Το μπάσκετ και η ζωή είναι δύο διαφορετικά πράγματα, αλλά με κοινά στοιχεία, κοινούς παρανομαστές. Και όπως στη ζωή, έτσι και στο μπάσκετ, τα λάθη τα πληρώνεις. Και ο Ολυμπιακός στο πρώτο ματς στην Ιταλία, έκανε λάθη, λάθη, λάθη.Πολλά και όχι μόνο από αυτά που φαίνονται στη στατιστική. Οπότε, μην ψάχνετε αλλού για απαντήσεις και το πώς ερυθρόλευκοι βρέθηκαν πλέον με την πλάτη στον τοίχο και πρέπει να κερδίσουν στα επόμενα δύο ματς τη Σιένα για να ταξιδέψουν στη Βαρκελώνη και όχι σπίτι τους.

Το γήπεδο ήταν πεντακάθαρος καθρέφτης της εικόνας του Ολυμπιακού γενικότερα, αλλά και των προσώπων ειδικότερα. Εκφράσεις που έδειχναν άγχος, κινήσεις βιαστικές που μαρτυρούσαν ψυχολογικό βάρος (προφανώς μετά το εντός έδρας χαστούκι της περασμένης Πέμπτης), ο Ντούσαν Ίβκοβιτς και αυτός κάπως μπερδεμένος την ώρα του ματς. Λογικά ο Σέρβος διάβασε το ματς πριν μπει στο γήπεδο, αλλά δεν έκανε… επανάληψη την ώρα που τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν στραβά.

Δεν γίνεται να αφήνεις τον Μάρκο Γιάριτς να θυμηθεί τα νιάτα του και να κάνει το παιχνίδι της «μεσήλικης» ζωής του και να μην βρίσκεις έναν τρόπο να τον σταματήσεις – οι αντιμετωπίσεις των πικ εν ρολ με τους ψηλούς να κάθονται πίσω, που βοήθησε ακριβώς και δεν το είδαμε; Και για ποιο λόγο στο πιο κρίσιμο σημείο του ματς (προσωπικά εννοώ την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, όπου ο Ολυμπιακός έπρεπε να επιβάλλει το ρυθμό του, ώστε να μεταφέρει το άγχος στους Ιταλούς) να «δοκιμάζεται» η ετοιμότητα του Μίλος Τεόντοσιτς, ο οποίος προφανώς δεν ήταν σε κατάσταση ούτε άμυνα να παίξει, ούτε καν στην επίθεση να βοηθήσει.

Και οι αριθμοί δεν είναι παραπλανητικοί. Ο Ολυμπιακός δεν έχασε επειδή ήταν κακός ή «σκιά του εαυτού του» όπως διάβασα στην ανασκόπηση του αγώνα από τον Βασίλη Δελή στο Sport24.gr, αλλά διότι έκανε 20 λάθη και έχασε 10 επιθετικά ριμπάουντ. Θέλετε να κάνω την πρόσθεση; Αν και δεν νομίζω, ας το γράψω για να φανεί περισσότερο: 30 παραπάνω επιθέσεις στους Ιταλούς. Μιλάμε για αστεία πράγματα. Πώς να μη βάλουν 81 πόντους;

Ενώ, αν δούμε κι άλλο τα στατιστικά, ο Ολυμπιακός δεν είχε άλλα «προβλήματα». Και εύστοχος ήταν στα δίποντα (66%) και μικρή διαφορά στα τρίποντα είχε από τη Σιένα και εξαιρετικός από τη γραμμή των βολών (στοιχείο κλειδί για τέτοια παιχνίδια μακριά από την έδρα σου). Αλλά, δεν ήταν αρκετά όλα αυτά. Λογικό, γιατί στα προημιτελικά της Ευρωλίγκα δεν χωράνε ημίμετρα, δεν μπορείς να πας στο Φάιναλ Φορ με το… πάσο σου.

Πρέπει να γυαλίζει το μάτι σου, να μη φοβάσαι την αποτυχία (και να μη τη σκέφτεσαι), να μην περιμένεις από δύο παίκτες να σκοράρουν (Σπανούλης και Νεστέροβιτς) και να έχεις τους άλλους απλούς παρατηρητές και μια στο τόσο εκτελεστές. Και από τη στιγμή ο Ολυμπιακός πλήγωσε και σχεδόν σκότωσε τον εγωισμό της Σιένα με τους 48 πόντους, έπρεπε να περιμένουν άπαντες στους ερυθρόλευκους, παίκτες και προπονητές ότι οι Ιταλοί θέλουν το αίμα τους πίσω. Τώρα, λοιπόν, που ο Ολυμπιακός μπορεί ακόμη (όχι γιατί έχει κι άλλο ματς, αλλά γιατί έχει τις δυνατότητες, αρκεί να τις δείξει) να προκριθεί, ας κοιτάξει να πάρει το δικό του αίμα και εγωισμό πίσω και να μην χάσει πάλι από τον Γιάριτς…