ΟΙ Αμερικανοί είναι που έχουν πει, ότι ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος δεν είναι τίποτα. Μπορεί να είναι κι έτσι. Ή μάλλον, κάποιες φορές είναι, κάποιες δεν είναι.

ΠΟΙΟΣ ασχολείται από την Κυριακή το βράδυ με την Ολλανδία; Εκτός από συνήθη λόγια πάνω στον καφέ της παρηγοριάς: “Έφτασε για τρίτη φορά στη πηγή, αλλά δεν ήπιε νερό. Άντεξε για 116 λεπτά απέναντι στην καλοκουρδισμένη Ισπανική μηχανή, αλλά λύγισε με παίχτη λιγότερο“. Θεωρητικά δεν είναι αποτυχία να γυρίζεις πίσω με το αργυρό μετάλλιο. Κι όταν μάλιστα είσαι το πέμπτο κατά σειρά φαβορί.

Όταν μπαίνεις να παίξεις όμως σε έναν τελικό θέλεις να τον κερδίσεις. Πιστεύεις ότι μπορείς να τον κερδίσεις. Η δεύτερη σκέψη όταν περάσει ο χρόνος, σε αφήνει ικανοποιημένο. Όταν βλέπεις στην τροπαιοθήκη σου, το ασημένιο μετάλλιο κι έχεις να θυμάσαι ένα ολόκληρο τουρνουά. Πως πήγες εκεί, πως έφτασες στον τελικό και πως τον έχασες!

ΤΑ πράγματα στον ποδόσφαιρο είναι απλά: Ο Ρόμπεν το έχασε, ο Ινιέστα το έβαλλε. Σίγουρα για τον Άριεν Ρόμπεν, η ανάμνηση αυτού του ματς στο “Σόκερ Σίτι” του Γιοχάνεσμπουργκ, θα είναι ένας εφιάλτης. Δύο φορές έχασε τη μεγάλη ευκαιρία. Ειδικά η πρώτη στο 63’ είναι η φάση της καριέρας του. Φάση Άριεν Ρόμπεν: Κάθετη πάσα, φεύγει στο κενό χώρο, βρίσκει τη μπάλα μπροστά, τετ α τετ με τον γκολκήπερ. Πολλά τέτοια γκολ έχει βάλει στην καριέρα του. Έχασε όμως το πιο σημαντικό. Θα έχει τέτοια δεύτερη ευκαιρία στη (ποδοσφαιρική) ζωή του; Οι πιθανότητες είναι μόνο μαθηματικές. Μηδαμινές. Αυτές οι φάσεις γίνονται μια φορά. Δεν υπάρχει δεύτερη. Όπως δεν θα είχε δεύτερη ο Ινιέστα.

Δεν πλάσαρε λάθος ο Ρόμπεν. Θα μπορούσε βέβαια, να σηκώσει τη μπάλα και να τη περάσει πάνω από τον Κασίγιας. Δεν θέλησε να ρισκάρει και να το κάνει δύσκολο. Πλάσαρε σωστά πλάγια. Τερματοφύλακες μου έχουν πει, ότι το τετ α τετ είναι θέμα τύχης: “Μη μασάς ότι είναι μαγκιά του γκολκήπερ. Βγαίνεις, τεντώνεις το κορμί σου, απλώνεις χέρια, πόδια και κάνεις από μέσα το σταυρό σου. Αν είσαι τυχερός, βρίσκει κάπου πάνω σου η μπάλα και τη σκαπουλάρεις“.

Η δεύτερη φάση του Ρόμπεν στο 82’ δεν ήταν τόσο ξεκάθαρη. Είχε δύο αμυντικούς στη πλάτη του και τον Κασίγιας μπροστά του. Την πρώτη όμως θα τη θυμάται σε όλη του τη ζωή. Στα 26 του χρόνια ο Ρόμπεν, μοιάζει σίγουρα για 30+ και περισσότερο προς τα τριανταπέντε παρά στα τριάντα. Η φύση τον προίκισε με μεγάλο ταλέντο, φυσικά προσόντα (ταχύτητα) αλλά ταυτόχρονα τον αδίκησε. Η ευπάθειά του στους τραυματισμούς αποτελεί μόνιμο κουσούρι. Τον βλέπεις να τρέχει, αλλά “δυσκολεύεται” να περπατήσει.

Εννιά φορές στις δέκα, στο ρυτιδιασμένο πρόσωπό του, ζωγραφίζονται, γκριμάτσες και μορφασμοί από τους πόνους. Αν ήταν 100% υγιείς άλλωστε, ούτε από την Τσέλσι θα είχε φύγει, ούτε από τη Ρεάλ. Αντέχει ακόμα να παίζει σε υψηλό επίπεδο χάρις στη θέλησή του. Και με τις τέσσερις μεγάλες φανέλες που έχει παίξει (Αϊτχόφεν και τώρα Μπάγερν) έχει πάρει πρωτάθλημα. Λεφτά έχει βγάλει. Αν είχε σκοράρει στη φάση του 63’ ίσως η ιστορία του τελικού να είχε γραφτεί διαφορετικά. Ο θεός του ποδοσφαίρου όμως είχε αντίθετη γνώμη. Η μπάλα δεν έχει δώσει Παγκόσμιο Κύππελλο σε άλλους Ολλανδούς με πολύ μεγαλύτερο ταλέντο από τον Άριεν Ρόμπεν.

Ούτε ο Γιόχαν Κρόιφ δεν τα κατάφερε. Η ταλαιπωρία που έχει τραβήξει ο Ρόμπεν όμως, τον κάνει να είναι μέσα σε αυτή την κατηγορία των ποδοσφαιριστών σαν τον πλέον συμπαθή. Επειδή ακριβώς το πλέον πιθανό είναι ότι σε τέσσερα χρόνια το 2014 όταν θα γίνει το Παγκόσμι Κύπελλο στη Βραζιλία, στα 30 του, να μην μπορεί να παίζει ποδόσφαιρο.