Τώρα πια, λίγα 90λεπτα μας χωρίζουν, μέχρι τον τελικό της 11ης του Ιούλη. Ξέρω, δεν…χαζέψαμε από τη μπάλα. Πολλά παιχνίδια τα έχουμε ήδη ξεχάσει, σε αρκετά, υποφέραμε από τον τρόπο που προσπαθούσαν να παίξουν οι ομάδες. Είδαμε μεγάλες ομάδες, όπως η Ιταλία ή η Γαλλία, να κοροϊδεύουν την κοινωνία, είδαμε συγκροτήματα αφελέστατα όπως η Ακτή Ελεφαντοστού και η Νιγηρία.

Είδαμε ομάδες με…πολεμική διάθεση, σαν τη Νέα Ζηλανδία. Είδαμε τους Άγγλους να κάνουν, ό,τι …κάνουν πάντα! Είδαμε τους κλασσικά προκλητικούς-ποδοσφαιρικά- Σέρβους, είδαμε και καλοστημένα σύνολα, όπως η Γκάνα, η Ουρουγουάη(θα φάνε τα μουστάκια τους) και η Χιλή. Δεν «μας έβγαλε τα μάτια» καμία από τις 32 ομάδες που ξεκίνησαν αυτή την προσπάθεια. Όμως, εμάς το Μουντιάλ θα μας λείψει, όταν τελειώσει, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει…

Πλέον, είμαστε στα προημιτελικά. Και τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι έφτασε η ώρα να δούμε σε τελικό την Αργεντινή κόντρα στην Βραζιλία. Μακάρι θα ‘λεγα και εγώ, αρκεί να ήξερα, ότι θα το έπαιρνε ο Θεός και μετά να μην διέκοπτε η ροή της μετάδοσης, για να βλέπαμε όλοι τι θα έκανε στο γήπεδο… Άλλοι έχουν τη άποψη, πως οι Γερμανοί θα συνεχίσουν να τιμούν τη δυναμική της φανέλας τους και μαζί με την ταχύτητα που έχουν φέτος, θα πάνε στην κορυφή. Κάποιοι γουστάρουν Ολλανδούς άλλοι Ισπανούς, μερικοί προτιμούν την έκπληξη. Γούστα είναι αυτά…

Εγώ από την δική μου πλευρά θα πω δυο πράγματα για κάθε προημιτελικό και τίποτε άλλο. Στο Ουρουγουάη – Γκάνα, οι Νοτιοαμερικάνοι, είναι σαφέστατο φαβορί, αλλά οι Αφρικανοί έχουν το καλύτερο προπονητή της διοργάνωσης. Ο άνθρωπος αυτός, πήρε 11 μαύρους ποδοσφαιριστές και τους ανάγκασε να κρατάνε τις θέσεις τους, να αλληλοκαλύπτονται και πάνω απ’ όλα να σκέφτονται ποδοσφαιρικά. Η Ουρουγουάη είναι αυτή που λατρέψαμε, με την αμυνάρα της, αλλά και πιο…γλυκιά από ποτέ άλλοτε δημιουργικά. Με τον Φορλάν να παίζει…10αρι και να το ευχαριστιέται!

Στο Βραζιλία – Ολλανδία, έφτασε η στιγμή, να δούμε ποια από τις δυο ομάδες, μας κοροϊδεύει. Οι Βραζιλιάνοι, παίζουν καθαρά…ευρωπαϊκά. Στα όρια να μοιάζουν με την εθνική Ιταλίας στα καλά της. Αυτό ίσως τους φτάσει ψηλά. Οι Ολλανδοί, δεν έχουν πλακωθεί ακόμη μεταξύ τους, εκμεταλλεύονται τα ξεσπάσματα των Ρόμπεν και Σνάιντερ και προχωράνε. Θα ‘χουν άστρο και απέναντι στον Σέζαρ;

Το Ισπανία- Παραγουάη, είναι φαινομενικά το ευκολότερο. Οι Ίβηρες πατάνε ένα κουμπί, αυξάνουν ρυθμό και μετά τον κατεβάζουν. Ίσως αυτός τους πάει άνετα στους «4», αλλά εκεί θα πρέπει να το αλλάξουν το στόρι. Οι Παραγουανοί, τον στόχο τον πέτυχαν. Από ’δω και πέρα, ας το απολαύσουν. Τέλος, στο Αργεντινή- Γερμανία, έχω βαρεθεί να βλέπω στην τηλεόραση τον κάθε είρωνα «ειδικό» να κοροϊδεύει τον Μαραντόνα. Η ασέβεια σε όλο της το μεγαλείο. Μόνο που οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές του, τον λατρεύουν. Αυτό ξεχνάνε όλοι οι λασπολόγοι. Όταν τον έχεις αφίσα στο δωμάτιό σου, δεν θα τον χλευάσεις ποτέ. Αυτή είναι η σχέση πάγκου και ομάδας στην Αργεντινή.

Αν καταφέρει να «χαλάσει» την δυναμική και τον εκπληκτικό ποδοσφαιρικό ρεαλισμό που βγάζει ορισμένες φορές, η ομάδα του Λεβ, θα το ανακαλύψουμε το βράδυ του Σαββάτου. Αυτοί οι τέσσερις αγώνες, είναι οι κρισιμότεροι στην διοργάνωση. Γιατί μετά, αυτοί που περνάνε κρίνονται πάντα επιτυχημένοι…

Για το τέλος, μια ευχή- κατάρα ή όπως αλλιώς θέλετε εσείς: Ελπίζω τα κοράκια να κάνουν αποκλειστικά και μόνο αυτό για το οποίο πληρώνονται. Αρκετά ξεφτίλισαν το ποδόσφαιρο και αυτοί και οι βοηθοί τους. Έγιναν λάθη, που δεν είναι ανθρώπινα. Όποιος έχει παίξει καταλαβαίνει. Είναι ντροπή και ξεφτίλα να αλλοιώνεις μια τέτοια διοργάνωση. Αφήστε να το πάρει η καλύτερη ομάδα. Να το πάρουν οι παίκτες και όχι τα σημαιάκια και οι σφυρίχτρες σας…