Είναι πολύ πιθανό, την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο (και από τις κλεφτές ματιές που έριξα, ισχύει) στα social media και όπου ο αναγνώστης-φίλαθλος μπορεί να αφήσει τη γνώμη του και το σχόλιό του, ο Ολυμπιακός να είναι ήδη στο Φάιναλ Φορ.

Μπορεί να παίζει και τελικό, δηλαδή, σε παγκόσμια πρώτη αποκλειστικότητα, μέσα στο μυαλό ή (πιο εύστοχα) τη φαντασία κάποιων. Ναι, έτσι ευτυχώς ή δυστυχώς είναι το συμπέρασμα στην Ελλάδα: πιο γρήγορο κι από τον Λούκυ Λουκ, που πυροβολεί πιο γρήγορα κι από τη σκιά του.

Στην περίπτωση του Ολυμπιακού, πάντως, οι σκιές σαν να ξεθώριασαν κάπως στο Μιλάνο. Και αυτή που είχε κρεμαστεί από το σβέρκο του Γιώργου Μπαρτζώκα και δεν τον άφηνε να αναπνεύσει και αυτή του περυσινού τροπαίου που ήταν καρφωμένη στις πλάτες των παικτών και τους βάραινε τα πόδια σε όλα τα προηγούμενα παιχνίδια. Όμως, καλό είναι να ηρεμήσουμε. Τίποτα δεν έγινε. Ναι, τίποτα δεν έγινε. Το πιο μεγάλο πρόβλημα αυτή τη στιγμή για τους ερυθρόλευκους είναι αυτά τα ups και downs της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, που μια τους θέλει ομάδα που δεν χάνει από κανέναν και μια τους βλέπει σαν ομάδα μοντέλο, που έγινε μπουρ#^λο.

Η αλήθεια, όπως πάντα, βρίσκεται κάπου στη μέση και σίγουρα, για να προλάβω και το άλλο επιχείρημα, ούτε το “η Αρμάνι ήταν τραγική, όχι ο Ολυμπιακός καλός” έχει σχέση με την πραγματικότητα. Η “πραγματικότητα” για το συγκεκριμένο ματς και μόνο (και ίσως για τις γενικότερες δυνατότητες της ομάδας και του προπονητή) είναι αυτή που φάνηκε μέσα στο γήπεδο. Ότι, για παράδειγμα, ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε πάρα πολύ ήρεμος, σε βαθμό που μέχρι τώρα είχαμε δει μόνο στο πρώτο ημίχρονο του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ και κάπου ακόμη, που ήταν να δεις; Α ναι, στα φιλικά.

Μιλάνο - Ολυμπιακός 71-84

Μια ηρεμία, εντός και εκτός παρκέ αλλά και στην άκρη του πάγκου, όπου ακόμη και ο Μπαρτζώκας που για αρκετούς χάνει την μπάλα στα δύσκολα, φαινόταν ψύχραιμος, ίσως γιατί πίστευε πώς αυτός, οι συνεργάτες και οι παίκτες του είχαν διαβάσει καλά το μάθημά τους ενόψει του αγώνα με την ιταλική ομάδα. Και όντως, το είχαν κάνει. Και όντως “έγραψαν καλά στο τεστ”, ένα τεστ που έμοιαζε με κοπώσεως, αφού μια ήττα στο Μιλάνο, θα έβαζε τους ερυθρολεύκους στην Εντατική της Ευρωλίγκα, όχι διασωληνωμένους, αλλά σίγουρα με τους καρδιοχειρούργους πάνω από τα κεφάλι τους.

Η άμυνα του Ολυμπιακού πήρε αυτή τη νίκη. Χωρίς να υποτιμούνται το κρεσέντο του εξαιρετικού Βασίλη Σπανούλη (αυτή τη φορά μοίρασε τη μπάλα σωστά και νωρίς στο πρώτο ημίχρονο, όταν έπρεπε να βάλει τους συμπαίκτες του στο κόλπο -φτάνοντας έτσι τις 9 ασίστ- και όταν η Αρμάνι στο δεύτερο μέρος, είχε ξεχαρβαλωθεί αμυντικά τη σκότωσε με σουτ, βγαλμένα από τη δική του ιδιαίτερη ικανότητα και τρέλα), ούτε αυτές οι ξαφνικές βόμβες του winner (και είναι βαρύς χαρακτηρισμός αυτός) Κώστα Παπανικολάου στο δευτερεύοντα αιφνιδιασμό και στις ανανεώσεις των επιθέσεων, ούτε το ότι ο Δημήτρης Μαυροειδής, θυμήθηκε ότι έχει ξαναπαίξει στην Ευρωλίγκα και μάλιστα αφήνοντας άφωνη την Ευρώπη, με εκείνες τις εμφανίσεις του με τη φανέλα του Αμαρουσίου.

Σπανούλης: "Είχαμε πιστέψει στη νίκη για πολλούς λόγους"

Η άμυνα, που μπορεί να άφησε τους Χέρστον, Λάνγκφορντ και Μπουρούση (στο πρώτο ημίχρονο και πριν τον αφήσει στον πάγκο ο Σκαριόλο, είτε γιατί δεν δείχνει να τον πιστεύει, είτε επειδή στο δεύτερο μέρος ο Μπαρτζώκας έριξε κυρίως τον Χάινς στο παρκέ, ανεβάζοντας την ταχύτητα και την κινητικότητα της πεντάδας του – κανείς δεν ξέρει την απάντηση σε αυτό, να πω την αλήθεια) να σκοράρουν, αλλά όχι μέσα από σύστημα, όχι μέσα από ομαδικό παιχνίδι. Κάτι, που εξαφάνισε και όλους τους υπόλοιπους παίκτες της Αρμάνι, που ελλείψει και εκφωνητή στην κρατική τηλεόραση, δεν άκουγες ούτε πώς τους λένε.

Και αυτή η άμυνα, άλλωστε, έδωσε και την ηρεμία στην επίθεση, που για πρώτη φορά μετά από καιρό, είχε καλές συνεργασίες δύο και τριών παικτών, είχε 20 ασίστ και δημιουργικότητα, είχε καλές επιθέσεις, με αποτέλεσμα να ανέβει η ψυχολογία των παικτών του Ολυμπιακού, για να φτάσουμε και στα απανωτά τρίποντα των Σπανούλη και Παπανικολάου, που από κάποια στιγμή και μετά ένιωθαν, πως δεν γίνεται να χάσουν αυτό το ματς, ακόμη και αν πετάνε την μπάλα από το κέντρο του γηπέδου.

Μπαρτζώκας: "Να προχωρήσουμε βήμα - βήμα"

Όσο για τον Μπαρτζώκα; Το κοουτσάρισμά του ήταν αυτό που λέμε “επαγγελματικό”. Χρησιμοποίησε κυρίως δύο πεντάδες. Μία που δούλευε σαν ΕΛΛΗΝΙΚΟ ρολόι (Μάντζαρης, Σπανούλης, Παπανικολάου, Πρίντεζης και Μαυροειδής) και μια παραλλαγή της, με Λο και Χάινς, έκαστος στη θέση του. Ούτε πολλές αλλαγές, ούτε συνεχές rotation, ενώ ακόμη και τον Τζος Πάουελ τον έβγαλε στο δίλεπτο, όταν είδε ότι ο Αμερικανός δεν ήταν, φυσιολογικά προφανώς, έτοιμος όχι απλά να παίξει το μπάσκετ της ομάδας του, αλλά αυτό που παίζεται γενικά στην Ευρώπη (εξ ου και το ένα φάουλ με επαφή και τα βήματα που έκανε μέσα σε δύο φάσεις). Βέβαια, ο Πάουελ και ο Μπαρτζώκας, θα έχουν καιρό και ματς να γνωριστούν καλύτερα. Για παράδειγμα, την Κυριακή με το Περιστέρι για το ελληνικό πρωτάθλημα. Πάντως, ο Αμερικανός έδειξε πρόθυμος από την αρχή να προσφέρει τις υπηρεσίες του, καθώς σε δύο λεπτά πρέπει να έκανε τουλάχιστον 8 σκριν στον Σπανούλη...

Εικόνες από το Αρμάνι Μιλάνο-Ολυμπιακός

Για το τέλος, έχω κρατήσει καμιά διακοσαριά λέξεις, για τον καλύτερο παίκτη του Ολυμπιακού στο ματς με την Αρμάνι, άποψη που πιθανόν να ξενίσει κάποιους (δεν θα είναι και η πρώτη φορά – όχι η άποψη για τον παίκτη, το “τι γράφει αυτός, εδώ ο Παπανικολάου έβαλε δύο τριποντούρες” εννοώ) και που προφανώς, δεν βγάζει από την εξίσωση, την τριάδα Σπανούλη, Παπανικολάου και Μαυροειδή που επιθετικά σήκωσαν τον Ολυμπιακό στα χέρια τους στο Μιλάνο. Ο λόγος για τον Βαγγέλη Μάντζαρη, που προσωπικά δεν έχω ξοδέψει 12 μήνες, ούτε δέκα λέξεις όλες κι όλες, αλλά στο πιο κρίσιμο ματς των ερυθρολεύκων στη φετινή Ευρωλίγκα, μπήκε και βγήκε... ΑΛΑΝΘΑΣΤΟΣ.

Highlights: Αρμάνι Μιλάνο-Ολυμπιακός 71-84

Με μηδέν λάθη, εξαιρετική άμυνα σε όλες τις άκρες του γηπέδου, 3 κλεψίματα, 3 ριμπάουντ και 5 ασίστ, ο παίκτης του Ολυμπιακού, έκανε την καλύτερη εμφάνιση που τουλάχιστον εγώ θυμάμαι, στη δύσκολη θέση και ιδιότητα που λέγεται πλέι μέικερ, από τότε που πήρε μεταγραφή στον Πειραιά και από Μαντζαράκος, επιστρέφει Μάντζαρης, ή μπορεί και Μάντζαρος για να παραφραστεί και το μαντζάρε, που σημαίνει “μασάω”, όπως ο Ολυμπιακός μάσησε την Αρμάνι ή δεν μάσησε στο Μιλάνο, όποιο συντακτικό θέλετε πάρτε.

Επί της ουσίας, ο Μάντζαρης στο Μιλάνο, ήταν η μετουσιώση αυτού που θέλει να πρεσβεύει ο Ολυμπιακός, αυτών που λέει ο Μπαρτζώκας στις προπονήσεις και αυτών που δήλωσε ο Σπανούλης μετά το τέλος του αγώνα, ότι το θέμα είναι η ομαδική δουλειά και πως με αυτήν ο Ολυμπιακός πέρυσι έφτασε στο θαύμα του. Με αυτή, λοιπόν, και μόνο, φέτος μπορεί να μη φτάσει σε θαύμα, αλλά σίγουρα θα βρει το δρόμο του. Όμως, καλύτερα να περιμένουμε τη συνέχεια με ηρεμία. Στο γήπεδο ή τα συμπεράσματα, ο ενθουσιασμός και ο πανικός δεν έκαναν ποτέ καλό, γιατί και τα δύο σε οδηγούν σε λάθη...