Αλέξανδρος Νικολαΐδης: "Να σε παίξω ένα μονό;"
Ο Παντελής Βλαχόπουλος γράφει για έναν γίγαντα του παγκόσμιου αθλητισμού. Τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη. Το ήθος, η αξιοπρέπεια, η κληρονομιά και το μονό στο ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ που δεν έγινε ποτέ.
Με τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη συναντηθήκαμε για τελευταία φορά τον Απρίλιο του 2019. Εδώ στα γραφεία της 24MEDIA. Είχαμε κάνει πολλές συνεντεύξεις -κυρίως στην ΕΡΤ- μετά τις επιτυχίες του στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα Παγκόσμια και τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Σοβαρός, μετρημένος, ουσιώδης, αλλά με χιούμορ και ένα τεράστιο χαμόγελο που "έσπαγε αμέσως τον πάγο" από την επιβλητική του όψη. Βλέπετε το σώμα του και κυρίως το ύψος του (πάνω από 2 μέτρα) τον έκαναν να ξεχωρίζει εύκολα όταν έμπαινε σε οποιοδήποτε χώρο.
Αυτό που τον έκανε ξεχωριστό, όμως, ήταν η πραότητά του. Ένας καταπληκτικός συνομιλήτης, ο οποίος μπορούσε να αναπτύξει πολλά θέματα με τεκμηριωμένες απόψεις και θέσεις, που δεν αφορούσαν μόνο στον αθλητισμό.
Πάντα μιλούσε με το εμείς και όχι με το εγώ. Και πάντα μιλούσε για την αγάπη του στα μικρά παιδιά και πόσο ήθελε να τα φέρει κοντά στον αθλητισμό. Όχι στο Τάε Κβον Ντο απαραίτητα. Ήθελε τα παιδιά να ασχοληθούν με τα σπορ. Αυτό ήταν το πάθος του.
- "Να σε παίξω ένα μονό;", μου είπε πριν μπούμε στο στούντιο.
- "Αν αντέχεις το ξύλο" του απάντησα.
Ήξερε την λατρεία μου για το μπάσκετ και πάντα με πείραζε για τις επιδόσεις μου στο άθλημα. Σ' αυτή τη συνέντευξη μας είχε απαντήσει γιατί δεν είχε παίξει μπάσκετ και είχε αναφερθεί με μία ορθολογιστική άποψη για το μέλλον του σπορ στη χώρα μας, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τον Γκάλη.
"Ξεκίνησα με το μπάσκετ στα 15-16, αλλά ο προπονητής μου με έβαζε πεντάρι, το οποίο το θεωρούσα βαρετό. Ήθελα να βλέπω το καλάθι, ο προπονητής με έβαζε στο παρκέ μόνο για την άμυνα και το… ξύλο, οπότε βαρέθηκα.
Δεν μπορούμε να παίζουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Οι Ισπανοί παίζουν επιθετικά και έχει φανεί πως δεν μπορούμε να τους πάμε κόντρα σ' αυτό το στυλ. Εμείς έχουμε τη δική μας σχολή, με κοντρολαρισμένο μπάσκετ.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι υπερόπλο, είναι η χαρά για κάθε προπονητή. Είναι καταλύτης και πολλαπλασιαστής. Μπορεί να παίξει σε όλες τις θέσεις, να κατεβάζει την μπάλα, ενώ στην άμυνα με τα τεράστια χέρια του μπορεί και κόβει όλο το γήπεδο. Δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να κάνει. Τόσο μεγάλη επίδραση στην εθνική είχε μόνο ο Γκάλης".
Σε εκείνη την συνέντευξη τον είχα ρωτήσει ευθέως "γιατί έμπλεξες με την πολιτική, δεν στο είχα". Και πάλι μου απάντησε αφοπλιστικά. "Αν διακρίνεις από τον λόγο μου και τις πράξεις μου ότι γίνομαι κάποιος άλλος, πάρε με τηλέφωνο να μου το πεις. Μπαίνω για να προσφέρω. Δεν μπαίνω για τα κόμματα και την μικροπολιτική. Μπαίνω για να βοηθήσω και να δώσω μία κατεύθυνση σε αυτό που νομίζω ότι κατέχω και γνωρίζω. Τον αθλητισμό.
Η πολιτική δεν είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Η έννοια της πολιτικής είναι να προσπαθείς να κάνεις συμφωνίες που όλοι θα νιώθουν κερδισμένοι, ο ένας περισσότερο, ο άλλος λιγότερο. Χρειάζομαι χρόνο για να βρω τα πατήματά μου. Είμαι συνειδητοποιημένος για το τι προσπαθώ να κάνω. Το μεγάλο στοίχημα για μένα είναι όταν σταματήσω να ασχολούμαι με την πολιτική, είτε σε ενάμιση μήνα, είτε όταν τελειώσει η θητεία μου, οι άνθρωποι που με εκτιμούσαν, που συμφωνούσαν ότι έχω μία ποιότητα, να συνεχίσουν να με σέβονται".
Μαθήματα ζωής από έναν μαχητή
Στην ίδια συνέντευξη ξεδίπλωσε όλα όσα είχε στο μυαλό του. Δεν μπορούσα να διαφωνήσω πουθενά. Τα λόγια του οδηγός για κάθε νέο παιδί και τους γονείς τους. Και βέβαια κατακεραύνωσε τους προπονητές της... εξέδρας.
"Το σώμα είναι ο ναός. Είναι το όχημα για να πας μπροστά. Παράλληλα, χρειάζεται μυαλό και δουλειά. Μ' ένα καλό σώμα μπορείς να πετύχεις κάτι. Το μυαλό και η αντίληψη κάνουν τη διαφορά, αλλά πρώτα πρέπει να κοπιάσεις για να φτιάξεις το καλύτερο δυνατό σώμα. Αν δεν έχεις την κατάλληλη υποδομή, την οποία μπορείς να τη χτίσεις, δεν μπορείς να πετύχεις.
Στην πορεία της καριέρας μου έχω δει δεκαπλάσια ταλέντα να χάνονται και πολλούς μέτριους αθλητές να δουλεύουν και να διαπρέπουν, κάνοντας μεγάλες νίκες. Κάποιοι λένε ότι είναι εύκολο, αφού κάναμε το χόμπι μας επάγγελμα. Αυτό είναι λάθος. Από τη στιγμή που το κάναμε επάγγελμα, σταματά να είναι χόμπι.
Όταν ήμουν ενεργός αθλητής και είχα διπλές προπονήσεις μαρτυρούσα για να ξυπνήσω. Τώρα σηκώνομαι μόνος μου και προπονούμαι, διότι δεν είμαι υποχρεωμένος.
Για τους γονείς και τους… προπονητές της εξέδρας: "Αυτό που γίνεται στα γήπεδα δεν υπάρχει. Δε γίνεται να είναι η δουλειά του άλλου, ο οποίος θέλει να κερδίσει και να νομίζει ο οποιοσδήποτε από την κερκίδα ότι ξέρει καλύτερα από αυτόν.
Όποιον δάσκαλο και να ρωτήσεις θα σου πει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα στις μικρές ηλικίες είναι οι γονείς. Οι γονείς έχουν πλέον γίνει προπονητές, μάνατζερ και γνώστες των πάντων. Πλακώνονται σε παιχνίδια παιδιών 12 και 13 ετών. Το θέμα δεν είναι το τι κάνουν αυτοί, αλλά το τι βλέπουν τα παιδιά τους. Αυτό είναι το πρόβλημα.
Ο καλύτερος δάσκαλός μου ήταν ο πατέρας μου. Ο δάσκαλος είναι αυτός που σε καθοδηγεί σε μία ηλικία στην οποία μαθαίνεις τη ζωή και καθορίζει, μαζί με το σπίτι σου, το τι άνθρωπος θα γίνεις. Όταν τα παιδιά βλέπουν τους γονείς να χουλιγκανίζουν και να μιλούν για τους συμπαίκτες του σαν να είναι αντίπαλοι, δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι η ομαδικότητα και ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να πάνε όλοι μπροστά.
Η κληρονομιά
Δύσκολα θα βρεις άνθρωπο του αθλητισμού να πει κακό λόγο για τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη. Φεύγει απ' αυτή την ζωή αφήνοντας για παρακαταθήκη τον αγώνα του μέσα στα στάδια, τη μάχη του με τον καρκίνο, τα μετάλλια, τη δόξα, τα μετάλλια, τα παιδιά του, το "έσπασε μαμά".
Έφυγε γεμάτος και με περισσότερες χαρές παρά λύπες. Η Μαρία Καούκη έγραψε ένα βιωματικό κείμενο που σπάει κόκκαλα για τον Ολυμπιονίκη μας. Με είχε πάρει τηλέφωνο πριν από μερικούς μήνες για να μου πει ότι ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης δεν ήταν καλά, αλλά δεν θα ήθελε να γράψουμε κάτι.
Με πήρε ξανά τηλέφωνο λίγα λεπτά αφότου έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του. Αυτή την φορά με λυγμούς. "Ηταν φίλος μου, δεν ξέρω τι να γράψω" μου είπε.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είχε πολλούς, πάρα πολλούς φίλους. Ίσως το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή. Θα τον θυμόμαστε για το θάρρος του, το χαμόγελό του και για την πίστη στα ιδανικά του.
Μια κληρονομιά που δεν θα σβήσει και θα δίνει το φως στους νέους ανθρώπους και τα όνειρά τους.
Αλέξανδρος Νικολαΐδης- Ολυμπιονίκης (1979-2022)
