"Ένα μόνο δεν είχα ξαναδεί", που θα έλεγε κι ο συμπαθέστατος Αντώνης Αντωνίου της γνωστής διαφήμισης: "την Εθνική να χάνει εντός έδρας 0-2 από τη Βόρεια Ιρλανδία". Και θα συμπλήρωνα με τη σειρά μου "...χωρίς ουσιαστικά να κάνει φάση και λίγους μήνες μετά το Μουντιάλ και την πρόκριση στους 16".

Σιχαίνομαι να λέω "τα έλεγα εγώ" αλλά τα έλεγα εγώ μετά τη Φινλανδία. Τότε που κάποιοι αντιμετώπισαν ως κάτι φυσιολογικό το 1-1 και είχαν μια συγκρατημένη ικανοποίηση, άλλοι είδαν με καλό μάτι το 5-3-2 που προέκυψε στη διάρκεια του ματς και το απέδωσαν στη "σκέψη του Ρανιέρι να κάνει την ομάδα πιο επιθετική" και άλλοι άπλωσαν ασπίδα προστασίας μπροστά από τον κόουτς, που είναι καινούργιος και δεν είχε χρόνο να δουλέψει με τους διεθνείς και ούτε φιλικά δεν πρόλαβε να παίξει (του είπαν από την ΕΠΟ να παίξουμε με την Κύπρο αλλά εκείνος δεν ήθελε).

Α, να μην ξεχάσω, ορισμένοι επικαλέστηκαν και τις απουσίες και τους τραυματισμούς. Μόνο που μετά από τον Φαν Μπάστεν του Ελσίνκι μας γλέντησε και ο Μαραντόνα του Μπέλφαστ. Και ελπίζω τώρα, χωρίς κανένα κίνδυνο να κατηγορηθεί κανείς για εθνική μειοδοσία και να χαρακτηριστεί ως εχθρός του Έθνους, να καταλαβαίνουμε πλέον ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

Το ένα μέρος του προβλήματος, είναι το βαθμολογικό: ένας βαθμός σε τρία παιχνίδια, δυο ήττες εντός έδρας, στην τελευταία θέση του πίνακα παρέα με τα Φαρόε - έτσι όπως τα κάναμε το μεταξύ μας παιχνίδι θα χαρακτηρίζεται "ντέρμπι". Σε όμιλο όπου περνάνε οι δυο πρώτοι και ο τρίτος ίσως πάει σε μπαράζ, κινδυνεύουμε πλέον ρεαλιστικά, πραγματικά, αληθινά να μην ήμαστε ούτε τρίτοι. Κινδυνεύουμε να βιώσουμε μια μεγάλη αγωνιστική ξεφτίλα, τερματίζοντας πίσω από ομάδες που ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν περίμεναν να μας προσπεράσουν, ούτε να ψελλίσουν τις λέξεις "Euro" και "Μουντιάλ" δεν είχαν τολμήσει ποτέ.

Το άλλο μέρος του προβλήματος, είναι και το πιο σημαντικό και ταυτόχρονα σύνθετο - έχει να κάνει με θέματα ψυχολογίας και εμπιστοσύνης.

α) Των παικτών προς τους εαυτούς τους, τους συμπαίκτες τους και τον προπονητή. Κανείς δεν τραβάει, κανείς δεν βγαίνει μπροστά, μιλάμε για μια ομάδα χωρίς ηγέτη αλλά και χωρίς μια ισχυρή προσωπικότητα που να εμπνέει σεβασμό, που να βάλει μια φωνή και να τον ακούσουν οι υπόλοιποι.

β) Του κόσμου προς την ομάδα συνολικά. Αυτό που είδαν όσοι πήγαν, σίγουρα θα τους αποτρέψει από το να ξαναπάνε σύντομα και όσοι είδαν το ματς από την τηλεόραση, όχι στο γήπεδο δεν θα πάνε, αλλά ίσως ούτε την τηλεόραση να μην ανοίξουν την επόμενη φορά.

γ) Του προπονητή προς τον εαυτό του σε πρώτη φάση, αν δηλαδή έκανε καλά που ανέλαβε αυτή τη δουλειά ή όχι και εν συνεχεία προς τους παίκτες του - ποιους καλεί, ποιους δεν καλεί και τι πρέπει να αλλάξει. Αλλά τι να αλλάξει και πόσες αλλαγές ακόμα να κάνει;

Σε τρεις αγώνες έχει αλλάξει τα πάντα σε πρόσωπα και σχήματα, από τον έναν επιθετικό φτάσαμε στους τέσσερις με τους Βορειοιρλανδούς (4-4-2 ήταν στα χαρτιά αλλά και 4-2-4 να το πεις δεν θα σε κακοχαρακτηρίσει κανείς), έβαζε και έβγαζε παίκτες δείχνοντας να είναι σε πανικό και να μην ξέρει τι να κάνει. Τη δική του τρικυμία την μετέφερε και στο χορτάρι του "Καραϊσκάκης" και στα μυαλά των παικτών του. Κι αν είσαι παίκτης και βλέπεις πελαγωμένο τον προπονητή σου, τον "καπετάνιο" και ταυτόχρονα λείπει κι η μεγάλη προσωπικότητα από την 11άδα, τότε η πρώτη σου σκέψη είναι να βουτήξεις στο νερό για να γλιτώσεις κι όχι να προσπαθήσεις να στρίψεις το καράβι για να μην πέσει στα βράχια.