Αν υπάρχει μία ομάδα στην Αγγλία αυτή τη στιγμή, που είναι ξεκάθαρα «η ομάδα του προπονητή της», τότε σίγουρα πρόκειται για την Τσέλσι. Ο Κόντε το έχει διαβάσει σωστά το έργο. Πολύ σωστά. Ομολογώ ότι δεν περίμενα τόσο γρήγορα να βάλει τάξη στο συνονθύλευμα που άφησε πίσω του πέρυσι ο Μουρίνιο.

Ομάδα χωρίς ψυχολογία, με παικταράδες, φοβερή ποιότητα, αλλά που πέρυσι επειδή τους δίδασκε πράγματα που δεν τους ταίριαζαν και δεν έβγαζαν πουθενά, είχε γίνει περίγελος. Και εφέτος χωρίς καν να έχουμε φτάσει στου δρόμου τα μισά, η Τσέλσι του Κόντε διαπρέπει, έφτασε τις 10 σερί νίκες, που ανεξαρτήτως από ρεκόρ και όλα τα σχετικά, είναι τεράστιο επίτευγμα σε αυτό το πρωτάθλημα. Τεράστιο, για ομάδα που ναι μεν δεν άλλαξε πολύ σε ότι αφορά το υλικό, αλλά μαθαίνει από την αρχή καινούρια πράγματα στον τομέα της τακτικής.

Προπονητής για την καθημερινότητα

Όλο το credit πηγαίνει αρχικά στον Αντόνιο Κόντε και μετά στους παίκτες του. Ο Ιταλός είναι ξεκάθαρα προπονητής συλλόγου και όχι Εθνικής. Ζει για το day by day, ξέρει να φτιάχνει ομάδες που δε χάνουν, που αμύνονται σκυλίσια, έχουν όμως και τρόπο να βγαίνουν στην επίθεση και να βάζουν το γκολ. Και εντάξει το γκολ είναι μερικές φορές και θέμα ρέντας, τα σερί όμως όχι. Αποτελούν προϊόν δουλειάς και σωστής εφαρμογής των πλάνων της προπόνησης.

Η Τσέλσι του Κόντε κάποια στιγμή θα χάσει ένα ματς, προφανώς και περισσότερα. Η Τσέλσι του Κόντε όμως ποτέ, μα ποτέ, δεν θα παραδοθεί άνευ όρων, ποτέ δε θα ηττηθεί με κάτω τα χέρια. Και αν συμβεί που δεν το βλέπω πιθανό, θα είναι η εξαίρεση που θα επιβεβαιώσει τον κανόνα.

Ο Ιταλός δεν ανήκει στην κατηγορία των αγαπημένων μου προπονητών. Όχι πάντως γιατί δεν είναι ικανός. Αλίμονο. Ένας προπονητής που έβγαλε την Γιουβέντους από την ξηρασία από την πρώτη χρονιά που την ανέλαβε, δε μπορεί παρά να διαθέτει όλο το πακέτο για ένα μεγάλο κλαμπ. Και τότε, το 2011-2012 κανείς δεν περίμενε τη «Γιούβε» να φτάσει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και τώρα ουδείς περίμενε από τους «μπλε» να κάνουν τέτοια πορεία που να τους καθιστά απόλυτο φαβορί για τον τίτλο. Απλώς προτιμώ άλλο στυλ ποδοσφαίρου. Δεν έχει σημασία στην κουβέντα μας αυτό.

Φυσιολογικά και μη φυσιολογικά φαινόμενα

Το «φυσιολογικό» είναι αυτό που συμβαίνει στη Σίτι. Θέλουν χρόνο ακόμη για να αφομοιώσουν όσα τους διδάσκει ο Πεπ. Δεν είναι εύκολα, οι περισσότεροι μάλλον τα ακούνε και τα μαθαίνουν για πρώτη φορά στην καριέρα τους και η ποιότητα δεν φτάνει. Απαιτείται η επανάληψη μέχρις εξαντλήσεως για να γίνουν κτήμα τους και να τα βγάζουν με ευκολία στον αγωνιστικό χώρο.

Το φυσιολογικό είναι αυτό που βιώνει εφέτος ο οπαδός της Λέστερ. Βλέπει την ομάδα του να κινείται βαθμολογικά εκεί που όντως ανήκει. Λίγο πάνω από την επικίνδυνη ζώνη και με τάση να σωθεί άνετα. Πέρυσι έγινε το αφύσικο, που έδωσε αλατοπίπερο στο πρωτάθλημα.

Το φυσιολογικό μέχρι ένα σημείο είναι αυτό που ζει η Λίβερπουλ. Δε μπορεί από τη μία μέρα στην άλλη να γίνει «ομάδα Κλοπ». Ναι, ο Γερμανός βρίσκεται στο Άνφιλντ ένα χρόνο, δεν πήγε το καλοκαίρι. Σωστό, μόνο που και πάλι απαιτείται χρόνος για να μάθεις στο 100% κάποια καινοτόμα πράγματα. Αφήστε δε, που στη Λίβερπουλ χρειάζονται κα μεταγραφές. Πάντως πρόοδος υπάρχει. Πέρυσι δε βγήκε καν Ευρώπη, ενώ εφέτος πάει για πρωτάθλημα. Σίγουρα για έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Προφανώς τους οπαδούς τους πονάνε οι κλασικές γκέλες Λίβερπουλ, όμως είναι θέμα χρόνου να εξαφανιστούν.

Παίκτες-άριστοι μαθητές

Επιστροφή στην Τσέλσι. Πέραν του Κόντε πολλά μπράβο ανήκουν στους παίκτες, διότι κατάφεραν σε χρόνο ρεκόρ να αφομοιώσουν, να κάνουν κτήμα τους όλο το τακτικό κομμάτι της φιλοσοφίας Κόντε και παράλληλα να φτάνουν σε δύσκολες νίκες, βγάζοντας χαρακτήρα. Και τα δύο μαζί, δεν είναι εύκολα σε τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Η Τσέλσι αυτή τη στιγμή φαντάζει ως το απόλυτο φαβορί για τον τίτλο. Έχει το ατού πως δεν αγωνίζεται στην Ευρώπη και αυτό την ωφέλησε πολύ μέχρι σήμερα. Από δω και πέρα θα δυσκολέψει η κατάσταση για εκείνην, καθώς θα βρουν ανάσες Σίτι, Άρσεναλ, Τότεναμ ακόμη και η Γιουνάιτεντ, που βέβαια πρέπει να αλλάξει πολλά για να επιστρέψει στην κορυφή. Τίποτα δεν έχει τελειώσει, ωστόσο ο Κόντε κατάφερε να τους αφήσει όλους πίσω του και τώρα τον κυνηγάνε. Πάντα όταν κυνηγάς είναι πιο δύσκολο, γιατί αγχώνεσαι παραπάνω, κάνεις λάθη και σε αυτό το επίπεδο κάθε λάθος κοστίζει. Σούπερ πρωτάθλημα, σούπερ Τσέλσι, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, χωρίς πολλά εκατομμύρια σε μεταγραφές (με εξαίρεση τον Καντέ), αλλά με επένδυση στον πάγκο, στο προπονητικό τιμ. Πολύ σημαντικό κομμάτι μιας ομάδας, το πιο σημαντικό νομίζω. Ο σωστός προπονητής, θα απογειώσει τους παίκτες, θα φέρει χρήματα στο κλαμπ από μεταγραφές και φυσικά θα πάρει τίτλους. Κλοπ στη Ντόρτμουντ, Γκουαρδιόλα σε Μπαρτσελόνα και Μπάγερν, Μουρίνιο στα καλά του μέχρι το 2011, στα μέρη μας πιο παλιά Μπάγεβιτς σε ΑΕΚ του ’90 και Ολυμπιακό της ίδιας δεκαετίας.

Μετά είναι και θέμα της ομάδας πόσο καλά ξέρει να πουλάει το προϊόν της. Ο Κόντε έβγαλε ξανά στις…αγορές τους παίκτες της Τσέλσι, μέσα από την επιτυχία του συνόλου. Και αυτό το γουστάρουν οι παίκτες και δίνουν το κάτι παραπάνω. Η πορεία τους ως τον τίτλο θα κριθεί όταν θα αρχίσει η περίοδος της κοιλιάς, οι πρώτες γκέλες. Εκεί θα φανεί από τι μέταλλο χτίζεται η ομάδα. Αν και νομίζω πως όλοι καταλαβαίνουν πως είναι μέταλλο σκληρό, ανθεκτικό και θα αντέξει στο χρόνο.

ΥΓ Στο κομμάτι μου για τον Ζιλμπέρτο, έγραψα μία υπερβολή και οφείλω να ζητήσω συγγνώμη. Ναι, ο Βραζιλιάνος δεν έκανε τίποτα στην ομάδα τόσους μήνες και γι αυτό τον απέλυσαν, όμως δεν καθόταν όλη μέρα σε ένα γραφείο και έπαιζε πασιέντζα, όπως κακώς έγραψα. Ήταν μία υπερβολή, μόνο για να καταδείξω την απόσταση του από την καθημερινότητα του κλαμπ. Όλη η ουσία δεν αλλάζει φυσικά. Ο Ζιλμπέρτο θα πάρει τον τίτλο του αόρατου διευθυντή, με διαφορά από τον δεύτερο, απλώς τόση απαξίωση με τη συγκεκριμένη ατάκα δεν ήταν ο στόχος μου και την αποσύρω. Καλό είναι να παραδεχόμαστε τα λάθη μας, ειδικά όταν θίγουν έναν επαγγελματία.