταν είδα τον Λίο Γκουτιέρες (η επιτομή του 4αριού παλιάς κοπής) να βάζει την Αργεντινή ξανά στο ματς με δύο συνεχόμενα τρίποντα και τον προπονητή του Χούλιο Λάμας μετά το τάιμ-άουτ που ζήτησε ο Μπλατ να μπαίνει μέσα και χτυπάει τον παίκτη του στην καρδιά, με τέτοια δύναμη μάλιστα που τα γυαλιά του εκσφενδονίστηκαν στη σέντρα!

Αυτή την καρδιά, αυτή τη "μαγκιά" έβγαζε όλα αυτά τα χρόνια η Αργεντινή, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα που είχε χαστουκίσει στα μούτρα τους Αμερικάνους τόσο το 2002, όσο και το 2004. Η ομάδα του Τζινόμπιλι και του Σκόλα. Και του Πριτζιόνι. Μέγιστος παίκτης ο Μανού. Μέγας κι ο Σκόλα, αλλά αυτό που διαπίστωσα παρακολουθώντας τον μικρό τελικό του Λονδίνου, είναι ότι αυτή είναι η ομάδα του Πριτζόνι. Ναι του παίκτη που στα 35 του χρόνια θα κάνει ντεμπούτο στο ΝΒΑ τον επόμενο χειμώνα. Ίσως να φταίει η θέση του πλέι-μέιικερ, ίσως επειδή δεν υπάρχει εναλλακτική λύση πίσω του; Η αίσθηση ήταν ότι ο δεμένος κορμός της Αργεντινής, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα χωρίς τον "εγκέφαλο" της στο παρκέ.

Κι ήταν λίγο λυπηρό να τον βλέπεις να κυνηγά τον διαιτητή μετά την κόρνα της λήξης για ένα φάουλ που δεν του δόθηκε. Θα ήθελε κι αυτός άλλο τέλος. Όλοι οι "γκαούτσος" θα απολάμβαναν περισσότερο ένα διαφορετικό φινάλε. Όχι γιατί θα κρατούσαν έτσι ψηλότερα το κεφάλι τους κατά την αποχώρηση τους στο ηλιοβασίλεμα. Απλά έτσι για το γαμώτο...

Η χαμένη ευκαιρία της Ισπανίας

Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς για την Ισπανία. Την ομάδα που έχει κοντράρει δύο φορές την Αμερική σε τελικούς Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά έμεινε με το "αν...". Αν ο Ντουράντ δεν τα έβαζε από παντού, ή αν ο Γκασόλ δεν έχανε το ρυθμό του από τη νυχιά του ΛεΜπρόν Τζέιμς ίσως η ιστορία να ήταν διαφορετική. Και πάλι, όμως. Μπορεί αυτή η χρυσή ιβηρική φουρνιά να κέρδισε το χειροκρότημα, ωστόσο, αποδείχτηκε ότι δεν της ήταν αρκετό.

Το μεγαλείο του Πάου Γκασόλ και των συμπαικτών του επιβεβαιώθηκε από το γεγονός ότι είχαν καταφέρει να κοντράρουν την "ομάδα που πιστεύει ότι είναι καλύτερη από την Dream Team", έφυγαν με το ασημένιο μετάλλιο στο στήθος και όμως είχαν κατεβασμένες μούρες μέχρι το πάτωμα στην απονομή. Μέσα τους πίστευαν ότι μπορούσαν να κερδίσουν. Και μπορούσαν. Αρκεί να έμεναν λίγο ακόμα μες στο ματς. Αν έβαζαν για περισσότερη ώρα πίεση στους Αμερικάνους, που βάσει του τρόπου που αντιδρούσαν κατά τη διάρκεια του αγώνα, έδειχναν ότι θα τους... έδιναν το παιχνίδι στο πιάτο αν συνέχιζαν να τα βρίσκουν σκούρα.

Ο εκπληκτικός Ναβάρο (σαν να "ξεμπούκωσε" από το κακό τουρνουά με το αρχικό τρίποντο και φάουλ), ο αυτοκρατορικός Πάου Γκασόλ κι ο καταλυτικός Σέρχιο Ροντρίγκεζ ήταν οι τρεις βασικοί λόγοι που οι Ισπανοί άγγιξαν το θαύμα. Μόνο που συγκριτικά με την Αργεντινή, οι Ίβηρες έχουν μπροστά τους κι άλλες διοργανώσεις. Έχουν κι άλλες ευκαιρίες να πάρουν το μοναδικό μετάλλιο που τους λείπει. Να ολοκληρώσουν αυτό που δύο φορές έμεινε στη μέση.

Η αγάπη στον Ντέιβιντ Μπλατ

Δεν ξέρω αν ο Ντέιβιντ Μπλατ είναι καλός ή κακός προπονητής. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι λατρεύεται σαν Θεός στη Ρωσία. Μετά το τέλος του μικρού τελικού, που κόλλησε στις κόκκινες μπλούζες το χάλκινο μετάλλιο, ο Αμερικανοϊσραηλινός προπονητής πνίγηκε από αγκαλιές και φιλιά.

Αρχικά ο θηριώδης βοηθός του Ντιμίτρι Σακούλιν τον σήκωσε στον αέρα, στη συνέχεια ακολούθησαν ασπασμοί με όλο το προπονητικό τιμ, πριν περάσουν από μπροστά του ένας-ένας όλοι οι παίκτες της Ρωσίας για να τον συγχαρούν, να τον αγκαλιάσουν και να του ψιθυρίσουν στο αυτί. Και αφού ολοκληρώθηκε η διαδικασία ξανά ο Σακούλιν. Οι δυο τους έμειναν αγκαλιασμένοι αρκετοί ώρες μιλώντας ο ένας στον άλλον σαν να λένε κάτι του στυλ "στο έλεγα ότι θα τα καταφέρουμε".

Η Ρωσία έπαιξε καλό μπάσκετ στο τουρνουά του Λονδίνου. Με τη γνωστή ταυτότητα του Ντέιβιντ Μπλατ (ματς-απ ζώνη, κίνηση χωρίς τη μπάλα, επιμονή στο επιθετικό ριμπάουντ), με καινούργιους πρωταγωνιστές όπως ο Αλεξέι Σβεντ και ο Βιτάλι Φριτζόν που αποδείχτηκε καταλυτική παρουσία και ένα άκρως ομαδικό πνεύμα (πολύ σημαντικό ρόλο παίζει σε αυτό ο τρόπος παιχνιδιού του αστέρα Αντρέι Κιριλένκο) η "Αρκούδα" αποδείχτηκε η ομάδα-έκπληξη της διοργάνωσης. Και οι παίκτες της το πανηγύρισαν με την καρδιά τους μετά το τέλος του μικρού τελικού, αλλά και στην απονομή του χάλκινου μεταλλίου.

Αυτό δεν ήταν έκπληξη (εδώ έστησαν πάρτι οι πολυεκατομμυριούχοι αστέρες της Αμερικής που έκαναν σαν μικρά παιδιά που κέρδισαν σε μονό της γειτονιάς τους), όμως, όσο τουλάχιστον ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρθηκε ολόκληρη η ομάδα στον Ντέιβιντ Μπλατ, έναν προπονητή που έχει κλείσει ήδη μια 5ετία στον ίδιο πάγκο και θα πίστευε κανείς ότι θα είχε να αντιμετωπίσει και τη φυσιολογική φθορά του χρόνου.

Αν μη τι άλλο το ολυμπιακό τουρνουά είχε ωραίες ιστορίες. Κι ας μην είχαν όλες το καλύτερο δυνατό φινάλε.

*Το Sport24.gr ευχαριστεί την εταιρία Bwin, που βοήθησε ώστε να γίνει αυτό το ταξίδι πραγματικότητα.