Ο Σέρτζιο Σκαριόλο ανανέωσε τη συνεργασία του με την ισπανική ομοσπονδία (που εν τω μεταξύ κυνηγάει το Eurobasket του 2012) και θα συνεχίσει στο τιμόνι της εθνικής Ισπανίας. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα των ισπανικών εφημερίδων, όπως της El Mundo, άφησε στην άκρη τις προτάσεις που είχε από το ΝΒΑ (και τους Τορόντο Ράπτορς) συγκεκριμένα για να παραμείνει στον πάγκο της "φούρια ρόχα".

Αν είναι δυνατόν! Ποιος ο μυρωδιάς. Ο άσχετος. Ο... οτιδήποτε συνηθίζεται να λέγεται για το πρόσωπο του στο καφενείο, που πλέον ονομάζεται και social media. Ο Σκαριόλο ανέκαθεν ήταν το αγαπημένο θύμα στα δόντια των Ελλήνων προπονητών της εξέδρας, που αναγνωρίζουν ως μοναδικό καλό προπονητή στο παγκόσμιο στερέωμα τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Θα συμφωνήσω ότι υπάρχει και η υποκειμενική γνώμη στο μπάσκετ. Σε ορισμένους αρέσουν συγκεκριμένα στυλ παιχνιδιού, αν και ας μην κρυβόμαστε τον προπονητή τον κάνουν - στα μάτια του κόσμου - τα αποτελέσματα. Λάθος, βέβαια. Στο Διεθνές Σεμινάριο που διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Ελλήνων Προπονητών Καλαθοσφαίρισης ο Γιώργος Μπαρτζώκας μιλούσε στους συναδέλφους του για τον Δημήτρη Ιτούδη. "Όλοι είδαμε την σπουδαία δουλειά που έκανε με την ΤΣΣΚΑ. Έπαιξε ένα πολύ ελκυστικό μπάσκετ. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Ακόμη κι αν ο Χριάπα δεν είχε βάλει το φόλοου και η ομάδα του είχε χάσει τον τελικό παρότι προηγήθηκε με μια μεγάλη διαφορά, για τους γνωρίζοντες ο Δημήτρης Ιτούδης θα ήταν και πάλι ένας πολύ καλός προπονητής. Για την κοινή γνώμη, όμως, θα ήταν αυτός που έχασε τον τελικό από τους 20 πόντους". Άδικο.

Στην Ελλάδα της κρίσης (όχι της οικονομικής, αλλά αυτών που κρίνουν) μοιράζουμε τον σεβασμό με στο σταγονόμετρο. Λες και είναι φυλαχτό που δεν πρέπει να το αποχωριστούμε ποτέ. Κανονικά θα έπρεπε να κάνουμε το αντίθετο. Ο Σέρτζιο Σκαριόλο, όπως και ο Τσάβι Πασκουάλ, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Για τον μέσο Έλληνα φίλαθλο ο Σέρτζιο Σκαριόλο είναι ο προπονητής που δεν ήξερε πόσο χρόνο θέλει για να τελειώσει το δεκάλεπτο πριν του το θυμίσει ο Ομάρ Κουκ. Είναι αυτός που τα θαλάσσωσε στην Αρμάνι Μιλάνο. Είναι ένας προπονητής με καλή εμφάνιση και δημόσιες σχέσεις. ΟΚ. Ο Σέρτζιο Σκαριόλο είναι όλα αυτά. Αλλά είναι ακόμη ο πιο επιτυχημένος προπονητής της εθνικής Ισπανίας. Είναι ένας προπονητής που βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο 25 χρόνια τώρα. Είναι ο προπονητής που έχει κατακτήσει το ισπανικό πρωτάθλημα με δύο διαφορετικές ομάδες.

Αν μη τι άλλο ο αθλητισμός είναι ακριβοδίκαιος. Τις περισσότερες τουλάχιστον φορές. Δεν έχει σημασία που γεννήθηκες, που μεγάλωσες, ή πως σε λένε. Σημασία έχει αν μπορείς να παίξεις. Το ίδιο ισχύει και στην προπονητική. Δεν έχει σημασία πόσο καλός παίκτης ήσουν, ή πόσο καλά πήγες μια χρονιά με την ομάδα σου. Η διάρκεια είναι ο αδέκαστος κριτής. Και για να είναι ο Σκαριόλο στην elite από το 1992 και το φάιναλ-φορ της Κωνσταντινούπολης ως και σήμερα (24 χρόνια μετά) κάτι καλό θα κάνει. Δεν γίνεται να τους κοροϊδεύει όλους.

Παράδειγμα; Ο πάγκος της εθνικής Ισπανίας. Η καλύτερη απάντηση που μπορώ να δώσω σε όσους λένε "έλα μωρέ με αυτούς τους παίκτες η ομάδα θα κέρδιζε και χωρίς προπονητή". Με τον Σέρτζιο Σκαριόλο η Ισπανία κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια σε Eurobasket (2009, 2011, 2015), ένα ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο (2012), ένα χάλκινο ολυμπιακό μετάλλιο (2016). Επί της ουσίας η μοναδική "αποτυχία" ήταν η 6η θέση στο Μουντομπάσκετ του 2010, σε μια διοργάνωση που οι Ίβηρες παρουσιάστηκαν χωρίς τον Πάου Γκασόλ.

Ο Ιταλός προπονητής και το ισπανικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα χώρισαν τους δρόμους τους για δύο καλοκαίρια. Το καλοκαίρι του 2013 με τον Ορένγκα (άλλοτε βοηθό του Σκαριόλο) στον πάγκο η Ισπανία έμεινε εκτός τελικού Eurobasket για πρώτη φορά μετά το 2005, κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο που ήταν αποτυχία. Για να ακολουθήσει το κάζο του 2014, που ως οικοδέσποινα και με όλα τα όπλα της στο παρκέ (Πάου Γκασόλ, Μαρκ Γκασόλ, Ναβάρο, Καλντερόν, Γιουλ, Ρέγες, Ρούντι, Ιμπάκα) έχασε στον προημιτελικό από τη Γαλλία και τερμάτισε τελικά 5η. Η Ισπανία με τους παιχταράδες, αυτή που θα κέρδιζε και χωρίς προπονητή, απέτυχε.

Για να επιστρέψει ο Σκαριόλο καβάλα στ' άλογο να κάνει το "τρία στα τρία" σε Eurobasket και να πανηγυρίσει το χάλκινο μετάλλιο στο Ρίο, το οποίο ακολούθησε την ήττα-αποκλεισμό από τις ΗΠΑ στον ημιτελικό. Οπότε ας σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε την εντελώς άστοχη φράση "αυτή η ομάδα θα κέρδιζε και μόνη της".

Να δούμε το βιογραφικό του σε συλλογικό επίπεδο; Σκαβολίνι, Φορτιτούντο, Τάου, Ρέαλ, Μάλαγα, Χίμκι, Μιλάνο, Λαμποράλ. Κορυφαίες ομάδες. Συνήθως η "καφενειακή" λογική μετράει την επιτυχία αποκλειστικά σε τίτλους. Το δικό μου κριτήριο είναι η διάρκεια. Για αυτό (για παράδειγμα) οφείλω να βγάλω το καπέλο στον Αρσέν Βενγκέρ, που έκλεισε σήμερα 20 χρόνια στον πάγκο της ίδιας ομάδας. Την ώρα που τα ίδια τα κλαμπ "αντέχουν" τον Ζοσέ Μουρίνιο μόνο για τρεις σεζόν κατά κανόνα, αυτός έχει επιβιώσει στην Premier League για δύο δεκαετίες. Ε, δεν μπορεί, κάτι θα κάνει καλά κι αυτός.

Πίσω στον Σκαριόλο. Το 2000 οδήγησε τη Ρεάλ στην κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από 6 χρόνια. Επανέφερε τους Μαδριλένους στο θρόνο τους για πρώτη φορά στην μετά-Σαμπόνις εποχή. Το 2007 έκατσε στον θρόνο της ACB με τη Μάλαγα. Σημείωση: από το 1992 ως σήμερα μόνο μια ομάδα έχει σπάσει την "κλίκα" της Ρεάλ, της Μπαρτσελόνα και της Μπασκόνια. Αυτή ήταν η Μάλαγα, τότε με τον Κώστα Βασιλειάδη στις τάξεις της.

Κανείς προπονητής τα τελευταία 30 χρόνια δεν έχει κερδίσει το πρωτάθλημα με δύο ομάδες. Δεν το έκανε ούτε ο Ομπράντοβιτς (δεν πήρε πρωτάθλημα με τη Ρεάλ), ούτε ο Ρενέσες (όταν πήγε στη Μπανταλόνα), ούτε ο Ιβάνοβιτς (απέτυχε με τη Μπαρτσελόνα). Το έκανε μόνο ο Σκαριόλο. Αυτό δεν μετράει για τίποτα;

Ο Σκαριόλο κατά τη διάρκεια της καριέρας του είχε την τύχη να διαχειριστεί μεγάλα μπάτζετ. Το έκανε στη Ρεάλ, το έκανε στη Χίμκι (με ακριβές μεταγραφές των τριών εκατομμυρίων όπως αυτή του Γκαρμπαχόθα και του Ντελφίνο), το έκανε στο Μιλάνο. Απέτυχε στις δύο τελευταίες και μάλιστα παταγωδώς. Ωστόσο, όλο αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί σύμπτωση. Η διαχείριση υψηλών μπάτζετ απαιτεί ειδικές ικανότητες. Όπως και η συνεργασία με τέτοιες διοικήσεις απαιτεί ειδικές ικανότητες. Τα χαρακτηριστικά ενός προπονητή δεν περιορίζονται μόνο στην τακτική, στο διάβασμα του αντιπάλου και στο recruiting. Στο skill set του ένας προπονητής υψηλού επιπέδου πρέπει να προσέχει την εικόνα του, τον τρόπο που μιλάει, το πως διαχειρίζεται τους μάνατζερ, πως συμπεριφέρεται στους παίκτες, πως αντιμετωπίζει τα media. Όλα αυτά τα χρόνια χτίστηκαν καριέρες πάνω σε τέτοιες αρετές και αυτό δεν είναι κάτι απαραίτητα κακό.

Συμπέρασμα: ο καθένας έχει τα γούστα του. Σε άλλους αρέσει το μπάσκετ του Λάσο, σε άλλους το μπάσκετ του Πασκουάλ, του Ιτούδη, του Μπαρτζώκα ή του Ίβκοβιτς. Υπάρχουν προπονητές που πέτυχαν περισσότερα ειδικά σε επίπεδο Euroleague. Έχουν περισσότερες συμμετοχές σε Final Four και κατακτήσεις. Υπάρχουν προπονητές με λιγότερες αποτυχίες. Άλλοι που δεν είχαν τη δυνατότητα να διαχειριστούν τόσο μεγάλα μπάτζετ (Χίμκι, Ρεάλ, Μιλάνο). Ο καθένας μπορεί να μετράει την επιτυχία όπως θέλει, ακόμη κι αν το κάνει με λάθος τρόπο. Αυτό, όμως, που είναι αδικαιολόγητο είναι το να μη δίνουμε το σεβασμό εκεί που πρέπει να τον δώσουμε. Ακόμη κι αν είναι αυτονόητος, όπως στην περίπτωση του Σκαριόλο.