Στα πρωταθλήματα Τύπου, είτε αυτά του μπάσκετ (όπου η ομάδα του SPORT 24 παλεύει εδώ και χρόνια να φτάσει σε ένα Φάιναλ Φορ, αλλά δεν την αφήνει το σύστημα – που δεν έχει μέσα στο γήπεδο εννοώ), είτε αυτά του ποδοσφαίρου ( όπου ο Δαυίδ νικάει τον Γολιάθ, όπως το SPORT 24 την ομάδα Scouter, χάρη στην πίστη του Σ. Χαρτζουλάκη, την προπονητική νοημοσύνη του Παντελή Διαμαντόπουλου και τα μπλοζόν του Θ. Κρεκούκια) έχουν υπάρξει περιπτώσεις “λοιπόν, εγώ του χρόνου δεν κατεβαίνω, εκτός και αν φτιάξουμε ένα δικό μας, με δικούς μας κανονισμούς”.

Βέβαια, από δημοσιογράφους (με πρώτη την αφεντιά μου) δεν περιμένεις καθαρό μυαλό μέσα στα γήπεδα, αφού οι περισσότεροι δεν κλήθηκαν, ούτε τους ζητήθηκε ποτέ να επιδείξουν ένα τέτοιο, σε επαγγελματικό, αθλητικό, επίπεδο. Το καθαρό μυαλό, για εμάς, αρχίζει και τελειώνει μπροστά στην οθόνη ή το μικρόφωνο. Όμως, από τους ανθρώπους που βγαίνουν μπροστά, για να μιλήσουν εκ μέρους όσων δεν έχουν τη δυνατότητα να πουν την άποψή τους ή την ιδέα τους και να ακουστεί, οι απαιτήσεις δεν γίνεται να εξαντλούνται στο επίπεδο του σχολείου.

Γιατί, για το σχολείο, θυμάμαι να ακούω τη φράση “δεν μου αρέσει, θα πάω σε άλλο”, που την υπογράμμισε και ο συνάδελφος Σταύρος Καραϊνδρος, όταν πιάσαμε την κουβέντα για το “πρωτάθλημα χωρίς Ολυμπιακό”, είδηση που έσκασε σαν κούγεια βόμβα, από αυτές που δεν ξέρεις τι ακριβώς έχουν μέσα και κάνουν κάθε φορά τόσο κρότο. Και για να τα πούμε από τώρα, για να μην παρεξηγηθούμε στη συνέχεια (του κειμένου): ποσώς με νοιάζει (όπως και τον καθένα, αυτό θα έπρεπε) αν το πρωτάθλημα που σκαρφίστηκαν ή έστω πέρασε σύριζα από το μυαλό τους, όσοι εμπλέκονται σε αυτή την ιδέα, αν δεν θα έχει τον Ολυμπιακό. Ή τον Παναθηναϊκό, ή τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, τον Πλατανιά ή τον Φωστήρα.

Όποιον και να μην είχε, το ίδιο (άκυρο) θα ήταν. Εκτός της νομικής αστάθειας (αν και σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες δηλώσεις του Κούγια, κάτι περί 20 φυσικών προσώπων που κάνουν ένα σωματείο, τη Σούπερ Λίγκα – ο Θεός να την κάνει σωματείο, μπορεί να σταθεί) που δεν είναι της ειδικότητάς μου, υπάρχει και ξεκάθαρα, μεγάλη αστάθεια στο πού πάει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μέχρι τώρα, θεωρούσαμε ότι αυτό που βλέπουμε, είναι η χειρότερη εκδοχή πρωταθλήματος που κυκλοφορεί στα ευρωπαϊκά γήπεδα, με εισιτήρια που πέφτουν ακόμη και στον Ολυμπιακό, θέαμα που δεν θα ζήλευε ούτε η Μπράγκα και κάτι λίγες, ελπίδες, όπως ότι ελλείψει χρημάτων και ξένων ποδοσφαιριστών, φέτος βλέπουμε Έλληνες να μας κάνουν γνωστό το όνομά τους.

Τώρα, όμως, ενώ ζούσαμε με βάρκα που έμπαζε νερά, αλλά τουλάχιστον την έλεγαν ελπίδα, εμφανίζεται η ιδέα “να μη φτιάξουμε αυτό που έχουμε”, αλλά “να φύγουμε, να πάμε αλλού”. Και μιλάμε για ομάδες που οι ίδιες θέλησαν πριν μερικά χρόνια να πάρουν τον έλεγχο του πρωταθλήματος από την ΕΠΑΕ, να διαχειρίζονται αυτές τις τύχες και τα χρήματα της λίγκας, αλλά στην πορεία, έκλεισαν την πόρτα και άρχισαν να τσακώνονται, να αλλάζουν προέδρους για τις εντυπώσεις και μόνο (ότι περνάνε όλοι από τη θέση αυτή), χωρίς να αφήνουν κάτι πίσω τους, ούτε μια προοδευτική κίνηση, ρύθμιση, μια εξέλιξη σε αγωνιστικό ή εξωαγωνιστικό επίπεδο.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο θέλει ριζικές αλλαγές

Δυστυχώς, κύριοι, το να φεύγεις από τη μάχη, ισούται με το να παρατάς τον πόλεμο και να το παρατάς τον πόλεμο, σημαίνει ότι δεν έπρεπε ποτέ να πας σε αυτόν, γιατί δεν τον αντέχεις. Το ελληνικό ποδόσφαιρο (όπως και το μπάσκετ, αλλά τα έχουμε πει και αυτά) θέλει ριζικές αλλαγές, ανθρώπους που δεν ψάχνουν κάθε εβδομάδα το βιογραφικό και το σκαλπ των διαιτητών, επαγγελματισμό και όχι ωχαδερφισμό ή κομπογιαννισμό σε κάθε επίπεδο. Και ειδικά, όταν το “θα φτιάξουμε κάτι μόνοι μας”, έρχεται με αφορμή τη διαιτησία και όχι κάποιο πραγματικά άλυτο πρόβλημα, ρίχνει ακόμη περισσότερο της συζήτησης και του ποδοσφαίρου που υπάρχει γύρω μας.

Κάθε χρόνο, ακόμη και σε μια σεζόν, όπως τη φετινή, όπου ο ανταγωνισμός για το πρωτάθλημα, είναι αστείο που δεν γελάει κανείς με αυτό, οι διαιτητές αποτελούν το μεγαλύτερο φετίχ μας. Αλλά: κανείς δεν τους αλλάζει (γιατί προφανώς όλοι έχουν συμφέρον από αυτούς), κανείς δεν έχει συμφωνήσει μια και καλή στο να πληρώσουν απ έξω, αφού οι δικοί μας δεν κάνουν, κανείς δεν έχει κάνει μια πραγματική προσπάθεια αλλαγής στο διαιτητικό πλαίσιο, για να σταματήσουμε επιτέλους να ακούμε τα ίδια και τα ίδια, να διαβάζουμε ανακοινώσεις, twitter accounts και ό,τι του έρθει του καθενός να πει για όλα γύρω από το ποδόσφαιρο, αλλά ποτέ την ίδια την μπάλα.

Το “ έχουν ανέβει ομάδες με την εύνοια της διαιτησίας” που είπε ο κ. Κούγιας, δεν αντικατοπτρίζει όλη την αλήθεια (συν του ότι δεν ξέρουμε γενικώς αν είναι αλήθεια), αλλά μόνο αυτή της Superleague. Δηλαδή, το πρόβλημα είναι ποιες ομάδες έχουν τη διαιτησία μόνο σε ό,τι αφορά τη Superleague; Το αν γίνεται της σφυρίχτρας το κάγκελο στις μικρές κατηγορίες, δεν έχει σημασία, δεν δείχνει τη γενικότερο δάσος και όχι το δέντρο;

Αν έχουμε φτάσει στο σημείο, ότι με λίγκα και εξόριστο τον Ολυμπιακό (ή γενικώς μια μεγάλη ομάδα), θα βελτιωθεί το προϊόν του ποδοσφαίρου, τότε η UEFA είναι πολύ πιθανό να ζητήσει από το ΔΝΤ να πετάξει έξω από την ευρωζώνη την Ελλάδα, πάνω που πήραμε τη δόση, μπας και ηρεμήσει από τα επεισόδια, τις υποθέσεις για στημένους αγώνες, τη λίγα εισιτήρια και τα άδεια γήπεδα στις διοργανώσεις της.

Βέβαια, από την άλλη, τι να πιστέψεις και ποιον να εμπιστευτείς ότι σκέφτεται το μέλλον και την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου, όταν ο ένα σκαλί πάνω από τους υπόλοιπους Ολυμπιακός με καπαρωμένο τον τίτλο από τον Οκτώβριο ψάχνει αφορμές και ισοπαλίες, για να τα ψάλλει στους παίκτες και να γλιτώσει χρήματα από τις ανανεώσεις, ο Παναθηναϊκός έχει πέσει μέσα στις πολυμετοχικές οικονομικές τρύπες που άνοιξε μόνος του και με την εμμονή στον Φερέιρα ξέχασε και την μπάλα που ήξερε, η ΑΕΚ δεν βρίσκει ούτε τσάμπα πρόεδρο (αλλά ευτυχώς για αυτήν, βρίσκει φιλότιμους παίκτες) και μόνο ο ΠΑΟΚ έχει κρατήσει μια πιο σοβαρή εικόνα τη φετινή σεζόν, αλλά για να λέμε τα πράγματα όπως πρέπει, δεν είναι εύκολο να φέρει τα πάντα Τούμπα και να διεκδικήσει τον τίτλο (ειδικά χωρίς ομάδα σαν την Μπαρτσελόνα, όπως δήλωσε και ο Σαββίδης).

Ακουμπάμε πάτο και δεν διαφαίνεται ελπίδα σωτηρίας

Κατά βάση, όλο αυτό το πανηγύρι που έχει στηθεί γύρω από το ποδόσφαιρο, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του πάτου, στον οποίο ακουμπάμε και δεν διαφαίνεται ελπίδα σωτηρίας. Ανάλογο με αυτό στην ελληνική Βουλή, όπου αντί να βρίσκουν λύσεις και να κάνουν προτάσεις για βελτίωση της οικονομίας και της κατάστασης της χώρας, έχουν πάρει όλοι σβάρνα τα social media και τις τηλεοράσεις, για να ξεκατινιάζονται, να φωνάζουν και να μας λένε ποιος έχει πηδήξει τις περισσότερες περιοχές της Αθήνας.

Διαχείριση και αύξηση εσόδων, πλαίσιο συνεργασίας και κανονισμών για το πόσα χρήματα πρέπει να παίρνουν από τα έσοδα οι μικρότερες ομάδες ώστε να αυξάνεται κάθε χρόνο ο ανταγωνισμός, αυστηρή επιλογή εγκαταστάσεων, σοβαρή παρουσία της ΕΕΑ με αποφάσεις και όχι απλώς δημιουργία εντυπώσεων για το ποιες ομάδες δεν πληρούν τις προϋποθέσεις, ανοιχτές διαδικασίες, επαγγελματικά πρότυπα σε όλα τα επίπεδα (διαιτητές, κανονισμοί και νόμοι κατά της βίας) και κυρίως συνεργασία των ομάδων μεταξύ τους, για ένα και μοναδικό στόχο, τη βελτίωση του προϊόντος τους και μόνο, γιατί σε λίγο δεν θα έχουν προϊόν και θα δουλειά να κάνουν.

Πλέον, το ποιος παίρνει το πρωτάθλημα, είναι κάτι που απασχολεί λίγους, γιατί λίγοι είναι αυτοί που το βλέπουν και αισθάνονται καλά με αυτό. Το θέμα δεν είναι να κάνουν πρωτάθλημα χωρίς Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό. Περισσότερο θα τους βοηθούσε ένα πρωτάθλημα, χωρίς διαιτητές και να φωνάζουν “ε, φάουλ” όπως κάναμε μικροί ή στην καλύτερη, μια λίγκα χωρίς πρωταθλητή, μπας και ασχοληθούν με το ίδιο το ποδόσφαιρο και όχι τα συμφέροντα και τις εντυπώσεις.