Δεν χρειάζεται να είσαι “ακαδημαϊκός” στα θέματα του Ολυμπιακού, ούτε να είσαι σαν τον Γιάννο (δεν τον ξέρετε, αλλά βοηθάει στην παρομοίωση), ο οποίος δεν έχει χάσει ματς των ερυθρολεύκων τα τελευταία οκτώ χρόνια, για να καταλάβεις ότι το φετινό καλοκαίρι δεν έχει καμία, μα καμία, σχέση με τα προηγούμενα. Και το παράδοξο είναι ότι, όλα μοιάζουν διαφορετικά, παρότι 11 παίκτες έμειναν ίδιοι και απαράλλαχτοι σε σχέση με το περυσινό (και ιστορικό όπως αποδείχθηκε) ρόστερ. Δεν ξέρω ποια ήταν η αφορμή του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα για να γράψουν το 1988 το στίχο “τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά”, αλλά σχεδόν 15 χρόνια μετά ήρθε κι έδεσε με τους αδελφούς Αγγελόπουλους και τον Ολυμπιακό.

Η τελευταία προσθήκη του Στράτου Περπέρογλου ήρθε να σφραγίσει αυτή την “αλλαγή” στην ατμόσφαιρα και να οριοθετήσει τη νέα κατάσταση στις εντός συνόρων υποθέσεις. Πριν από πέντε χρόνια, όταν ο ίδιος παίκτης ήταν πάλι ένα βήμα από τον Ολυμπιακό, είχε μετρήσει η αύρα του Παναθηναϊκού και η στάση της διοίκησης του Πανιωνίου, με αποτέλεσμα ο Έλληνας φόργουορντ να φορέσει τα πράσινα, αντί τα ερυθρόλευκα.

Τι είναι πιο σημαντικό...

Βέβαια, για τον ίδιο τον παίκτη, ίσως να αποτέλεσε καλύτερη εξέλιξη στην καριέρα του (εκ του αποτελέσματος φυσικά) αυτή η εξέλιξη τότε, αλλά τώρα δεν υπήρχε άλλος δρόμος (παρότι υπήρχαν άλλες επιλογές) από το να πει “ναι” στον Ολυμπιακό και μάλιστα χωρίς να έχει το δέλεαρ μεγαλύτερου συμβολαίου. Ωστόσο, το δέλεαρ του να παίξεις σε μια ομάδα που αποπνέει περισσότερη υγεία, που βρίσκεται σε άνοδο και όχι σε αναστάτωση ή πτώση, που έχει θέσει συγκεκριμένες βάσεις για την εξέλιξή της τα επόμενα χρόνια, είναι ορισμένες φορές πιο σημαντικό από δύο – τρία αυτοκίνητα παραπάνω.

Όμως, οι “εντυπώσεις” μιας μεταγραφής δεν κρατάνε περισσότερο από δύο – τρία καλοκαιρινά βράδια και σημασία έχει η πρακτικότητα της κίνησης, η χρησιμότητα του εκάστοτε παίκτη και πώς αυτός συμπληρώνει κενά στο παζλ μιας ομάδας. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού και του Στράτου Περπέρογλου, φαίνεται ότι όπως και οι προηγούμενες κινήσεις των Αγγελόπουλων και του Γιώργου Μπαρτζώκα, έτσι και αυτή έγινε με απαρέγκλιτη προϋπόθεση την προσήλωση στο πλάνο, το σχεδιασμό και τις ουσιαστικές αγωνιστικές ανάγκες που έχει η ομάδα.

Ο Μαυροειδής δεν ήρθε απλά επειδή είναι ένας Έλληνας διεθνής με την Εθνική ομάδα, ούτε επειδή τον ξέρει ο Μπαρτζώκας από το Μαρούσι και τούμπαλιν. Παίζουν ρόλοι οι πρότερες σχέσεις, αλλά το ζητούμενο είναι τι θα γίνει μέσα στο παρκέ, όχι αν ταιριάζουν για να κάνουν παρέα. Στη θέση του Λάζαρου Παπαδόπουλου που δεν βοήθησε όσο θα ήθελε ή τέλος πάντων όσο θα μπορούσε σε μια άλλη εποχή, πριν μερικά χρόνια, ήρθε ένας ψηλός που μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στην επίθεση και να δώσει ακόμη μεγαλύτερη δυναμική στο παιχνίδι με πικ εν ρολ.

Και μαζί με τον Ντόρσεϊ που ήθελε οπωσδήποτε ο Μπαρτζώκας για τις τεράστιες αμυντικές δυνατότητές του (και τη χρονιά που έκανε πέρυσι στον Ολυμπιακό), τον Κάιλ Χάινς που μπορεί να παίξει σε πολλά σχήματα και τον όποιον τέταρτο ψηλό αποκτηθεί, η φροντ λάιν των ερυθρολεύκων είναι διαφορετική. Είναι ή τουλάχιστον φαίνεται σημαντικά καλύτερη. Ο Περπέρογλου “κουμπώνει” τον Κώστα Παπανικολάου (και μπορεί να προσφέρει πολλά περισσότερα από τον Κέσελ) οι γκαρντ δεν άλλαξαν (άρα χημεία και εμπειρία θα είναι ένα level παραπάνω), ο Πρίντεζης έμεινε (κρατώντας το σχεδιασμό του Μπαρτζώκα όπως τον είχε σκεφτεί, αλλιώς θα έμπαινε σε λαβύρινθο όλο το καλοκαίρι), ο Άντιτς γιατί να μην έμενε (;) και τώρα υπάρχει και μια θέση ξένου κενή, είτε για τώρα (που ακόμη ψάχνουν και κοιτάνε για περιφερειακό), είτε και για τη συνέχεια. Άλλωστε, ο Ολυμπιακός το έχει χούι να προσθέτει ή να αλλάζει παίκτες, όταν πιάνουν τα κρύα.

Δεν κυνηγάει φαντάσματα

Μέχρι τα κρύα, όμως, έχουμε καιρό. Προηγείται η ζέστη που θα έχει στις 20 Αυγούστου, όταν θα συναντηθεί η ομάδα του Ολυμπιακού για την έναρξη της προετοιμασίας. Μια προετοιμασία που ούτε κι αυτή θυμίζει σε κάτι τις προηγούμενες. Εκτός του ότι ο Ολυμπιακός για πρώτη φορά ύστερα από 15 χρόνια, ξεκινάει τη χρονιά ως πρωταθλητής Ευρώπης και Ελλάδας, ως ομάδα που έχει αυτός το πάνω χέρι και δεν κυνηγάει αντιπάλους και φαντάσματα του παρελθόντος, θα είναι και άπαντες παρόντες.

Και για να μην τα λέμε όλα με σοβαρό ύφος, ο Μπαρτζώκας μπαίνει στο πάνθεον των προπονητών του Ολυμπιακού, που θα είναι από την αρχή στην προετοιμασία. Τελευταία φορά ήταν ο Γκέρσον που ξεκίνησε την προετοιμασία, αλλά μετά κάπου το χειμώνα, άρχισε να μην “πηγαίνει” στις προπονήσεις τις κανονικές (ας πατήσω μια τελεία εδώ). Και για τον νέο προπονητή του Ολυμπιακού, αυτή η φυσιολογική αρχή, είναι πολύ σημαντική.

Σκεφτείτε ότι έχει μια καινούρια ομάδα, σε ένα διαφορετικό επίπεδο, με ασύλληπτα (αν δεν το ξέρεις) μεγαλύτερη πίεση, με αρκετούς να τον πιστεύουν, όμως και άλλους τόσους να κρατάνε μια πισινή και να “περιμένουν” (όπως συμβαίνει με κάθε προπονητή άλλωστε), οπότε το πιο βασικό από όλα, είναι να ξέρει την ομάδα του. Να ξέρει και τον ξέρουν οι παίκτες του.

Να μπορεί να τους διαχειριστεί, να έχει δουλέψει μαζί τους από την πρώτη μέρα και όχι με ένα τηλέφωνο στο χέρι. Βέβαια, αυτό δεν εξασφαλίζει την επιτυχία, αλλά θέτει σωστές βάσεις. Το αν θα πετύχει ο Ολυμπιακός ή όχι, αυτό θα φανεί στο χειροκρότημα, που ως γνωστόν δεν το παίρνεις εύκολα από τον κόσμο της συγκεκριμένης ομάδας.

Ωστόσο, η διαφορετικότητα αυτού του καλοκαιριού (ακόμη και το περιβάλλον γύρω από το ελληνικό μπάσκετ, εκτός από μίζερο δυστυχώς σε όλες τις άλλες ομάδες, είναι και διαφορετικό) είναι ένα στοιχείο που δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Ούτε τη μεθοδικότητα των Αγγελόπουλων στις μεταγραφές (και σε επίπεδο διαρροών και σε επίπεδο διαπραγματεύσεων και χειρισμών, που είχαν ως αποτέλεσμα την παραμονή του βασικού κορμού, που είναι πάρα πολύ σημαντικό και ας μην το καταλαβαίνουν όλοι αυτό), ούτε τη θετική εντύπωση που έχει πλέον ο Ολυμπιακός στους καλούς Έλληνες παίκτες, ούτε φυσικά την αβεβαιότητα που επικρατεί στο απέναντι στρατόπεδο του Παναθηναϊκού.

Παρά τις τόσες ενθαρρυντικές συνθήκες για τον Ολυμπιακό, προσωπικά, δεν ενστερνίζομαι τις διθυραμβικές κραυγές ότι ο Ολυμπιακός θα κυριαρχεί για τα επόμενα 10 χρόνια στο ελληνικό μπάσκετ, γιατί δυσκολεύομαι να δω τόσο μακριά. Και συν τοις άλλοις, οι εμπειρότεροι και σοφότεροι Αγγελόπουλοι από κάθε άλλη χρονιά και ο Γιώργος Μπαρτζώκας, έχουν μια βασική ομοιότητα: σκέφτονται καλά πριν κάνουν το κάθε βήμα τους.

Ας περιμένουμε λοιπόν, να “περπατήσει” σωστά, πρώτα, ο καινούριος Ολυμπιακός και μετά μπορεί να τρέξει κιόλας…