Δεν χρειάζεται να δει κανείς ολόκληρο το παιχνίδι του Παναθηναϊκού στο Τελ Αβίβ για να καταλήξει ή να επιβεβαιώσει ορισμένα συμπεράσματα. Αρκεί κάποιος να κόψει μόνο δυο φάσεις, μια της άμυνας και μία της επίθεσης και θα τα καταλάβει όλα.

Η μία, της άμυνας, είναι εκείνη που ξαφνικά, σε μια σετ επίθεση της Μακάμπι (όχι σε αιφνιδιασμό, μετά από ένα pick και δύο πάσες, τρεις παίκτες της Μακάμπι φτάνουν, χωρίς αντίσταση, μέσα στην ρακέτα του Παναθηναϊκού, με μοναδικό εμπόδιο να τους χωρίζει από το καλάθι, στον Στεφάν Λάσμε. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο Γκαμπονέζος πρόλαβε να κατεβάσει το χέρι του και να διώξει την μπάλα την ώρα που ο επιθετικός άρχισε να ανεβαίνει.

Η δεύτερη, της επίθεσης, εξελίχθηκε στο high post. Ο Διαμαντίδης πήρε το pick και ξαφνικά η άμυνα των Ισραηλινών έκανε αλλαγή για να το αντιμετωπίσει. Ο παίκτης που κλήθηκε να βγει για να μαρκάρει τον αρχηγό ήταν ο Σχορτσανίτης. Η φάση δεν είχε την προσδοκώμενη κατάληξη. Ούτε ένας εναντίον ενός, ούτε κίνηση που θα ανάγκαζε την άμυνα να μετακινηθεί, να αρχίσει τις περιστροφές, οι οποίες με τη σειρά τους θα έφερναν γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας για αναζήτηση της έξτρα πάσας. Το κακό ήταν ότι το σκηνικό επαναλήφθηκε, με τους ίδιους πρωταγωνιστές, κάτι που σημαίνει ότι ήταν μια ενσυνείδητη επιλογή από τον Μπλατ.

Κοινός παρονομαστής και των δυο αυτών φάσεων ότι τα πόδια των παικτών της Μακάμπι έδειχναν να κινούνται πιο γρήγορα από εκείνα των περισσότερων αντιπάλων τους.

Κακά τα ψέματα, στο Τελ Αβίβ, ο Παναθηναϊκός δεν παρουσίασε την παραμικρή βελτίωση. Η εικόνα του και η μορφή του ματς ήταν ίδια και απαράλλαχτη με τα προηγούμενα ευρωπαϊκά, που ήταν ι με αντιπάλους μικρότερης εμβέλειας:

Δεν ήταν αυτός που είχε τον κυρίαρχο ρόλο και καθόριζε τον ρυθμό του αγώνα, αλλά αυτός που ακολουθούσε και προσπαθούσε να αντιδράσει στο σκοπό που «σφύριζε» ο αντίπαλος. Δεν ήταν στο “act” αλλά στο “react”. Απόδειξη ότι με εξαίρεση το αλλόκοτο παιχνίδι με την Λαμποράλ, στα υπόλοιπα κυνηγούσε να «κλέψει» τη νίκη, με ανατροπή, στο τέλος.

Ειδικά την Μακάμπι, δεν την προβλημάτισε καθόλου. Το σκορ και η διαφορά δεν πήγαν τόσο ψηλά για τον απλούστατο λόγο ότι έγιναν λίγες επιθέσεις.

Δεν θέλω να σκέφτομαι ποια θα ήταν η εξέλιξη αν δεν υπήρχαν τα 6 κοψίματα του συγκινητικού Λάσμε. Ήταν στιγμές που θύμισε τον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού, τον Ρομπέρτο, στο πρόσφατο ματς με την Μπενφίκα για το Champions League. Όποιος ήθελε, με μια προσποίηση ή μια αλλαγή κατεύθυνσης, έμπαινε στην ρακέτα , όποιος ήθελε πάσαρε στον παρακείμενο ψηλό. Ή αν δεν κατάφερναν οι «πράσινοι» να μαζέψουν 18 επιθετικά ριμπάουντ που αφενός τους έδωσαν δεύτερη και τρίτη κατοχή στην ίδια επίθεση και αφετέρου δεν άφησαν την Μακάμπι να τρέξει.

Συγκριτικά, η πιο συνεπής επιθετική απειλή προς την αντίπαλη άμυνα ήταν οι απομονώσεις του Παππά. Ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να δείχνει ότι δεν είναι καλά. Κανείς όμως δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι δεν μάχεται. Από την άλλη ,δεν ξέρει τι να περιμένει από σημαντικούς παίκτες.

Ο Μπατίστ, αυτή την εποχή (;) δεν μπορεί να ακολουθήσει. Ο Κάρι , ενώ στο ελληνικό πρωτάθλημα βρίσκει σουτ , στην Euroleague δεν βρίσκει ζωτικό χώρο να αναπνεύσει. Μπορεί άραγε να ανταποκριθεί στην ταχύτητα που απαιτεί αυτό το επίπεδο; Η χρησιμοποίηση του Μαυροκεφαλίδη, δείχνει ότι μέχρι στιγμής δεν έχει πείσει τον προπονητή του.

Για τον Διαμαντίδη ισχύει αυτό που συζητούσαμε και στο live: Δεν έχει την φρεσκάδα του παρελθόντος και αυτό είναι φυσικό. Δεν μπορεί να τα κάνει όλα (άμυνα, οργάνωση, εκτέλεση) παίζοντας τόσο πολύ. Τα χρόνια έχουν περάσει. Είναι κρίσιμη απόφαση το πότε θα πρέπει η ομάδα να αρχίσει την διαδικασία απογαλακτισμού από την ισχυρή προσωπικότητά του. Δύσκολο να αρχίσει από φέτος, όσο δεν υπάρχει κλασσικός πλει μέικερ και ο Ούκιτς ψάχνεται.

Όλα αυτά είναι σημαντικά ζητήματα που ζητάνε λύση για να μην κακοφορμίσουν. Μέχρι όμως αυτή (η λύση) να βρεθεί και να ξεκινήσει η αναρρίχηση, τόσο θα αποκτάει μεγαλύτερη αξία το «διπλό» μέσα στον Ερυθρό Αστέρα, αν φτάσουμε στο σημείο να συζητάμε για την υπόθεση πρόκριση. Ο δεύτερος γύρος που συνοδεύεται από την επιστροφή στο ΟΑΚΑ, με πρώτο αντίπαλο την Λιέτουβος Ρίτας, μοιάζει με ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.