Χαίρετε κύριοι,

Το πλάνο του Φαν Μάρβικ πέτυχε και η Ολλανδία βρίσκεται μετά από 32 χρόνια στον τελικό του Μουντιάλ. Ο 58χρονος τεχνικός με το που αντικατέστησε τον Φαν Μπάστεν έδειξε πως στο μυαλό του είχε να δημιουργήσει ένα σοβαρό σύνολο που θα ξέρει να νικάει.

Τις αλλαγές που έκανε σε σχέση με τον προκάτοχό του τις είχα γράψει όταν οι Ολλανδοί έφτασαν στους 8 όπου εξηγούσα πως ο Φαν Μάρβικ έκανε τους φανταζί οράνιε να θυμίζουν παλιά Γερμανία. Σε ένα μεγάλο τουρνουά όμως δεν γίνεται ένα σχέδιο από μόνο του να σε οδηγήσει με επιτυχία μέχρι τέλους.

Ο Ολλανδός εκλέκτορας στον ημιτελικό με την Ουρουγουάη διάβασε σωστά τα δεδομένα που δημιουργήθηκαν με την ισοφάριση του Φορλάν και στο ημίχρονο ρίσκαρε και δικαιώθηκε. Είναι παράλογο και επικίνδυνο να αφήνεις την ομάδα σου σε τέτοιας κρισιμότητας παιχνίδι με έναν μόλις αμυντικό χαφ. Στον Φαν Μάρβικ όμως τη δυνατότητα να βάλει τον Φάντερ Φαρτ στη θέση του Ντε Ζέου του την έδωσε ο τρόπος που έπαιζε ο αντίπαλος.

Η ομάδα του Ταμπάρεζ ήταν συμπαθέστατη και κέρδισε την εκτίμηση όλων. Είναι όμως δεδομένο πως λόγω κλήρωσης πήγε πολύ πιο μακριά απ’ ότι άξιζε στη διοργάνωση. Εκμεταλλεύτηκε το τάμπλο που της έδωσε τη δυνατότητα να φτάσει σε ημιτελικό μουντιάλ αποκλείοντας τη Ν. Κορέα και τη Γκάνα. Ακόμα και αυτές τις ομάδες βέβαια με το ζόρι τις πέρασε.

Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισε ο Ταμπάρεθ ήταν πως στο ρόστερ του δεν υπήρχε κανένας χαφ να μπορεί να φτιάξει παιχνίδι, να περάσει τη μπάλα στους Φορλάν, Σουάρεθ και έτσι αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τον Φορλάν σε ρόλο δεκαριού. Ο Ντιέγκο εξοικειώθηκε τέλεια με την «τζαμπουλάνι» και έδωσε κάποιες λύσεις στον Ταμπάρεθ. Στον ημιτελικό με τους Ολλανδούς όμως έλειπε ο Σουάρεθ και μη έχοντας ο Ουρουγουανός τεχνικός κάποιον άλλον αξιόπιστο επιθετικό να τον κάνει δίδυμο με τον Καβάνι, γύρισε σε 4-4-2 βάζοντας τον Φορλάν στη φυσική του θέση.

Ο Φαν Μάρβικ βλέποντας τους Ουρουγουανούς στο πρώτο ημίχρονο κατάλαβε πως δεν κινδυνεύει από κανέναν χαφ τους καθώς κανείς εκ των Πέρεζ, Αριβάλο, Γκαργκάνο, Περέιρα δεν φτιάχνει παιχνίδι ούτε πατάει περιοχή. Ο μόνος τρόπος που μπορούσε να απειληθεί η άμυνα της Ολλανδίας ήταν όπως ακριβώς έφαγε το γκολ, δηλαδή με κάποιο παράξενο μακρινό χτύπημα της «τζαμπουλάνι» από τον Φορλάν.

Η επιθετική ανεπάρκεια των χαφ της Ουρουγουάης έδωσε τη δυνατότητα στους Ολλανδούς να δοκιμάσουν να παίξουν σαν οράνιε. Έτσι τους είδαμε να αγωνίζονται σε ημιτελικό Μουντιάλ για ένα ημίχρονο με τους Σνάιντερ, Φάντερφαρτ, Ρόμπεν, Φαν Πέρσι στην ίδια ενδεκάδα. Με την αλλαγή αυτή ο Φαν Μάρβικ έδωσε στους παίκτες του να καταλάβουν πως πρέπει να καθαρίσουν το παιχνίδι άμεσα.

Βλέπετε η κρισιμότητα του να παίζεις ημιτελικό Μουντιάλ συνήθως κάνει τους παίκτες να είναι φοβισμένοι και συντηρητικοί. Ο χρόνος όμως στο συγκεκριμένο παιχνίδι θα ήταν σύμμαχος των Ουρουγουανών και όσο ήταν μέσα στην πρόκριση τόσο πιο εύκολο θα ήταν να επικρατήσει στο τέλος το πάθος τους.

Οι περισσότεροι προπονητές θα πήγαιναν το παιχνίδι συντηρητικά. Και αν η Ολλανδία έμενε με το αρχικό της σχήμα δεν θα ήταν απίθανο μετά το 70′ οι δύο ομάδες να άλλαζαν τη μπάλα παράλληλα και να φοβόντουσαν να ξεμυτίσουν. Και όταν τα παιχνίδια πάνε σε αυτήν τη λογική ο δρόμος για τα πέναλτι είναι ορθάνοιχτος. Η παρέμβαση όμως του Φαν Μάρβικ στο ημίχρονο άλλαξε τη ροή του αγώνα και πήγε το παιχνίδι στο στυλ που βόλευε τους δικούς του παίκτες. Εννοείτε πως το σχήμα που έδωσε τη νίκη στον ημιτελικό δεν υπάρχει περίπτωση να δοκιμαστεί ούτε για πλάκα στον τελικό της Κυριακής.