Μια κατάκτηση τίτλου έχει πάντα μια ξεχωριστή σημασία. Ο Ολυμπιακός πήρε το 11ο κύπελλο στην ιστορία του, αλλά όσο και αν ήταν το φαβορί για τον κόσμο του μπάσκετ, όσο και να τρόμαξαν οι αντίπαλοί του, αυτό που επιβάλλεται επίσης να ειπωθεί, είναι, ότι οι Πειραιώτες κουβαλούσαν ένα μεγάλο "πρέπει" στις πλάτες τους.

Γιατί ωραίο είναι να θεωρούν όλοι αυτή την ομάδα ανίκητη, αλλά σκεφτείτε και τι θα έλεγαν αν δεν κατακτούσε το κύπελλο. Όλα αυτά τα γράφω γιατί πολύ απλά, κανείς δεν μπορεί να μειώσει την επιτυχία των "ερυθρόλευκων" στα Δυο Αοράκια. Ο Ολυμπιακός έκανε back to back κατάκτηση του κυπέλλου και σε κάμποσα χρόνια στα τηλεπαιχνίδια όταν θα πέφτει η ερώτηση "ποια ομάδα πήρε το πρώτο final- eight στην ιστορία του κυπέλλου μπάσκετ" η απάντηση θα είναι ο Ολυμπιακός.

Ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες του λοιπόν δεν έκαναν κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο από το να κερδίσουν κατά σειρά, Άρη, Παναθηναϊκό και Περιστέρι. Να κερδίσουν σχετικά εύκολα, να κάνουν επίδειξη των δυνάμεών τους και να κερδίσουν και τους ίδιους τους εαυτούς τους σε μια περίεργη και πρωτόγνωρη δοκιμασία. Να παίξουν τρια ματς σε τρεις ημέρες. Συνεχόμενα.

Φαίνεται εύκολο; Ελάτε τώρα, μόνο εύκολο δεν είναι. Άνθρωποι είναι. Οργανισμοί είναι. Είναι πρώτοι στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος και η κλήρωση της ΕΟΚ που έβαλε στο νούμερο 1 τον Πανιώνιο, τους στέρησε ακόμη και το πλεονέκτημα της μιας ημέρας ξεκούρασης. Παρ' όλα αυτά, έβγαλαν την δεύτερη φετινή υποχρέωση τίτλου και μετά το σούπερ καπ στην Ρόδο, κατέκτησαν σε ένα άλλο νησί και το κύπελλο!

Ποιο φρένο;

Αν ζητάτε υψηλή ανάλυση και κριτική, ξεχάστε το. Ο μπασκετικός κόσμος έμεινε να αναπολεί το παιχνίδι στο κλειστό του Περιστερίου. Εκεί που οι νταμπλούχοι κέρδισαν με ένα μπάζερ μπίτερ του Γουόκαπ.

Μόνο που τότε ο Μπαρτζώκας έκανε rotation για την Ευρωλίγκα, ήταν ένα ματς στην Α1 και δεν υπήρχε το κίνητρο της κούπας. Ο Ολυμπιακός έχει χτίσει χαρακτήρα και παίζει φοβερό μπάσκετ. Είναι μια ομάδα που για να την σταματήσεις πρέπει να κάνεις πάρα- πάρα πολλά. Εδώ και πολύ καιρό θεωρώ ότι ισχύει αυτό που έγραψα μετά τον ημιτελικό Ολυμπιακού- Παναθηναϊκού.

Οι "ερυθρόλευκοι" παίζουν τέτοιο μπάσκετ στην χώρα μας που κερδίζουν ό,τι ώρα θέλουν. Καταλαβαίνω ότι κάποιος το διαβάζει και του φαίνεται παράξενο, αλλά αυτό γίνεται. Κάποια στιγμή θα έρθει και η ήττα, αλλά όταν συμβεί θα σημαίνει πως η ομάδα που θα κερδίσει τον Ολυμπιακό θα έχει κάνει πολλά σωστά πάνω στο παρκέ.

Μέχρι τώρα, αυτά τα σωστά, δυσκολεύονται να τα βρουν ακόμη και ομάδες με τεράστια μπάτζετ στην Ευρωλίγκα. Που λυγίζουν μέσα στα ίδια τους τα σπίτια. Πώς θα μπορούσε λοιπόν το σύνολο του Μπαρτζώκα να δυσκολευτεί στα Δυο Αοράκια. Όσο κυνικό και να φαίνεται, όσο σκληρό και να φαίνεται, αν εξαιρέσουμε το πρώτο μέρος του αγώνα με τον Παναθηναϊκό, οι Πειραιώτες δεν συνάντησαν καμία αντίσταση.

"Γράψτε να τελειώνετε"

Ο Ολυμπιακός δεν ενδιαφέρεται για το σασπένς. Δεν ενδιαφέρεται για την αποθέωση ενός κλειστού και δραματικού αγώνα. Πολύ καλά κάνει. Κοιτάει τον εαυτό του. Προσπαθεί να βάλει κάτω τον αντίπαλο και να του "αλλάξει τα φώτα". Λέει στους δημοσιογράφους "γράψτε από το ημίχρονο μην κουράζεστε".

Αυτό έγινε λοιπόν στον τελικό του κυπέλλου, όπου το συμπαθέστατο σε όλα Περιστέρι έμεινε από πολύ νωρίς πίσω στο σκορ και πάλευε να βρει μακρινά σουτ για να μαζέψει την διαφορά. Η κόκκινη άμυνα ήταν ζόρικη, όποιος και να ερχόταν από τον πάγκο του Μπαρτζώκα, τις περισσότερες φορές έφερνε σε πέρας την αποστολή του. Το Περιστέρι έβγαζε αντίδραση μόνο όταν ο Ολυμπιακός παραχωρούσε δικαιώματα. Και αυτό δεν ήταν και πολύ σύνηθες.

Ακόμη και στην στατιστική (ειδικά στο πρώτο μέρος) φάνηκε περίτρανα η διαφορά επιπέδου, αλλά και παραστάσεων των δυο ομάδων. Οι "ερυθρόλευκοι" σούταραν σωστά, οι Περιστεριώτες γεμάτοι άγχος και πρεμούρα για να βρουν τον στόχο.

Πολύ άγχος για την ομάδα του Σπανούλη, δεν διαχειρίστηκαν την πίεση και την ιδέα του τελικού. Και αυτό φάνηκε ακόμη περισσότερο στο τελευταίο πεντάλεπτο του ματς που ήταν πιο χαλαροί και άνετοι, κάνοντας κάμποσα σωστά πράγματα και μειώνοντας την διαφορά.

Έτοιμοι για κούπα!

Έχει αρχίσει να γίνεται μόδα η ασταμάτητη αναφορά στην σχέση Σακραμέντο - Βεζένκοβ. Ο Σάσα βέβαια έχει κλειστά τα αύτια γιατί εδώ που τα λέμε είναι μέσα Φλεβάρη και δεν έχει καμία σημασία τι αισθάνονται οι Κίνγκς για έναν μπασκετμπολίστα που παλεύει να κάνει το καλύτερο δυνατό για την ομάδα στην οποία παίζει.

Ο Βεζένκοβ άπλωσε και στα Δυο Αοράκια μέρος του ταλέντου, αλλά ο Ολυμπιακός πήρε το κύπελλο γιατί όλοι -κλασικά- του έδωσαν και κάτι. Κόντρα στον Άρη πρώτα απ' όλα έπαιξαν δυναμικά αφού είχαν τον πιο σκληρό αντίπαλο απ' όλους. Με τον Παναθηναϊκό οι Παπανικολάου- Κάναν στήριξαν τον Βεζένκοβ και ο Μπαρτζώκας με τα τρία σέντερ διασφάλισε και τις μάχες των αιθέρων.

Απέναντι στο Περιστέρι το σύνολο λειτούργησε βάσει των "πρέπει" ενός τελικού και κάνοντας επίδειξη παραστάσεων, δυναμικής και μπασκετικών ικανοτήτων, οι Πειραιώτες πρόσφεραν στους εαυτούς τους έναν εύκολο τελικό και μια κατάκτηση τίτλου. Και φυσικά ένας Πίτερς σε δαιμονισμένη κατάσταση λες και ήταν θυμωμένος (που δεν ήταν) επειδή δεν έπαιξε εναντίον του Παναθηναϊκού.

Και Αγγελόπουλοι...

Σε κάθε κατάκτηση τίτλου είναι το πιο συνηθισμένο να αποθεώνονται προπονητές και παίκτες. Είναι λογικό αφού πολεμάνε και ιδρώνουν. Για να είναι όμως ένας οργανισμός δυνατός και να πορεύεται με ασφάλεια, χρειάζεται να υπάρχει -σε οποιοδήποτε άθλημα- μια σοβαρή διοίκηση που να έχει ψυχραιμία, μεθοδικότητα, όρεξη και στόχευση.

Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι έχουν δείξει όλα αυτά. Όχι τώρα. Στο παρελθόν πήραν και σκληρές αποφάσεις, μην λέμε τα ίδια. Όμως είναι πολύ μεγάλο πράγμα να γνωρίζει ο προπονητής, ο παίκτης, ο φίλαθλος, ότι αυτός που κυβερνάει το καράβι, ξέρει να το πηγαίνει με ηρεμία σε καθαρά και ήσυχα νερά.

Η μοίρα των διοικήσεων είναι, να κρίνονται από τις αποφάσεις και τον σχεδιασμό. Οι Αγγελόπουλοι έχουν φτιάξει μια πολύ καλή ομάδα. Και αυτή η ομάδα εμφανίζεται στο γήπεδο και κάνει όλα τα υπόλοιπα προβλήματα (όταν και αν υπάρχουν) να φαίνονται ανύπαρκτα...

Δείτε την Game Night με όλο το ρεπορτάζ από τον τελικό του Κυπέλλου μπάσκετ ΟΠΑΠ