Για πολλές δεκαετίες οι κακοποιοί στις αστυνομικές ταινίες, είχαν κακό τέλος. Λες και υπήρχε κάποιος άγραφος νόμος, που στη μάχη "κλέφτες και αστυνόμοι" επέβαλε στους σκηνοθέτες να κερδίζουν οι δεύτεροι. Να μη επιβραβεύεται, δηλαδή, στο τέλος το κακό. Να επικρατεί η νομιμότητα.

Ο λόγος, προφανής. Κάτι σαν ηθικό δίδαγμα: ότι όσο έξυπνος κι ικανός αν είναι ο κακοποιός στο τέλος θα χάσει. Με την πάροδο των χρόνων, άρχισε σιγά-σιθγά να γίνεται το αντίστροφο. Ο κλέφτης να φεύγει στο τέλος με τα λεφτά και την ωραία γκόμενα, για να τα φάει σε κάποιο νησί της Καραϊβικής. Με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι ο σκηνοθέτης θα του έχει φτιάξει ανάλογο προφίλ: Θα είναι συμπαθητικός, δεν θα είναι εγκληματίας, έχοντας κάνει φόνους και καλός στις σχέσεις του με τους φίλους και την οικογένειά του.

Έτσι ώστε ο θεατής να ταυτιστεί κατά κάποιο τρόπο με τον πρωταγωνιστή και να πανηγυρίσει για το αίσιο τέλος. Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι στις πρώτες ταινίες, με αίσιο τέλος, για τους γκάνγκστερς στο Χόλιγουντ, υπήρχε και δεύτερη βερσιόν στο φινάλε. Με τον κλέφτη να συλλαμβάνεται.

Η δεύτερη αυτή βερσιόν προβαλλόταν στις τριτοκοσμικές χώρες, τύπου π.χ Μεξικού. Για να μη ξεθαρρεύουν οι θεατές και πιστεύουν ότι είναι εύκολο να κάνουν μια ληστεία τράπεζας και να διαφύγουν μαζί με τα λεφτά. Για τους θεατές της Ευρώπης, αντίθετα, δεν υπήρχε πρόβλημα. Με τον κακό θα πρέπει να πούμε στις αστυνομικές ταινίες, να γίνεται, κατά κανόνα, συμπαθής στον θεατή.

Στο "κλέφτες και αστυνόμοι" στον σινεμά, η μειοψηφία είναι με την Αστυνομία. Ποιος ήταν κόντρα στον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και στον Αλέν Ντελόν, όταν έπαιζαν ρόλους κακοποιών; Αρκεί, όπως είπαμε, ο κακοποιός να μην είναι δολοφόνος.

Καλοί και κακοί, όμως, δεν υπάρχουν μόνο στο σινεμά. Υπάρχουν και στην πραγματική ζωή. Υπάρχουν και στο ποδόσφαιρο. Σε αυτό το ανόητο και βλακώδες ερώτημα, Πελέ ή Μαραντόνα, θέλοντας και μη μπαίνουν και μη ποδοσφαιρικά κριτήρια. Ο Πελέ είτε έπαιζε μπάλα, είτε στη συνέχεια της ζωής του ήταν το καλό παιδί. Ο Μαραντόνα, αντίθετα, το κακό.

Ο Μπαρμπα-Θωμάς...

Ο Πελέ ήταν και είναι ο "Μπαρμπα Θωμάς" απένανστι στα μεγάλα και οικονομικά ποδοσφαιρικά συμφέροντα. Ο καλός μαύρος. Ο γιες μεν που πάντα χαμογελάει. Που ήταν και είναι στη διάθεση της ΦΙΦΑ από την εποχή του συμπατριώτη του Χαβελάνζε. Αυτός που εξαγόρασε την απόλυτα επιτυχημένη καριέρα του με διαφημίσεις.

Ο Μαραντόνα, αντίθετα, ήταν και παραμένει το κακό παιδί. Έβαζε γκολ με το χέρι και το πανηγύριζε. Ήταν βουτηγμένος μέσα στον κουραμπιέ, όντας εξαρτημένος από την κοκαΐνη. Φοροφυγάς και βρωμόστομος, απέναντι στην ΦΙΦΑ και στους αξιωματούχους της,

Ποιος από τους δυο είναι περισσότερο συμπαθής; Το καλό ή το κακό παιδί; Δεν μπορείς να ξέρεις με βεβαιότητα, αλλά μάλλον η πλάστιγγα γέρνει προς τον δεύτερο.

Πάμε τώρα στο δια ταύτα: Στη Βραζιλία γίνεται της πουτάνας για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ότι ο κόσμος δεν έχει να φάει και πετάνε τα λεφτά για να φτιάξουνε τα γήπεδα. Ο Ριβάλντο βγήκε και είπε φόρα παρτίδα, ότι τα λεφτά για το Μουντιάλ, έπρεπε να δοθούν για νοσοκομεία και γήπεδα. Κι ότι αν υπήρχαν νοσοκομεία θα ζούσε σήμερα ο πατέρας του.

Ο Πελέ δεν θα μπορούσε να είναι κόντρα στην οργανωτική επιτροπή. Κι αφού ερωτήθηκε δεν θα μπορούσε να μη σχολιάσει ένα ακόμα εργατικό ατύχημα (στη προκειμένη περίπτωση αυτοί που χάνουν τις ζωές τους στα εργοτάξια είναι Βραζιλιάνοι και όχι μετανάστες όπως στην Ελλάδα για τα έργα του 2004).

Η απάντηση που έδωσε ο Πελέ κυκλοφορεί στο διαδίκτυο: " Αυτό (σ.σ το δυστύχημα) είναι φυσιολογικό. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν. Ήταν ένα δυστύχημα, κάτι το φυσιολογικό, τίποτα το τρομακτικό".

Αμοραλιστής στα 73...

Αυτός ήταν ο τρίτος θάνατος στο συγκεκριμένο γήπεδο "Αρένα Κορίνθιανς" κι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που έχει βγάλει ο πλανήτης το αντιμετώπισε λες και κάποιος πάτησε με το αυτοκίνητό του μια γάτα. Στα 73 του χρόνια μάλιστα. Έχει σημασία αυτό. Να είσαι αμοραλιστής και συμφεροντολόγος μέχρι το τέλος του βίου σου. Όταν, όσο περνάνε τα χρόνια, γίνεσαι χειρότερος. Να, μέχρι που μπορεί να φτάσει ένα καλό παιδί.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει παρακάτω. Πόσο τομάρι, δηλαδή, πρέπει να είσαι για να χαρακτηρίσεις την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής σαν κάτι το "φυσιολογικό". Ιδού, λοιπόν, που κάτι τέτοιοι "καλοί" σαν τον Πελέ σε κάνουν, θέλοντας και μη, όταν προκύπτει θέμα σύγκρισης να πας με τον κακό, σαν τον Μαραντόνα.

Από σήμερα και κάθε κείμενο θα το συνοδεύει κι ένα τραγούδι. Χωρίς να έχει καμιά απολύτως σχέση με το θέμα. Απλά και μόνο για να μοιραζόμαστε κάποια κομμάτια που μου αρέσουνε. Για ξεκίνημα το μπένσονχαρστ μπλουζ του Όσκαρ Μπεντόν από την ταινία "για το τομάρι ενός μπάτσου".