Δεν ξέρω αν προσέξατε, αλλά οι φανέλες της Αρμάνι... γυάλιζαν. Στα νούμερα. Ε, αυτό ήταν το μόνο που προκάλεσε εντύπωση από τους Ιταλούς. Κατά τα άλλα, τα γένια και τα χτένια ήταν του Παναθηναϊκού. Ναι μωρέ. Της ομάδας που νικά, γιατί είναι κωλόφαρδη (με το συμπάθιο). Γιατί βάζει τρίποντα. Κατά τα άλλα,... πετά χαρταετό, σωστά; Αν σας αρέσει να ζείτε σε πλάνη, γιατί να σας το χαλάσω;

Για ένα ακόμα βράδυ, ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν το άπαν, ως προς το να "σκοτώσει" ο ΠΑΟ τη ψυχολογία της αντιπάλου του -εν προκειμένω της Αρμάνι. Αυτό που δείχνει ο φετινός Παναθηναϊκός είναι πως ένα "μυαλό" είναι υπεραρκετό, όσο έχει δίπλα του πολλούς ικανούς "εργάτες". Τύπους που να ξέρουν τους ρόλους τους, να τους έχουν αποδεχτεί και να τους τιμούν.

Το δίχως άλλο, είναι τουλάχιστον θετικό (κάποιες φορές γίνεται έως και... συγκινητικό) να βλέπεις παίκτες που δεν είχαν τρελή έφεση στην άμυνα -δεν θα το λέγατε κύριο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού τους- να... της δίνουν μια ευκαιρία και να καταλήγουν να κάνουν αξιοπρεπή δουλειά. Εκτός και αν δεν θέλετε να το δείτε. Αυτό όμως, είναι άλλου Παπά Ευαγγέλιο. Πάμε τώρα, και στο ματς.

Στο ξεκίνημα, ο Μπάνκι εξάντλησε τις γνώσεις του, όπως προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο να σταματήσει την επίθεση των αντιπάλων του, με τους "πράσινους" να κυκλοφορούν την μπάλα ιδανικά, προκειμένου να μην... προβληματιστούν. Και όχι, δεν το "έριξαν" στα τρίποντα, αν και την τελευταία φορά που τσέκαρα και αυτός είναι τρόπος να σκοράρεις. Δηλαδή, δεν απαγορεύεται. Ούτε υπάρχει "κόφτης" σε κάποιον αριθμό. Αλλά ας μη στεκόμαστε στις λεπτομέρειες. Ας πάμε στην ουσία των 4/7 διπ. και των 5/8 τριπ., έως το 26-13, στην εκκίνηση της δεύτερης περιόδου, διάστημα στο οποίο ο ΠΑΟ είχε και 9-4 ριμπ., αλλά και 8 ασίστ. Δεν ήταν δηλαδή, ότι κάτι έγινε κατά λάθος...

Όπως κάθε νέα ομάδα, όταν ο Παναθηναϊκός έχει ρυθμό στην επίθεση, παίζει και εξαιρετική άμυνα. Όταν το σύστημα "μπλοκάρει" στα έμπροσθεν, κάτι αλλάζει και στα όπισθεν. Μια τέτοια κατάσταση επέτρεψε στον Ράγκλαντ να οδηγήσει την Αρμάνι από το 26-13 στο 28-24. Όχι πιο κοντά. Γιατί ο Ιβάνοβιτς σήκωσε από τον πάγκο τους Διαμαντίδη και Μπατίστα και οι Ιταλοί τράπηκαν σε άτακτη φυγή.

Το έκανε να φαίνεται τόσο εύκολο

Μετά τους ψηλούς της Φενέρμπαχτσε, ο Ουρουγουανός εξέθεσε και αυτούς του Μιλάνου, με την ενέργεια και τη συνέπεια που είχε, αλλά και την άψογη συνεργασία του με τον Διαμαντίδη. Γιατί για να φτάσει ο μεν τους 11π., σε πέντε λεπτά, ο δε έκανε 6 τις ασίστ του. Δεν χρειάστηκε καν να ντριμπλάρει ιδιαίτερα. Το έκανε τόσο εκνευριστικά εύκολο, που έδωσε την εντύπωση ότι ακόμα και αν καθόταν στον πάγκο, πάλι θα έβρισκε εκεί που έπρεπε, όταν έπρεπε τον Μπατίστα.

Έως τα μέσα της τρίτης περιόδου (58-33) είχε μπει και ο Σλότερ στην εξίσωση και ήταν ξεκάθαρο ότι όλα ήταν στο χέρι του Παναθηναϊκού. Γιατί όσο διατηρούσε την ενέργεια του σε υψηλά επίπεδο, η Αρμάνι δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Ο μόνος τρόπος που θα υπήρχε (ίσως) για να δουν προκοπή οι Ιταλοί, θα ήταν να επιδοθούν σε τρίποντα (με τη βοήθεια της εξτρά πάσας), γιατί οι γηπεδούχοι δεν επέτρεπαν πολλά πολλά στο ζωγραφιστό. Αλλά δεν το έκαναν. Και αυτό ουδόλως πείραξε τον ΠΑΟ. Κάπως έτσι, ο Μπατίστα είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει αναπαυτικά από τον πάγκο το ματς, στο δεύτερο μισό της τρίτης περιόδου. Ομοίως και ο Διαμαντίδης. Μαζί είδαν τους Γκιστ και Ράιτ να συναγωνίζονται σε... κέφι και μπρίο τους νεαρούς Έλληνες συμπαίκτες τους, όπως έφταναν στο 75-47 του 32'.

Η αλήθεια είναι πως δεν είναι οι μόνοι παίκτες, οι οποίοι στα χέρια του Ιβάνοβιτς φαίνονται να 'χουν ξανανιώσει. Να ζουν δεύτερη... εφηβεία ένα πράγμα. Αυτή η ομάδα νικά, γιατί παίζει πιο δυνατά από τους αντιπάλους της. "Βγάζει" μεγαλύτερη ενέργεια, διεκδικεί όλες τις μπάλες και δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Και δεν αρκείται σε έναν, δύο ή τρεις παίκτες. Όποιος πατά το πόδι του στο παρκέ συμπεριφέρεται κατά τον ίδιο τρόπο, ώστε να μη "χάνει" το όλο.

Όσο για το τρίλεπτο της δεύτερης περιόδου που χάθηκε η ενέργεια (και η αυτοσυγκέντρωση), βρείτε μου άλλη ομάδα που έχει μόνο αυτό το έλλειμμα στην απόδοση της, αυτήν την περίοδο και τότε θα το συζητήσουμε υπό άλλη βάση. Έως τότε, θα ήταν χρήσιμο να παραδεχθείτε πως αυτό που έχει καταφέρει και εμφανίζει ο Παναθηναϊκός είναι θελκτικό (στα μάτια του φιλοθεάμονος κοινού) και αποτελεσματικό και να μην υποτιμάτε την προσπάθεια. Εκτός και αν ανήκετε στην κατηγορία ανθρώπων που πετυχαίνετε ό,τι θέλετε, καθισμένοι στον καναπέ του σπιτιού σας. Τότε πάω πάσο -ξανά.