Μόνο έτσι θα αλλάξει φέτος το επίπεδό του αυτός ο Παναθηναϊκός
Η βελτίωση του Παναθηναϊκού με την μπάλα στα πόδια, η υπομονή ανάμεσα στις αντίπαλες γραμμές, το "κλειδί" ης έντασης και γιατί ο Γιοβάνοβιτς επιμένει στον Μαουρίσιο. Ο Κώστας Γουλής γράφει για την (εδώ κι ένα μήνα) σταθερή εξέλιξη των "πράσινων" που επιβεβαιώθηκε στην εύκολη νίκη επί του Ατρόμητου.
Με... συνοπτικές διαδικασίες "καθάρισε" ο Παναθηναϊκός το απόγευμα του Σαββάτου (11/12) το ματς με τον Ατρόμητο (2-0), στο Νο 600 παιχνίδι του επί ημερών Α' Εθνικής/Super League Interwetten στο ιστορικό "σπίτι" του το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ήτοι από τις 25 Οκτωβρίου 1959 (και το 2-1 επί του Παναιγιάλειου) μέχρι και το ματς με τους Περιστεριώτες.
Το πήρε -κι επέστρεψε στις νίκες- ίσως πιο εύκολα απ’ ό,τι το έκανε ακόμη και σε παιχνίδια με πιο μεγάλα σκορ, όπως το 5-1 επί του Βόλου ή το 4-1 επί του Ιωνικού, διότι είχε απέναντί του μία ομάδα που κατέβηκε για να παίξει όλη -μα όλη- πίσω απ’ την μπάλα και σε πολύ χαμηλά μέτρα μέσα στο γήπεδο. Κι αυτό ήταν ίσως και το γεγονός που έκανε ακόμη πιο "ελκυστική" στο μάτι και στη γενικότερη "σούμα" τη "σβηστή" νίκη του Παναθηναϊκού επί του Ατρόμητου, που τον επανέφερε στη ζώνη των playoffs.
Όσο κι αν υπάρχει μία γενικότερη μουρμούρα και διάθεση γκρίνιας, ως απόρροια όλων όσων έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, αλλά και της αστάθειας που έβγαλε στην εκκίνηση της σεζόν, όσο κι αν ορισμένοι εξακολουθούν να βλέπουν (για δικούς του λόγους ο καθένας) πεισματικά το ποτήρι μισαδειανό, η ουσία είναι πως ο Παναθηναϊκός παρουσιάζει μία σταθερή πρόοδο τον τελευταίο μήνα στο παιχνίδι του.
Χωρίς να... τρελαίνουν κόσμο και δίχως διάθεση για "διθυράμβους", είναι αλήθεια πως οι "πράσινοι" δείχνουν να βγάζουν μεγαλύτερη ηρεμία στο παιχνίδι τους κι αρχίζουν πλέον να βρίσκουν τον τρόπο απέναντι σε τέτοιου είδους μαζικές άμυνες.
Περισσότεροι ανάμεσα στις γραμμές
Τακτικά κι αγωνιστικά (μετά την αλλαγή φιλοσοφίας και τη χρησιμοποίηση τρίτου χαφ) ο Παναθηναϊκός δουλεύει πλέον την κυκλοφορία της μπάλας με περισσότερους παίκτες ανάμεσα στις αντίπαλες γραμμές και με πολύ μεγαλύτερη υπομονή, μέχρι να βρεθεί η "τρύπα" στην αντίπαλη άμυνα. Και το υπερτονίζω το συγκεκριμένο σημείο, διότι το παραπάνω ο Παναθηναϊκός δεν το έκανε καλά στην εκκίνηση της σεζόν, υποφέροντας σε δημιουργία κι εκτέλεση -μολονότι είχε πάνω από 55-60% κατοχή- απέναντι σε αντιπάλους που αμύνονταν μαζικά και τις περισσότερες φορές είχαν προλάβει να του βάλουν ακόμη πιο... δύσκολα σκοράροντας στην πρώτη ευκαιρία τους.
Πλέον εδώ κι ένα μήνα ο Παναθηναϊκός και την μπάλα ξέρει καλύτερα τι να την κάνει όταν παίρνει από νωρίς την κατοχή και το παιχνίδι του εξελίσσει με μεγαλύτερη ψυχραιμία και υπομονή και περισσότερους πρωταγωνιστές μέσα στο γήπεδο αρχίζει να αναδεικνύει.
Ο εκνευρισμός για τους χαμένους βαθμούς
Κατανοώ απόλυτα τον εκνευρισμό που υπάρχει δικαιολογημένα, διότι οι "πράσινοι" σπατάλησαν ανόητα και με όλους τους λάθος τρόπους μια... ντουζίνα βαθμούς σ’ αυτό τον πρώτο γύρο της κανονικής περιόδου της Super League. Δέχομαι 100% τη "ζοχάδα" για το πώς κατάφερε να χάσει το συγκεκριμένο ντέρμπι με την ΑΕΚ την περασμένη Κυριακή (05/12). Από την άλλη όμως, δεν μπορεί να μην υπάρχει η παραδοχή πως η ομάδα βελτιώνεται κι έχει μία σταθερή εξέλιξη μετά την τελευταία διακοπή των Εθνικών Ομάδων.
Μπορεί να δημιουργήσει ασφυξία στον αντίπαλο
Για να μπορέσει, εντούτοις, να αλλάξει πραγματικά "επίπεδο" ο Παναθηναϊκός (σε αυτή τη version του), θα πρέπει να βάλει μεγαλύτερη ταχύτητα και κυρίως ένταση στο παιχνίδι του, για περισσότερη ώρα. Παρότι λείπουν 1-2 πιο aggressive ποδοσφαιριστές στον άξονα της μεσαίας γραμμής και στο κέντρο της άμυνας, κι αυτό το ρόστερ του "τριφυλλιού" έχει τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά για να δημιουργήσει καθεστώς "ασφυξίας" στον αντίπαλο, με την άμεση ανάκτηση της μπάλας και την πίεση στο αμυντικό τρίτο του.
Πρέπει να το αυξήσει χρονικά
Απλώς θα πρέπει να μεγαλώσει τα διαστήματα αυτής της έντασης και της πίεσης μέσα στη ροή του αγώνα. Με τον Ατρόμητο το έκανε για ένα 25λεπτο στο πρώτο ημίχρονο, ήτοι απ’ το 20’ έως το φινάλε του ημιχρόνου, με τους "κυανόλευκους" να μην μπορούν να βγάλουν με τίποτα την μπάλα από το δικό τους μισό.
Το επανέλαβαν οι "πράσινοι" για άλλα 15-20 λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο απ’ την ώρα που μπήκαν οι τρεις αλλαγές (μετά το 65’), φρεσκάροντας την ένταση στο παιχνίδι τους απ’ τη μέση και μπροστά το οποίο και τελείωσαν με το γκολ του Παλάσιος (ο οποίος έχει... ακούσει πολλά, αλλά βελτιώνεται κι αυτός από αγώνα σε αγώνα). Αν όλο αυτό το concept καταφέρει να το αυξήσει χρονικά ο Παναθηναϊκός μέσα στα παιχνίδια του κι ενισχυθεί τον Ιανουάριο με στοχευμένες κινήσεις, να είστε σίγουροι θα κάνει πολύ πιο εύκολη τη ζωή του, θα τελειώνει χωρίς... περιπέτειες ματς "τύπου Ατρόμητου" και θα καταφέρει σιγά-σιγά να αλλάξει όντως το επίπεδό του την εφετινή σεζόν και θα αρχίσει να παίρνει νίκες και στα "μεγάλα" παιχνίδια με τους Big-5.
Ο "Μάου" κι ο Αλεξανδρόπουλος
Για φινάλε 1-2 πράγματα: Ρωτάει πολύς κόσμος "μα πως είναι δυνατόν να παίζει συνέχεια τις τελευταίες εβδομάδες βασικός ο Μαουρίσιο κι όχι ο Αλεξανδρόπουλος;". Το γεγονός ότι ο Σωτήρης βγάζει διπλάσια ένταση κι ενέργεια στο παιχνίδι του σε σχέση με τον Βραζιλιάνο, δεν νομίζω ότι αμφισβητείται από κανέναν. Την πίεση προς τον αντίπαλο ωστόσο, δεν τη προκαλείς μόνο με τα τρεξίματα στη μεσαία γραμμή.
Σαφώς και είναι υπέρ-απαραίτητα τα τρεξίματα στη ροή ενός αγώνα, όμως ακόμη πιο σημαντικές για να επιβάλεις ασφυξία είναι οι ανακτήσεις των κατοχών κι ο έλεγχος του παιχνιδιού. Και σ’ αυτόν τον τομέα ο "Μάου", λόγω παραστάσεων, εμπειρίας, οξυδέρκειας και τοποθετήσεων είναι... μανούλα και ίσως ο καλύτερος παίκτης του Παναθηναϊκού. Κι γι’ αυτό και τον εδραίωσε ο Γιοβάνοβιτς στην ενδεκάδα τον τελευταίο μήνα. Αρκεί να υπάρχει βεβαίως ισορροπία...
Δεν το συζητάμε πως ο Αλεξανδρόπουλος είναι ο χαφ του μέλλοντος στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όμως για να φτάσει να παίζει... 24/7 στην ενδεκάδα, θα πρέπει να διορθώσει κι αρκετά πράγματα κυρίως στον έλεγχο της μπάλας όταν ξεκινά τις κάθετες επελάσεις του και στις τελικές αποφάσεις του.
