Πολλά θα ειπωθούν και άλλα τόσα θα γραφτούν μετά το νέο σοκ που υπέστη ο Ολυμπιακός στο Φάληρο, αυτή την φορά από τον ΠΑΣ Γιάννινα. Όμως για ό,τι συμβαίνει τώρα οι ρίζες βρίσκονται πάντα στο πριν. Και ο Ολυμπιακός βρίσκεται ενώπιον των επιλογών που προηγήθηκαν πριν ξεκινήσει η φετινή σεζόν.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι πριν συνεχίσουμε. Οι υπερβολές δεν ήταν ποτέ σύμμαχος μου. Ούτε στα ωραία, ούτε στα στραβά. Όποιος λοιπόν μπήκε στον κόπο να κλικάρει το συγκεκριμένο κείμενο περιμένοντας ουρλιαχτά, αναθεματισμούς και "αίμα", μπορεί να τώρα να σταματήσει να διαβάζει. Αυτό που ακολουθεί είναι μια παραβολή γεγονότων και όχι υποθέσεων, που σύμφωνα με την γνώμη του υπογράφοντος έχουν φέρει τον Ολυμπιακό σε δυσχερή θέση την δεδομένη χρονική στιγμή.

Συνεχίζουμε. Ο Ολυμπιακός λοιπόν το περασμένο καλοκαίρι αποφάσισε μια αλλαγή τακτικής σε πρόσωπα και καταστάσεις. Και χρησιμοποιώ την λέξη "Ολυμπιακός" διότι στον σχεδιασμό της ομάδας άπαντες συμμετέχουν και συναποφασίζουν. Πρόεδρος, διευθυντικά στελέχη, τεχνικό τιμ. Όλοι μαζί. Επομένως και όλοι μαζί έχουν μερίδιο στην επιτυχία ή την αποτυχία. Ο καθένας το δικό του ποσοστό. Το τι αναλογεί στον καθένα είναι υποκειμενικό και έγκειται στην κρίση του καθενός.

Ξεκινώντας από τις αποχωρήσεις, άλλες έγιναν με αφορμή εξαιρετικές οικονομικές προσφορές (Μανωλάς, Σάμαρης), άλλες εξαιτίας επιθυμίας του Μίτσελ και κάποιες λόγω συνθηκών (η Άρσεναλ δεν έδινε τον Κάμπελ). Το μέχρι στιγμής δείγμα μαρτυράει πως σε ορισμένες περιπτώσεις δεν υπήρξαν ικανοί αντικαταστάτες.

Μεγαλύτερο πρόβλημα μοιάζουν οι υποθέσεις αντί - Μανωλά και αντί - Κάμπελ. Μην κολλήσουμε στα ονόματα που ήρθαν να τους αντικαταστήσουν αλλά στα χαρακτηριστικά. Μποτία, Αμπιντάλ και Αυλωνίτης έχουν ένα κοινό γνώρισμα: δεν είναι γρήγοροι, δεν έχουν έκρηξη, δεν μπορούν να αμυνθούν αποτελεσματικά σε ανοιχτούς χώρους. Αυτό δηλαδή που έκανε ο Μανωλάς και "κατάπινε" τους αντιπάλους του.

Ο Ολυμπιακός έπαιζε ανοιχτό, επιθετικό ποδόσφαιρο και δεν ανησυχούσε για τις κόντρες. Τώρα τρέμει το φυλλοκάρδι του. Λάθος του Μίτσελ η επιλογή σε χαρακτηριστικά (επιμένω, μην κολλάμε σε ονόματα), λάθος και της διοίκησης που έπρεπε να αναρωτηθεί αν οι συγκεκριμένοι παίκτες αρκούν ή χρειάζεται κάτι καλύτερο.

Καρμπόν και η υπόθεση αντικαταστάτη του Κάμπελ. Κανείς (Γκαζαριάν, Ντοσεβί, Ντουρμάζ) δεν έχει την τακτική του παιδεία, κανείς δεν μπορεί να παίξει σωστά με ανάποδο πόδι, να δημιουργήσει ή να εκτελέσει όπως ο Κοσταρικανός. Ο Μαζουακού που ήρθε αντί του Χολέμπας δείχνει να έχει όλα τα φόντα να γίνει πολύ καλύτερος από τον προκάτοχο του, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αυτή είναι η ΜΟΛΙΣ ΔΕΥΤΕΡΗ χρονιά που ο Γαλλοαφρικανός παίζει σε υψηλό επίπεδο.

Επίσης ο Μιλιβόγεβιτς έχει καλύψει επαρκώς το κενό του Σάμαρη, επομένως ούτε εδώ υπάρχει θέμα. Ο Αφελάι είναι ποιοτικός παίκτης, έχει ορισμένα καλά παιχνίδια αλλά και ορισμένα που κινήθηκε στα ρηχά. Φυσιολογικό να μην έχει σταθερότητα σε σερί παρουσίες, μετά από δύο χρόνια αποχής. Ο Ολλανδός πάντως έχει δεδομένες ικανότητες και μόνο καλύτερος μπορεί να παρουσιαστεί στην συνέχεια.

Λάθος, αποδεικνύεται το "ποντάρισμα" των Πειραιωτών στον Μήτρογλου. Όχι γιατί ξαφνικά ο Κώστας έγινε κακός παίκτης. Αλλά γιατί προερχόταν από μακρά αποχή και επί της ουσίας ήταν άγνωστο πόσο διάστημα θα χρειαστεί για να επανέλθει στα γνωστά του στάνταρ.

Έχω γράψει επανειλημμένως πως στην αρχή της σεζόν απαραίτητο είναι μόνο το αποτέλεσμα. Όχι το θέαμα. Και από το ξεκίνημα της χρονιάς ο Ολυμπιακός προσπαθεί σε κάθε παιχνίδι έχοντας ουσιαστικά εκτός κάδρου τον βασικό του επιθετικό. Μπορεί ο Μήτρογλου έως το τέλος της περιόδου να κάνει 15 γκολ. Αν όμως ο Ολυμπιακός έχει βρεθεί εκτός στόχων, τι να το κάνεις;

Θάμπωσε το Champions League

Δεν διαφωνώ καθόλου πως ο Ολυμπιακός οφείλει να προσπαθεί διαρκώς να ανεβάζει το επίπεδο του ευρωπαϊκά. Όχι όμως εις βάρος της διατήρησης των κεκτημένων στην Ελλάδα. Εδώ την πάτησε και ο Μίτσελ. "Πέρσι δεν μας περίμεναν στο Champions League, τώρα μας ξέρουν. Επομένως πρέπει να αλλάξουμε πράγματα στο παιχνίδι μας", μας είχε πει χαρακτηριστικά ο Ισπανός τεχνικός το καλοκαίρι στην Αυστρία. Πολύ σωστό ως σκέψη και στην θεωρία. Στην πράξη όμως γύρισε μπούμερανγκ.

Ο Μίτσελ άλλαξε την τακτική των "ερυθρολεύκων" προς χάριν της Ευρώπης, όμως αυτό δημιούργησε σοβαρό πρόβλημα στα ματς εντός συνόρων. Με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να παρουσιάζεται εξαιρετικά προβλέψιμος και ο οποιοσδήποτε να τον αντιμετωπίζει με μια διπλή ζώνη άμυνας, "κόβοντας" τον στην μέση. Λογικό αφού δεν υπάρχει κάθετο παιχνίδι στην επίθεση, ενώ οι Μαζουακού και Ελαμπντελαουί επιθετικά μοιάζουν πιο ποιοτικοί από τους αντίστοιχους εξτρέμ.

Ναι μεν, αλλά...

Σωστή, ολόσωστη η επιθυμία του Ολυμπιακού να βρει παίκτες νεαρούς με ικανότητες που υπόσχονται σπουδαία πράγματα στο μέλλον και ανάλογη μεταπωλητική αξία. Με μια ένσταση. Δεν γίνεται πριν καλά καλά παίξουν με τον Ολυμπιακό, πριν καν πάρουν μια πρόκριση στην Ευρώπη ή ένα πρωτάθλημα στην Ελλάδα, να ονειρεύονται μεταγραφές σε Ιταλία, Αγγλία, Ισπανία.

Να βλέπουν τον Ολυμπιακό ως ευκαιρία να αναδειχθούν και να κάνουν εν ευθέτω χρόνω το βήμα παραπάνω, καλώς. Όχι όμως να βάζουν το "εγώ" τους πάνω από την ομάδα, να ψάχνουν την προσωπική προβολή και να "συγκινούνται" μόνο στην Ευρώπη γιατί ξέρουν ότι τους βλέπουν εκατομμύρια ζευγάρια μάτια. Εδώ κάποιος πρέπει να επέμβει και να τους δώσει να καταλάβουν που βρίσκονται...

Ακόμη δυσκολότερο το ψυχολογικό... ντεφορμάρισμα

Μεγαλύτερο από το αγωνιστικό έμοιαζε το ψυχολογικό πρόβλημα των παικτών του Ολυμπιακού κόντρα στον ΠΑΣ. Έκανε μπαμ. Θολωμένο μυαλό σε φάσεις ρουτίνας, βαριά πόδια, μεγάλο άγχος. Και όπως είπε δύο - τρεις φορές ο Μίτσελ στην συνέντευξη Τύπου, είναι - και πραγματικά είναι - απίστευτο να προηγείσαι με 2-1 στο σκορ και στο 88ο λεπτό να δέχεσαι σε αντεπίθεση το 2-2!

Ούτε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν λειτουργούσε τους παίκτες του Ολυμπιακού. Σε μια βραδιά που τους έβγαινε η ψυχή και είχαν ανατρέψει το εις βάρος τους 0-1, αντί να κοιτάξουν να τελειώσει νικηφόρα το 90λεπτο και να πάρουν το τρίποντο, έψαχναν τρίτο γκολ...

Το πιο ανησυχητικό είναι πως η ομάδα δεν βγάζει σύμπνοια στο γήπεδο. Αν υπάρχει θέμα στα αποδυτήρια πρέπει να τελειώσει άμεσα. Και η διοίκηση του Ολυμπιακού να τους δώσει να καταλάβουν πως δεν υπάρχει χώρος για τέτοιες ιστορίες.

Ο Ντομίνγκες είναι κακόκεφος τον τελευταίο μήνα, ο Μανιάτης μέσα στη μουρμούρα, ο Αμπιντάλ... αλλού, ο Μήτρογλου "χαμένος". Αν δεν υπάρξει συνολική προσπάθεια και διάθεση από τον κάθε παίκτη να παλέψει για τον διπλανό του, ο... Μαραντόνα να έρθει τον Γενάρη, τίποτα δεν αλλάζει.

Να ξεσπάσει πριν... σπάσει

Ο Ολυμπιακός λοιπόν βρίσκεται σε οριακό σημείο, όσον αφορά τους φετινούς του στόχους. Και όσο εκνευριστικό και αν ακούγεται σε αυτούς που "βράζουν", η χρονιά μπορεί ακόμη να σωθεί. Χρειάζεται όμως ένα ξέσπασμα διαρκείας. Αγωνιστικά με κάποιες σερί νίκες, αρχής γενομένης από το ματς της Τρίτης με την Μάλμε.

Εντός τειχών Ρέντη με ξεκάθαρα λόγια ανάμεσα σε Μίτσελ και ποδοσφαιριστές. Και ένα... διοικητικό ξέσπασμα τον Γενάρη με προσθήκες 2-3 παικτών που θα έρθουν και με το καλημέρα θα κάνουν την διαφορά. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης και οι συνεργάτες του γνωρίζουν καλά που έχουν γίνει λάθη και τι χρειάζεται να συμβεί από εδώ και πέρα.

Το ζήτημα για τον Ολυμπιακό δεν (θα πρέπει να) είναι αν θα χάσει το φετινό πρωτάθλημα. Αλίμονο αν μια ομάδα όπως οι "ερυθρόλευκοι", που έχουν επιζήσει από την λαίλαπα της δεκαετίας 1988 - 1997 (για όσους θυμούνται και δεν ανακάλυψαν το ποδόσφαιρο από το 1997 και μετά...), εξαρτιόταν από έναν (1) κερδισμένο ή χαμένο τίτλο.

Αυτό που χρειάζεται είναι μια επανεξέταση των προτεραιοτήτων και του τρόπου που μπορεί ο Ολυμπιακός να εκπληρώσει τους στόχους του. Ορθολογικά και με βάση τις ανάγκες της ομάδας. Τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους.