Σε μια under - construction ομάδα, το τέμπο το δίνουν οι παλιοί, οι μαέστροι, τα πρώτα βιολιά, πείτε τους όπως θέλετε. Θεωρητικά τέτοιοι είναι στον Παναθηναϊκό (από πίσω προς τα μπροστά) ο Σίλντελφελντ, ο Μέντεζ, ο Πράνιτς, ο Μπαϊράμι, ο Μπεργκ και ο Πέτριτς. Γι’ αυτό αποκτήθηκαν, γι’ αυτό έκανε την υπέρβαση η ΠΑΕ σε μια δύσκολη εποχή χωρίς πολλά χρήματα, ώστε να προσθέσει εμπειρία και ποιότητα σε ένα ρόστερ με ταλέντο και ενθουσιασμό, που όμως στερείται παραστάσεων.

Απ’ όλους αυτούς, ο μόνος που πραγματικά - ως τώρα - δικαιώνει τις προσδοκίες και δικαιολογεί την οικονομική υπέρβαση, είναι ο Μάρκους Μπεργκ. Όλοι οι άλλοι έχουν είτε τις καλές και τις κακές τους στιγμές, είτε κυρίες κακές με ελάχιστες αναλαμπές όπως ο Μπαϊράμι. Ο Σίλντελφελντ όχι μόνο δεν έχει αποδείξει ότι μπορεί να γίνει ο καπιτάνο της άμυνας αλλά δυσκολεύεσαι να καταλάβεις αν είναι καλύτερος από τον Ρισβάνη και τον Κουτρουμπή ή τον Τριανταφυλλόπουλο που παίζουν πλάι του. Ο Μέντεζ ξεκίνησε άσχημα τη χρονιά, βελτιώθηκε στην πορεία, έκανε μερικά καλά παιχνίδια αλλά τον τελευταίο καιρό, ίσως επηρρεασμένος από τις ενοχλήσεις που νιώθει, έχει επιστρέψει στην μετριότητα. Σκαμπανεβάσματα έχει και ο Πράνιτς από τη μέρα που ήρθε: μερικές καλές εμφανίσεις ήταν αρκετές για να ξανανοίξουν την πόρτα της Εθνικής, αλλά από κει και πέρα δεν έχει δείξει διάρκεια στην απόδοσή του. Για τον Μπαϊράμι τα είπαμε, όσο για τον Πέτριτς θα τα πούμε όταν θα τον δούμε όχι απλά στο γήπεδο να παίζει 20λεπτα και μισάωρα, αλλά όταν είναι σε θέση να βγάλει 90λεπτο.

Ζέκα: "Εγώ φταίω, ζητάω συγνώμη"

Δίπλα σε όλους αυτούς που αποκτήθηκαν, ο Παναθηναϊκός "τοποθέτησε" τον Ζέκα, ως ό,τι πιο έμπειρο είχε να παρουσιάσει από τον παλιότερο Παναθηναϊκό, την ομάδα πριν ξεκινήσει η φετινή αναδόμηση. Ο Ζέκα δεν ήρθε ως έτοιμος παίκτης στον Παναθηναϊκό αλλά έγινε εδώ τέτοιος, δεν ήρθε ως ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής αλλά ως ένας φιλότιμος και τρεχαλατζής που έβαλε εδώ πολλά στοιχεία στο παιχνίδι του και κυρίως δεν ήρθε ως ηγέτης. Ήρθε αρχικά για να βρει χρόνο συμμετοχής και να αποδείξει ότι του αξίζει κάτι καλύτερο από δανεισμό σε ομάδα χαμηλότερης κατηγορίας στην Πορτογαλία, για να μάθει παίζοντας δίπλα σε καλύτερους, για να διεκδικήσει τίτλους.

Αναστασίου: "Ο Αστέρας κέρδισε χωρίς φάση"

Αυτόν τον παίκτη ο Παναθηναϊκός έχρισε φέτος αρχηγό, του έδωσε το "10" και του εμπιστεύτηκε εν πολλοίς τη μετάβαση στη νέα πραγματικότητα, το καλό κλίμα στα αποδυτήρια, την υποδοχή των καινούργιων, το μπόλιασμά τους με τους πιτσιρικάδες. Ίσως και να ζήτησαν πολλά από τον Ζέκα, έναν παίκτη που μοιάζει να είναι γεννημένος για καλός υπαρχηγός και όχι αρχηγός, για Λοχίας και όχι για Λογαχός στη μάχη, ίσως γι’ αυτό τις πρώτες εβδομάδες να κινήθηκε σε τόσο μέτρια νερά. Με το που μπήκε στη μάχη ο Πράνιτς, με το που άρχισε να σκοράρει ο Μπεργκ και έκανε τα καλά του παιχνίδια ο Μέντεζ, ανέβηκε κατακόρυφα και η απόδοση του Ζέκα. Καθόλου τυχαίο στα δικά μου μάτια κι ας το αποδώσαμε στον Νοέμβριο, "που είναι ο καλός μήνας του Ζέκα".

Ο καλός Ζέκα λοιπόν, ο αρχηγός, ο ηγέτης της ομάδας στην Τρίπολη, που έπαιζε χωρίς τον Πράνιτς δίπλα του, που δεν σταματά να τρέχει και να προσφέρει σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου, είναι αυτός που έκανε και το μοιραίο - όπως αποδείχθηκε - λάθος, που στοίχισε και την ήττα στην ομάδα του. Η στάση όλων των συμπαικτών του, που έτρεξαν να του δώσουν κουράγιο, που δεν του χρέωσαν την ευθύνη, είναι το πρώτο που κρατάω. Η απόδοσή του στο υπόλοιπο ματς, που μόχθησε να ρεφάρει το λάθος του και να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό να ισοφαρίσει, είναι το δεύτερο.

Αστέρας Τρίπολης-Παναθηναϊκός 1-0

Και το τρίτο που ελπίζω να κρατήσω, είναι το από δω και πέρα: οι μεγάλοι παίκτες ή αυτοί που φιλοδοξούν να γίνουν τέτοιοι, πρέπει να μάθουν να διαχειρίζονται και να προσπερνούν τέτοιες βραδιές, με καθοριστικά λάθη. Όχι να ξεχνούν, αλλά να ξεπερνούν. Να μην τους παίρνει από κάτω, αλλά να τους κάνει σοφότερους. Να μην τους κόβει τα φτερά, αλλά να τους κάνει να προσπαθούν ακόμα περισσότερο. Λάθη κάνουν όλοι, αλλά δεν έχουν όλοι την ικανότητα να τα αφήνουν πίσω τους και να κοιτάνε μπροστά, πράγμα πολύ σημαντικό ειδικά όταν μιλάμε για παίκτες που πρέπει να ηγηθούν και να τραβήξουν το κουπί.