Κανονικά, σύμφωνα με το ότι ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής Ευρώπης, έχει την ίδια ομάδα με πέρυσι, όταν στον πάγκο καθόταν (σόρι, δεν καθόταν, ήταν όρθιος - γιατί έχουμε κι αυτό στη συζήτηση, μην το ξεχάσω) ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, ότι απέναντί του ήταν η Τσεντεβίτα (για την οποία ένας στους δύο φιλάθλους, δεν ήξερε ούτε από ποιο αεροδρόμιο της Ευρώπης απογειώθηκε για να φτάσει στο “Βενιζέλος”) και τις υπόλοιπες θεωρίες των χαρτιών, αυτό το κείμενο θα ήταν μια αγγαρεία. Και για μένα που θα το έγραφα και για εσάς, που θα το διαβάζετε.

Ναι, κατά το Ευαγγέλιο του “αυτοί είναι για 20 πόντους”, ο Μπαρτζώκας θα έπρεπε να πάρει ένα ροζ φύλλο αγώνα με +30 πόντους (οι 20 πόντοι είναι για τους μη πρωταθλητές Ευρώπης), να το πετάξει, βγαίνοντας από τη φισούνα στον πρώτο κάδο που θα έβρισκε στα αποδυτήρια του ΣΕΦ και τώρα να συζητούσαμε για την επόμενη “αγγαρεία”, το παιχνίδι με τον ΚΑΟΔ που ακολουθεί για το ελληνικό πρωτάθλημα. Όμως, τελικά φαίνεται ότι οι αγγαρείες, έχουν γίνει “τελικοί” και κάθε ματς του Ολυμπιακού μέχρι να τελειώσει η πρώτη φάση της Ευρωλίγκας, θα έχει άγχος για να φάνε και οι κότες (#diplis_anagnosis).

Ένα άγχος, που το έβαλαν στο παιχνίδι τους, προπονητής και παίκτες, όταν μια εβδομάδα νωρίτερα, έχαναν από τη Ζαλγκίρις μέσα στο ΣΕΦ (η διαφορά είναι διαφορετικής σημασίας) και έμπλεκαν αυτομάτως τα μπούτια τους για την υπόθεση πρόκριση στο Top16. Και αν όλα αυτά γίνονταν πέρυσι, κανείς δεν θα έβγαινε τώρα στο μπαλκόνι του να φωνάζει και να τρελαίνεται, γιατί το να αποκλειόταν ο περυσινός (εκείνης της εποχής) Ολυμπιακός από την πρώτη φάση της Ευρωλίγκας, μπορεί να ήταν και αποδεκτό. Ο φετινός, όμως, μετά το θρίαμβο της Πόλης, δεν έχει ή τέλος πάντων δεν επιτρέπεται να έχει αυτό το δικαίωμα.

Όμως, πέρα από το άγχος, το αν ο Μπαρτζώκας φωνάζει σαν τον Γιαννάκη στον πάγκο ή κουνάει κοντάρια στο ΟΑΚΑ, όπως ο Πίνι Γκέρσον, το ζήτημα είναι και τι γίνεται μέσα στο γήπεδο. Και είναι φανερό ότι ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει προβλήματα, καθώς φέτος που οι αντίπαλοι προπονητές τον ξέρουν και τον περιμένουν στη γωνία. Συγκεκριμένα, σε αυτή τη γωνία που σχηματίζουν οι αντίπαλοι αμυντικοί, με το hedge-out σε κάθε pick & roll των ερυθρολεύκων. Το έκανε ο Πλάθα με την Ζαλγκίρις, σιγά μην δεν το κόπιαρε ο Μάλκοβιτς. Αυτό το hedge out, λοιπόν, διαλύει κάθε επιθετική σκέψη των ερυθρολεύκων και οι λόγοι είναι διαφορετικοί.

Αν ο Βασίλης Σπανούλης δεν διώξει νωρίς την μπάλα από τα χέρια του, η επίθεση του Ολυμπιακού κοκκαλώνει τις περισσότερες των περιπτώσεων. Λογικό, αν σκεφτείς ότι ο άλλος παίκτης που πραγματικά μπορεί να δημιουργήσει, ο Λο, ακόμη βρίσκεται σε μια μορφή “αφασίας” μετά το πρόβλημα τραυματισμού, κάτι που φαίνεται στα 5/17 δίποντα που έχει στην Ευρωλίγκα, στη μη δημιουργία φάσεων, στην άνευρη γενικώς παρουσία του πάνω στο παρκέ. Τώρα, ακόμη και αν ο Σπανούλης κάνει αυτό που πρέπει, όπως στην αρχή του ματς με την Τσεντεβίτα και σε άλλες περιπτώσεις όπου σηκώνει την ομάδα στις πλάτες του, μετά τα 20 λεπτά συμμετοχής, έρχεται η κούραση και με αυτήν παρέα έρχονται και τα λάθη, τα οποία για τον αρχηγό του Ολυμπιακού είναι 17 στην Ευρωλίγκα.

Και εκεί, αρχίζει η ανεύρεση λύσεων. Και σίγουρα, όπως φάνηκε με την Τσεντεβίτα, ο Κώστας Σλούκας είναι μια τέτοια λύση, αλλά όπως φάνηκε στα ματς πριν την Τσεντεβίτα, ακόμη δεν είναι η σίγουρη λύση.

Σύμπερασμα; Ο Ολυμπιακός θέλει έναν γκαρντ, κι ας είναι ο Σλούκας μια καλή λύση, κι ας δηλώνει ο κόουτς της ομάδας, ότι “δεν ψάχνουμε περιφερειακό”. Το ότι δεν ψάχνει κανείς, δεν σημαίνει ότι δεν τον χρειάζεται η ομάδα. Όπως χρειαζόταν και έναν ψηλό και μένει να δούμε αν ο Τζος Πάουελ θα δώσει τα στοιχεία που λείπουν από τη ρακέτα. Κι επειδή δύσκολα θα δώσει, την (περυσινή) άμυνα του Ντόρσεϊ, ίσως προσφέρει low post παιχνίδι, ώστε να έρθει η δημιουργία πλέον από το inside game και όχι από την περιφέρεια. Άλλωστε, είναι φανερό ότι ο Κάιλ Χάινς παρότι έχει κερδίσει ήδη ένα ρόλο στο Avengers 2, το οποίο είναι στα σκαριά, δεν μπορεί να βγάλει μια χρονιά μόνος του.

Και αυτή τη στιγμή, είναι λυπηρά μόνος του, με τον Μαυροειδή να μην έχει ακόμη καταλάβει ότι έχει μετακομίσει από το Μπιλμπάο στον Πειραιά και τον Πέρο Άντιτς να μετράει 1/10 τρίποντα και τον Ολυμπιακό γενικότερα να έχει ένα 43.7% στα δίποντα, με 4 ματς και τα 3 από αυτά να έχουν γίνει στο γήπεδό του. Δεν είναι και αριθμός που δεν τον προσέχεις δηλαδή, όπως και αυτό το 83, 8 πόντους που δέχονται οι ερυθρόλευκοι στην άμυνά τους, στατιστικό που καταδεικνύει ότι είτε η ομαδική άμυνα δεν λειτουργεί, είτε κάποιοι δεν αμύνονται όπως πέρυσι, οπότε το γλυκό χαλάει. Και τα δύο είναι ευθύνη του Μπαρτζώκα. Το πρώτο για να δει αν χρειάζεται συνολική επιδιόρθωση και το δεύτερο για να δει αν χρειάζεται κανείς, επαναπροσδιορισμό του ρόλου του (γενικώς).

Γενικά, οι αριθμοί του Ολυμπιακού λένε και την αλήθεια. Και την ομαδική (άρα και την προπονητική) και την ατομική. Οι 12,5 ασίστ σε 4 παιχνίδια δεν είναι καμιά τρομερή επίδοση, όμως από την άλλη τα 14 επιθετικά ριμπάουντ έρχονται να σε μπερδέψουν. Τελικά η ομάδα έχει πρόβλημα διάθεσης ή πρόβλημα συγκέντρωσης και πίεσης; Μάλλον το δεύτερο, γιατί ούτε πιστεύω, ούτε ξέρω πώς υπάρχει κάποιος από τον προπονητή ως τον τελευταίο παίκτη, που δεν σκίζει τα ρούχα του που παίζει στον πρωταθλητή Ευρώπης. Η πίεση, λοιπόν, έχει αρχίσει και φαίνεται πολύ. Όχι τόσο στα μάτια που λέμε όλοι μεταξύ μας, στον καναπέ και στα social media, αλλά στους αριθμούς.

Η αστοχία, τα λάθη, η έλλειψη λύσεων και καθαρού μυαλού είναι όλα συνέπειες της πίεσης, της λάθος εποχής, της ανέτοιμης ίσως ομάδας, που ξαφνικά Νοέμβριο μήνα έχει παίξει ένα ντέρμπι στο ΟΑΚΑ (στο οποίο επί 25 λεπτά έκανε κουμάντο και χωρίς πρόβλημα), έχει δώσει τέσσερα παιχνίδια στην Ευρωλίγκα, αλλά παράλληλα κλήθηκε να αλλάξει και παίκτη, επειδή ο Ντόρσεϊ θυμήθηκε ότι οι συμπαίκτες του είναι εγωιστές.

Ανοίγω παρένθεση (Κι επειδή, τώρα, θα πει κάποιος “τώρα μας βγήκε ο Ντόρσεϊ προβληματικός;”, να θυμήσω την εικόνα του έξω από τα αποδυτήρια του Ελληνικού στον τελικό Κυπέλλου, όπου απειλούσε τους παίκτες του Παναθηναϊκού να τον “θυμούνται”. Όμως, όπως σε όλες τις ομάδες, όταν έχουν έναν περίεργο ή ιδιαίτερο χαρακτήρα, συνήθως αυτό κουκουλώνεται με μια ωραία κουβέρτα, ειδικά όταν σου κάνει ο παίκτης τη δουλειά στο γήπεδο, αυτό που συνέβαινε πέρυσι στον Ολυμπιακό. Συμβαίνει και στις καλύτερες, πράσινες ή κόκκινες οικογένειες) Έκλεισα παρένθεση και συνεχίζουμε.

Ο Ολυμπιακός, εν τέλει, έχει σαφές πρόβλημα και αυτό είναι ότι δεν έχει επιλογές. Πρέπει να κερδίζει στα περισσότερα από τα ματς που έμειναν στην Ευρωλίγκα, γιατί έτσι έστρωσε και έτσι τώρα θα κοιμηθεί (για τα καλά) ή θα ξυπνήσει και θα προχωρήσει στην επόμενη φάση. Μάλιστα, έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο την κατάσταση, που μετράει περισσότερο η νίκη από το μπάσκετ, κάτι που στην αρχή της σεζόν, δεν ίσχυε και τόσο (γιατί θεωρείτο βέβαιο ότι θα έμπαινε στο γήπεδο και θα μάζευε τα ροζ φύλλα αγώνα).

Συνεπώς, η νίκη με την Τσεντεβίτα δεν θα μείνει στην ιστορία ως η πιο σημαντική για το γόητρο του Ολυμπιακού, αλλά ίσως αποδειχθεί σωτήρια για το μέλλον των ερυθρολεύκων στη διοργάνωση, ενώ ήταν και το πρώτο δείγμα σχετικά με το αν ο Ολυμπιακός μπορεί να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις, όπως το -7 στο 34’. Τώρα, πλέον, με την Αρμάνι στο Μιλάνο, μια νίκη θα δώσει στον Ολυμπιακό αέρα στη βαθμολογία και το 3-2 ίσως βγει χρυσό απέναντι στην Κάχα Λαμποράλ και τη μάχη που θα δώσει μαζί της (και με τη Μιλάνο) για τη θέση πρόκρισης. Ναι, έτσι έχουν τα πράγματα. Κάθε ματς και τελικός, κάθε τελικός και ένα θρίλερ.

Και προφανώς, αυτό δεν είναι το σενάριο που φανταζόταν ο κάθε φίλαθλος που θέλει την ομάδα του πρώτη και καλύτερη, ανεξαιρέτως συνθηκών και παραμέτρων, όμως είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουν προπονητής και παίκτες, για να ανέβουν τον ανήφορο που έχουν μπροστά τους και να κάνουν πολύ λιγότερο αγχωμένα Χριστούγεννα.

Όσο για το αν ευθύνεται ο Μπαρτζώκας (αφού πλέον η συζήτηση έχει πάρει φωτιά), που βλέπει σε μόλις τρεις μήνες αυτό που επί της ουσίας γνωρίζει ο καθένας που πάει σε μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός (ότι το να βρεθείς στο κέντρο και να σου πετάνε βελάκια, είναι μια ήττα δρόμος), προφανώς και η απάντηση “ναι”, απλά και μόνο, καλώς ή κακώς, επειδή σε μια ομάδα ο προπονητής είναι παντρεμένος με τη λέξη ευθύνη και όταν είσαι παντρεμένος, δεν σε περιμένει μόνο ένα πιάτο φαγητό στο σπίτι, αλλά και κάνα δυο κιλά γκρίνια. Αν δεν τη διαχειριστείς σωστά, όλα μέσα στο σπίτι γίνονται βουνό. Αν δεν την αφήσεις να σε επηρέασει, ζεις βίον ανθόσπαρτον. Εκτός, βέβαια, και αν είσαι ο Φερέιρα, που σου ανανεώνουν το συμβόλαιο ό,τι και αν κάνεις...