Αυτά τα ματς των προκριματικών δύσκολα μένουν στη μνήμη, εκτός αν τα χάσεις και η ήττα στοιχίσει, ή αν κάποιος σαν τον Βασίλη Τολιόπουλο κάνει μια εμφάνιση όπως αυτή του αρειανού άσου, που ξεμπλόκαρε από το άγχος, ύψωσε το τεράστιο ανάστημα του και έκανε αυτό που θέλει ο προπονητής του. Φοράει, άλλωστε, και το νούμερο 7 κι αν το ελληνικό μπάσκετ, πιστεύει στους συμβολισμούς, τότε έχει βρει ένα θησαυρό για το μέλλον. Κοντινό και μακρινό.

Δεν χρειαζόταν, βέβαια, το παιχνίδι με την Ολλανδία ο νέος "Kill Bill" για να βεβαιώσει τη φόρμα του και το απίστευτο επιθετικό ταλέντο που διαθέτει. Όλο το χρόνο μας το δείχνει απλόχερα, φέτος. Και στο ελληνικό πρωτάθλημα και στο Eurocup. Το ήθελε, όμως, ο ίδιος πολύ, σαν σε μια επιβεβαίωση ότι μπορεί να σηκώσει στις πλάτες του, το όποιο βάρος του αναλογεί φορώντας και τη φανέλα με το εθνόσημο.

Το λέει η καρδιά του, το λέει και το χέρι του. Το είπαν και οι αριθμοί του, απέναντι στα "πορτοκαλί λιοντάρια" που έπαιξαν όπως ορίζει το παρατσούκλι τους. Με πάθος, με πολλή ενέργεια και με το τελευταίο σουτ στα δικά τους χέρια. Η εξαιρετική άμυνα, που έπαιξαν, ωστόσο, οι Έλληνες, έδωσαν την ευκαιρία στον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο να καρφώσει στον αιφνιδιασμό και ουσιαστικά να δώσει τη νίκη στην ομάδα μας.

Νωρίτερα, ο Τολιόπουλος είχε προλάβει να σκοράρει 26 πόντους με 50% ευστοχία (5/9δ, 4/9τρ), 4/4 βολές, 2 κλεψίματα και 8 ασίστ, που απέφεραν στην Εθνική άλλους 18 πόντους. Συνολικά, ο κορυφαίος παίκτης στη Χάγη, στα 30:17 λεπτά που αγωνίστηκε ήταν υπεύθυνος για τους 44 από τους 74 πόντους του ελληνικού συγκροτήματος. Τέτοια νούμερα, μετά συγχωρήσεως και με όλο το σεβασμό, ούτε ο Γκάλης δεν είχε!

Ειδικά στο τρίτο δεκάλεπτο, όταν η Εθνική προερχόταν από το χειρότερο διάστημα της στο ματς, έχοντας δει τους Ολλανδούς να την πιέζουν, να της κλέβουν μπάλες και να την εξαναγκάζουν (συνολικά στο πρώτο μέρος) σε 11 λάθη, έπρεπε να στηριχτεί τόσο στην καλή της άμυνα, όσο και σε μια σταθερή αναφορά στην επίθεση της. Αυτή της την έδωσε ο Τολιόπουλος, παίρνοντας τις σωστές αποφάσεις, σκοράροντας 14 πόντους και μη ξεχνώντας -όταν έπρεπε- να πασάρει κιόλας.

Το χάρισμα του Τολιόπουλου να βρίσκει σκορ σε κρίσιμες στιγμές, να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και να κερδίζει είτε με την ταχύτητα, είτε με την ευστοχία του, όσους βρίσκει απέναντι του είναι μοναδικό. Είναι στο χέρι του να βελτιώσει τις όποιες αδυναμίες του, να γίνει καλύτερος, αν και νομίζω ότι και ο ίδιος έχει καταλάβει τι γίνεται και αρπάζει τις ευκαιρίες. Δεν θα τις χάσει τώρα, που είναι έτοιμος να γίνει... Τελειόπουλος!

Στην τέταρτη περίοδο οι υποψιασμένοι, πλέον, Ολλανδοί τον πίεσαν πάρα πολύ. Κλείστηκε, αλλά στην πιο κρίσιμη στιγμή, έκανε ξανά το ... μαγικό του. Ένα λέι-απ για να δώσει το προβάδισμα ξανά στην Ελλάδα αλλά και χρόνο μιας ακόμα επίθεσης, στην οποία ο Χαραλαμπόπουλος κάρφωσε, σχεδόν οριστικοποιώντας το διπλό, που ουσιαστικά ανοίγει διάπλατα το δρόμο της πρόκρισης στα τελικά του Ευρωμπάσκετ 25.

Και Μωραΐτη έχουμε...

Ο Σπανούλης δεν είχε τον Μήτρου Λονγκ, που στη θεωρία θα δοκίμαζε πολλή ώρα στη θέση του πόιντ γκαρντ, λόγω των ενοχλήσεων που ένιωσε στον ώμο ο "ερυθρόλευκος" γκαρντ, έδωσε αρκετό χρόνο σε όλους τους υπόλοιπους και πήρε τα περισσότερα από τον Δημήτρη Μωραΐτη. Αν και δεν παίζει τόσο πολύ στον Παναθηναϊκό, ο 25χρονος άσος, από τη θητεία του στο Περιστέρι, ξέρει ίσως καλύτερα από τον καθένα, τι ζητάει από τους περιφερειακούς του ο προπονητής της Εθνικής Ομάδας.

Αν και βιαζόταν πολλές φορές να σουτάρει (4/11 σουτ) ήταν αυτός που έδεσε σαν δίδυμο με τον Τολιόπουλο, οργάνωσε σωστά, πάσαρε καλά και ήταν ο κύριος υπεύθυνος, που στο δεύτερο μέρος η Ελλάδα κυκλοφόρησε πολύ καλά την μπάλα και έκανε μόλις 3 λάθη.

Αυτοί οι δυο μαζί με τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη του πρώτου ημιχρόνου, τον ήρεμο Χαραλαμπόπουλο και τους υπόλοιπους να τα δίνουν όλα, σε μια βραδιά εκτάκτου ανάγκης (εκτός του Μήτρου Λονγκ, πόνεσε και ο Αντετοκούνμπο, ενώ με πρόβλημα ταξίδεψε και ο Παπαγιάννης) όπου η ελληνική ομάδα επέστρεψε δριμύτερη από το -13. Ο χαρακτήρας της ομάδας μετράει πάνω απ΄όλα.

Οι Ολλανδοί δεν ήταν εύκολο καρύδι. Ακόμα κι όταν προηγήθηκε η Εθνική, με την φουλ αντεπίθεση της τρίτης περιόδου, οι "οράνιε" είχαν τις λύσεις. Η "ελληνική" τριάδα με τους Σάφτενααρ - Κλουφ από τους πάλαι ποτέ "βασιλιάδες" του Ρεθύμνου (ο πρώτος έπαιξε και στη Λάρισα και τον Ιωνικό Νικαίας) και Φράνκε (ΠΑΟΚ) έκανε καλή δουλειά, έπαιξε το ίδιο σκληρή άμυνα και πλησίασε μέχρι την ολοκλήρωση της έκπληξης.

Η τελευταία άμυνα, πάντως, ήταν σεμιναριακού επιπέδου. Όλοι οι παίκτες, μάρκαραν παντού. Τα χέρια δούλεψαν καλά, μαζί και η εμπειρία, που ουσιαστικά ανάγκασε τους αντιπάλους σε λάθος. Το 18ο συνολικά στο παιχνίδι, απόδειξη της πίεσης που εξάσκησαν οι διεθνείς σε ολόκληρο το διάστημα του ματς...

Σημειώσεις στο μπλοκάκι του Σπανούλη

Η νίκη ήρθε, δεν ήταν εύκολη αλλά ποια Εθνική ομάδα -αυτή την εποχή και τηρουμένων των συνθηκών που γίνονται τα προκριματικά- κερδίζει εύκολα; Η Ισπανία μετράει δυο (!) ήττες, η Τουρκία νίκησε στο τσακ την Ισλανδία, ενώ η Εσθονία έριξε νοκ-άουτ τη Λιθουανία. Οι εθνικές ομάδες δεν έχουν καθόλου χρόνο να προετοιμαστούν, οι παίκτες έρχονται φορτωμένοι από την κουραστική σεζόν με τους συλλόγους τους, όλα τα ματς κρύβουν παγίδες.

Στο μπλοκάκι του ο Βασίλης Σπανούλης σημειώνει περισσότερο τα ονόματα εκείνων που το καλοκαίρι, ενδεχομένως να του δώσουν έξτρα λύσεις στην κρίσιμη δοκιμασία του προολυμπιακού τουρνουά. Ταυτόχρονα, στην άκρη του μυαλού του, έρχεται και η επόμενη μέρα. Αυτή που θα ξημερώσει για την Εθνική Ομάδα, χωρίς την πολύ σπουδαία φουρνιά των 90άρηδων, με τους παίκτες που είδαμε στη Χάγη, συν κάποιους ακόμα... και ελπίζουμε, πάντα, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Εκτός των άλλων η Εθνική πρέπει να ξεπεράσει και το σύνδρομο της επόμενης μέρας. Πως δηλαδή θα ισορροπήσει μετά την αποχώρηση των παικτών που την συντρόφευσαν σταθερά τα τελευταία χρόνια. Να ατενίσει το μέλλον της με μεγαλύτερη αισιοδοξία και κυρίως εμπιστοσύνη στις δυνατότητες των παικτών που θα παίζουν και θα διεκδικούν.

Ο Σπανούλης μιλάει πρώτα για τη νοοτροπία, για την αξία να φοράει κανείς τα γαλανόλευκα και αν καταφέρει να ξανακάνει τη συμμετοχή στην Εθνική Ομάδα το πιο μεγάλο κίνητρο για ένα Έλληνα μπασκετμπολίστα, θα έχει πάει όχι ένα, αλλά δυο βήματα μπροστά!