Η λογική της Ρεάλ ήταν ξεκάθαρη και εν πολλοίς σωστή. Χωρίς τον Κριστιάνο Ρονάλντο, δεν ρισκάρουμε, κλείνουμε χώρους, ελέγχουμε το ρυθμό, αφήνουμε τη μπάλα στα πόδια των αντιπάλων μόνο μακριά από την περιοχή μας και θα ψάξουμε το γκολ στις αντεπιθέσεις με την ταχύτητα των Μπέιλ και Βάσκεθ.

Ξέρουμε πως αυτή η επιλογή δεν αφήνει ικανοποιημένους τους φίλους της ομάδας και προκάλεσε τελικά γενική…ύπνωση στο ματς, αν όμως προκριθεί η Ρεάλ στον τελικό του Μιλάνου, ουδείς θα θυμάται τι συνέβη το βράδυ της Τρίτης στο Etihad.

Ο Ζιντάν στο ξεκίνημα της προπονητικής του καριέρας, κινείται σε πολύ στέρεα εδάφη. Ο λόγος απλός. Ο φόβος. Δεν έχει ακόμη την εμπειρία να διαχειριστεί περίεργες και δύσκολες καταστάσεις σε αυτό το επίπεδο και σοφά κατά τη γνώμη μου, θωρακίζει την άμυνα, έτσι ώστε να στηριχθεί στο ταλέντο των παικτών του στην επίθεση και να παίρνει τα ματς.

Όντως, αν μία ομάδα έπρεπε να φύγει με τη νίκη στις αποσκευές εχθές το βράδυ, ήταν χωρίς αμφιβολία η Βασίλισσα. Από το 70’ και μετά έκανε τέσσερις καθαρές ευκαιρίες για γκολ, με δοκάρι, καλό σουτ του Μπέιλ και δύο επεμβάσεις του Χαρτ, η μία καλύτερη από την άλλη.

Η ισπανική ομάδα δεν άλλαξε σχηματισμό παρά την απώλεια του Ρονάλντο ώρες πριν τη σέντρα. 4-3-3 που στην άμυνα γινόταν ένα συμπαγέστατο 4-1-4-1 με τον Καζεμίρο βράχο μπροστά από τους στόπερ και τους πλάγιους επιθετικούς να γυρίζουν πολύ πίσω για να ντουμπλάρουν τα μαρκαρίσματα των Χεσούς Νάβας και Ντε Μπράινε. Ήρθε και ο τραυματισμός του Σίλβα να βοηθήσει το πλάνο του Ζιντάν, καθώς η οργάνωση της Σίτι παρουσίασε ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα.

Επί της ουσίας η Ρεάλ κατέβηκε για να μη δεχθεί γκολ και η Σίτι παρατάχθηκε με σκοπό να έχει ελπίδες στη ρεβάνς. Νομίζω ότι ο Πελεγρίνι φοβήθηκε περισσότερο το ματς από ότι θα έπρεπε και αυτό του στοίχισε. Έπρεπε να ρισκάρει λίγο παραπάνω, κακώς δεν έβαλε τον «ωραίο τρελό» Στέρλινγκ όταν χτύπησε ο Σίλβα, διατηρεί όμως το δικαίωμα στο όνειρο στην παρθενική της παρουσία σε ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ.

Κλειδί ο Ντε Μπράινε

Όσο καιρό έλειπε ο Κέβιν Ντε Μπράινε, περίπου δύο μήνες, η Σίτι βρισκόταν σε ελεύθερη πτώση, έχασε την επαφή με την κορυφή της Πρέμιερ Λιγκ και φαινόταν πως ζοριζόταν να παίξει τη μπάλα που μας είχε συνηθίσει στο πρώτο μισό τη σεζόν. Η επιστροφή του κοκκινομάλλη Βέλγου, άλλαξε τα δεδομένα. Οι Άγγλοι ανέκαμψαν, έβγαλαν περισσότερη ενέργεια στο παιχνίδι τους και άρχισαν να πετυχαίνουν με μεγαλύτερη ευκολία γκολ. Ωστόσο σε εκείνο το κακό διάστημα, αλλά και τώρα που γύρισε, τις προκρίσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ τις έπαιρνε παίζοντας άριστα στα εκτός έδρας ματς. 3-1 στο Κίεβο με τη Ντινάμο και 0-0 στη ρεβάνς. 2-2 στο Παρίσι και 1-0 στη ρεβάνς με Ντε Μπράινε.

Τώρα έδωσε το πρώτο ματς εντός έδρας και αγωνίστηκε λες και το έδινε μακριά από το Μάντσεστερ. Επιφυλακτική η Σίτι, αμυντική η Ρεάλ, «σούπα» το ματς, όμως η πρόκριση παραμένει ανοικτή. Δεν θεωρώ πως γέρνει προς την πλευρά των Ισπανών πάρα πολύ. Άντε το 50-50 να έγινε χθες 60-40. Ως εκεί. Η ομάδα του Πελεγρίνι εκτός έδρας είναι πολύ επικίνδυνη, ξέρει καλά το παιχνίδι των αντεπιθέσεων και αν δε λυγίσει από τη λάβα του Μπερναμπέου, τότε θα δούμε ματσάρα. Καμία σχέση με το χθεσινό.

Ερωτηματικό πρώτο. Σε τι κατάσταση θα είναι ο Ρονάλντο την Τετάρτη του Πάσχα;

Ερωτηματικό δεύτερο. Θα βγάλει 90λεπτο ο Καρίμ Μπενζεμά;

Ερωτηματικό τρίτο και σημαντικότερο. Πως θα προσεγγίσει το ματς ο Ζιντάν. Προσεκτικά ή…διαστημικά; Εντολή πρώτα για καταστροφή του παιχνιδιού του αντιπάλου και μετά για δημιουργία ή το αντίθετο;

Κάθε επιλογή έχει ένα τίμημα. Και η Ρεάλ στο dna της έχει το επιθετικό ποδόσφαιρο, με την κατοχή μπάλας και τις πολλές ευκαιρίες. Αυτό δίνει πάντα θέαμα, όχι πάντα προκρίσεις. Ο Γάλλος θα κρίνει το μέλλον της βασίλισσας στη διοργάνωση, με την επιλογή του.