Το ότι ο Βασίλης Σπανούλης δεν είναι είδηση, όσες φορές κι αν το διαβάσεις σε τίτλο πρωτοσέλιδου ή άρθρου. Είναι κάτι που έπρεπε οι περισσότεροι να είχαν καταλάβει από το καλοκαίρι, όταν ακόμη κανείς δεν ήξερε αν θα μείνουν ή θα φύγουν οι Αγγελόπουλοι (btw κανείς δεν το ξέρει ούτε και τώρα, αφού τίποτα επίσημο ή οριστικό δεν έχει ανακοινωθεί από τις 27 Ιουνίου και έπειτα) και τα χρήματα στον μπασκετικό Ολυμπιακό ήταν σαν αυτά των ελληνικών Δημοσίων ταμείων: πολύ λίγα για να ζήσει.

Στη συνέχεια, επίσης, οι κινήσεις της ομάδας έδειξαν αυτό ακριβώς: Σπανούλης και άγιος ο Θεός. Με το μπάτζετ κομμένο στα τρία και τον Kill Bill μοναδικό άθικτο οικονομικά από τις αποφάσεις του Παναγιώτη και του Γιώργου Αγγελόπουλου, κινήσεις τύπου Λούκας και Γκετσεβίτσιους, το μόνο που δεν ενέπνεαν ήταν εμπιστοσύνη για το αν θα έχει παρέα ο Σπανούλης σε αυτή την one man show χρονιά που περνάει ως τώρα στο Λιμάνι.

Όμως, σημειώνω και πάλι, το θέμα δεν είναι η μοναξιά του Σπανούλη. Αυτή είτε λύνεται (με το να πάρει παίκτες ο Ολυμπιακός, άρα να πληρώσουν οι Αγγελόπουλοι, να διαλέξει σωστά ο Ίβκοβιτς και πάει λέγοντας – τώρα βέβαια, που έληξε το λοκ άουτ του ΝΒΑ δεν είναι εύκολα τα πράγματα) ή αφήνεται. Το "αφήνεται" σημαίνει πως ο Ολυμπιακός συνεχίζει, όπως ακριβώς ξεκίνησε: ήρεμα, μετρημένα και με συγκεκριμένες δυνατότητες για τη φετινή σεζόν, καθώς δεν γίνεται να τρέξεις στον Ποδηλατικό Γύρο της Γαλλίας, αν καπνίζεις δύο πακέτα την ημέρα, ακόμη και 0,1 πίσσας.

Το ζήτημα που υπάρχει, είναι πώς αυτός ο Ολυμπιακός θα βγάλει έναν δικό του παίκτη. Γιατί αν κι αυτός ο Ολυμπιακός δεν «χτίσει» μια προσωπικότητα, τότε δεν ξέρω αν θα συμβεί ποτέ αυτό. Και το γράφω, υποστηρίζοντας μια ξεκάθαρη άποψη, πως παραδοσιακά και ιστορικά τα τελευταία 20 χρόνια, οι ερυθρόλευκοι είτε δυσκολεύονται (λόγω κακών επιλογών στα τμήματα υποδομής;), είτε δεν θέλουν (εξαιτίας της ανάγκης για άμεσο αποτέλεσμα κάθε σεζόν) να δημιουργήσουν έναν παίκτη ή και περισσότερους.

Η προσπάθεια έγινε με αρκετούς την τελευταία πενταετία. Με τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο (όπου το «κακότυχος» είναι τόσο αστεία ως λέξη για να περιγράψει την κατάστασή του με τους τραυματισμούς), με τον Μίλος Τεόντοσιτς (ο οποίος εκτός του ότι είναι Σέρβος, έφυγε για την ΤΣΣΚΑ και τα περισσότερα χρήματά της, αλλά επαναλαμβάνω δεν είναι Έλληνας, άρα δεν χτίζεται-δένεται με την ομάδα το ίδιο), με τον Γιάννη Μπουρούση (που το σενάριο της σχέσης του με τον Ολυμπιακό άγγιξε τα νουάρ φιλμ, παρότι ο ίδιος όντως είχε δεθεί με τους ερυθρόλευκους και ας γκρίνιαξε –ή παρασύρθηκε για να γκρινιάξει- παραπάνω από όσο έπρεπε τις δύο τελευταίες σεζόν).

Ο μοναδικός παίκτης που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο Λιμάνι και είναι «φτιαγμένος» εντός του ΣΕΦ είναι ο Γιώργος Πρίντεζης και αυτό φάνηκε τόσο στις φετινές οικονομικές διαπραγματεύσεις (όπου έβαλε την ομάδα πάνω από τον εαυτό του) όσο και μέσα στο γήπεδο (όπου ισχύει το ίδιο με το προηγούμενο). Όμως, φέτος, όπου η γη είναι καμένη από ξένους παίκτες (παρεμπιπτόντως o Λούκας στο Αλεξάνδρειο έμοιαζε περισσότερο χαμένος κι από το ΟΑΚΑ), η περιφέρεια πάσχει από προσωπικότητες, μοιάζει περίεργο να μην παίζει περισσότερο, με πιο πολλές αρμοδιότητες (και απαιτήσεις, γιατί παίκτης γίνεσαι με απαιτήσεις όχι με χαλαρά ματς και συμμετοχές στα εύκολα) και συγκρατημένη αισιοδοξία για το πώς θα εξελιχθεί στο μέλλον, ο Κώστας Σλούκας.

Και πριν ακούσω ή διαβάσω πάλι (for God’s sake που λένε και κάτι φίλοι μου) , ότι είμαι υπερασπιστής (sic) παικτών και συνήγορος των «διαβόλων» (πάλι των παικτών δηλαδή) να σημειώσω πως τον Σλούκα ούτε που τον ξέρω. Μια φορά μίλησα κάποτε στο τηλέφωνο μετά την επιτυχία της Εθνικής και στη συνέχεια πήρε «μετάθεση» στη Θεσσαλονίκη, με το φόβο ότι «άλλος ένας παίκτης που πάει δανεικός κι αγύριστος» να στριφογυρίζει στο κεφάλι μου.

Όμως, τον είδα να παίζει για τον Άρη και χθες να παίζει ΜΕ τον Άρη και έχω συγκεκριμένη άποψη: δεν ξέρω αν θα γίνει ο επόμενος Διαμαντίδης, όπως έχει γραφτεί πάνω σε δημοσιογραφικό ενθουσιασμό (γιατί αν είναι κάθε πέντε χρόνια να βγαίνει Διαμαντίδης, τότε το ελληνικό μπάσκετ πρέπει να μετακομίσει στην Ισπανία), αλλά σίγουρα μπορεί να γίνει πολύ καλός παίκτης, όσο «μπερδεμένος άσος» κι αν είναι.

Καταλαβαίνει τι συμβαίνει μέσα στο γήπεδο, έχει καλή αντίληψη του παιχνιδιού, ειδικά στην επίθεση, έχει αναπτύξει μια σημαντική προσωπικότητα για την ηλικία του και δεδομένων των λίγων (αν και καλών) εμπειριών που έχει και στο πλευρό του Βασίλη Σπανούλη μοιάζει με δώρο (προς τον Βασίλη) και ότι "κουμπώνει", τουλάχιστον περισσότερο από τον… Γκετσεβίτσιους που δεν είναι καθόλου άσος, πάρα μόνο μπερδεμένος.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, αν στον Ολυμπιακό αποφασίσουν πως δεν θα πάρουν παίκτες, για να αλλάξουν προς το υψηλότερο τη δυναμική του ρόστερ, άρα και τους στόχους της χρονιάς, τότε καλύτερα να δώσουν και εμπράκτως το χαρακτήρα της «ανασύνταξης» σε αυτή τη σεζόν και να βάλουν έναν έξτρα στόχο πέρα από το να κατακτήσει έναν τίτλο (όποιον μπορέσει) ή να κάνει μια καλή πορεία στη Ευρωλίγκα (όσο μπορέσει): να φτιάξουν παίκτες ώστε το καλοκαίρι ο προπονητής που θα διαλέγει, να ξεκινήσει από μια βάση.