Κάθε χρονιά, για κάθε ομάδα, υπάρχουν κάποια παιχνίδια που μπορούν να σε φτιάξουν πολύ ή να σε χαλάσουν άσχημα. Όπως στο Black Jack για παράδειγμα και τα χαρτιά που σου έρχονται. Κάποιο θα σε στείλει στο πιο κοντινό ATM, για να βγάλεις από την τσέπη σου να πληρώσεις και κάποιο θα σου χαρίσει όλη τη μπάνκα.

Ο Ολυμπιακός μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα, βρέθηκε και στις δύο περιπτώσεις. Η ήττα με τη Σιένα τον έφερε ένα βήμα πριν την ευρωπαϊκή καταστροφή, στο Τελ Αβίβ πήρε τα λεφτά του πίσω και τώρα μπορεί να ποντάρει ακόμη και αν δεν έχει άσο στα χέρι του.

Γιατί, όπως είπε και ο Βασίλης Σπανούλης, στη Nokia Arena ή στο Γιαντ Ελιάου (ακούγεται πάντα πιο τρομακτικό το γήπεδο της Μακάμπι με την παλιά ονομασία του), δεν κερδίζεις εύκολα. Βασικά, κερδίζεις σπάνια. Μάλιστα, αν σου λείπουν και δύο Αμερικανοί και τον έναν τον χάνεις, πριν μπεις στο αεροπλάνο, ενώ μόλις πέντε ώρες πριν το τζάμπολ βρίσκεσαι και με την ένσταση στα χέρια (το είπα όσο πιο κόσμια μπορούσα) όσον αφορά το ματς με τη Σιένα, τότε όλα είναι εις βάρος σου. Πιθανότητες, στατιστικά, ψυχολογία, όλα. Και έχεις 40 λεπτά (αν δεν κολλήσει κανά χρονόμετρο) να δείξεις και να δεις, μέχρι που φτάνουν οι δυνάμεις σου.

Πιο μακριά από το τοπ-16

Στην περίπτωση των ερυθρολεύκων, οι δυνάμεις τους φτάνουν και μετά το Top16. Τουλάχιστον αυτό έδειξε η έκβαση του αγώνα με τους Ισραηλινούς, αυτό δείχνει η λογική, αν αυτή επικρατήσει στα επόμενα παιχνίδια. Μάλιστα, το πρώτο δεκάλεπτο του Ολυμπιακού ήταν το καλύτερο δυνατό, όχι απαραίτητα για να κερδίσει η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα με ευκολία (όπως περίμεναν από εκεί και πέρα οι περισσότεροι μετά τους 30 πόντους της πρώτης περιόδου), αλλά για να πιστέψουν παίκτες και προπονητής ότι μπορούν να φύγουν νικητές από το Τελ Αβίβ.

Ο τρόπος με τον οποίο επιβλήθηκε ο Ολυμπιακός στην αρχή του ματς, με τον Βασίλη Σπανούλη να βγαίνει μπροστά με το καλημέρα, τον Γιώργο Πρίντεζη να ξεκινάει μια εξαιρετική, όπως συνεχίστηκε, απόδοση και τον Σερμαντίνι να παίζει με απόλυτη ετοιμότητα (ως βασικός παίκτης σε μια πεντάδα που μέχρι πριν ένα μήνα μπορεί να μην είχε δει ούτε στην τηλεόραση), ήταν το πιο ξεκάθαρο δείγμα, ότι οι ερυθρόλευκοι είχαν πάει στο Τελ Αβίβ είτε για να κερδίσουν, είτε για να μη γυρίσουν. Βέβαια, η συνέχεια δεν ήταν το ίδιο εντυπωσιακή και αυτό επιβεβαιώνει, ότι ο Ολυμπιακός αυτή την περίοδο δεν παίζει με την ίδια ελευθερία κινήσεων που είχε πριν ένα μήνα.

Τα λάθη εξηγούνται, αλλά δε δικαιολογούνται

Μπορεί να φταίει το άγχος των παικτών, μπορεί η πίεση που ασκείται στον προπονητή, μπορεί ακόμη και ο αποπροσανατολισμός με την υπόθεση της ένστασης ή ότι ορισμένοι παίκτες δεν είναι σε φόρμα (π.χ. ο Παπανικολάου και εσχάτως ο Άντιτς), αλλά το σίγουρο είναι ότι η ομάδα προσπαθεί να βρει, το πάτημα που θα της επιτρέψει να πατήσει και πάλι γερά στα πόδια της, ώστε να μπει στην τελική ευθεία των επόμενων τεσσάρων μηνών, μέχρι να ολοκληρωθεί δηλαδή η φετινή σεζόν. Όλα τα παραπάνω, εξηγούν και σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούν, τα λάθη που γίνονται από όλες τις μεριές:

Τις κακές επιλογές του Σπανούλη (με τη Μακάμπι, ήταν ο πιο αποφασιστικός παίκτης μαζί με τον Πρίντεζη, αλλά στην άμυνα και επιθετικά στο τρίτο δεκάλεπτο, προκάλεσε ζημιές που πήρε πίσω, με την προσωπικότητά του στο τελευταίο μέρος του ματς), τη διστακτικότητα, τελευταία, του Παπανικολάου να πάρει προσπάθειες (ή ακόμη και την αδυναμία του να είναι ήρεμος στις τελευταίες βολές του ματς), τα λάθη στο κοουτσάρισμα του Μπαρτζώκα (μπορεί να ήθελε τον Χάινς για να έχει γρήγορα πόδια η άμυνα της ομάδας στο τέλος, αλλά τα χαμένα ριμπάουντ φώναζαν το όνομα του Σερμαντίνι, ενώ η διπλή δοκιμή του Γκετσεβίτσιους, οδήγησε και τις δύο φορές σε νέκρωση της επίθεσης και χαλάρωση της περιφερειακής άμυνας).

Όμως, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια του Ολυμπιακού, ούτε χθες, ούτε γενικά ο Ολυμπιακός είναι ομάδα που δεν έχει δυναμική.

Στην περίπτωση του ματς με τη Μακάμπι (για να μην ανοίξουμε το θέμα πολύ), το «βγαίνω μπροστά» του Σπανούλη από το πρώτο δευτερόλεπτο, οι πολύ καλές αποστάσεις στο πρώτο δεκάλεπτο και τα σουτ που βγήκαν, η άμεση ενσωμάτωση και προσαρμογή του Σερμαντίνι, η έμπνευση του Μπαρτζώκα να βάλει τρεις κοντούς στο τέλος ή ακόμη έστω και η αργή επαναφορά του Σερμαντίνι στο τέλος (που έδωσε τη δυνατότητα στον Χάινς να πάει πάνω στον Σμιθ και να παίξει μια τρομερή άμυνα) ή συμμετοχή του Σλούκα μαζί με τον Σπανούλη για σημαντικό χρονικό διάστημα (έστω και εν τη απουσία του Λο), αποτελούν τα στοιχεία και τα σημάδια ότι παίκτες και προπονητές ξέρουν και δουλεύουν πάνω στο μπάσκετ και δεν είναι ούτε καβαλημένοι (οι πρώτοι), ούτε άσχετοι (οι δεύτεροι), όπως προκύπτει αμέσως μετά από κάθε ήττα του φετινού Ολυμπιακού.

Περιμένοντας στη γωνία

Στην τελική, όπως δείχνουν τα πράγματα, αποκλείεται να συμφωνήσουν όλοι για το πόσο καλή είναι αυτή η ομάδα ή πόσο μπορεί ο Μπαρτζώκας να βρίσκεται στον πάγκο του Ολυμπιακού. Η προσωπική μου άποψη έχει γραφτεί ξανά εδώ, ότι η ομάδα του Ολυμπιακού δεν είναι οι Χάρλεμ και φέτος δεν παίζει με άγνοια κινδύνου, αλλά με το φόβο ότι την περιμένουν στη γωνία τόσο οι αντίπαλοι, όσο μερικές φορές και οι ίδιοι οι φίλαθλοί της (οι τελευταίοι όχι τόσο για να τα ψάλλουν, όπως γινόταν τα προηγούμενα χρόνια, αλλά περισσότερο επειδή πιστεύουν ότι πρέπει να πάρει πάλι την Ευρωλίγκα).

Ο Ολυμπιακός είναι ωστόσο μια καλή ομάδα. Αυτό είναι σίγουρο. Έχει παίκτες με δυνατότητες, έχει προπονητή που προσπαθεί να προσαρμοστεί κάθε μήνα στις διαφορετικές απαιτήσεις που προκύπτουν και αν είχε ένα γκαρντ ακόμη, Αμερικανό κατά προτίμηση, που με δημιουργία και εκτέλεση (ναι, ξέρω δεν είναι πολλοί, ούτε φθηνοί αυτοί), θα ήταν ένα επίπεδο πάνω.

Δεν τον έχει όμως, οπότε θα πορευτεί όπως είναι. Το σημαντικό είναι, να καταφέρει να παίξει το μπάσκετ που μπορεί από εδώ και στο εξής. Και παρότι πολλοί λένε ότι ο Ολυμπιακός επιλέγει συνέχεια την οδό των τριπόντων για να πάρει ένα ματς με κίνδυνο να πέσει σε κενό αέρος αν δεν μπουν τα σουτ, επί της ουσίας η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός επιλέγει το δρόμο της συνεχούς κίνησης, της γρήγορης κυκλοφορίας της μπάλας, των ρηγμάτων με τη μπάλα στα χέρια του Σπανούλη και όλα αυτά οδηγούν στα τόσα πολλά σουτ. Σόρι, αλλά δεν θα παίξει εύκολα με πλάτη ο Ολυμπιακός.

Δεν έχει τέτοιο παίκτη, δεν είχε ούτε πέρυσι και έχει να τον δει από την εποχή του Βούισιτς, ενώ έχει παίκτες με καλό και σταθερό σουτ, ακόμη και τέτοιου είδους τεσσάρια. Παίκτη στο λόου ποστ δεν έχει και ο Περπέρογλου δεν φτάνει.

Ο Ίβκοβιτς, πέρυσι κατάφερε να προσαρμόσει αυτή την αδυναμία και να την κάνει ατού, το ίδιο προσπαθεί να συνεχίσει ο Μπαρτζώκας, αλλά το γεγονός ότι η Ευρώπη πλέον ξέρει το παιχνίδι του Ολυμπιακού καλύτερα, υπάρχουν αρκετά ματς στα οποία απαιτείται άλλη λύση και αυτή δεν έρχεται.

Το μεγάλο κορμί του Σερμαντίνι

Αυτό, ήρθε να αλλάξει ο Σερμαντίνι, παρότι δεν είναι ο καλύτερος ψηλός με πλάτη στο καλάθι, αλλά έχει μεγάλο κορμί, τα δίνει όλα και αντέχει στο ξύλο. Αν άντεχε και ο Πάουελ περισσότερο (ο οποίος πέρα από το πρόβλημα που έχει τώρα, βγαίνει σιγά σιγά από μόνος του εκτός κάδρου), αν ο Άντιτς συνέλθει πάλι (κι επίσης δέχεται πιο εύκολα τις αλλαγές, όπως με τη Μακάμπι, όταν μάλιστα είναι αρνητικός για την ομάδα του), όλα θα ήταν πιο εύκολα για τον Ολυμπιακό.

Με τα αν βέβαια, κανείς δεν έζησε, μόνο όνειρα έκαναν όλοι. Ο Ολυμπιακός έχει δεδομένα, έχει συγκεκριμένα συν και πλην και κάθε ματς πρέπει να παρουσιάζει περισσότερα από τα πρώτα και λιγότερα από τα δεύτερα, για να φεύγει νικητής ή κερδισμένος (είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα).

Στο επόμενο διάστημα, με Φενέρ και Κίμκι στην Ευρωλίγκα και τα δύο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό σε πρωτάθλημα και Κύπελλο, οι ερυθρόλευκοι μπαίνουν στην πιο δύσκολη στροφή της σεζόν, με συνεχόμενα κρίσιμα, δύσκολα αλλά και εκτός έδρας ματς. Αν ο Ολυμπιακός βγει από αυτή τη στροφή, με σώας τα φρένας (όπως θέλετε πάρτε το αυτό), ο κόσμος ηρεμήσει και στηρίξει κανονικά την ομάδα και με παρουσία στο γήπεδο, τότε θα φτάσουμε στην τελική ευθεία και όλα και όλοι θα κριθούν εκεί. Ακόμη κι εμείς που γράφουμε, αργά το βράδυ μεν, καθιστοί και άνετοι δε...

Υ.Γ. Μην ψάχνετε μέσα στο κείμενο αναφορά στην ένσταση, γιατί δεν θα βρείτε. Μπροστά έχει πολύ περισσότερο χρόνο από τρία δευτερόλεπτα...