Μετά τα δυο γκολ που πέτυχε ο Μεντί Αμπέιντ και την συνολικά καλή του παρουσία κόντρα στην Ξάνθη, επιστέγασμα της ανοδικής πορείας που είχε στους τελευταίους αγώνες, θα έλεγα ότι ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε μόνο την Ξάνθη, αλλά έναν ακόμα πιτσιρικά που μεγάλωσε μέσα σε λίγους μήνες κι από ανασφαλές «παιδάκι» με αβέβαιο μέλλον και μια μέσα - μια έξω από την 11άδα, έγινε «άντρας» και σημαντικό γρανάζι της μεσαίας γραμμής.

Προφανώς έχει βρει το κόλπο ο Γιάννης Αναστασίου να ξεψαρώνει τον έναν μικρό μετά τον άλλον και να ανασταίνει παίκτες που ήρθαν από τη Χώρα της Απαξίωσης ή της Αγωνιστικής Απραξίας: στην πρώτη κατηγορία, αυτή των μικρών, πέραν του Αμπέντ υπάρχει ο Λαγός, ο Ρισβάνης, ο Μαρινάκης, ο Σπυρόπουλος, ο Κουτρουμπής αλλά και ο Τριανταφυλλόπουλος που δεν έπαιζε φέτος πολύ στην αρχή, ο Καρέλης, εσχάτως ο Δώνης. Και στη δεύτερη κατηγορία, είναι παίκτες όπως ο Μπεργκ, ο Πράνιτς, ο Μέντεζ, ο Νάνο.

Με λύσεις από τον πάγκο

Όλα αυτά και όλοι αυτοί, έχουν φτιάξει κάτι που έμοιαζε απίθανο για τον Παναθηναϊκό της αρχής της σεζόν: ένα ρόστερ με βάθος και με λύσεις στον πάγκο, που έχει την πολυτέλεια να αφήνει εκτός 11άδας τον Πράνιτς ή τον Σίλντελφελντ χωρίς να αλλοιώνεται η αγωνιστική του εικόνα, που μπορεί να σκοράρει και να κάνει αρκετές φάσεις σε κάθε αγώνα χωρίς τον Μπεργκ που τραυματίστηκε και τον Φιγκερόα που μας κούνησε μαντίλι, δηλαδή χωρίς τα δυο του κλασσικά και ποιοτικά φορ με τα οποία ξεκίνησε τη σεζόν.

Ο Αναστασίου έχει φτιάξει μια ομάδα με πολλή δουλειά που τρέχει πολύ, που δουλεύει για να βελτιώσει τις αδυναμίες της, που άρχισε - επιτέλους - να σκοράρει από στημένες μπάλες (γκολ ο Λαγός στη Λειβαδιά από κόρνερ, γκολ ο Αμπέιντ με την Ξάνθη από φάουλ), όπου ο ένας παίκτης καλύπτει τα ανεβάσματα του συμπαίκτη του και ο άλλος διορθώνει τα λάθη του παράλλου, που οι μέσοι δεν έχουν διακοσμητικό χαρακτήρα στο επιθετικό κομμάτι αλλά πατάνε πολύ περισσότερο περιοχή, ειδικά τώρα που λείπει το κλασσικό φορ.

Ώρες - ώρες στα τελευταία ματς ο Παναθηναϊκός μου θυμίζει εκείνο το πρωτοποριακό 4-6-0 της Ρόμα επί Σπαλέτι, χωρίς κλασσικό φορ αλλά με πλάγια μπακ που ανεβοκατέβαιναν τις πτέρυγες (όπως κάνει ο Νάνο κυρίως αλλά αρκετά και ο Σπυρόπουλος) και πολλούς παίκτες στο κέντρο που ήξεραν μπάλα και μπορούσαν να βγουν γρήγορα μπροστά και να αλαλιάσουν την αντίπαλη άμυνα (όπως κάνει ο Ζέκα με τον Αμπέιντ, τον Κλωναρίδη και τον Καρέλη, τον Ντίνα σ’ αυτό το ματς αλλά ακόμα και τον Μέντεζ που είχε συμμετοχή στο πρώτο γκολ).

Για να προλάβω διάφορους βιαστικούς, όχι, δεν συγκρίνω τον Παναθηναϊκό με εκείνη τη Ρόμα, ούτε τον Αναστασίου με τον Σπαλέτι. Μια διαπίστωση κάνω και μια προσαρμογή στα ελληνικά δεδομένα και στο υπάρχον έμψυχο δυναμικό της ομάδας, με τις δεδομένες απουσίες αυτών των ημερών, που αναγκάζουν τον Αναστασίου να σκαρφιστεί εναλλακτικά πλάνα.

Αν μη τι άλλο ο κόουτς ψάχνει και ψάχνεται, στύβει το μυαλό του για να βρει λύσεις και ταυτόχρονα να βάλει δύσκολα στον αντίπαλο, αλλάζει πρόσωπα αλλά και σχήματα αν χρειαστεί και δείχνει δικαιοσύνη, επιβραβεύοντας παίκτες που πάνε καλά στις προπονήσεις.

Υ.Γ. Έλεγα πριν λίγες μέρες ότι θα ήθελα να δω λίγο παραπάνω Ντίνα και είδαμε ξανά Ντίνα, ο οποίος ήταν και πολύ καλός και ουσιαστικός στο παιχνίδι του. Και με αυτά που έχω δει από τον Αναστασίου, με την ικανότητα που δείχνει στο να παίρνει το μάξιμουμ από όλους, αρχίζω να πιστεύω ότι μέχρι και τον Μπαϊράμι μπορεί να κάνει να πετάει. Υπομονή και θα το δούμε κι αυτό.