Παρελθέτω από του Παναθηναϊκού το ποτήριον τούτο
Χάνοντας στο Μόναχο, και ιδίως με τον τρόπο που αυτό συνέβη, ο Παναθηναϊκός ξόδεψε μια σπάνια ευκαιρία για επανεκκίνηση και ο Γιάννης Ζωιτός γράφει για το συνεχιζόμενο βασανιστήριο που τον ποτίζει δηλητήριο.
Η ένατη ήττα του Παναθηναϊκού στην εφετινή Euroleague, από την Μπάγερν στο Μόναχο στο τέλος άλλης μιας διπλής αγωνιστικής, δεν έμοιαζε με καμιά από τις προηγούμενες οκτώ. Ομολογουμένως τις δύο εξ αυτών θα 'ταν εφικτό να τις έχει αποφύγει, καθώς από την Μπασκόνια (εκτός) και την Ούνικς (εντός) έχασε στο σουτ - που πήρε και δεν έβαλε ο Ιωάννης Παπαπέτρου. Τούτη τη φορά το σίδερο τραντάχτηκε από τη μακρινή προσπάθεια του Ντάριλ Μέικον στα 9'' για τη λήξη και όχι του (πιο εύστοχου) αρχηγού, των 17 πόντων με 7/11.
Θεωρητικά το επεισόδιο έπαιξε σε επανάληψη, μια μεταμεσονύκτια (ή μη) τακτική που εφαρμόζεται κατά κόρον στην ελληνική τηλεόραση. Πρακτικά οι Πράσινοι δεν είχαν μπει ποτέ, από την αρχή της χρονιάς, στη θέση να κουμαντάρουν τόσο καλά ένα παιχνίδι και δη εκτός έδρας βλέποντας ένα φρέσκο επεισόδιο της εβδομαδιαίας δραματικής σειράς. Αντιθέτως τους έβγαινε η γλώσσα από το τρέξιμο στο κυνηγητό για να προλάβουν μήπως καλύψουν την εκάστοτε απόσταση. Σαν εκείνο το σπριντ απόγνωσης στο Τελ Αβίβ. Δίχως φυσικά ουσιαστικό αντίκρισμα.
Ο αγώνας στο Audi Dome ήταν ο πρώτος που έφεραν στα μέτρα τους. Ραμμένος με υλικό πρώτης ποιότητας, εγγλέζικο ύφασμα που 'λέγαν τα παλιά τα χρόνια, και μεζούρα που δεν έχανε εκατοστό έτσι ώστε να πανηγυρίσουν μια νίκη διπλής αξίας, καθώς πλην της βελτίωσης του αρνητικού ρεκόρ που κουβαλούσαν ήδη θα έφτιαχναν ψυχολογία για την πρώτη μάχη "αιωνίων" που ακολουθεί τη Δευτέρα στο ΣΕΦ.
Το +9 (από το 70-61) ως το 34'30'' αντανακλούσε την ωριμότητα και τη συνέπεια στην απόδοση μιας ομάδας που ναι μεν παρουσιάζει μέχρι τώρα αναγνωρισμένα δομικά προβλήματα, τα οποία πλέον αποδέχεται, αλλά ταυτόχρονα ενεργοποιεί την κατάλληλη φόρμουλα διαχείρισης όλων αυτών των ελαττωμάτων της. Ακόμη και στο 76-72 του 37'30'', όταν δηλαδή ο Παπαγιάννης κάρφωσε με αρχοντιά στο καλάθι της Μπάγερν, ο Παναθηναϊκός άπλωνε τη μεστότητα που απαιτούσε η περίσταση. Δεν είχε πτοηθεί από καμία αντεπίθεση των γηπεδούχων, ούτε έδειχνε να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του.
Με περισσότερα σωστά και πολύ λιγότερα λάθη στη διάρκεια της αναμέτρησης, με καλό διάβασμα των καταστάσεων που έφερε υψηλά ποσοστά στα σουτ, με ψυχραιμία και ζυγισμένες αποστάσεις όταν γυρνούσε η μπάλα, οι Πρωταθλητές έσφιγγαν λεπτό προς λεπτό τη θηλιά στον λαιμό των αντιπάλων τους.
Όντως η (περιφερειακή) άμυνα είχε πληγωθεί κάμποσο από τους πόντους του Χίλιαρντ. Ωστόσο προσαρμοσμένη απόλυτα στο παιχνίδι του Λούσιτς, είχε αφαιρέσει από την Μπάγερν τον βασικό άξονα εκτέλεσης των περισσότερων συστημάτων της, την ίδια ώρα που, με εξασφαλισμένο το αμυντικό ριμπάουντ, αποτρέπονταν οι δεύτερες ευκαιρίες και έβγαιναν από την εξίσωση οι Χάντερ-Ρούμπιτ.
Ο Δημήτρης Πρίφτης ήταν φανερό πως είχε διαλέξει να πάει με τους δέκα παίκτες που θα έχει διαθέσιμους στο Φάληρο. Πρόβα τζενεράλε πριν από την πρώτη μεγάλη μάχη και κριτή των πάντων. Ούτε τον Φέρελ σήκωσε από τον πάγκο ούτε τον Φλόιντ. Δεν κρίθηκε απαραίτητο. Και δεν ήταν.
Άλλωστε ο Πέρι δεν βιαζόταν και παρά τα φάουλ του ήταν σχετικώς ωφέλιμος όσο έπαιξε, όπως ο Μποχωρίδης, ο Μέικον δεν ξέχναγε να δει τον ελεύθερο συμπαίκτη του φτάνοντας τις 6 ασίστ (επίδοση-ατομικό ρεκόρ), ο Νέντοβιτς παρά τα αρχικά λάθη έβαζε τα χέρια του στην άμυνα και πηδούσε σε ριμπάουντ για να σπρώξει μια μπάλα σε συμπαίκτη, ο Σαντ-Ρος, ο Έβανς και ο Κασελάκης κέρδιζαν προσωπικές μονομαχίες και ο Παπαπέτρου ευστοχούσε με κάθε τρόπο.
Ο Παναθηναϊκός ήταν πιο ισορροπημένος από κάθε προηγούμενη φορά, εξαιρώντας το αλλοπρόσαλλο ματς με την Εφές, και κυρίως πεισμωμένος ν’ αποδείξει ότι δεν πρόκειται να πάει σαν πρόβατο στη σφαγή στον ιερό βωμό του μεγάλου αντιπάλου του.
Να 'χε έξτρα κίνητρο το πράσινο σύνολο; Ποιος βάζει το χέρι του στη φωτιά; Συμπωματικά ή όχι, εμφάνισε σφυγμό, έβγαλε ένταση, πορεύτηκε με καθοδήγηση πυξίδας που δεν χάνει μοίρα,ακολουθώντας ξεκάθαρη κατεύθυνση με στόχο να φτάσει στον τελικό προορισμό του.
Πιθανόν τον βόλεψε ο αντίπαλος. Ο Αντρέα Τρινκέρι δεν έχει μοιράσει επ' ακριβώς τους ρόλους και η Μπάγερν στερείται της περυσινής ευστάθειας, παρά τις μεγάλες εντός έδρας νίκες επί Μιλάνο και Φενέρμπαχτσε. Σημασία, σε κάθε περίπτωση, είχε ότι η ελληνική ομάδα κατάφερνε να ορίζει τη μοίρα του αγώνα έχοντας παίξει με τρόπο που φέρνει διαδοχικές επιτυχίες και όχι κάποιες σπάνιες βραδιές ανάμεσα σε τόσες άλλες κακές.
Την απάντηση για το τι ακριβώς συνέβη επιδρώντας τόσο αρνητικά στο τελευταίο δίλεπτο του αγώνα θα το βρει κανείς στο... όπου ο εφετινός Παναθηναϊκός και η μοίρα του. Διότι, αν ένα πράγμα πάει στραβά, θα πάνε κι όλα τα υπόλοιπα. Μοιρολατρικό ακούγεται.
Στο Μόναχο ήταν μια πραγματικότητα. Χάθηκε ένα κομβικό αμυντικό ριμπάουντ, δεν υπήρχε δικαίωμα για challenge για 6 δεύτερα στη φάση με τον Χάντερ, αμέσως μετά έγινε ένα αβίαστο λάθος, κατόπιν ξοδεύτηκαν οι δύο κρισιμότερες βολές του αγώνα από παίκτη που δεν αστοχεί, στην επόμενη φάση δεν βγήκε η άμυνα που έπρεπε, ενώ για το οδυνηρό φινάλε έμειναν το σουτ της ανατροπής που βρήκε στη στεφάνη και η τελευταία επίθεση που έμοιαζε με απονενοημένο διάβημα.
Λογικό ήταν ο Πρίφτης να δηλώσει "στεναχωρημένος που δεν πήραμε και την νίκη γι' αυτή την προσπάθεια που κάναμε". Καταλάβαινε πολύ καλά ότι η ευκαιρία πέταξε σε μια βραδιά που η ομάδα του είχε αποδώσει κοντά στα στάνταρ. Ο Παναθηναϊκός βιώνει πια το "παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο", διότι το μαρτύριό του στη μεγάλη διοργάνωση είναι το ίδιο σαδιστικά μονότονο.
