Με βάση την συνολική εικόνα που είχε η διοργάνωση, έχουμε ένα δίκαιο τελικό στο Euro 2020, ανάμεσα στην Ιταλία και την Αγγλία. Από το πρώτο παιχνίδι η ομάδα του Μαντσίνι και η ομάδα του Σάοουθγκέιτ έδειξαν πως έχουν συγκεκριμένο πλάνο για να πάνε μέχρι τέλους.

Έστειλαν το μήνυμα από την πρεμιέρα

Οι Ιταλοί μπήκαν με ένα δουλεμένο 4-3-3 και παρότι στο παιχνίδι με την Τουρκία δεν είχαν τον Βεράτι, έδειξαν πως πρόκειται για μία διαφορετική εθνική Ιταλίας.

Μεγαλύτερη επιθετικότητα από οποιαδήποτε άλλη συμμετοχή της, πίεση ψηλά, ένταση και φρεσκάδα. Οι Ιταλοί από το πρώτο παιχνίδι έδειξαν πως για την εποχή διαθέτουν πολλά τρεξίματα και αυτό το στοιχείο είναι το όπλο τους, όπως και η σπάνια ομοιογένεια που έχουν δημιουργήσει για εθνική ομάδα.

Οι Άγγλοι εμφανίστηκαν την τρίτη μέρα και το παιχνίδι με την Κροατία ήταν με διαφορά το καλύτερο που έδωσαν στους ομίλους. Μία εμφάνιση που απευθείας έβαζε τους Άγγλους στο κάδρο με τα φαβορί, για την κατάκτηση της διοργάνωσης. Δεν είχαν την ίδια διάρκεια στην πίεση, όπως οι Ιταλοί στην πρεμιέρα τους με τους Τούρκους, τα διαστήματα, όμως που πίεσαν τους Κροάτες, είχαν την μεγαλύτερη ένταση, από οποιαδήποτε ομάδα του Euro.

Η εμφάνιση με την Κροατία, ήταν πειστική και μία καλή βάση για την διεκδίκηση του τίτλου. Αυτό που χρειαζόταν ήταν να καταφέρει να πάρει περισσότερες τελικές από τον Κέιν και να μπορέσει να τον φέρει περισσότερο μέσα στην περιοχή. Με τον δικό τους τρόπο και οι δύο ομάδε, έδειξαν από την πρεμιέρα, πως είναι καλά δουλεμένες από τους προπονητές τους και μπορούν να πάνε μέχρι το τέλος.

Ο Μαντσίνι έφτιαξε σύνολο

Ο Μαντσίνι ανέλαβε την εθνική Ιταλίας τον Μάιο του 2018. Αρχικά άνοιξε πολύ τις κλήσεις, το Nations League το χρησιμοποίησε σαν μία ευκαιρία για να δει ποδοσφαιριστές, χαρακτήρες και να κρίνει με ποιους μπορεί να συνεχίσει να δουλεύει.

Με το που ξεκίνησαν τα προκριματικά για το ευρωπαϊκό, ο Μαντσίνι παρουσίασε τη φιλοσοφία του. Είχε κατασταλάξει σε σύστημα, πρόσωπα και σε λογική ποδόσφαιρου. Καθαρό 4-3-3 με όπλο την τριάδα Βεράτι, Μπαρέλα, Ζορζίνιο, γρήγορα ακραία μπακ και ο τρόπος παιχνιδιού των δύο ακραίων επιθετικών να ισορροπεί την έλλειψη κάποιου μεγάλου φορ.

Ουσιαστικά στην τελική εκτέλεση, ειδικά από την στιγμή που φθάσαμε στα νοκ άουτ, φθάνουν πιο εύκολα οι Κιέζα, Ινσίνιε, από τον Ιμόμπιλε.

Στην ερώτηση ποιο είναι το δυνατό όπλο των Ιταλών, η απάντηση είναι πως μοιάζει σαν να τα κάνουν όλα, όλοι μαζί. Οι Ιταλοί ακόμα και στο παιχνίδι με τους Ισπανούς, που κουράστηκαν πολύ από την εντυπωσιακά δουλεμένη αρχική ανάπτυξη των παικτών του Ενρίκε, συνέχισαν να λειτουργούν σαν σύνολο.

Είτε πιέζουν ψηλά, όπως στα δύο πρώτα παιχνίδια του ομίλου και για 60 λεπτά με το Βέλγιο, είτε αποφασίζουν από ανάγκη και έλλειψη δυνάμεων να κατέβουν σε μέτρα, το κάνουν όλοι μαζί. Οι γραμμές πάντοτε είναι κοντά και συμπαγής.

Ο λόγος που έμειναν χαμηλά με τους Ισπανούς

Η αλήθεια είναι πως με τους Ισπανούς κλείστηκαν πολύ. Η συνολική του εικόνα στο τουρνουά δεν έδειχνε πως θα δούμε τους Ιταλούς να παίζουν για τόσο μεγάλο διάστημα, σε χαμηλά μέτρα. Σε μεγάλο βαθμό, το γεγονός αυτό είχε να κάνει με την κούραση που δημιούργησε η κυκλοφορία μπάλας των Ισπανών.

Εκπαιδευμένοι καλά στην αρχική δημιουργία οι παίκτες του Ενρίκε, έπαιζαν μόνιμα με υψηλά ποσοστά ευστοχίας και κούρασαν υπερβολικά τους Βεράτι, Μπαρέλα που είναι οι δύο ποδοσφαιριστές που ορμάνε πρώτοι στην πίεση και στην πράξη, αυτοί που μπορούν να επιτρέψουν στην Ιταλία να μένει ψηλά.

Ο Μαντσίνι δύσκολα να φανταζόταν πριν απ' το ξεκίνημα του παιχνιδιού, πως θα τους αντικαταστήσει και τους δύο, πριν να ολοκληρωθεί η κανονική διάρκεια του αγώνα. Αναγκάστηκε όμως να πάει στο τελευταίο κομμάτι της κανονικής διάρκειας, αλλά και της παράτασης με δίδυμο τους Λοκατέλι, Πεσίνα. Δεν του βγήκε η επιλογή να βγάλει τον Ιμόμπιλε με το που άνοιξαν το σκορ οι Ιταλοί, μοιραία χάθηκαν μέτρα.

Είναι δεδομένο πως ακόμα και να μην θελήσει να πάρει την μπάλα η Ιταλία, ο Μαντσίνι θα έχει στο μυαλό του πως δεν πρέπει να χάσει ξανά η ομάδα του μέτρα, ούτε και τις δυνάμεις τους οι Βεράτι, Μπαρέλα.

Ισχυρές βάσεις

Η Ιταλία, μπορεί να μην έχει παίκτες στην επίθεση που βάζουν το στίγμα τους στην εποχή που βρισκόμαστε, όπως παλιότερα οι Μπάτζιο, Ντελ Πιέρο, Τότι. Όμως διαθέτουν ισχυρές βάσεις για εθνική ομάδα.

Ο Ντοναρούμα εμφανίζεται στο τουρνουά στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του και είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας του τουρνουά. Οι Κιελίνι - Μπονούτσι έχουν φάει τα γήπεδα με το κουτάλι, έχουν προσωπικότητα και γνωρίζει ο ένας το παιχνίδι του άλλου και σε κάθε περίπτωση, είναι οι Κιελίνι-Μπονούτσι.

Η καλύτερη τριάδα άξονα της διοργάνωσης

Επίσης η τριάδα των Ζορζίνιο, Βεράτι, Μπαρέλα, δεν μπορούσε να συγκριθεί με καμία άλλη στην διοργάνωση. Οι Γάλλοι, που είχαν ένα ασύλληπτο ρόστερ, αλλά δεν έγιναν ποτέ ομάδα, κράτησαν χαμηλά τον Καντέ, είχαν δίπλα του τον Πογκμπά και στην πράξη τρίτος χαφ δεν υπήρχε. Όπως καθαρή τριάδα δεν είχαν οι Γερμανοί και οι Δανοί, που επέλεξαν το 3-4-3.

Δεν έπαιξε ρόλο, δεν συναντήθηκαν απλά το γράφω, για να εξηγήσω πως η τριάδα Βεράτι, Μπαρέλα, Ζορζίνιο, είναι η πιο ισχυρή του τουρνουά. Μία βάση που έχτισε πάνω της ο Μαντσίνι την φιλοσοφία του και για αυτόν τον λόγο δεν πέρασε καν από το μυαλό του να αφήσει εκτός τον Βεράτι, για τον Λοκατέλι, που ήταν εκπληκτικός στα δύο πρώτα παιχνίδια, που τον αντικατέστησε, επειδή ήταν τραυματίας.

Θα πει κάποιος εδώ, πως οι Βεράτι, Μπαρέλα νικήθηκαν από το παιχνίδι της Ισπανίας, κουράστηκαν και έγιναν αλλαγή. Ισχύει, όμως δεν νικήθηκαν, καθαρά σε μία μάχη του κέντρου, αλλά από την συνολική φιλοσοφία με την μεταφορά της μπάλας, που τους εξάντλησε στο να κυνηγάνε πού θα πιέσουν και πού θα βγάλουν παγίδες.

Με τους πιο γρήγορους και το απρόβλεπτο του Κιέζα

Διαβάζοντας το πώς έχει στήσει την ομάδα του ο Μαντσίνι καταλήγει κάποιος πως πήγε με τις βάσεις των Ντοναρούμα, Μπονούτσι, Κιελίνι, Ζορζίνιο, Μπαρέλα, Βεράτι και στις υπόλοιπες θέσεις, που δεν ήταν καπαρωμένες, προτίμησε τους πιο γρήγορους. Ο Ντι Λορέντσο πιο γρήγορος από τον Τολόι, ο Σπινατσόλα από όλες τις διαθέσιμες επιλογές, ο Ιμόμπιλε από τον Μπελότι και στα άκρα Ινσίνιε, Κιέζα, Μπεράρντι έκαναν την δουλειά που ήθελε ο Μαντσίνι.

Ξεκίνησε τη διοργάνωση με τον πιο συνεπή στο τακτικό κομμάτι και στις οδηγίες του προπονητή Μπεράντι, όταν φθάσαμε στα νοκ άουτ, κατάλαβε πως χρειάζεται το απρόβλεπτο, το παιχνίδι στο ένας με ένας του Κιέζα και την ικανότητα που έχει να αξιοποιήσει την παραμικρή λεπτομέρεια που θα του δώσει η αντίπαλη άμυνα, για να εκτελέσει.

Στην πράξη αυτή η ικανότητα του Κιέζα, είναι που έδωσε στους Ιταλούς, την επιπλέον ώθηση που χρειαζόντουσαν στα νοκ άουτ, για να φθάσουν μέχρι τον τελικό.

Ο Σάουθγκεϊτ έβαλε βάσεις στο Μουντιάλ της Ρωσίας

Ο Σάουθγκεϊτ είχε καταφέρει να βάλει την ομάδα του σε έναν σωστό δρόμο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018. Για την Αγγλία ήταν μία εξαιρετική βάση, το γεγονός πως είχε καταφέρει στο Μουντιάλ της Ρωσίας να πετύχει. Δεν πήρε το τρόπαιο, όμως ο Σάουθγκεϊτ εμφάνισε μία νεανική ομάδα, που παίζοντας με αμυντική ασφάλεια, με τρεις στην άμυνα και με όπλο τον Κέιν, κατάφερε να φθάσει στα ημιτελικά και να δημιουργήσει μία καλή βάση για την συνέχεια.

Θυμίζω πως και στα γήπεδα της Ρωσία, το επιθετικό του πλάνο στηριζόταν σε σημαντικό βαθμό, στην ταχύτητα του Στέρλινγκ, που στην πράξη ήταν ο δεύτερος επιθετικός του. Σε αντίθεση με το φετινό τουρνουά, στα γήπεδα της Ρωσίας, ο Στέρλινγκ δεν τον έχει δικαιώσει.

Άλλαξε σύστημα

Με το που ολοκληρώθηκε η διοργάνωση, ο Σάουθγκεϊτ έδειξε να καταλαβαίνει πως πρέπει να βρει άλλο πλάνο, που να προσφέρει περισσότερους τρόπους για να ανοίγει η αντίπαλη άμυνα από τη φιλοσοφία που παρουσίασε στο Μουντιάλ.

Με εξαίρεση το παιχνίδι με την Γερμανία, που γράφεται στην ιστορία σαν μία δικιά του τακτική νίκη παρουσιάζοντας την ομάδα του με ένα πλάνο που κούμπωσε απόλυτα στην φιλοσοφία της ομάδας του Λεβ, μονιμοποίησε το 4-2-3-1.

Αξιοποιεί την ταχύτητα του Στέρλινγκ

Στην δεύτερη μεγάλη διοργάνωση που εμφάνισε την Αγγλία, ο Σάουθγκεϊτ επέλεξε ένα συντηρητικό 4-2-3-1. Χωρίς δηλαδή να βάζει πολύ μεγάλο ρίσκο στον τρόπο που προσπαθεί να επιτεθεί.

Όταν ψάχνει να δημιουργήσει χώρο, ο στόχος είναι να μπει με την ταχύτητα του στην περιοχή ο Στέρλινγκ, είτε αξιοποιώντας το κενό που αφήνει, η κίνηση εκτός περιοχής του Κέιν, είτε κάποια ατομική προσπάθεια στο πλάτος, που θα φέρει κενό, ανάμεσα στα στόπερ, για να χτυπήσει ο Στέρλινγκ.

Πειθαρχία και έλλειψη ρίσκου

Τις στιγμές που οι Άγγλοι πρέπει να ανοίξουν μία μαζική άμυνα μπορούν και ανεβάζουν τις γραμμές τους. Έχουν πειθαρχημένους τους Ράις, Φίλιπς κοντά στο αμυντικό δίδυμο και στην κατοχή τους δεν βάζουν ιδιαίτερο ρίσκο και φαντασία με στόχο να μην χαθεί η μπάλα. Ο κόσμος μπορεί να θέλει τον Γκρίλις βασικό ή τον Σάντσο, όμως κάτι τακουνάκια και η υπερβολική επίδειξη του πρώτου και η τάση του Σάντσο για να πάει σε ατομική ενέργεια φοβίζουν τον Σάουθγκεϊτ.

Πρόκειται για έναν τελικό αμφίρροπο που θα κριθεί στο όριο. Μαντσίνι και Σάουθγκεϊτ σεβάστηκαν πως πρόκειται για διοργάνωση εθνικών ομάδων και δεν πήραν υπερβολικό ρίσκο, γνωρίζοντας όμως πως για να μπορέσουν να πάνε μακριά, πρέπει να έχουν και ξεκάθαρη επιθετική φιλοσοφία, συγκεκριμένα πράγματα που τα κάνουν καλά.