Άντε να κλείσουμε τον λογαριασμό, με την παρουσία της Εθνικής σε αυτό το Μουντιάλ. Κατ αρχήν να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να πούμε, ότι αυτή την φορά, δεν βαρεθήκαμε. Δεν μας πήρε ο ύπνος. Αν δηλαδή βάλουμε στην άκρη το ματς με την Κολομβία στη πρεμιέρα, όλα τα άλλα ήταν νορμάλ.

Είδαμε δηλαδή μια ομάδα με τα προτερήματα της και τα ελαττώματα της. Με πολύ καλούς αμυντικούς, αλλά με επιθετικούς που είναι στα δικαστήρια με το γκολ. Με διακριθέντες και υστερήσαντες. Με τον προπονητή να έχει και σωστές λάθος επιλογές.

Μια ομάδα που έκανε το παραπάνω όταν έμεινε με δέκα κόντρα στην Ιαπωνία, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει το αυτονόητο, όταν έπαιξε με παίκτη παραπάνω, απέναντι στην Κόστα Ρίκα. Το δικό μου το ρεπερτόριο δεν περιλαμβάνει ούτε λιοντάρια, ούτε παλικάρια, ούτε ήρωες.

Στην ηλικία που έχω φτάσει είναι πολύ αργά να αντιμετωπίσω το ποδόσφαιρο σαν εθνική υπόθεση: " Η Εθνική ομάδα, είναι η πατρίδα, είναι το εθνόσημο, είναι η σημαία. Η Εθνική ομάδα, αξίζει τον σεβασμό μας, την αγάπη μας και την αφοσίωση μας".

Λες και διαβάζεις έκθεση μαθητή της 6ης Δημοτικού. Για ποδόσφαιρο πρόκειται. Ο Σάντος πράγματι έδωσε συνέχεια στο έργο του Ρεχάγκελ. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Κανείς όμως δεν είναι αλάνθαστος. Μέχρι και ο Πάπας κάνει πότε-πότε καμιά κουτσουκέλα.

Πολύ περισσότερο ένας προπονητής ποδοσφαίρου. Στο ματς με τη Κόστα Ρίκα, όταν ο αντίπαλος βρέθηκε μπροστά στο γκολ, η συμπεριφορά του Φερνάντο Σάντος, θύμιζε Σούλη Παπαδόπουλο. Συμβαίνει στο ποδόσφαιρο, ένας έμπειρος προπονητής να χάνει την ψυχραιμία του.

Θα είναι κακό δηλαδή αν το πούμε; Πρέπει σώνει και καλά να αγνοήσουμε ότι ο Σάντος ήταν συνεχώς εκνευρισμένος; Κι ότι ενδεχόμενα το άγχος αυτό και ο εκνευρισμός μεταφέρθηκαν στην ομάδα που δεν είχε την υπομονή και το καθαρό μυαλό να διαχειρισθεί τον παίκτη παραπάνω.

Για νοκ-άουτ ματς Παγκοσμίου Κυπέλλου μιλάμε. Δεν παίζανε στην Λιβαδειά Κομπότης - Σκόρδας και το να τραβάει τα μαλλιά του στον πάγκο ο Σούλης Παπαδόπουλος να θεωρείται σαν κάτι φυσιολογικό. Η γκρίνια και η μιζέρια, είναι πάντα κακός οιωνός στο ποδόσφαιρο.

Δεν είδα επίσης πουθενά, κάποια αναφορά, για τον Μανιάτη. Στον εκνευρισμό του, όταν έγινε αλλαγή και στο γεγονός, ότι δεν έδωσε τα χέρια στον Κώστα Κατσουράνη. Καταλαβαίνεις την ένταση κάθε ποδοσφαιριστή, θέλει σε τέτοια παιχνίδια να είναι παρών μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Δεν θα κρεμάσεις τον Μανιάτη για την συμπεριφορά του αυτή. Δεν πρόκειται όμως για τον οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή. Πρόκειται για τον εν δυνάμει επόμενο αρχηγό της ομάδας μετά τους Καραγκούνη-Κατσουράνη. Ο Καργκούνης π.χ όσο αλκοολικός κι αν είναι με το ποδόσφαιρο (όπως έχει πει και ο Γιάννης Κυράστας) δεν το έχει κάνει ποτέ αυτό. Επειδή ακριβώς έχει τη στόφα του αρχηγού.

Ακόμα χειρότερη είναι η μικροψυχία. Κι όταν μάλιστα συντελείται εν ψυχρώ. Όχι εν θερμώ όπως κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ο Σάντος αμέσως μετά το ματς με την Κόστα Ρίκα, έφυγε για την Πορτογαλία. Κι αμέσως έτρεξε να κάνει δηλώσεις: " Ότι "η πρόκριση στους "8" χάθηκε επειδή δύο-τρεις ποδοσφαιριστές, έβαλαν το εγώ τους πάνω από την ομάδα. Επειδή ήθελαν να σκοράρουν και να καρπωθούν τη δόξα". Πράγματι σ΄αυτή την κόντρα επίθεση "πέντε εναντίον δύο", ο Λάζαρος κακώς σούταρε.

Έπρεπε να δώσει την μπάλα δίπλα. Αυτό όμως μπορεί να το πει, μόνο ο δημοσιογράφος. Ποτέ ο προπονητής. Αν ο προπονητής στοχοποιεί τους παίκτες τους ποδοσφαιριστές του, για να βγάλει τις ευθύνες από πάνω του, είναι μικρόψυχος.

Άκουσε κανείς τους προπονητές της Ισπανίας, της Αγγλίας, ή, της Ιταλίας να τα βάζουν με τους ποδοσφαιριστές τους και να τους χρεώνουν τον αποκλεισμό; Μικροπρεπής ήταν μόνο ο Σάντος.

Η ομάδα (προπονητής-ποδοσφαιριστές) τις πέρασε τις εξετάσεις στα γήπεδα της Βραζιλίας. Όχι μόνο επειδή πέρασε στους "16". Η ικανοποίηση οφείλεται στο γεγονός, ότι αν βάλεις στη ζυγαριά τα θετικά και τα αρνητικά, το ισοζύγιο είναι στο συν. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι κάνεις το άσπρο μαύρο. Τα σχόλια της επόμενης ημέρας, ήταν να διαβάζεις αθλητικές εφημερίδες της δεκαετίας του 60:

- Δεν φοβήθηκε καθόλου ο Σάντος κι έριξε στη μάχη όλους τους επιθετικούς.

- Όσο έπαιξαν προσπάθησαν.

- Ζέστη υγρασία σ ένα γήπεδο που θύμιζε φούρνο με άθλιο αγωνιστικό χώρο.

- Η Κόστα Ρίκα σκόραρε από το πουθενά.

- Η πρόκριση χάθηκε κυρίως στη παράταση. Συμβαίνουν αυτά όταν η κούραση περνάει από τα πόδια στο μυαλό.

Όλα αυτά δεν τα έγραψαν κάποιοι πιτσιρικάδες, μαθητευόμενοι δημοσιογράφοι. Το αντίθετο. Πρόκειται για τους "κορυφαίους" του επαγγέλματος. Αυτό καθαυτό το ματς με τη Κόστα Ρίκα και το γεγονός ότι όσο έντεκα με έντεκα η Ελλάδα, είχε μόνο μια ευκαιρία με τον Σαλπιγγίδη, δεν απασχόλησε κανέναν.

Ή, μάλλον κάποιους ελάχιστους. Μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού. Να το ξαναπούμε για μια ακόμα μία φορά: Οι ήρωες βρίσκονται στα γήπεδα των μαχών. Όχι στο χορτάρι των γηπέδων. Ο κόσμος οφείλει να είναι υπερήφανος, για άλλα πράγματα.

Το ποδόσφαιρο είναι ωραίο, είναι γοητευτικό είναι συναρπαστικό. Σε καμία περίπτωση δεν είναι εθνική υπόθεση. Σε καμία περίπτωση δεν είναι εθνική υπόθεση. Ο κόσμος δικαιούται να φχαριστιέται, δικαιούται να πανηγυρίζει, αλλά οφείλει να βγαίνει στους δρόμους, για άλλα σοβαρότερα θέματα.

Το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2004, δεν εμπόδισε στο ελάχιστο την Ελλάδα να χρεοκοπήσει και να καταστραφεί. Χάσουμε κερδίσουμε στο ποδόσφαιρο η επόμενη ημέρα θα είναι ίδια. Δεν αλλάζει σε τίποτα. Η μπάλα είναι ωραία σ αυτή την μιάμιση ώρα που παίζεται.

Στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου και μόνο. Κι εκεί πράγματι η ομάδα κερδίζει και μπράβο της. Σε όλα τα άλλα η "ελληνική ομάδα" χάνει κατά κράτος. Καμία νίκη στο ποδόσφαιρο όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή, δεν βγαίνει έξω από τις τέσσερις γραμμές και δεν αλλάζει τα δεδομένα.

(Ο Γιώργος Ζαμπέτας σε ένα από τα λιγότερα γνωστά τραγούδια του ο Λουκάς)