Πώς ήρθαν οι Ρουμάνοι για το πρώτο ματς στο «Καραϊσκάκης»; Με το διαβατήριο στα χέρια, έτοιμοι για Βραζιλία. Η μύτη τους έφτανε μέχρι το ταβάνι, τα σχόλια ήταν υποτιμητικά για την Εθνική Ελλάδας, πανηγύριζαν κανονικά που έπεσαν με εμάς και όχι με καμιά Πορτογαλία ή Κροατία ή Ουκρανία. Μέγα λάθος, όπως αποδείχθηκε. Διότι ναι μεν δεν έχουμε Κριστιάνο, δεν είμεθα Κροάτες σε παρακμή μεν - παιχταράδες και μαχητές δε και δεν θα χρειαζόταν να ταξιδεύουν στο Κίεβο απέναντι στους μαχητές Ουκρανούς, αλλά του πεταματού δεν είμασταν. Όχι μετά το 3-1, ούτε πριν.

Εκείνοι όμως μας αντιμετώπισαν σαν παρακατιανούς και το πλήρωσαν. Ακριβά. Θα μπορούσαν και πιο ακριβά, και πανάκριβα, αν το κοντέρ είχε γράψει όσα «δικαιούμασταν» να βάλουμε, δηλαδή 4 ή 5. Και από την άλλη, όπως και να το έβλεπαν οι Ρουμάνοι το παιχνίδι, σε επανάληψη, σε γρήγορη κίνηση ή ανάποδα, πάλι «1» θα έγραφε γι’ αυτούς: δεν έκαναν και καμιά άλλη ευκαιρία της προκοπής, πέρα από τη χαζο-ευκαιρία που έφερε το γκολ τους.

Σάμπα και καλλίγραμμα κορίτσια; Όχι, ευχαριστώ

Τι προσπαθώ να πω εδώ; Όχι να αποθεώσω την Ελλάδα, όχι να ειρωνευτώ τους Ρουμάνους, αλλά να βαρέσω ένα καμπανάκι: αν κι εμείς πάμε στο Βουκουρέστι όπως ήρθαν οι Ρουμάνοι στην Αθήνα, δηλαδή με λουλουδάτα πουκάμισα και σαγιονάρες στο μυαλό, σάμπα και καλλίγραμμα κορίτσια, κινδυνεύουμε να πάθουμε ό,τι έπαθαν κι αυτοί, ίσως και χειρότερα.

Πέταξε για Βουκουρέστι η Εθνική

Αν μας βρουν σε βραζιλιάνικο mood, με την αίσθηση του «περασμένου», του «δεν χάνεται η πρόκριση με τίποτα», του «έλα μωρέ, ποιοι Ρουμάνοι; Ψόφιοι είναι», θα μας αλλάξουν τον αδόξαστο. Διότι κι αυτοί - όπως κι εμείς - δεν είναι καμιά ομαδάρα, δεν είναι Σουηδία ή Γαλλία που θέλαμε να αποφύγουμε, δεν είναι καν Ισλανδία που εγώ προσωπικά καθόλου δεν ήθελα να μας πέσει, αλλά δεν είναι και του πεταματού.

Και με δεδομένο ότι το χαστούκι που έφαγαν την Παρασκευή τους πόνεσε πολύ, τους προσγείωσε απότομα και τους έκανε να βλέπουν τη Βραζιλία με το κυάλι, τους κάνει επικίνδυνους: πλέον δεν έχουν τίποτα να χάσουν παραπάνω απ’ ό,τι έχασαν στο Φάληρο. Θα μπουν στο γήπεδο, ένα γήπεδο - φωτιά και λάβρα, με το μαχαίρι στα δόντια, με το μάτι να γυαλίζει και με διάθεση να μας σπάσουν τον τσαμπουκά, να μας κλείσουν στην περιοχή μας, να μας ρίξουν και καμιά κλωτσιά και κυρίως να μας βάλουν ένα γκολ νωρίς.

Ξεχάστε τα «δεν υπάρχουν βιασύνες, δυο γκολ χρειάζονται, θα τα ψάξουν υπομονετικά, ακόμα και στο δεύτερο ημίχρονο». Δεν ισχύουν εδώ. Ταπεινώθηκαν και θέλουν να μας ταπεινώσουν. Ηττήθηκαν κατά κράτος και θέλουν να μας πονέσουν.

Μήτρογλου: "Ακόμη, δεν έχουμε πετύχει τίποτε"

Τους την έπεσαν όλα τα ΜΜΕ της χώρας τους και θέλουν να ξεπλύνουν τη ντροπή. Κυρίως, σχεδόν τους στερήσαμε ένα ταξίδι ζωής, ένα όνειρο ποδοσφαιρικό και όχι μόνο και το θέλουν πίσω.

Θα τους το επιτρέψουμε; Αν δεν νιώθουμε στο Βουκουρέστι «Βραζιλιάνοι», τότε όχι. Αν πάμε σεμνά και ταπεινά, πειθαρχημένα και συνετά αλλά όχι μίζερα και όλοι πίσω, όχι. Αν δεν μασήσουμε από τους - όποιους - τσαμπουκάδες, αν είμαστε πυρίμαχοι στην φωτιά της εξέδρας, τότε θα τελειώσουμε μια χαρά την δουλειά που αρχίσαμε την Παρασκευή.