Ο Παναθηναϊκός επιχείρησε να πάει κόντρα στο διαχρονικό «δις εξαμαρτείν» και το πλήρωσε. Για δεύτερη συνεχόμενη αγωνιστική προσπάθησε να «κλέψει» το ματς από τα χέρια του αντιπάλου...

Στο Βελιγράδι, κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα κατάφερε να πάρει πολλά , ενώ έδωσε λίγα. Στο Ηράκλειο, μάλλον πήρε αυτό που του άξιζε, με την εικόνα που έβγαλε στο παρκέ. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, το νικητήριο τρίποντο του Κροάτη Κρούνοσλαβ Σιμόν στην εκπνοή, «καπάκι» μετά την απίθανη τρίποντη ισοφάριση του Δημήτρη Διαμαντίδη, απέδωσε δικαιοσύνη. Αν υπήρχε μια ομάδα που άξιζε να φύγει πανηγυρίζοντας από τα «Δυο Αοράκια», αυτή ήταν η Λοκομοτίβ Κουμπάν.

Ο Παναθηναϊκός από την αρχή που πάτησε το πόδι του στο παρκέ έπαιζε λες και ήταν υπνωτισμένος. Πιο αργός από τη σκιά του, έχασε τις περισσότερες μονομαχίες γιατί οι παίκτες του πήγαιναν δεύτεροι στην μπάλα, ή όπου αλλού έπρεπε να βρίσκονται και στην επίθεση και στην άμυνα. Αυτή η έλλειψη ενέργειας ήταν που δεν του επέτρεψε να βρει ρυθμό σε κανένα σημείο του αγώνα και σε αυτή αποδίδονται τόσο τα απογοητευτικά ποσοστά …αστοχίας του πρώτου ημιχρόνου, όσο και η αμυντική ολιγωρία σε άμυνες «ένας εναντίον ενός» ή ακόμη και στις περιστροφές. Αν εξαιρέσουμε ορισμένα ατομικά ξεσπάσματα , της τελευταίας περιόδου, δεν υπάρχει ένας παίκτης που να είχε μια υποφερτή σταθερότητα που θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο αναφοράς για μια οργανωμένη αντίδραση.

Δεν νομίζω ότι κανείς θα επικαλεστεί ως άλλοθι το ματς της Τρίτης με το ΚΑΟΔ στο ΟΑΚΑ, ειδικά σε επίπεδο σωματικής κόπωσης. Μια ομάδα με τέτοια ποιότητα και βάθος, αν έκανε κανονική προπόνηση θα ήταν πιο σκληρή. Η μόνη κούραση που δικαιολογείται είναι πνευματική, λόγω των συνεχών ταξιδιών μακριά από το σπίτι του. Πνευματική κούραση, ού μην και θολούρα, μαρτυρά, για παράδειγμα, η ανόητη αγκωνιά του Λάσμε σε κρίσιμο σημείο. Όπως επίσης και η καθολική αδράνεια στην τελευταία άμυνα, που άφησε τον Σιμόν να κάνει βόλτα στο πάρκο.

Μια άλλη σημαντική παράμετρος ήταν ότι ο Παναθηναϊκός φορτώθηκε με νευρικότητα και δεν μπόρεσε να αντιδράσει γιατί από αλλού το περίμενε και από αλλού του ήρθε. Η απουσία του Μάριτς από το ρόστερ της «Λοκο», ουσιαστικά απενεργοποίησε την παρουσία του Μπατίστ. Μπράουν και Χέντριξ υποχρέωσαν τον Γκιστ και τον Λάσμε να σηκώσουν μεγαλύτερο βάρος απ’ όσο μπορούν, αυτή την εποχή. Στην πορεία ήρθε και η απενεργοποίηση του Μάρκους Μπράουν. Το βαρύ πυροβολικό των Ρώσων έμεινε στο παρκέ μόλις 6 λεπτά και τα σχέδια για την εξουδετέρωσή του μπήκαν στο ντουλάπι. Αυτός ο αιφνιδιασμός , φάνηκε ξεκάθαρα από τα λέι απ και τις διεισδύσεις που τόλμησαν χωρίς ιδιαίτερο ζόρι ο ο Μπίκοφ , ο Καλνιέτις, ο Σιμόν.

Ο Πεδουλάκης δοκίμασε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς , χωρίς αποτέλεσμα. Δεν βρήκε τρόπο να αλλάξει τον ρυθμό. Ένα επιπλέον πρόβλημα ήταν να διαχειριστεί παίκτες ανέτοιμους, όπως ο Κάρι που έφτασε στο νησί λίγες ώρες πριν. Είναι φανερό ότι ο Παναθηναϊκός , επιστρέφοντας στο ΟΑΚΑ, χρειάζεται φρεσκάρισμα και ανασύνταξη. Το ζητούμενο είναι να γίνει μέσα στα χρονικά περιθώρια που επιτρέπει η ροή των αγώνων.

Δεν είναι η πρώτη φορά που παρακολουθώ ομάδα του Γιεβγένι Πασούτιν. Απλά σιγουρεύτηκα ότι αυτή τη στιγμή, σε μια χώρα , όπως η Ρωσία, που δεν έχει την πολυτέλεια να αναδεικνύει προπονητές, είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει. Σοβαρός, μεθοδικός, δεν παίζει το παιχνίδι στον τζόγο , αλλά με βάση μια λογική. Δίνει ταυτότητα στις ομάδες του και δεν τις αφήνει να παίζουν «όσα πάνε και όσα έρθουν». Ήδη έχει δρέψει πολλούς καρπούς. Συμφωνώ με τους αξιωματούχους της ρωσικής Ομοσπονδίας που επιμένουν ότι είναι εκείνος που αξίζει περισσότερο από τον καθένα να αναλάβει την Εθνική τους για την επόμενη μεγάλη διοργάνωση.