Μέσα στην υπερβολή και την ( προεδρική αδεία) αυθάδειά της, η δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου , η οποία έκλεισε τον πράσινο κύκλο στο φετινό ΤΟΡ16 και άνοιξε τον «πόλεμο των δέκα ημερών» με στόχο την πρόκριση στο φάϊναλ φορ του Μιλάνου, κρύβει μια αλήθεια:

Όποια από τις δυο σπουδαίες αλλά και ιστορικές ομάδες ( Ρεάλ Μαδρίτης ή ΤΣΣΚΑ) βρεθεί στο δρόμο του Παναθηναϊκού στα πλει οφ, θα έχει μεν το πλεονέκτημα της έδρας ,αλλά κυρίως θα έχει τον... φόβο του. "Σεβασμό" θα ακούσουμε να τον αποκαλούν, ο Πάμπλο Λάσο και τον Ρούντι Φερνάντεθ, αν πρόκειται για την Ρεαλ Μαδρίτης ή ο Ετόρε Μεσίνα και ο Νέναντ Κρίστιτς , εάν γίνει το "μπαμ" στο Κάουνας και προκύψει ΤΣΣΚΑ.

Τον σεβασμό αυτό δεν προκαλεί μόνο το βάρος μιας φανέλας που… φορτώθηκε με έξι χρυσά αστέρια μέσα σε λιγότερο από μια 20ετία και ό,τι αυτό συνεπάγεται (τεχνογνωσία , συνολική εμπειρία του κλαμπ). Είναι ,κυρίως, η εικόνα μιας ομάδας που μπορεί να μην διαθέτει το ακριβότερο ρόστερ που είχε ποτέ, αλλά ξέρει να παλεύει στα ίσια και να πουλάει ακριβά το τομάρι της.

Το (απ)έδειξε, υπό παρόμοιες συνθήκες και πέρυσι. Τότε που έβγαλε την γλώσσα της φορτσάτης μέχρι τότε Μπαρτσελόνα, η οποία χρειάστηκε να επιστρατεύσει ζώνη και προσευχή για να βγει από τα σχοινιά και να πάει στο Λονδίνο. Το έδειξε και φέτος , με τον τρόπο που πολέμησε όλα της τα παιχνίδια, είτε τα νίκησε , είτε τα έχασε.

Γι όλους τους παραπάνω λόγους, είναι ξεκάθαρο πως αν ήταν στο χέρι τους, τόσο η Ρεαλ Μ., όσο και η ΤΣΣΚΑ θα απέφευγαν αυτό το κακό συναπάντημα με τις ελληνικές ομάδες που κρατάνε στα σκήπτρα την τελευταία τριετία και έχουν κατακτήσει τους πέντε από τους επτά τελευταίους τίτλους.

Από εκεί και πέρα, μακριά από τις σκοπιμότητες που εξυπηρετούσε η δήλωση Γιαννακόπουλου, η οποία προφανώς είχε σκοπό να μπολιάσει το Παναθηναϊκό περιβάλλον με πάθος και αυτοπεποίθηση, υπάρχει και η ρεαλιστική προσέγγιση.

Με βάση την εικόνα που έχουμε από τις μέχρι τώρα εμφανίσεις των ομάδων, το φαβορί δεν είναι οι «πράσινοι». Όχι μόνο γιατί ξεκινάνε αυτή την προσπάθεια με μειονέκτημα έδρας αλλά, κυρίως, γιατί περισσότερο η Ρεάλ Μαδρίτης και λιγότερο η ΤΣΣΚΑ έχουν δείξει μια ποιοτική υπεροχή που βασίζεται στα πανάκριβα ρόστερ με τις σημαντικές μπασκετικές προσωπικότητες και την αγωνιστική τους εικόνα.

Συν τοις άλλοις εκπροσωπούν άλλους 14 ευρωπαϊκούς τίτλους (8 η πολυνίκης Ρεάλ Μ. και 6 η ΤΣΣΚΑ), κάτι που σημαίνει ότι δεν αποτελούν άμαχο πληθυσμό, σε όλα τα επίπεδα. Και στο φινάλε είναι και πεισμωμένες γιατί ήταν οι δυο τελευταίοι φιναλίστ, που έχασαν, όπως έχασαν, το τρόπαιο από τον Ολυμπιακό του Ιβκοβιτς (2012) και του Μπαρτζώκα (2013).

Πριν από το ματς του ΣΕΦ, είχαμε εκφράσει την βεβαιότητα ότι η σημασία του ήταν πολλαπλάσια για τον Ολυμπιακό. Φάνηκε από τον τρόπο που πανηγύρισε μια νίκη, η οποία ήταν γι αυτόν αλλά και για τον εκτελεστή του τελευταίου τριπόντου, Βασίλη Σπανούλη, ήταν λυτρωτική.

Δεν είναι τόσο ότι νίκησε και πήρε την τρίτη θέση του ομίλου, είναι ότι κυρίως δεν έχασε για τέταρτη συνεχόμενη φορά και πρώτη για φέτος μέσα στην έδρα του από τον συγκεκριμένο αντίπαλο. Η νίκη του στο κεκλεισμένων των θυρών ΣΕΦ, την πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος, δεν είχε ιδιαίτερη βαρύτητα και είχε ήδη ξεχαστεί.

Κι αν εξετάσουμε το αποτέλεσμα με την στενόμυαλη λογική της αντιπαράθεσης, ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που έχασε την μεγάλη ευκαιρία να καταρρακώσει την ψυχολογία του «αιώνιου» αντίπαλού του,τόσο για την συνέχεια της Euroleague,όσο και ενόψει του ραντεβού τους στους τελικούς του πρωταθλήματος.

Από την άλλη, για να είμαστε ειλικρινείς, όπως το ματς του πρώτου γύρου στο ΟΑΚΑ γλίστρησε μέσα από τα χέρια του Ολυμπιακού, ο οποίος είχε το προβάδισμα αλλά αστόχησε σε πέντε σουτ στο τελευταίο δίλεπτο, έτσι ακριβώς γλίστρησε αυτό από τα χέρια του Παναθηναϊκού, Εξαιτίας ενός «μπλακ άουτ» στο τρίτο δεκάλεπτο και πολλών ασυνήθιστων λαθών στο κρίσιμο τελευταίο πεντάλεπτο.

Πάντως αν και στους τελικούς συνεχιστεί το φετινό μοτίβο, βάση του οποίου κάθε ομάδα προφυλάσσει την έδρα της (3-2 υπέρ του «τριφυλλιού ο ως τώρα απολογισμός ) οι «πράσινοι» που έχουν το πλεονέκτημα της σκληρότερης και άτρωτης έδρας στις συγκεκριμένες μονομαχίες, έχουν και το προβάδισμα.

Εννοείται πως αν το συγκεκριμένο ματς ήταν καθοριστικότερο , δηλαδή παιζόταν η πρόκριση, και χανόταν με αυτόν τον τρόπο, η συζήτηση θα ήταν τελείως διαφορετική. Δεν θα στεκόμασταν τόσο στην εξαιρετική συνολική εικόνα της ομάδας , ούτε στο μεγάλο κέρδος της εμφάνισης του Λουκά Μαυροκεφαλίδη, ο οποίος αρχίζει να ανταποδίδει την εμπιστοσύνη του νέου προπονητή του.

Δεν θα μιλούσαμε για …θεματάκια, αλλά για ζωτικά προβλήματα που έχουν να λύσουν ο Φρασκίσκος Αλβέρτης και οι συνεργάτες του. Το βασικότερο είναι τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ. Ο Ολυμπιακός δεν τα αξιοποίησε. Δεν είναι βέβαιο ότι η Ρεαλ Μ. ή η ΤΣΣΚΑ θα τα αφήσουν ατιμώρητα. Ένα άλλο, είναι πως όταν ο Παναθηναϊκός παρασύρθηκε από την λογική του run and gun, πήρε μεν εύκολα καλάθια, αλλά και την πλήρωσε γιατί βρέθηκε έξω από τα νερά του.

Και τέλος, δεν κομίζουμε γλαύκα εν Αθήναις, αν επαναλάβουμε πόσο σημαντικός είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης γι αυτή την ομάδα. Όχι τόσο για το σκοράρισμά του, αλλά για την ικανότητά του να αποφασίζει στα δύσκολα. Τα 5 λάθη του, ειδικά εκείνα τα ασυνήθιστα στο τελευταίο τρίλεπτο, προφανώς άγχωσαν και τους υπόλοιπους συμπαίκτες του.

Μόλις οριστικοποιηθεί το όνομα του αντιπάλου θα πούμε περισσότερα και πιο συγκεκριμένα. Πάντως αν είναι η Ρεαλ Μ., φέτος ο Παναθηναϊκός θα πάρει πάνω του την ευθύνη να της κόψει το δρόμο και να μην της δώσει την δυνατότητα να πάει να διεκδικήσει το ένατο τρόπαιο της ιστορίας της (πρώτο μετά το 1995) και να αυξήσει την διαφορά που την χωρίζει από τα δικά του έξη. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να συμφωνήσουμε φυσικά ότι: με ή χωρίς Ομπράντοβιτς το πράσινο όνειρο είναι κάποια στιγμή να την φτάσει και να την προσπεράσει στην κορυφή της λίστας.