Από τότε που ξεκίνησα να κάνω ρεπορτάζ μπάσκετ το μόνιμο ερώτημα όλων των γενεών ήταν ένα. Και τώρα ποιοι; Οι παλιότεροι έψαχναν να βρουν το νέο Κολοκυθά και το διάδοχο του Αμερικάνου, εμείς τους επόμενους Γκάληδες και Γιαννάκηδες, οι επόμενοι εκείνους που θα έπαιρναν τη θέση του Σπανούλη και του Διαμαντίδη. Πολλές φορές οι "επόμενοι" ήταν ήδη μπροστά μας, αλλά στη γνωστή προσκόλληση μας στο ένδοξο παρελθόν, αψηφούσαμε το παρόν και δεν βλέπαμε το μέλλον.

Προφανώς δεν είναι όλα υπέροχα στο ελληνικό μπάσκετ, υπάρχουν δεκάδες παθογένειες, στρεβλώσεις και πράγματα να σε κάνουν να μελαγχολείς. Και ξαφνικά εμφανίζεται ένας Βασίλης Τολιόπουλος, για να σε κάνουν να χαμογελάσεις!

Ξαφνικά είπα; Όχι ακριβώς. Ο άσος του Άρη, ο άνθρωπος που οιστρηλατεί τους "κιτρινόμαυρους" φέτος, είναι πια 27 ετών. Καθόλου παιδάκι, ή ένας ελπιδοφόρος νεαρός όπως ήταν πριν από εννιά χρόνια όταν φορούσε τη φανέλα του Ολυμπιακού.

Ψημένος από τις περιπέτειες του στο ελληνικό πρωτάθλημα, στην αγωνία της καθιέρωσης, στο μεροδούλι της Stoiximan Basket League, τα όνειρα που διαψεύδονταν αλλά και το πάθος για το μπάσκετ, μοιάζει έτοιμος να φωνάξει "έσο έτοιμος" για το άλμα προς τα μπροστά.

Με ένα συμβόλαιο που δεν φτάνει καν στο ύψος των 100.000 ευρώ, ο Τολιόπουλος μοιάζει με το... έβδομο παιδί, ή αν προτιμάτε το μικρό αδερφό, του Βασίλη Σπανούλη. Δεν είναι μόνο το μικρό του όνομα που προσομοιάζει με τον άλλοτε αρχηγό του Ολυμπιακού και νυν προπονητή της Εθνικής Ομάδας και του Περιστερίου bwin.

Είναι το μπασκετικό θράσος, το πάθος του για το επόμενο σουτ, το επόμενο καλάθι και η θέληση του να οδηγεί την ομάδα του, ακόμα και την ώρα που όλοι την έχουν ξεγραμμένη. Ήταν μια μικρή ... σπανουλιάδα, ή, αν προτιμάτε, μια αυθεντική τολιοπουλιάδα, τα όσα έκανε στον προημιτελικό Άρη-ΠΑΟΚ.

Για τριάντα λεπτά και βάλε, ο Δικέφαλος είχε καθηλώσει τον ίδιο και την ομάδα του σε δεύτερο ρόλο. Η σκυταλοδρομία του Φώτη Τακιανού πάνω του είχε στοχεύσει εξαρχής στην εξουθένωση του. Ο Φρίντρικσον, ο Τάουνς και ο Τσιακμάς τον κυνηγούσαν παντού, τον πίεζαν, τον είχαν αφήσει με πέντε πόντους νωρίς-νωρίς και ένα καλάθι στο καλό διάστημα του Άρη στην τρίτη περίοδο.

Ο ΠΑΟΚ είχε στοχεύσει καλά. Ο Βασίλης πνιγόταν. Ασφυκτιούσε στο μαρκάρισμα, προσπαθούσε να πάρει ρυθμό μέσα από τη δημιουργία, να παίξει άμυνα, αλλά μέσα του έβραζε! Όταν η διαφορά πήγε στο -15, ενδεχομένως να του έφυγε και το άγχος. Έβαλε το πρώτο μακρινό τρίποντο, μετά ήρθε το δεύτερο και στη συνέχεια ένα τρίτο!

Ο Άρης ξανάμπαινε σχεδόν από το πουθενά μέσα στο κόλπο. Ο Τολιόπουλος είχε πάρει φωτιά. Από τους 30 πόντους που πέτυχε ο Άρης στην τελευταία περίοδο σημείωσε τους 17. Ανάμεσα τους και το τελευταίο ντράιβ, με αντίπαλο το Μιχάλη Τσαϊρέλη! Ένα καλάθι, μια πρόκριση...

Τηρουμένων των αναλογιών θύμιζε τον Σπανούλη στις μονομαχίες του Ολυμπιακού με την ΤΣΣΚΑ. Οι Ρώσοι πάλευαν μανιασμένα απέναντι του κι αυτός περίμενε την ώρα που θα χτυπούσε στο ψαχνό. Στο τέλος οι αντίπαλοι έπεφταν στο καναβάτσο.

Αυτό συνέβη και με τον ΠΑΟΚ. Ζαλισμένος από τα απανωτά ντιρέκτ και άπερκατ του Τολιόπουλου, έπεσε νοκ-άουτ στο τελείωμα του ματς, στο μεγαλύτερο μέρος του οποίου ήταν κυρίαρχος. Ο Σπύρος Καβαλιεράτος θυμήθηκε με τη σειρά του το πως έχανε παλιά ο ΠΑΟΚ από τον Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη. Ναι, είχε πολλές ομοιότητες αυτός ο προημιτελικός...

Άρης με ταυτότητα και ηγέτη

Αλλά είπαμε, καλό είναι να αφήσουμε κατά μέρος το παρελθόν και να ασχοληθούμε με το παρόν. Ο Άρης είναι ξανά της μόδας. Μια σφιχτοδεμένη ομάδα, που παίζει σκυλίσια άμυνα και παλεύει όλα τα παιχνίδια της μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Ο Γιάννης Καστρίτης, σχεδόν έχασε τη φωνή του ζητώντας από τους παίκτες του να θυμηθούν τις βασικές αρχές του παιχνιδιού τους.

"Παίξτε άμυνα. Από κει θα ξεκινήσουν όλα. Έχετε υπομονή, κατοχή με κατοχή, θα αλλάξουμε το παιχνίδι" τους φώναζε. Στο τέλος μπορεί να μην τα πίστευε και ο ίδιος, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή.

Το σχήμα με τους τέσσερις κοντούς και τον Χάρελ στο "5" ήταν η τελευταία του ζαριά. Έβγαλε ... εξάρες και τον Τολιόπουλο, έτοιμο να ανατρέψει τα πάντα. Ο φετινός Άρης που συνεγείρει το κοινό του έχει υπογραφή, ταυτότητα και αγωνιστικό σχέδιο. Έχει, βέβαια, και ένα ηγέτη στο πρόσωπο του 27χρονου γκαρντ, που κάνει μια χρονιά καριέρας με το ένα μεγάλο ματς, πίσω από το άλλο.

Η λήξη του προημιτελικού τον βρήκε δακρυσμένο, καθώς έβγαινε από μέσα του όλη η πίεση και το άγχος. Η αγκαλιά όλων των συμπαικτών του και η αποθέωση από τους λιγοστούς αρειανούς εκδρομείς στο Ηράκλειο, ήταν η καλύτερη ανταμοιβή του.

Με κόουτς τον Σπανούλη

Ο Τολιόπουλος μου είχε κάνει εντύπωση από τα περσινά φιλικά της Εθνικής Ομάδας. Ήξερε ότι δεν είχε πολύ χρόνο, ενδεχομένως και πιθανότητες να διεκδικήσει μια θέση στη δωδεκάδα. Παρόλα αυτά, όσες φορές μπήκε δεν φοβήθηκε την πρόκληση, πήρε τις προσπάθειες και άφησε μια μικρή παρακαταθήκη.

Δεν πήγε στην Ασία για να παίξει στο Παγκόσμιο Κύπελλο, με τις εμφανίσεις του, ωστόσο, που έκανε φέτος δεν θα μπορούσε να λείψει από τις κλήσεις του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος για τους αγώνες των παραθύρων και των προκριματικών του Ευρωμπάσκετ 2025.

Εκεί ο Βασίλης θα ξαναβρεί τον άλλο Βασίλη. Τον Σπανούλη. Όχι ως συμπαίκτη στον Ολυμπιακό, αλλά ως προπονητή στην Εθνική Ομάδα. Αυτή τη φορά δε νομίζουμε ότι ο Τολιόπουλος θα είναι ο τελευταίος κρίκος της ομάδας. Έχει πολύ ενδιαφέρον να τον δούμε πως θα προσαρμοστεί στο επίπεδο του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος και τις υψηλές απαιτήσεις.

Μια νέα πρόκληση για τον απαράμιλλο σκόρερ του φετινού Άρη, που μπορεί να μας κρύβει μια ακόμα πιο ωραία συνέχεια της καριέρας του...

ΥΓ: Ο Παναθηναϊκός έπαιξε όσο χρειαζόταν για να αποκλείσει την ΑΕΚ Betsson με καμπανάκι, ωστόσο, την εμφάνιση των παικτών από τον πάγκο, που δεν πρόσφεραν σχεδόν την παραμικρή βοήθεια. Οι "κιτρινόμαυροι" λίγες μέρες μετά την συντριβή τους στα Άνω Λιόσια ήταν πολύ ανταγωνιστικοί και ο Ηλίας Ζούρος πιστεύει ότι θα βρει στο τέλος την άκρη του νήματος. Και θα βρει και ένα καλό πλέι-μέικερ, αν καταλήξει ότι μπορεί να βγει η χρονιά με σέντερ τους Μόργκαν και Αγραβάνη

ΥΓ2: Οι τρεις νεοφερμένοι παίκτες του ΠΑΟΚ (Τάουνς, Γουίλιαμς και Μιχάλακ) δίνουν βοήθειες στον Δικέφαλο. Το κλίμα, όμως, μετά την ήττα και ο τρόπος με τον οποίο ήρθε, είναι αρκετά βαρύ, ειδικά για τον κόουτς Τακιανό...