Είναι προφανές ότι τα ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, στην Ελλάδα, είναι ιδιαίτερα παιχνίδια, που δεν μοιάζουν με τα άλλα. Γι αυτό άλλωστε και μετράει περισσότερο ο τρόπος που φεύγουν οι δυο ομάδες από αυτά, παρά το πώς πάνε για να τα παίξουν. Υπό αυτή την έννοια, ο ημιτελικός της Δευτέρας, δεν μας πρόσφερε κάτι αναπάντεχο, ούτε μας έκανε σοφότερους.

Είναι εξίσου προφανές, ότι το ΟΑΚΑ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην μεταμόρφωση του Παναθηναϊκού και την παραμόρφωση του Ολυμπιακού, σε σχέση με τις προηγούμενες εμφανίσεις τους.

Το ένα κεφάλαιο λοιπόν είναι αυτό που έγινε. Το άλλο είναι πώς θα αξιολογήσει η κάθε ομάδα αυτό που έγινε. Ο κίνδυνος παρερμηνείας, είναι μεγάλος. Για να μην πούμε ότι για το νικητή είναι μεγαλύτερος, από τον χαμένο.

Στο… κόκκινο

Ο Παναθηναϊκός, έφυγε λοιπόν δίκαια θριαμβευτής, με το 15ο κύπελλο στο τσεπάκι του, με δεδομένο ότι οι υπέρ του πιθανότητες του έναντι του Άρη, στον τελικό της 9ης Φεβρουαρίου στο Ηράκλειο, είναι συντριπτικές.

Έφυγε επίσης με την ικανοποίηση ότι πήρε αυτό που ήθελε γιατί έπαιξε ακριβώς όπως έπρεπε για να το καταφέρει έχοντας απέναντί του τον συγκεκριμένο αντίπαλο. Το «πώς» και το «γιατί» έχουν ήδη αναλυθεί επαρκώς με τις ειδικές αναφορές στην επιβολή του αργού ρυθμού και του χαμηλού σκορ, στην κλειστή άμυνα με αιχμή το μαρκάρισμα του Σπανούλη από τον Γκιστ, στην επιλογή επιθέσεων «ένας εναντίον ενός» που του απέφεραν μεν λιγότερες ασίστ (9 έναντι 17), αλλά και περισσότερες βολές (19/28 έναντι 7/9) και στην κυριαρχία των ριμπάουντ (42 με 15 επιθετικά, έναντι 27).

Συν τοις άλλοις, οι νταμπλούχοι της περσινής σεζόν, πρόσφεραν μια μεγάλη χαρά στον κόσμο τους, που ήταν φανερά ανήσυχος με την συμπεριφορά τους στην πρώτη φάση της Euroleague. Του έδωσαν και μια υπόσχεση ταυτόχρονα: ότι μπορούν και καλύτερα.

Βέβαια, πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει μια παγίδα που κρύβεται πίσω από το μεθύσι της (κάθε τέτοιας νίκης) νίκης, ειδικά σε μια τόσο μακριά σεζόν, με τους βασικότερους στόχους να είναι ακόμη μπροστά.

Αυτό που επιβεβαιώθηκε, είναι ότι ο Παναθηναϊκός, όταν φτάνει στο σημείο να παίξει τόσο μεγάλα ματς, έχει και το ειδικό βάρος και την τεχνογνωσία αλλά και τον χαρακτήρα να τα συναντήσει κατά πρόσωπο (ανφάς. Το θέμα είναι να φτάσει στο σημείο να τα παίξει.

Στην Ελλάδα, αυτά είναι μετρημένα. Ή πιο συγκεκριμένα: είναι εκείνα εναντίον του Ολυμπιακού.

Στην Ευρώπη, ειδικά έτσι όπως διαμορφώθηκε ο όμιλος της φωτιάς που συμμετέχει , τέτοια θα έχει να παίξει 14 και κάθε εβδομάδα. Θα αντέξει να τα παίξει όλα αυτά στο ...κόκκινο; Γιατί, επειδή νίκησε το (ειδικό αυτό) ντέρμπι δεν σημαίνει ότι λύθηκαν σε μια νύχτα τα προβλήματα που είχαν εντοπιστεί και τον εμπόδιζαν να δείξει ένα καλύτερο πρόσωπο. Εξακολουθεί να ψάχνει τρυκ για να λύσει το θέμα στην οργάνωση, εξακολουθεί να επιστρατεύει ορισμένους τραυματίες να επιστρέψουν νωρίτερα, χωρίς να τους δώσει χρόνο να συνέλθουν 100%. Εξακολουθεί να υστερεί σε ταχύτητα ποδιών, ειδικά σε ματς που δεν μπορεί να φρενάρει τον ρυθμό τους, όπως έκανε με τον Ολυμπιακό.

Το... προφίλ

Από την άλλη είναι ο Ολυμπιακός. Το πρόβλημά του δεν είναι ότι έχασε ένα ματς. Κάποια στιγμή θα έχανε. Είναι όμως ότι έχασε το συγκεκριμένο και έτσι όπως το έχασε. Είναι η αίσθηση ότι μετά το περσινό repeat στην Euroleague, τείνει να μείνει σε ένα ευρωπαϊκό προφίλ και δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις ξεχωριστές καταστάσεις που διαμορφώνονται πριν, κατά την διάρκεια και μετά τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Λες και χάνει το μυαλό του, πριν κατέβει στο παρκέ.

Ακόμη κι αν πραγματικά νιώθει τα παράπονα που εξέφρασε για την διαιτησία, πάντα θα υπάρχουν φάσεις που θα του θυμίζουν να τα βάλει πρώτα με τον εαυτό του. Φάσεις στις οποίες η μπάλα έφευγε μέσα από τα χέρια των παικτών του χωρίς πίεση, ή καταστάσεις επιθετικού transition που είχε την ευκαιρία να τελειώσει και πνίγηκε σε μια κουταλιά νερό. Πίστευε ότι είναι ανώτερος, ίσως περισσότερο από όσο έπρεπε. Κι από τη στιγμή που δεν κατάφερε να επιβάλει το δικό του ρυθμό, ούτε προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα, το πλήρωσε. Ήρθε στην επιφάνεια και μια παράμετρος που την ξέραμε από την αρχή της σεζόν: από τους 8 νεοαποκτηθέντες παίκτες του , μόνο ο Μπέγκιτς έχει ξαναπαίξει στο ψηλότερο επίπεδο και σε τόσο μεγάλα ντέρμπι. Φυσικά όλα τα παιχνίδια του ΤΟΡ16 είναι καθοριστικά. Όμως για την αφεντιά του και την ψυχοσύνθεσή του, πιο μεγάλο ενδιαφέρον απ' όλα, θα έχουν τα δυο που θα παίξει με τον Παναθηναϊκό. Για όλους τους παραπάνω λόγους.